Biorąc oddech - całość
Szczegóły | |
---|---|
Tytuł | Biorąc oddech - całość |
Rozszerzenie: |
Biorąc oddech - całość PDF Ebook podgląd online:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd Biorąc oddech - całość pdf poniżej lub pobierz na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Biorąc oddech - całość Ebook podgląd za darmo w formacie PDF tylko na PDF-X.PL. Niektóre ebooki są ściśle chronione prawem autorskim i rozpowszechnianie ich jest zabronione, więc w takich wypadkach zamiast podglądu możesz jedynie przeczytać informacje, detale, opinie oraz sprawdzić okładkę.
Biorąc oddech - całość Ebook transkrypt - 20 pierwszych stron:
Strona 1
biorąc oddech
R E B E C C A D ON O V A N
Przekład: Robert Kędzierski
Fe e r i a
n
Strona 2
Tytuł oryginału: Out oj Breath
Text Copyright © 2013 Rebecca Donovan
Przekład: Robert Kędzierski
Redakcja: Katarzyna Nawrocka
Korekta: Maria Zalasa
Skład: Norbert Młyńczak
Druk: Drukarnia Wydawnicza im. W.L. Anczyca
Zdjęcie na okładce: © Arcangel Images
'Ihe cover illustration first published in Great Britain
in the KngJish language by Puffin Books Ltd, 2013.
Copyright for Polish edition and translation © Wydawnictwo JK,
Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może
być powielana
ani rozpowszechniana za pomocą urządzeń elektronicznych,
mechanicznych,
kopiujących, nagrywających i innych bez uprzedniego wyrażenia
zgody przez
właściciela praw.
ISBN 978-83-7229-468-5
Wydanie J, Łódź 2015
Wydawnictwo JK, ul. Krokusowa 1-3,92-101 Łódź
teł. 42 676 49 69, fax 42 646 49 69 w. 44
Strona 3
Mojej ukochanej przyjaaótee i życiowej siostrze, Emjly Jesteś
moim szczęściem i wyborem, którego nigdy nie musiałam
dokonać.
Strona 4
Prolog
Nie wiem nawet, po co to zaczynałam. Może kiedyś pogadamy
o tym, jak przestaniesz się tak głupio zachowywać.
Stałam u szczytu schodów, balansując ciężkim pudłem z pod-
ręcznikami. Z pełnego frustracji jęku Sary wywnioskowałam, że właśnie
się rozłączyła. Umyślnie narobiłam trochę hałasu, zbliżając się do drzwi.
Chciałam, by wiedziała, że zaraz wejdę, i zdążyła nad sobą zapanować.
Sara opowiedziała mi o swojej decyzji zerwania z Jaredem.
Wysłuchałam jej, ale nie potrafiłam dać żadnej rady. Ostatnio Sara nie
zwierzała mi się za często. Bała się, że coś mnie może zdenerwować. Co
prawda nie byłam jakoś szczególnie przewrażliwiona.
Po prostu nie miałam ochoty mówić... o czymkolwiek.
- To już wszystko? - spytała Sara, uśmiechając się szerzej niż
zwykle, jakby chciała złagodzić to poirytowanie, które było widać w jej
oczach.
- Wiesz, możesz mi powiedzieć - zaproponowałam tonem
przyjaciółki, której tak teraz potrzebowała.
- Nie, nie mogę - odparła, skupiając uwagę na kartonach zaj-
mujących cały pokój. - Za mało tu miejsca. Ten pokój jest strasznie
mały.
Pozwoliłam jej zmienić temat, tak jak wolała.
7
Strona 5
Rebecca Donovan
- Niczego więcej mi nie trzeba. Naprawdę. Nie rób sobie kłopotu.
- Wiedziałam, że tak powiesz - odparła Sara z niewyraźnym
uśmiechem. - Dlatego przyniosłam tylko jedną rzecz do upiększenia
twojego pokoju. - Sięgnęła po torebkę tak wielką, że można by ją
nazwać marynarskim workiem, i wyciągnęła ramkę. Obróciła ją i
uniosła rozradowana. To było nasze zdjęcie, zrobione w domu Sary,
przed wielkim wykuszowym oknem wychodzącym na widoczne w tle
podwórze. Anna, jej matka, zrobiła je tego lata, gdy z nimi mieszkałam.
Błysk widoczny w naszych oczach mówił, że za chwilę wybuchniemy
śmiechem.
- O rany - powiedziała Sara z udawaną powagą, co wywołało
zamęt w mojej głowie. - Czyżbym widziała uśmiech na twojej twarzy,
Emmo Thomas? Zastanawiałam się, czy jeszcze kiedyś to zobaczę.
