Strona 1 REBECCA BRANDEWYNE SEN O DRODZE Strona 2 Mojej agentce, Meg Ruley, za to, że znajdowała mądre słowa wtedy, kiedy najbardziej ich potrzebowałam. Z ogromnym uczuciem i poważaniem. Strona 3 PROLOG Wszystkie drogi biegną Czy droga pnie się w górę, ciągle bez ustanku? Tak, przyjacielu, aż do końca. Czy będę szedł do nocy, choć zacznę o poranku? Tak, bo cały dzień trwa dzień wędrowca. Christiana Rosetti, Ku górze Strona 4 Droga do domu Jak ktoś, co po odludnej drodze Strwożony idzie w nocy, Raz obróciwszy się, już tylko Przed siebie zwraca oczy; Bo wie, że przeraźliwy diabeł Tuż za nim stale kroczy. Samuel Taylor Coleridge, Pieśń o starym żeglarzu (przełożył Zygmunt Kubiak) Boczna droga na Środkowym Zachodzie USA Czasy współczesne Kiedyś, dawno temu, myślał, że jeśli tylko zdoła biec szybko i wytrwale, ucieknie od przeszłości, zostawiając za sobą jej szary, dławiący pył, który tak bardzo go prześla­ dował. Że ucieknie, a potem odwróci się i roześruieje się jej w twarz, gdyż wreszcie będzie od niej wolny. Ale teraz, kiedy prowadziły go różne drogi, wiedział, że przeszłość nadal depcze mu po piętach i że będzie ścigać go do końca. Wiedział, bo nauczył się, że bez względu na Strona 5 10 SEN O DRODZE Rebecca Brandewyne to, jak długo i wytrwale się biegnie, nigdy nie można uciec od samego siebie. Stara droga - ta, która była niegdyś pierwszą, a teraz miała być ostatnią - wiodła go na strome wzniesienie, wi­ jąc się mozolnie piaszczystą i twardą, wypaloną w słoń­ cu koleiną, której złoto-czerwony odcień tak dobrze wciąż pamiętał. Upływ czasu zatarł kontury wielu obrazów w je­ go pamięci, ale nie wspomnienie tej drogi. Monotonia wi­ doku niekończących się wzgórz, na które się uparcie pięła, zapach pyłu w nozdrzach, jego zgrzytliwy posmak w wy­ schniętych ustach, gorący dotyk piachu pod stwardniałymi podeszwami bosych stóp i dźwięcząca w uszach cisza wiel­ kiej, pustej, samotnej przestrzeni - wszystko to było zapi­ sane w najgłębszych pokładach jego pamięci. I jeszcze to rytualne uniesienie kciuka w górę w odwiecznym geście autostopowicza, który zaklina nim szczęście, gdy wyrusza w drogę. Ta cisza i ta droga ciągle go prześladowały. Dawniej nie było jeszcze autostrady, prowadzącej do le­ żącego u końca drogi miasteczka. Później władze stanowe wybudowały dwupasmówkę, której czarny asfalt pękał od słońca i pstrzył się łatami, jakimi klajstrowano szczeliny. Pomimo to wybrał nie wygodną autostradę, ale właśnie ten stary trakt, wiodący trudnym, okrężnym szlakiem. Zrobił to, bo musiał sobie udowodnić, że w końcu od­ waży się stanąć z nim twarzą w twarz; udowodnić, że nie jest on przerażającym wężem z jego własnych sennych ko­ szmarów, podstępnym gadem, wijącym się ohydnie w nie­ skończonej ilości splotów, który otwiera paszczę, by ukąsić go śmiertelnie. Przez całe lata budził się z takich snów zlany Strona 6 PROLOG 11 zimnym potem - częściej, niż pragnąłby się do tego przy­ znać. Gdy wreszcie ujrzał ją na własne oczy, przez długą chwi­ lę wpatrywał się w nią, zaskoczony jej zwyczajnością, i nie był w stanie zrozumieć, jakim cudem ta stara, pylista, nie uczęszczana boczna droga mogła dręczyć go aż tak bardzo. Wreszcie poczuł upragniony przypływ ulgi i omal nie roze­ śmiał się głośno na myśl o dawnym obłędzie i strachu. Je­ szcze przed chwilą ten strach dręczył go suchością w ustach i wypalał gardło, podobnie jak ów pył, który