Strona 1 JEAN M. AUEL Kamienne Sadyby (Przeło ył : Maciej Szyma ski) Strona 2 PODZI KOWANIA Jestem niewymownie wdzi czna wielu fachowcom za to, e pomogli mi pozna pradawny wiat ludzi, którzy zamieszkiwali Ziemi w czasach, gdy lodowce si gały znacznie dalej na południe ni dzi i okrywały jedn czwart powierzchni planety. S jednak e w mojej ksi ce liczne szczegóły - zwi zane zwłaszcza z teoriami na temat datowania pewnych znalezisk i wydarze - które by mo e nie zostan zaakceptowane przez wi kszo specjalistów w tej dziedzinie. Niektóre z nich s wynikiem przeoczenia, lecz wiele znalazło si w tek cie z mojej woli. Zazwyczaj nawi zywałam do nich dlatego, e pasowały do mojej subiektywnej pisarskiej wizji. Musiałam wi c kierowa si w swojej pracy przede wszystkim zrozumieniem dla ludzkiej natury i pami ta o tym, by wszystkie działania moich bohaterów miały logiczne uzasadnienie. Pragn podzi kowa przede wszystkim doktorowi Jean-Philippe'owi Rigaudowi, którego poznałam podczas mojej pierwszej podró y badawczej do Europy. Prowadził wówczas wykopaliska archeologiczne na stanowisku Flageolet w południowo-zachodniej Francji. Ze wzgórza, na którym niegdy znajdował si obóz łowiecki, rozci gał si widok na rozległe trawiaste równiny, po których w epoce lodowcowej w drowały zapewne liczne stada zwierz t. I cho byłam nieznan jeszcze ameryka sk pisark , doktor Rigaud po wi cił sporo czasu na opowiedzenie mi o swoich odkryciach, a tak e dopomógł w zorganizowaniu wizyty w jaskini Lascaux. Byłam bliska łez, kiedy zobaczyłam owo sanktuarium prehistorycznej sztuki, pełne malowideł pierwszych współczesnych ludzi - ludzi rasy kromanio skiej, mieszka ców Europy doby młodszego paleolitu. S to dzieła tak pi kne, e miało mogłyby konkurowa z dzisiejszymi. Nieco pó niej, kiedy spotkali my si ponownie w La Micoque - na stanowisku wczesnej kultury neandertalskiej - zacz łam lepiej wczuwa si w atmosfer tego niezwykłego momentu w naszych dziejach, kiedy w Europie pojawili si pierwsi współcze ni - w sensie anatomicznym - ludzie i napotkali neandertalczyków, zamieszkuj cych te ziemie ju długo przed epok lodowcow . Pragn łam jak najgł biej zrozumie proces poznawania historii naszych dalekich przodków, dlatego wraz z m em przez krótki czas pracowałam przy nieco pó niejszych wykopaliskach doktora Rigauda, na stanowisku Grotte Seize. Doktor udzielił wielu niezwykle warto ciowych informacji na temat ycia w odkrytej tam osadzie, która dzi znana jest jako Laugerie Haute, a w mojej ksi ce wyst puje pod nazw Dziewi tej Jaskini Zelandonii. Doktor Rigaud pomagał mi podczas pracy nad cał seri , lecz w powstanie niniejszej powie ci wniósł wkład szczególny. Nim rozpocz łam pisanie Kamiennych sadyb, zebrałam wszystkie informacje dotycz ce regionu, w którym miała toczy si akcja mojej opowie ci, i stworzyłam całe tło zdarze , nadaj c rzeczywistym obiektom wymy lone nazwy i szczegółowo Strona 3 opisuj c krajobraz, tak by w razie potrzeby móc si gn do materiałów pisanych moj r k . W toku pracy zadałam wielu uczonym i specjalistom z licznych dziedzin niesko czon liczb pyta , lecz nikogo nie poprosiłam o recenzj mojej pracy przed jej opublikowaniem. Zawsze brałam pełn odpowiedzialno za wybory, których dokonywałam podczas selekcji szczegółów składaj cych si na tre moich ksi ek, a tak e za to, w jaki sposób je wykorzystywałam i jak dawk fantazji były doprawiane - i nadal to robi . Jednak e tym razem, pisz c powie , której akcja rozgrywa si na terenach dobrze znanych nie tylko archeologom i specjalistom z pokrewnych dziedzin, ale tak e wielu ludziom, którzy ka dego roku zwiedzaj ten region, musiałam by pewna, e moje tło jest odtworzone z maksymaln wierno ci , dlatego zdecydowałam si na niezwykły dla mnie krok. Poprosiłam mianowicie doktora Rigauda, który znakomicie zna ów region Francji i jest wybornym archeologiem, by przejrzał moje obszerne "materiały ródłowe" i poszukał w nich co