Zignorowałam tę uwagę, zaciskając usta, i odwróciłam się w stronę
biurka stojącego w kącie.
- Doskonale. - Postawiła fotograńę na szafce i przyjrzała się jej z
podziwem.
Wyciągnęłam podręczniki i upchnęłam je na półce pod biurkiem.
- Dobra, rozpakujmy cię. Tak się cieszę, że nie musisz się tłuc po
akademikach. Poza tym zawsze lubiłam Meg... i Serenę, chociaż nie
zgadza się na zmianę wizerunku. Ale co tam, popracuję nad tym. Nie
wiem tylko, o co chodzi z Peyton.
- Jest: nieszkodliwa - odparłam, składając pusty karton.
- W każdym domu musi się chyba rozgrywać jakiś dramat -
zauważyła Sara, umieszczając stos poskładanych koszulek w otwartej
szufladzie. - A dopóki Peyton jest jedynym dramatem w tym domu, da
się z tym żyć.
- Dokładnie tak samo myślałam - odparłam, wieszając ubrania w
miniaturowej szafie.
Sara rzuciła na łóżko czarny karton po butach.
Strona 6
Biorąc oddech
- Mam zostawić buty w kartonie czy wstawić do szafy? - Zaczęła
zdejmować wieko, ale błyskawicznie je nałożyłam. Wzdrygnęła się i
spojrzała na mnie zaskoczona.
- To nie buty. - Słyszałam napięcie w swoim głosie.
Usta Sary otworzyły się ze zdziwienia. Patrzyła na moją przejętą
minę.
- No dobra. Gdzie chcesz to mieć?
- Wszystko jedno. W sumie to wołałabym nie wiedzieć - od-
parłam. - Przyniosę nam picie. Na co masz ochotę?
- Na wodę - powiedziała cicho Sara.
Gdy kilka minut później wróciłam z dwiema butelkami, Sara
ścieliła łóżko, a pudełka nie było. Pozostało już tylko odstawić buty na
dno szafy. Posiadanie niewielu rzeczy ma swoje dobre strony.
Usiadłam przy biurku, w fotelu na kółkach, a Sara położyła się na
brzuchu wśród ozdobnych poduszek, które dopiero co skończyła
starannie układać. Wiedziałam, że gdy tylko sobie pójdzie, upchnę je na
najwyższej półce szafy.
- Skończyłam to, bo nie potrafię tak na odległość. Wiesz, o co mi
chodzi, prawda? - spytała Sara.
Okręciłam się na fotelu, zaskoczona, że jednak postanowiła się
otworzyć.
- Wiem, że to dla ciebie trudne. Zawsze tak było - odparłam.
Już raz zmierzyła się z takim wyzwaniem, gdy byłyśmy w Con-
necticut, a Jared uczył się na Uniwersytecie Cornella w Nowym Jorku.
Związek przetrwał wówczas, bo pod koniec ostatniej klasy Sara
odwiedzała Jareda praktycznie w każdy weekend.
- Będę we Francji. Po prostu nie mogę nam tego zrobić - ciągnęła.
- To by było nie fair, gdybym kazała mu czekać.
- A chciałabyś, żeby spotykał się z kimś innym, kiedy cię nie
będzie? Bo przecież na to właśnie dajesz mu pozwolenie. I jak wszystko
się ułoży, kiedy już wrócisz?
9
Strona 7
Rebecca Donovan
Sara milczała, z podbródkiem opartym na rękach. Wpatrywała się w podłogę.
- Po prostu nie chcę o tym wiedzieć. I jeśli poznam kogoś w Paryżu, on też nie
musi od razu o wszystkim wiedzieć. Bo tak czy inaczej będziemy razem. Prędzej
czy później. Nie wiem tylko, czy którekolwiek z nas jest gotowe to dzisiaj przyznać.
Wciąż nie pojmowałam jej logiki, ale nie zamierzałam drążyć tematu.
Nagle usiadła na łóżku, nie dając mi szansy na dodanie czegokolwiek.
- Słuchaj, nie sądzisz... nie będzie mnie, więc... może opowiedziałabym Meg
trochę o tobie? Nie wszystko, tylko tyle, żeby wiedziała, jak pomóc, gdy zostaniesz
sama. Nie mogę znieść myśli, że będę tak daleko i nikt...
- ...nie będzie mnie pilnował - dokończyłam.
- Tak - przyznała, uśmiechając się łagodnie. - Nie chcę, żebyś była sama.
Masz skłonności do zamykania się w sobie, czasem na całe dni. To nie jest dobre.
Oczywiście, będę do ciebie codziennie dzwonić, ale wciąż się martwię, że
zabraknie mnie... gdybyś... - Sara spuściła wzrok, niezdolna dokończyć zdania.