cienką warstwą okrył jego zmierzwione wiatrem ciemne włosy, szczupłą, spaloną słońcem twarz i muskularne, mokre od potu, nagie ramiona. Teraz jednak strach ustąpił, a on poczuł się pewniej. Mocniej docisnął pedał gazu. Czerwony, sportowy kabriolet, który kupił kilka lat temu i któremu pracowicie przywrócił dawną świetność, zareagował od razu - przyśpieszył i gład­ ko połykał przestrzeń. Aż trudno było uwierzyć, że przed laty uciekł z leżącego na końcu drogi miasteczka, że był biednym chłopakiem, któ­ ry zbłądził i musiał uciekać przed prawem, mając tylko parę łachów na grzbiecie i kilka dolarów w kieszeni. Gdy czasami przypominał sobie tego zaszczutego, zde­ sperowanego młodego człowieka, jakim wtedy był, miał wrażenie, że patrzy na siebie z boku, oglądając film ze swe­ go życia oczami kogoś obcego. Tamte trudne lata złamałyby kogoś słabszego, ale on nie dał się złamać i teraz wiedział, że były najlepszą szkołą życia. Po takim treningu gotów był na wszystko, co jeszcze mogło go spotkać. Ta myśl wzbudziła podniecający dreszcz oczekiwania, Strona 7 12 SEN O DRODZE Rebecca Brandewyne a wraz z nim nagły przypływ adrenaliny, która przyspie­ szyła jego puls, tak jak przyspieszył czerwony wóz, gdy jeszcze mocniej dodał gazu. Ogon pyłu, jaki wyrósł za czer­ wonym cielskiem kabrioletu, przypominał ogon smoka, po­ twora, jakiegoś utkanego z pyłu demona drogi, który gnał jak strzała do miasteczka - kresu podróży. Tak oto po ponad dziesięciu latach miał się zamknąć krąg jego wędrówki. Renzo Cassavettes wracał do domu. Strona 8 KSIĘGA PIERWSZA Z naszych początków Posłuchaj, młodości, co wiek dojrzały głosi; Ze swych początków możemy odgadnąć swe losy. John Denham, O rozwadze Strona 9 ROZDZIAŁ PIERWSZY Miłość dawno temu stracona Choć mi nic tego nie przywróci rana, Gdy trawa w lunie, kwiat w szkarłatnej dumie Jarzył się - teraz w tym, co pozostało, Szukajmy pokrzepienia. William Wordsworth, Oda o przeczuciach nieśmiertelno­ ści czerpanych ze wspomnień o wczesnym dzieciństwie (przełożył Zygmunt Kubiak) Małe miasteczko, Środkowy Zachód USA Czasy współczesne - Alex, pospiesz się, proszę! - zawołała po raz kolejny Sara Kincaid, zerkając z korytarza na wąskie, kręcone scho­ dy swojego starego farmerskiego domostwa. Odczekała długą chwilę, po czym westchnęła ze złością i desperacją. Syn jak zwykle nie raczył się pojawić ani na­ wet odpowiedzieć na jej wołanie. - Alex, spóźnię się do fryzjera! Jeśli nie zejdziesz, bę­ dziesz musiał tu zostać sam! Znów cisza. Jeśli nawet ją słyszał, musiał to zignorować. Strona 10 16 SEN O DRODZE Rebecca Brandewyne - Alex, bo wejdę tam i wyciągnę cię siłą! - zagroziła, czując własną bezsilność i narastającą wściekłość. Miała wrażenie, że z każdym dniem stawał się coraz bardziej obojętny, humorzasty i krnąbrny. Zresztą od po­ czątku był trudnym dzieckiem. Jednak jako malec miał w sobie przynajmniej tę uroczą dziecięcą słodycz i cieka­ wość świata. Wówczas łatwo przychodziło wybaczyć mu różne wybryki i upór, zwłaszcza gdy skruszony wdrapywał się matce na kolana i wtulał ciemną główkę w jej pierś. Gęste, długie rzęsy zasłaniały brązowe oczy, zasypiał słodko i problemy same znikały. Lecz teraz Alex miał jedenaście lat i Sarze zdawało się, że rodzony syn staje się dla niej z wolna kimś obcym; że gdzieś po drodze utraciła dziecko, które tak kochała. A ko­ chała Alexa bardziej niż cokolwiek na świecie. Wciąż pa­ miętała, jak budziła się nocami, nasłuchując jego oddechu, jak serce ściskało się jej z lęku, że mógłby umrzeć w łó­ żeczku w czasie snu. Pamiętała i wiedziała, że zawsze bę­ dzie pamiętać tę cudowną gładkość jego ciepłego policzka, który głaskała rano, zanim się obudził, zachwycona samym faktem istnienia tak wspaniałej istoty. Teraz zaś cieszyła się, gdy Alex kładł się spać, bo wreszcie mogła mieć tę uprag­ nioną chwilę dla siebie. Westchnęła ciężko i ruszyła po schodach na górę, przy­ gotowując się na kolejną konfrontację z synem. Przeszła ko­ rytarzem do jego pokoju, mimowolnie wzdrygnęła się, otworzywszy drzwi. Pokój wyglądał jak pole bitwy albo rumowisko - stos brudnych naczyń spiętrzonych na biurku, nieświeże ubrania porozrzucane po podłodze, choć w kącie stał specjalny, ale pusty, kosz, plakaty, pokrywające każdy Strona 11 KSIĘGA PIERWSZA 17 kawałek ściany. Kolorowe pisaki, kartki z notesów, komi­ ksy, ulotki reklamowe, figurki z filmów, pluszowe zwierząt­ ka i kasetki z grami Nintendo. Sam Alex leżał na wciąż nie zasłanym łóżku i hipnoty­ cznie wpatrywał się w ekran telewizorka, dzierżąc w dło­ niach dżojstik do gier komputerowych. Jego kciuki szybko i wprawnie skakały po strzałkach i przyciskach, a po ekra­ nie latały hordy wojowników i humanoidów, walące się na odlew i kopiące w brutalnej walce. Sara wzięła głęboki oddech, po czym z determinacją wkroczyła do tej jaskini, torując sobie ostrożnie drogę wśród rupieci, jakby stąpała po polu minowym. Gwałtownym ru­ chem wyłączyła telewizor, kończąc tym samym grę. - Mamooo! - zawył z wściekłością Alex, podrywając się z łóżka jak sprężyna. - Prawie zabiłem tego potwora na końcu! - Nic mnie to nie obchodzi! - odparowała Sara, zwal­ czając w sobie chęć wytargania go za uszy albo potrząś- nięcia nim tak, żeby aż zadzwoniły mu zęby. - Nie słyszałeś, jak cię wołałam? Już pół godziny ternu powinieneś być na dole! Obudziłam cię wystarczająco wcześnie, żebyś się zdą­ żył przygotować! W dodatku mówiłam ci, że mam zamó­ wione czesanie w Shear Style o jedenastej. A ty nawet nie raczyłeś włożyć skarpetek, nie mówiąc już o butach. O zęby nie mam nawet co pytać, prawda? Więc co, chcesz ze mną jechać do miasta i iść na gry do Penny Arcade, czy nie? - No dobra - opowiedz była krótka i arogancka, co je­ szcze bardziej ją rozwścieczyło, a jednocześnie pogłębiło ból w sercu. Wiedziała, że zamiast nagradzać go za takie zachowanie, Strona 12 18 SEN O DRODZE Rebecca Brandewyne powinna ukarać. Trzeba było mu kazać zostać w domu i po­ sprzątać pokój. Ale to wzburzyłoby i tak już groźne wody i doprowadziło do jeszcze większej wrogości między matką a synem. Kiedy pozbawiała Alexa przyjemności weekendo­ wej wyprawy do salonu gier, stawał się albo buntowniczy i agresywny, albo demonstracyjnie urażony i obojętny, co oczywiście również wytrącało ją z równowagi. Tego zaś dnia Sara nie czuła się na siłach, by z nim walczyć. - W takim razie rusz się wreszcie - nakazała szorstko, zmuszając się, by bez drgnienia powieki wytrzymać jego spojrzenie. - Odjeżdżam równo za dziesięć minut i nie będę czekać! Wymknęła się z jego pokoju, z trudem ukrywając tar­ gające nią emocje. Na korytarzu, gdzie Alex nie mógł jej widzieć, oparła się o ścianę, walcząc ze wzbierającą w niej falą łez. Zagryzła w ustach zaciśniętą pięść, by stłumić na­ pływ gniewu, bezsilności i rozpaczy, które dusiły jej gardło. Tak, kochała