bardziej oczywistych bł dów. W owym czasie nie w pełni zdawałam sobie spraw , jak pracochłonne było to zadanie, i dlatego teraz z całego serca dzi kuj mu za czas i wysiłek, które wło ył w jego wykonanie. Uko czywszy prac , doktor pochwalił mnie, twierdz c, e materiał jest do precyzyjny, lecz znalazł i takie fragmenty, które musiałam poprawi i uzupełni . Za wszelkie bł dy, które pozostały w tek cie, ponosz wył czn odpowiedzialno . Jestem gł boko wdzi czna tak e innemu francuskiemu archeologowi, doktorowi Jeanowi Clottes'owi, którego poznałam przez jego koleg , doktora Rigauda. Podczas konferencji w Montignac, zorganizowanej w ramach uroczysto ci zwi zanych z pi dziesi t rocznic odkrycia jaskini Lascaux, doktor Clottes był uprzejmy tłumaczy dla mnie tre wygłaszanych po francusku referatów. Pó niej za przez lata wiele razy spotykali my si po obu stronach Atlantyku i doprawdy trudno mi wyrazi , jak bardzo jestem wdzi czna za uprzejmo i hojno , z jak francuski uczony zechciał dzieli si ze mn swym czasem i swoj wiedz . Oprowadził mnie po wielu jaskiniach, których ciany pokryte były wspaniałymi malowidłami i rytami, poło onych głównie u stóp Pirenejów. Prócz cudownych jaski znajduj cych si na terenie posiadło ci hrabiego Begouena zafascynowała mnie tak e Gargas, oferuj ca zwiedzaj cym znacznie wi cej ni tylko na cienne odciski dłoni, które uczyniły j słynn . Ogromn rado sprawiła mi te druga wspólna wyprawa w gł biny jaskini Niaux, trwaj ca około sze ciu godzin. Była tak wspaniałym prze yciem mi dzy innymi dlatego, e wiedziałam znacznie wi cej o malowidłach na ciennych ni za pierwszym razem. Cho wra e z tych miejsc nie zawarłam w niniejszej powie ci, za wielce pouczaj ce uwa am dyskusje z doktorem Clottes'em na temat rozmaitych teorii, mi dzy innymi dotycz cych przyczyn, dla których ludzie rasy kromanio skiej dekorowali swe jaskinie i domostwa. Pierwsz wizyt na pirenejskim podgórzu, w jaskini Niaux, zło yłam ju w roku tysi c dziewi set osiemdziesi tym drugim i wypada, bym podzi kowała za ni doktorowi Jean - Strona 4 Michelowi Belamy'emu. Miejsce to wywarło na mnie kolosalne wra enie - nie zapomn motywów zwierz cych ze cian Czarnego Salonu, odcisków dzieci cych stóp, przepi knie malowanych wizerunków koni w wielkiej grocie za jeziorkiem i wielu, wielu innych cudów. Byłam niezwykle poruszona, kiedy nie tak dawno doktor Belamy podarował mi unikatowe, pierwsze wydanie pierwszej ksi ki o jaskini Niaux. Jestem te niewymownie wdzi czna hrabiemu Robertowi Begouenowi, który zaanga ował si w ocalenie niesamowitych jaski znajduj cych si na nale cych do niego ziemiach - L'Enlene, Tuc d'Audoubert i Trois Freres - i zało ył jedyne w swoim rodzaju muzeum artefaktów, które z wielk staranno ci wydobyto z okolicznych stanowisk archeologicznych. Wizyta w dwóch jaskiniach była fascynuj cym prze yciem, za które wdzi czna jestem hrabiemu oraz doktorowi Clottes'owi, którzy byli moimi przewodnikami. Składaj c podzi kowania, nie mog pomin osoby doktora Davida LewisaWilliamsa, delikatnego człowieka o elaznych zasadach, którego praca badawcza dotycz ca afryka skich Buszmenów i imponuj cych malowideł naskalnych tworzonych przez ich przodków stała si kanw wielu interesuj cych teorii i ksi ek. W jednej z nich, której współautorem jest doktor Clottes, nosz cej tytuł "Szamani prehistorii", pojawił si pogl d, i pradawni malarze jaskiniowi z terenów dzisiejszej Francji dekorowali swe jaskinie z podobnych powodów jak ich afryka scy kuzyni. Winna jestem gor ce podzi kowania doktorowi Rayowi Larickowi za jego wszechstronn pomoc, a szczególnie za otwarcie ochronnych, metalowych wrót i pokazanie mi uroczej płaskorze by przedstawiaj cej ko ski łeb, która znajduje si na cianie ni szej jaskini w Commar ue. Jestem wdzi czna tak e doktorowi Paulowi Bahnowi za to, e swym tłumaczeniem pomógł mi poj niektóre wyst pienia podczas konferencji z okazji rocznicy odkrycia Lascaux. Dzi