- Saro, nic nie zrobię - obiecałam bez przekonania. - Nie musisz się o mnie
martwić.
- Niby nie muszę, ale to nie znaczy, że nie będę.
Strona 8
1 Puszka Pandory
Bonne année!! ! - wykrzyczała Sara przez telefon. jl-J Gdzieś obok niej
huknęła muzyka i gwar głosów i trudno było zrozumieć, co dokładnie mówi. Może to
dlatego, że połączenie z Paryżem nie było akurat za dobre.
-1 tobie też szczęśliwego nowego roku! - powiedziałam głośno. -
Chociaż u nas jeszcze przez dziewięć godzin będzie stary rok.
- Emmo, nowy rok zapowiada się tutaj po prostu bajecznie! Ta
impreza jest szalona. Sami projektanci-pijacy - zachichotała. Zresztą
sama nie brzmiała zbyt trzeźwo. - I zaprojektowałam sobie suknię
specjalnie na dzisiej szy wieczór.
- Nieźle. Szkoda, że tego nie widzę. - Zastanawiałam się, czy
naprawdę musimy tak wrzeszczeć, by się słyszeć, ale Sara nie prze-
stawała krzyczeć. Godziłam się na to, bo chciałam słyszeć jej głos,
nawet gdy była podchmielona i chichotała. Brakowało mi tego, odkąd
jesienią wyjechała do Francji na -wymianę studencką.
Zeszłe lato i wszystkie wolne dni podczas pierwszego roku spędziła
ze mną w Kalifornii. Świadomość, że będę ją widywać tylko co kilka
miesięcy, czyniła moje życie nieznośnym. Jak na razie drugi rok był do
niczego. Gdyby nie moje współlokatorki, nie zajmowałabym się
niczym oprócz piłki nożnej i szkoły.
- Nie zamkniesz się w pokoju, tak jak w ubiegłego sylwestra,
prawda?
u
Strona 9
Rebecca Donovan
- Drzwi nie będą zamknięte, ale zostaję u siebie - potwierdziłam. -
Gdzie jest Jean-Luc?
- Poszedł po butelkę szampana dla nas. Jak tylko skończymy
rozmawiać, wysyłam ci zdjęcie swojej sukienki.
- Hej, Em... - Meg wsunęła głowę do mojego pokoju i zobaczyła,
że rozmawiam przez telefon. - Przepraszam. To Sara?
Kiwnęłam głową.
- Cześć, Saro! - wrzasnęła Meg.
- Cześć, Meg! - odwrzasnęla Sara.
- Mhmm... Chyba cię usłyszała - powiedziałam Sarze, przy-
ciskając palec do ucha, w którym wciąż mi dzwoniło. - Ale za to ja cię
teraz nie słyszę.
Meg się uśmiechnęła.
- Cóż, muszę już lecieć - zawołała Sara, przekrzykując salwy
śmiechu rozbrzmiewające w tle. - Wrócił mój facet z szampanem. Jutro
do ciebie zadzwonię. Kocham cię, Em!
- No to na razie, Saro - odparłam. Boże, jak za nią tęskniłam. Nie
byłam pewna, czy ona zdaje sobie z tego sprawę. Nie mówiłam jej
przecież. Ale tęskniłam za nią. Tęskniłam... bardzo.
- Wygląda na to, że świetnie się bawi w sylwestra - zauważyła
Meg, siadając na moim łóżku. - Odgłosy imprezy dało się słyszeć z
drugiego końca pokoju.
- O której wychodzisz? - spytałam. Wiedziałam, że Meg wybiera
się z paroma przyjaciółmi na zabawę w San Francisco.
- Za godzinę. Przed imprezą wszyscy idziemy na kolację.
Zapiszczała moja komórka i zdjęcie Sary wypełniło wyświetlacz.
Rzeczywiście wyglądała niesamowicie w lśniącej ciemnozielonej sukni
bez rękawów, z wysokim kołnierzem, nasuwającej na myśl wyzwolone
kobiety z lat dwudziestych. Faliste rude włosy upięła na karku.
Wydymała lśniące, czerwone usta, a jej oczy błyszczały, gdy Jean-Luc
całował ją w policzek, ściskając w ręce butelkę szampana.
Pokazałam zdjęcie Meg.
12
Strona 10
Biorąc oddech
- Seksownie. Sama zaprojektowała suknię?
- Tak - potwierdziłam.
- Niesamowita!
- Zgadza się.
Odłożyłam telefon na biurko, obok laptopa.
- Mogę pożyczyć twoje czarne buty? - spytała Meg.