syna. Był dla niej wszystkim, co miała na tym świecie, i szczerze nienawidziła tych awantur. Coraz częściej narastała w niej jednak obawa, że ponura przepo­ wiednia ludzi z miasteczka, którzy przewidywali, że chło­ pak wyrośnie na łobuza, zaczyna się sprawdzać. I że Alex oddala się od niej coraz szybciej, tak szybko, że być może nigdy już nie zdoła go zatrzymać. Nie chciana myśl, że mogła po prostu źle wychować własnego syna, drążyła nieustannie umysł Sary. Broń Boże, nie żałowała wcale, że w ogóle go urodziła! Była dumna z tego, że nie poddała się woli rodziców i nie zrobiła skro­ banki, do czego z początku usiłowali ją zmusić. Niech Bóg wybaczy jej, jeśli w ogóle pomyślała o kolejnej możliwości, Strona 13 KSIĘGA PIERWSZA 19 do jakiej ją namawiali - podpisania papierów zezwalających na adopcję. Nie, niczego takiego nie zrobiła, bo wolała za­ trzymać to dziecko na dobre i złe niż stracić je na zawsze. Było jej trudno, straszliwie trudno wytrzymać ich presję i chodzić po miasteczku z dumnie uniesioną głową, nie zważając na znaczące spojrzenia i poszeptywania mieszkań­ ców. Nawet teraz, po latach, ciągle wracały do niej tamte bolesne plotki. - Słyszałaś już o Sarze Kincaid? Siedemnastak, bez mę­ ża i w ciąży! - Co ty powiesz! A to była taka miła, pilna i dobrze ułożona dziewczyna! Kto też jest ojcem? - Nikt nie wie, a ona nie chce powiedzieć. Albo po pro­ stu nie może, biedaczka. Pewnie nie przepuściła żadnemu chłopakowi w liceum, znamy takie, no nie? To dziewucha z górniczego osiedla, a wiesz, jakie to kocmołuchy! Powin­ ni już dawno zamknąć te wszystkie kopalnie i wypędzić stąd całą tę hołotę, żeby nie bruździła porządnym ludziom. Ale co się poradzi przeciwko takiemu Nickowi Genovese? Nie bez powodu nazywają go „Papa Nick", no nie? Tak długo, jak trzyma w ręku swoje kopalnie, ta plaga raz po raz będzie zatruwać nam życie. - Jasne, i będą się mnożyć, żeby wyprodukować jeszcze więcej takich puszczalskich dziwek, jak Sara Kincaid! A swoją drogą, kto by się tego po niej spodziewał? Nie­ ciekawe pochodzenie, ale jednak robiła lepsze wrażenie. - Gadanie! Nie znasz tego przysłowia? Cicha woda brzegi rwie. Musiała zdrowo narozrabiać, skoro dyrektor wyrzucił ją z liceum. Właśnie to najbardziej bolało Sarę - że z powodu ciąży Strona 14 20 SEN O DRODZE Rebecca Brandewyne została natychmiast i nieodwołalnie wylana ze szkoły, choć była jedną z najlepszych uczennic w klasie. Kiedy zaś uro­ dziła Alexa musiała stoczyć ciężki bój o prawo do dalszej nauki. W rezultacie udało się jej nie tylko skończyć szkołę, ale i zdobyć prestiżowe stypendium na uniwersytecie sta­ nowym. Jej matka, choć niechętnie, zajmowała się Alexem, a Sara dzień w dzień chodziła na zajęcia. Gdy je kończyła, biegła do restauracji, by wieczorami dorabiać do stypendium jako kelnerka i mieć pieniądze na opłacenie nauki oraz utrzymanie ukochanego synka. Udało się - w końcu zrobiła dyplom z dziennikarstwa i dodatkowo specjalizację z historii sztuki. Później też wiodło się jej nie najgorzej. Dostała dobrą pracę szefa promocji i reklamy w Field-Yield, Inc., firmie wytwarzającej nawozy, pestycydy i inne produkty dla rol­ nictwa, zaś niedługo potem zaangażowano ją w kampanii senatorskiej byłego gubernatora, J.D. Holbrooke'a, właści­ ciela Field-Yield, Inc. Sara nie miała pojęcia, z jakich po­ wodów Holbrooke dostrzegł ją i wyróżnił, w każdym razie była mu bardzo wdzięczna. Były