- No pewnie. - Odwróciłam się do laptopa, żeby dalej ściągać
wymagane lektury na najbliższe trzy miesiące. - Są w pudełku pod
łóżkiem.
- Wciąż możesz zmienić zdanie i iść ze mną - zaproponowała
Meg.
Słyszałam pudełko szurające po dywanie.
- Dzięki, ale zostanę - odparłam. - Nie przepadam za sylwestrem.
- Usiłowałam zachować obojętny ton, by w mojej odpowiedzi nie
odzwierciedlały się prawdziwe powody. Gdy ostatnio świętowałam
nadejście nowego roku, przyszłość rysowała się w pięknych barwach, a
ja tak bardzo chciałam ją współtworzyć. Teraz to była tylko kolejna
kartka wydarta z kalendarza.
- Em, błagam, cię, naprawdę. Proszę, proszę, chodź ze mną
dzisiaj - namawiała stojąca w drzwiach Peyton. - Naprawdę nie chcę
iść z Broolc. Nigdy ze mną nie wychodzisz, a dziś jest sylwester. Choć
raz zrób dla mnie wyjątek.
Okręciłam się na krześle, by jej odmówić, chyba po raz tysięczny.
Zanim zdążyłam wydobyć z siebie choć słowo, jej oczy zabłysły. Całą
uwagę skupiła na Meg.
- Oooch... Co to?
Weszła do pokoju. Podążyłam wzrokiem za jej zaciekawionym
spojrzeniem. Meg właśnie zdjęła wieko z pudła znajdującego się teraz
na moim łóżku. Z niewłaściwego pudła. Opary wspomnień i
nieskończonego smutku wypełniły pokój. Zabrakło mi tchu.
Peyton uniosła do góry biały T-shirt z niebieskimi odciskami dłoni.
Meg natychmiast jej go wyrwała.
U
Strona 11
Rebecca Donovan
- Przestań, Peyton - upomniała ją.
Nagły powrót przeszłości sprawił, że poczułam się jak spara-
liżowana.
„Ukrywanie się wciąż chyba nie jest twoją mocną stroną”. Usły-
szałam w głowie jego głos i przeszył mnie dreszcz.
- Jaki śliczny - podziwiała Peyton, rozprostowując mój niebieski
sweterek. - Mogę pożyczyć?
- Nie! Odczep się, Peyton! - Meg wyrwała jej sweterek i odłożyła z
powrotem do pudła. - Przepraszam, Em.
Zalała mnie fala bolesnych wspomnień, zmuszając, bym czuła
więcej niż przez ostatnie półtora roku. Nie mogłam wydobyć z siebie
żadnego dźwięku. To było tak, jakby odarto mnie ze skóry, jakby każdy
mój nerw był obnażony.
Zanim Meg zdążyła nasunąć wieko na moją przeszłość, Peyton
wyciągnęła z pudła kasetkę z biżuterią.
„Nie możesz tego wziąć. Proszę, zapłacę ci, tylko mi go nie
zabieraj”.
Poczułam tamtą rozpacz, a wspomnienie zimnych, twardo
patrzących oczu wywołało paniczną reakcję, wyrywając mnie ze stanu
milczącej udręki. Zerwałam się z krzesła i wyszarpnęłam niebieską
kasetkę z rąk Peyton. Gwałtowność moich ruchów sprawiła, że Peyton
cofnęła się o krok. Wrzuciłam kasetkę do pudła i zamknęłam wieko.
Serce waliło mi w piersi jak oszalałe, a ręce się trzęsły. Ściskałam brzeg
wieka, czekając, aż ból ustąpi. Ale było już za późno. Prosty akt
otwarcia tego pudła wyzwolił potworne poczucie winy i
nieposkromioną falę rozpaczy, które do tej pory ukrywałam w
najgłębszych zakamarkach, i teraz pokrywka już nie wystarczała, by to
powstrzymać.
- Przepraszam, Em - wyszeptała Peyton.
Nie odwróciłam się. Wsunęłam pudło pod łóżko i wciągnęłam
głęboko powietrze. Moje serce tliło się na brzegach jak kawałek
papieru, powoli pełznące płomienie sięgały jego środka.
14
Strona 12
Biorąc oddech
Zamknęłam oczy, próbując ugasić ogień, ale nie miałam dość sił, by to
zrobić.
- Idę pobiegać - mruknęłam niemal bezgłośnie.
- Dobra - odparła ostrożnie Meg.
Bałam się, co mogłaby wyczytać z moich oczu. Nie ośmieliłam się
na nią spojrzeć, gdy wyprowadzała Peyton z pokoju.
- Zobaczymy się, jak wrócisz.
Szybko narzuciłam ciuchy do biegania i po kilku minutach byłam
na zewnątrz. Wystartowałam z muzyką z iPoda ryczącą w uszach.
Przyspieszałam, dopóki uda nie zaczęły mnie palić. Bocznymi
uliczkami przebiłam się do parku. Potknęłam się i przystanęłam, nie
byłam już w stanie walczyć z napierającą falą emocji. Zacisnęłam
drżące ręce i wydałam z siebie gardłowy krzyk. Czułam, że zaraz
rozpadnę się na kawałki.
Nie oglądając się, by sprawdzić, czy zwróciłam czyjąś uwagę,
znów ruszyłam sprintem. Po mojej twarzy spływały łzy i krople potu i
mieszały się ze sobą. Wróciłam do domu. Fizyczne wyczerpanie
stłumiło nieco wewnętrzny ogień, ale choć starałam się z całych sił, nie
dałam rady go ugasić. Moje wnętrzności wciąż płonęły. Zastanawiałam
się, co mogę zrobić, by znów zepchnąć tę udrękę w mroki niepamięci i
powrócić do dawnego stanu odrętwienia. Wiedziałam, że nie podołam
temu sama. Potrzebowałam pomocy. Byłam zdesperowana.
- Peyton! - zawołałam z dołu schodów.
Ściszyła muzykę w swoim pokoju i wysunęła głowę.
- Hej, Em. Co się dzieje?
- Pójdę z tobą - wydyszałam, wciąż próbując złapać oddech.
- Co? - spytała, niepewna, czy się nie przesłyszała.
- Idę z tobą na imprezę - powtórzyłam wyraźnie, mój oddech
zaczynał się już wyrównywać.
- O tak! - wykrzyknęła. - Mam dla ciebie świetną bluzeczkę bez
rękawów!
15
Strona 13
Rebecca Donovan
- Super - burknęłam, ruszając do kuchni, żeby napić się wody.
- Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że zmieniłaś zdanie - szczebiotała
Peyton, gdy wysiadłyśmy z jej czerwonego mustanga na końcu
zastawionej samochodami ulicy. Nawet stąd słychać było muzykę.
- Nie ma sprawy - odparłam roztargniona. Potrzebowałam czegoś,
co zagłuszyłoby głosy, które nie dawały mi spokoju. Musiałam znów
odnaleźć drogę do stanu odrętwienia.
- Musisz zdjąć tę bluzę - upomniała mnie Peyton, zanim za-
mknęłam drzwi samochodu.
- Ale jest zimno - zaprotestowałam.
- Nie tam, dokąd idziemy. To naprawdę niedaleko. No dalej, Em.
Weź się w garść.
Niechętnie ściągnęłam bluzę, odsłaniając błyszczący srebrny top bez
rękawów. Drżąc z zimna, wrzuciłam bluzę do samochodu.
- Od razu lepiej - pochwaliła Peyton z szerokim uśmiechem.
Dołączyła do mnie na chodniku i wsunęła rękę pod moje ramię. -
Chodźmy się zabawić!
Peyton szła obok mnie w czerwonej sukni bez ramiączek. Lśniące
złote włosy opadały jej na plecy. Jej zielonkawo-niebieskie oczy
błyszczały z podekscytowania, gdy prowadziła mnie w stronę, skąd
dobiegała muzyka, coraz głośniejsza z każdym mijanym domem.
Dziwiło mnie, że jeszcze nie pojawiła się tu policja. Ale gdy się
rozejrzałam, zdałam sobie sprawę, że otaczają mnie akademiki.
Większość mieszkańców wyjechała pewnie na ferie zimowe albo była na
imprezie.
Zbliżałyśmy się do beżowego budynku, na którego tyłach ustawiono
wielki biały namiot. Przy wejściu paru chłopaków rozdawało diademy i
cylindry. Peyton wsunęła na głowę diadem, a ja wzięłam cylinder. Jakiś
chłopak z kosza na śmieci zaczerpnął czerwonego płynu
lć
Strona 14
Biorąc oddech
Oczy Peyton się rozszerzyły, gdy sięgnęłam po kubek.
- Wiesz, że w tym jest alkohol, tak?
- Tak, wiem - odparłam bez zająknienia i upiłam łyk. Było...
słodkie. Przypominało mi przesłodzony owocowy poncz. To nie
będzie takie trudne, jak mi się wydawało. Czemu moja matka wolała
potworny smak czystej wódki, gdy miała do wyboru takie rzeczy?
- Ale ty przecież nie pijesz - zaprotestowała Peyton, wyraźnie
zszokowana.
- Z nowym rokiem można spróbować czegoś nowego - rzuciłam
lekkim tonem i uniosłam kubek do ust.