gubernator należał do naj­ bogatszych ludzi w mieście i zamożnością ustępował jedy­ nie Nickowi Genovese. Wysoka pozycja u boku J.D. po­ zwoliła wreszcie Sarze strząsnąć z siebie odium skandalu i społecznej dezaprobaty. Teraz nikt już nie śmiał nazwać jej „puszczalską dziwką". A jeżeli nawet, to tylko po cichu i tak, by nigdy to do niej nie dotarło. - Mamo, dobrze się czujesz? - głos Alexa wyrwał ją z zamyślenia. - Nie... to nic... po prostu jestem trochę zmęczona. Sara wyprostowała się gwałtownie, zastanawiając się, ile Strona 15 KSIĘGA PIERWSZA _21 czasu mogła tak stać, oparta o ścianę. Dostrzegła, że Alex zdążył już włożyć buty i że ma teraz zdziwioną, a może nawet zatroskaną minę. Znała go dobrze i wiedziała, że jego pytanie stanowiło formę przeprosin. Choć silny i wysoki jak na swój wiek, Alex był tylko jedenastolatkiem, w którym nadal krył się słodki mały chłopiec. W momentach takich jak ten, kiedy ów chłopiec się w nim ujawniał, w Sarę wstę­ powała nowa nadzieja, że go odzyska, zanim nie będzie za późno. Teraz było podobnie - wcześniejszy gniew natych­ miast się ulotnił. Kto wie, pomyślała, może spędzą ten dzień miło? Uśmiechnęła się czule do dziecka, burząc ręką jego cie­ mną czuprynę. - Szybko, żabko, bo czas leci. Umyj zęby i jedziemy. Uczeszę się, a potem zjemy coś we „Fritzchen's Kitchen", co? A później pojedziemy na zakupy do Wal-Martu, chcesz? - Ekstra! - powiedział Alex z większym niż ostatnio entuzjazmem dla jej towarzystwa. - A będę mógł sobie ku­ pić nowego Power Rangersa? - Zobaczymy. Pospiesz się teraz. Nie chcę się spóźnić do fryzjera. Jeśli Lucille będzie na mnie czekać, rozbije so­ bie cały dzień. Poza tym robi się wtedy tak wściekła, że gotowa mnie oskalpować, a nie ostrzyc! Alex uśmiechnął się i serce Sary znów drgnęło w przy­ pływie szczęścia i niepokoju zarazem. Z każdym dniem ten dzieciak coraz bardziej przypominał swojego ojca. Dziwiła się, że ludzie tego nie zauważają i niczego się nie domyślają. Ale ojca Alexa od dawna nie było już w miasteczku i za­ częto o nim pomału zapominać. Jednak Sara nie zapomnia­ ła, choć mówiła sobie wiele razy, że przecież ten człowiek Strona 16 22 SEN O DRODZE Rebecca Brandewyne nigdy już tu nie wróci i że najlepiej byłoby wymazać go z pamięci. Czy mogła jednak wymazać z pamięci swoją pierwszą i jedyną miłość? To, że nadal go pragnęła, było żałosne i straszne. Pra­ gnęła go i tęskniła za nim, choć jej wspomnienia pełne były żalu, urazy i gniewu za to, że kochał się z nią tak cudownie, a potem ją zostawił - tamtego pięknego letniego dnia, wiele lat temu, kiedy chyłkiem wymknął się z miasta, gdyż spra­ wiedliwość deptała mu po piętach. Złe nasienie, mówili o nim potem ludzie z miasteczka. Czego można oczekiwać od syna gangstera z wielkiego mia­ sta? Oczywiście, wdał się w tatusia i popełnił morderstwo. Jeśli nawet w porę nie wsadzono go za kratki, to i tak wcześniej czy później skończy marnie, porzucony w kanale w jakimś wielkomiejskim gettcie albo podziurawiony jak rzeszoto w czasie wojny gangów. Ale on przechytrzył ich wszystkich. Daj spokój, upominała się gniewnie, po co o tym wszy­ stkim rozmyślasz? Nie ma sensu rozpaczać nad tym, co mogło być, ale nie było i nigdy nie będzie. Ojciec Alexa przez wszystkie te lata ani razu nie przypomniał sobie o niej ani o synu. Gdyby kochał, dałby przecież jakiś znak, sam zresztą obiecywał, że tak zrobi. Tymczasem