Wyszczerzyła zęby i postukała palcami w swój kubek.
- Za próbowanie!
Gdy Peyton upiła łyk, postanowiłam dopić resztę ze swojego
kubka. Potrzebowałam efektów, i to jak najszybciej. Bądź co bądź po
to tu przyszłam.
- Em! - upomniała mnie. - Wiem, że w smaku tego nie czuć, ale w
tym jest dużo alkoholu. Może powinnaś trochę zwolnić?
Wzruszyłam ramionami i nim weszłyśmy do zatłoczonego na-
miotu, sięgnęłam po kolejny kubek. Przecisnęłyśmy się pod scenę, na
której grał jakiś zespół, zagłuszając wszelkie rozmowy, co akurat
bardzo mi odpowiadało
- Piej! - wrzasnęła Peyton, rozpoznając wysokiego chłopaka o
kręconych brązowych włosach, ubranego w uczelnianą koszulę w
kratkę.
- Czekałem na ciebie - zwrócił się do mojej towarzyszki.
- Przecież ci mówiłam, że przyjdę - odparła figlarnie, odwróciła
się do mnie i powiedziała: - Tom, to jest Emma, koleżanka, z którą
mieszkam. Jeszcze jej nie poznałeś.
- Rany - mruknął Tom. - Nie mogę uwierzyć, że naprawdę
przyszłaś.
Uśmiechnęłam się nienaturalnie. Zastanawiałam się, co Peyton mu
o mnie nagadała. Mogłam się tylko domyślać.
17
Strona 15
Rebecca Donovan
- A to jest Cole. - Tom wskazał na barczystego blondyna stojącego
nieopodal.
- Cześć - odparł Cole ze skinieniem głowy i lekkim uśmiechem na
twarzy
Peyton szturchnęła mnie łokciem. Zignorowałam ją jednak i ledwie
kiwnęłam głową w odpowiedzi. Kiedy upijałam kolejny łyk, Peyton
zaborczo chwyciła Toma pod ramię i powiedziała:
- Przydałby mi się j eszcze j eden drink.
Tom spojrzał zdezorientowany na jej pełny kubek, ałe pozwolił, by
odciągnęła go na bok. Spojrzałam na nią ze złością. Odwróciła się i
uśmiechnęła znacząco.
- Dobrze się bawisz? - wrzasnął Cole, próbując przekrzyczeć
dźwięki ze sceny. Nie wydawał się za bardzo przejęty sztucznością
sytuacji.
Osłoniłam ucho ręką, by pokazać, że go nie słyszę. Zamiast
powtórzyć pytanie, pochylił się w moją stronę i powiedział:
- Zaczynałem się zastanawiać, czy naprawdę istniejesz. Wciąż o
tobie słyszałem, ale nigdy nie widziałem, żebyś gdzieś wychodziła.
Odsunęłam się. Nie chciałam go zachęcać, by tak bardzo się do mnie
zbliżał. Zaczęłam rozglądać się wśród otaczających nas ludzi.
- Niewiele mówisz, co?
Pokręciłam głową i upiłam kolejny łyk drinka, by ugasić
płomienie, które wciąż tliły się pod powierzchnią. Dlaczego przyjście
na tę imprezę uznałam za dobry pomysł?
Jesteś niesamowita.
- Nie jestem pewna.
- Ty jesteś niesamowita”.
Wyprostowałam plecy. Natarczywe głosy w mojej głowie stawały
się coraz wyraźniejsze. Zaraz mogły do nich dołączyć obrazy z
ostatniej sylwestrowej imprezy, na której byłam. Przełknęłam je z
kolejnym haustem drinka.
18
Strona 16
Biorąc oddech
- Zamierzasz w ogóle coś powiedzieć? - spytał Cole, wyrywając
mnie z bolesnych wspomnień dotyczących tego, jak w objęciach Iwana
patrzyłam na fajerwerki eksplodujące nad naszymi głowami.
- Co? - Wreszcie na niego spojrzałam. - A co takiego miałabym
powiedzieć? - wyrzuciłam.
- No, to przynajmniej jakiś początek - zakpił, niespeszony moim
zachowaniem. - Uczysz się w Stanfordzie?
Kiwnęłam głową, zaraz się jednak zreflektowałam na widok jego
oskarżycielsko zmrużonych oczu.
- Tak - odparłam z naciskiem. - A ty?
- Też. Na przedostatnim roku - powiedział.
- Drugi rok - poinformowałam, wskazując na siebie. I dodałam,
uprzedzając kolejne przewidywalne pytanie: - Przygotowanie do
studiów medycznych.
Chyba zrobiło to na nim wrażenie.
- Biznes - wyjaśnił krótko.
Kiwnęłam na to głową.
- Grasz z Peyton w piłkę nożną?
Westchnęłam i znów upiłam spory łyk. Nie podobała mi się ta
trywialna gadka.
- Tak. A ty grasz w drużynie?
- Nie. W szkole średniej grałem w lacrosse, ale tutaj w nic. Nie
przyszłam na tę imprezę, żeby prowadzić konwencjonalne
rozmowy ani też by kogoś poznać. Musiałam się uwolnić od tego
faceta. I naprawdę nie zależało mi na tym, co sobie o mnie pomyśli.
Dopiłam drinka.
- Potrzebuję jeszcze jednego - oświadczyłam. - No to na razie.
Odwróciłam się i odeszłam, zanim zdążył cokolwiek zrobić.
Przeciskałam się przez tłum, szukając stolika z drinkami. Zespół zrobił
sobie przerwę, a jego miejsce zajął didżej, wyzwalając taneczną
energię wokół małej sceny.
19
Strona 17
Rebecca Donovan
Wciąż za dużo czaiłam. Nigdy dotąd nie wypiłam więcej niż parę
łyków, więc nie wiedziałam, kiedy pojawią się jakieś efekty. Nie
miałam też pojęcia, czego się spodziewać. Moja matka sięgała po
alkohol, żeby uśmierzyć ból. Co prawda obiecałam sobie, że nigdy nie
będę pić, każdy ma jednak jakąś granicę wytrzymałości. Nie chciałam
dłużej cierpieć.
Przebrnęłam na drugą stronę namiotu, gdzie na stoliku czekały
pełne kubki.
- Chcesz drinka? - zapytał jakiś głos tuż przy moim uchu.
Odwróciłam się i ujrzałam szczupłego, muskularnego chłopaka
z czarną czupryną i ciemną linią zarostu na podbródku. Sądząc po
tatuażu, który zaczynał się przy uchu i sięgał aż na szyję, oraz po tym,
że był ubrany jak kilku innych facetów w T-shirt i postrzępione dżinsy,
musiał należeć do zespołu.
- Do mnie mówisz?
- Tak - odparł z szerokim uśmiechem. - Jestem Gev. Zobaczyłem,
że masz pusty kubek, i pomyślałem, że ci pomogę.
- Cóż, ty wcale nie masz kubka, więc może to ja powinnam
pomóc tobie.
Roześmiał się, a ja ruszyłam w stronę stołu, zostawiwszy nowo
poznanego chłopaka na chwilę samego. Odwróciłam się z dwoma
kubkami w rękach. Zatrzyma! się tuż przy mnie i uśmiechnął, gdy
podałam mu jeden z nich.
- Podoba mi się twoje imię. Jest inne.
- Jestem do niego przywiązany - odparł, szybko unosząc brwi.
Przewróciłam oczami i parsknęłam śmiechem.
- Wracasz tam? - spytałam, wskazując w stronę sceny. Doszłam
do wniosku, że równie dobrze mogę z kimś pogadać, a on wydawał się
dość interesujący. Przynajmniej nie był taki przewidywalny.
- Nie. Skończyliśmy na dzisiaj. I mam dużo do nadrobienia. -
Wypił zawartość kubka kilkoma sporymi łykami.
20
Strona 18
Biorąc oddech
Przyglądałam mu się rozbawiona, a potem podałam kolejny kubek,
który przyjął ze szpanerskim uśmiechem.
- Jak ci na imię? - spytał, odsuwając się od ludzi cisnących się
przy stoliku.
- Emma.
- Jak się czujesz?
Jeszcze minutę temu odpowiedziałabym: jakbym płonęła.
Uświadomiłam sobie jednak w tym momencie, że ogień zgasł. Zastąpił
go głuchy szum. Ogarnął mnie spokój, rzucając zasłonę odrętwienia na
moje zmysły.
- Wyciszona - odparłam z głębokim westchnieniem. Poczułam
ulgę na myśl, że ta oranżada z prądem wreszcie zaczęła działać.
Roześmiał się.
- Tego jeszcze nie słyszałem.
- Nie znałeś mnie.
- To prawda. Ale to mi się podoba... że mówisz, co myślisz. Bez
kitu. To naprawdę niezłe.
Wzruszyłam ramionami.
- No to za niewciskanie kitu! - Gev uniósł kubek.
Stuknęłam się z nim i oboje upiliśmy parę dużych łyków.
- Studiujesz na...
- Bez kitu - przerwałam mu.
- Dobra - powiedział z namysłem. - Jaki masz kolor majtek? Ta
bezpośredniość mnie zaskoczyła.