zniknął z jej życia na zawsze i właściwie powinna się z tego cieszyć. Wykorzystał jej niewinność, nadużył ufności, a ona zapła­ ciła gorzką cenę za głupotę i naiwność. I jeżeli w ogóle po­ winna o nim myśleć, to tylko dlatego że Alex coraz bardziej potrzebował męskiej ręki. W tym sensie żałowała, że sa­ motnie wychowuje dziecko, w każdym innym - nie. Strona 17 KSIĘGA PIERWSZA 23 Tak bardzo pragnęła, by Alex miał w życiu lepiej niż ona. Kiedy zaczęła dobrze zarabiać, mogła mu stworzyć wa­ runki, których nigdy nie byli w stanie zapewnić jej rodzice. Jednocześnie im był starszy, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że syn musi zapłacić cenę za ten dobrobyt; za do­ statek i wygody zapłacić niedoborem uczuć. Jako matka pracująca rzadko miała dla niego czas, kiedy jej potrzebo­ wał, więc z poczucia winy rozpieszczała go nadmiernie. Gdy zaś Alex urósł, zrozumiał, co na tym może wygrać, i korzystał chętnie z tej wiedzy. Zrozumiał również, jaka jest jego prawdziwa pozycja wśród rówieśników. Niejeden raz wracał ze szkoły, żaląc się, że inne dzieci dokuczały mu, nazywając go bękartem. Cóż miała robić? Znów starała się go dopieścić, a on coraz bardziej wchodził jej na głowę. Jedno musi wiedzieć na pewno - pocieszała się w trud­ nych chwilach Sara - że go kocham. Przecież widzi, jak poświęcam się dla niego, jak walczę zębami i pazurami, by miał wygodne życie; przecież nie robiłabym tego, gdybym nie kochała go tą szaloną miłością matki, dla której dziecko jest jedyną istotą, jaką ma na świecie. Skręciła do kuchni, zabierając torebkę i kluczyki. Alex już czekał przy drzwiach wejściowych. Patrząc na niego, zapominała o wszelkich zgryzotach - tak był ładny i do­ rodny, opalony, szczupły, niemal tak wysoki, jak ona. Tylko wypięty dziecięcy brzuszek przypominał jej, że nie ma je­ szcze do czynienia z młodym mężczyzną. Żartobliwie poklepała chłopca po daszku czapki, który sterczał na bok pod dziwacznym kątem, i spytała: - Gotowy? - Przytaknął. - W takim razie, jazda! - Za­ mknęła drzwi domu i wsiadła z Alexem do jeepa, zapar- Strona 18 24 SEN O DRODZE Rebecca Brandewyne kowanego na kolistym, żwirowym podjeździe. Kupiła ten wóz, kierując się względami praktycznymi, zarówno z uwa­ gi na boczne drogi Środkowego Zachodu, jak i tutejsze śnieżne zimy. - Zapnij pas - poleciła synowi, przekręcając kluczyk. Opony zapiszczały na żwirze. Sara wyprowadziła wóz przez wysadzaną drzewami aleję na gruntową drogę, która łączyła się z dwupasmową autostradą do miasta. Poza okre­ sem zimowym, kiedy drogi były zalodzone i zawiane śnie­ giem, cała jazda zajmowała nie więcej niż dziesięć minut i Sara prowadziła wóz odruchowo. Uwielbiała swój piękny, stary wikotriański dom o białych murach i wielki teren wo­ kół niego. Kupiła tę posiadłość, gdy Alex miał siedem lat, po śmierci właścicielki, wdowy Lovell. Dom leżał na tyle blisko miasta, by Sara nie czuła się zbytnio odizolowana, a jednocześnie na tyle daleko, by miała poczucie prywat­ ności w okolicy, gdzie każdy z reguły wiedział, co się dzieje u sąsiada. Nawierzchnia wyłożona kostką parowała w narastają­ cym upale poranka, przez otwarte okna do wnętrza wozu wdzierał się aromat kwitnących jabłonek, pomieszany z su­ chą wonią traw i spieczonej w słońcu ziemi. Na dalekim horyzoncie narastała chmura pyłu, którą suchy, dokuczliwy wiatr miał zaraz roznieść po całej okolicy. W takich chwi­ lach Sara tęskniła