- Nie pamiętam. - Pociągnęłam dżinsy za szlufkę, żeby zajrzeć. -
Fioletowe.
- Fajnie. - Pokiwał głową z aprobatą.
- A ty? - spytałam. Ta rozmowa „bez kitu” zaczynała mi się
podobać. Była ciekawsza niż gadanie o przedmiotach kierunkowych i
drużynach sportowych.
Gev okazał się bardziej śmiały. Rozpiął parę guzików w dżinsach i
pokazał mi górę swoich bokserek.
21
Strona 19
Rebecca Donovan
- Czarne.
- Widzę. - Wydęłam usta, żeby się nie uśmiechnąć. Przechyliłam
kubek i dopiłam drinka, napawając się tą mgiełką, która zaczęła mnie
otaczać.
Gev przesunął ręką po moich plecach, pochylił się i spytał:
- Z kim się całujesz o północy?
- A ile mam czasu? - zapytałam, choć w zasadzie nie robiło mi to
różnicy.
Zerknął na zegarek.
- Godzinę.
- Pewnie z tym, kto będzie stał najbliżej.
- No to lepiej, żebym się trzymał blisko ciebie - odparł, unosząc
brew.
- Emma! - zawołała Peyton.
Odwróciłam się w stronę, skąd dobiegał jej głos, i zmrużyłam oczy,
żeby wyraźniej widzieć.
- Gdzie Cole?
- Nie wiem - odparłam, gdy wreszcie zobaczyłam ją obok siebie.
Spoglądała to na mnie, to na Geva i zdezorientowana mrużyła
oczy.
- Chodź no tutaj - poleciła, chwytając mnie za ramię i odciągając
od niego.
Potykając się, ruszyłam za nią. Nie byłam przygotowana na taki
gwałtowny ruch.
- Kto to jest?
- Gev. Gra w zespole - odparłam i pomachałam mu.
W odpowiedzi uniósł kubek.
- Co się stało z Coleem? Niezłe z niego ciacho.
- Jest nudny - parsknęłam. - Gev jest o wiele ciekawszy.
- Ile drinków wypiłaś?
- Trzy. - Uśmiechnęłam się szeroko, dumna ze swojego osiąg-
nięcia. -1 jestem odrętwiała.
22
Strona 20
Biorąc oddech
- Trzy?! Em,jesteśmy tu dopiero od godziny! Nie możesz już nic
więcej pić, inaczej przed północą urwie ci się film. Poza tym nie
wydaje mi się, żeby Gev do ciebie pasował.
- No i co z tego? - Nie szukałam kogoś, kto by „do mnie
pasował”. Szukałam tylko kogoś ciekawego, z kim mogłabym
rozmawiać albo pić. Ale nie chciało mi się tracić czasu na wyjaśnienia.
- O Boże! Już jesteś pijana!
Zastanowiłam się nad tym i wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.
Byłam odrętwiała od stóp do głów, tylko w ustach czułam lekkie
łaskotanie. Nie przeszkadzała mi własna nietrzeźwość. Może nie tego
oczekiwałam, ale nie było źle.
- Dobra - zgodziłam się, dochodząc do wniosku, że jej ocena była
trafna. - Teraz idę znaleźć Geva.
Uznałam, że kazanie dobiegło końca. Peyton nie była zabawna.
Odwróciłam się i ta szybka zmiana pozycji sprawiła, że wszystko
dookoła się zamazało. Przez chwilę stałam bez ruchu, by świat wrócił
na swoje miejsce, a potem zaczęłam się rozglądać za jego czarną
czupryną.
- W porządku. Znajdę cię o północy! - zawołała za mną.
Poczułam, że czyjaś ręka chwyta mnie za ramię, i ociężale od-
wróciłam głowę. Zobaczyłam jego ciemnoniebieskie oczy.
- Wciąż jestem przy tobie. - Uścisnął moją dłoń.
- Powiedz mi coś ciekawego - poprosiłam, przyjmując od niego
kubek.
- Myślę, że ty jesteś najciekawszą osobą, jaką od bardzo dawna
poznałem. - Objął mnie ręką w pasie, pochylił się i powiedział: -
Zatańcz ze mną.
Właśnie miałam otworzyć usta, by wyjaśnić mu, że nie tańczę, ale
zanim się połapałam, byliśmy już w tłumie spoconych ciał, a on
przyciskał mi dłoń do pleców, przyciągając mnie do siebie. Zarzuciłam
mu ręce na szyję, żeby nie stracić równowagi, i pozwoliłam, żeby po-
grążył się w tańcu. Robił to nawet za mnie, kołysząc moimi biodrami.
23