za szarymi, deszczowymi dniami wczesnej wiosny, które z kolei wywoływały w niej zawsze pragnienie lata. Z radia popłynęły nieznośne dźwięki muzyki, którą na­ dawała ukochana stacja Alexa. Sara dla dobra sprawy na­ uczyła się nazw modnych zespołów - Pearl Jam, Smashing Strona 19 KSIĘGA PIERWSZA 25 Pumpkins, Red Hot Chili Peppers - lecz mimo dobrych chę­ ci nie była w stanie ich rozróżnić. Wiedziała tylko, że „po­ kolenie X" - jak współczesną młodzież nazywali dzienni­ karze - słucha ich z zapamiętaniem. Czuła się dziwnie, gdy żurnaliści mówili o pokoleniach i wyróżniali je kolejnymi, bardziej bądź mniej trafnymi, określeniami. Na przykład jej pokolenie nazywali „pokoleniem zagubionym". Właściwie dlaczego „zagubionym", zastanawiała się. Z drogiej strony, nie miała przecież pojęcia o prawdzi­ wym życiu swojej generacji - w szkole średniej i na stu­ diach, gdy inni jeszcze się bawili, ona już była matką. Nie wiedziała, czego słuchali jej rówieśnicy i jakie były ich pro­ blemy. Sama lubiła eklektyczną mieszankę jazzu, bluesa i rock and rolla, a jej głównym problemem było - jak za­ robić na utrzymanie swoje i Alexa. Wjechali już na obrzeża miasta i zmierzali teraz ku centrum - ku staromodnemu, ocienionemu drzewami pla­ cykowi z pyszniącym się pośrodku kwietnikiem. Po zachod­ niej stronie wznosił się okazały budynek sądu, który mieścił również ratusz. Sklepy, restauracje, biura i siedziby firm ciągnęły się wzdłuż trzech pozostałych pierzei placu. Ze wszystkich czterech stron stały parkometry, a miejsca do parkowania, zamiast równolegle, jak w większości miast, ustawione były pod kątem. Sara pomyślała, nie po raz pierwszy, że na to miasto rzucono jakieś zaklęcie, które pozwoliło mu przetrwać w niezmienionej postaci przez lata. Zatrzymała się przed sa­ lonem gier Penny Arcade, w którym jak zwykle tłoczył się tłumek dzieciaków i młodzieży. - Wrócę tu po ciebie kwadrans po dwunastej - za- Strona 20 26 SEN O DRODZE Rebecca Brandewyne powiedziała. - Tylko nigdzie nie odchodź. Dać ci trochę forsy? - Nie trzeba - z trzaskiem odpiął pas, wypuszczając jed­ nocześnie balona z gumy. - Mam jeszcze resztę kieszon­ kowego. Zresztą umiem wygrywać, mamo - niecierpliwie otworzył drzwiczki i zniknął, zanim zdążyła cokolwiek po­ wiedzieć. Popatrzyła przez chwilę, jak znika za szybą, a potem odjechała w boczną uliczkę, pod Shear Style, gdzie czekała już groźna Lucille. - Ostatni moment! - burknęła fryzjerka, witając ją u wejścia salonu. - Już myślałam, że każesz mi na siebie czekać. - Ależ skąd, Lucille, przecież wiesz, że kiedy mam się spóźnić, zawsze dzwonię - uspokajała przymilnie Sara, sa­ dowiąc się pospiesznie przy umywalce i podgarniając ciem­ ne, sięgające do ramion włosy, by fryzjerka mogła zawiązać jej nieprzemakalną pelerynę wokół szyi. - Kiedyś musi być ten pierwszy raz - powiedziała sen­ tencjonalnie Lucille, odkręcając wodę. Sprawdziwszy tem­ peraturę, zmoczyła włosy Sary i zaczęła obficie zraszać je szamponem. Chuda i żylasta, pod pięćdziesiątkę, z na wpół wy­ palonym papierosem wiecznie zwisającym z kącika ust, Lu­ cille określana była przez mieszkańców jako „cioteczka". Choć do wszystkich odnosiła się szorstko, a nawet obraźliwie, było powszechnie wiadomo, że w tej chudej piersi bije prawdziwie złote serce. Mocne ręce „cioteczki" były zadziwiająco delikatne i zręczne, a co do sztuki fry­ zjerskiej, to nie miała sobie równej.