ki jego wysiłkom miałam te zaszczyt pozna trzech m czyzn, którzy jako mali chłopcy odkryli w tysi c dziewi set czterdziestym roku przepi kn jaskini Lascaux. Białe ciany tego sanktuarium, pokryte niewiarygodnymi, wielobarwnymi malowidłami, wzruszyły mnie do łez. Wyobra am sobie, jakie wra enie musiały zrobi na czterech chłopcach, którzy w pogoni za psem zeszli do rozpadliny i zobaczyli je jako pierwsi ludzie od pi tnastu tysi cy lat, kiedy to skalne rumowisko zamkn ło wej cie do pieczary. Doktor Bahn był mi wspaniałym pomocnikiem, zarówno poprzez osobiste dyskusje, jak i swoje ksi ki traktuj ce o intryguj cych, prehistorycznych czasach, które stały si tłem cyklu moich powie ci. Ciepło i z wielk wdzi czno ci my l te o doktorze Janie Jelinku, z którym długo i wyczerpuj co dyskutowałam o erze młodszego paleolitu. Jego wiedza na temat ludzi nie Strona 5 ró ni cych si od nas pod wzgl dem anatomicznym, którzy pojawili si i osiedlili w Europie po ród neandertalczyków, była mi wielk pomoc . Pragn te podzi kowa mu za współprac z czeskim wydawc moich ksi ek przy redagowaniu przekładów. Ksi ki doktora Alexandra Marshacka - pioniera techniki mikroskopowych bada rytów sprzed tysi cy lat - przeczytałam na długo przed tym, nim spotkałam go osobi cie. Wielce sobie ceni wysiłki, które podj ł w celu zrozumienia kultur neandertalczyków i ludzi rasy kromanio skiej, a tak e pisma, które mi przesyła. Wielkie wra enie wywarły na mnie jego spójne i przemy lane teorie oparte na wnikliwych badaniach. Zawsze ch tnie czytam jego prace, pełne gł bokich i inteligentnych spostrze e na temat ycia ludzi zamieszkuj cych Ziemi w dobie ostatniego zlodowacenia. W ci gu trzech miesi cy, kiedy mieszkałam opodal Les Eyzies de Tayac w południowo- zachodniej Francji i prowadziłam prace badawcze, przygotowuj c si do napisania niniejszej ksi ki, wielokrotnie odwiedzałam jaskini Font - de Guame. Jestem wi c winna szczególnie gor ce podzi kowania Paulette Daubisse, szefowej grupy przewodników oprowadzaj cych go ci po tej przepi knie udekorowanej malowidłami grocie. Jestem wdzi czna za jej uprzejmo , a zwłaszcza za to, e zechciała zabra mnie na prywatn wycieczk . Poniewa Paulette mieszkała przez wiele lat w pobli u Font de Guame, jaskinia ta stała si dla niej nieomal e drugim domem. Zobaczyłam dzi ki niej wiele formacji skalnych i malowideł, których zwykle nie pokazuje si zwiedzaj cym - ich podziwianie nadmiernie wydłu yłoby program wycieczek - i jestem jej dozgonnie wdzi czna za niezapomniane, gł bokie prze ycia podczas tej wyprawy. Dzi kuj równie M. Renaudowi Bombardowi z firmy Presse de la Cite - mojego francuskiego wydawcy - za to, e słu ył mi wszechstronn pomoc , ilekro przybywałam do Francji w celach badawczych. Czy chodziło o znalezienie miejsca, w którym mo na skopiowa opasły manuskrypt z pomoc osoby mówi cej po angielsku, czy o dobry nocleg po sezonie, kiedy wi kszo hoteli zamyka swoje podwoje, czy o stolik w fantastycznej restauracji nad Loar , gdzie mogli my wi towa z przyjaciółmi rocznic ich lubu, czy o spó nion rezerwacj w popularnej miejscowo ci wypoczynkowej nad Morzem ródziemnym, gdzie los rzucił mnie w drodze do kolejnej jaskini - M. Bombard zawsze potrafił mi pomóc, za co jestem mu wielce zobowi zana. Chc c wła ciwie przygotowa si do napisania niniejszej ksi ki, musiałam si gn po wiedz wykraczaj c poza ramy archeologii i paleoantropologii, a w pracy tej pomogło mi spore grono yczliwych osób. Najszczersze podzi kowania l przeto doktorowi Ronaldowi Naito, interni cie z Portland w stanie Oregon i od wielu lat mojemu osobistemu lekarzowi, który po wi cił mi swój wolny czas, by odpowiedzie na pytania o symptomy i post py pewnych chorób i obra e wewn trznych. Dzi kuj te doktorowi Brettowi Bolhofnerowi, ortopedzie z St. Strona 6 Petersburga na Florydzie, który udzielił mi informacji na temat urazów ko ci, a przede wszystkim - poskładał strzaskane biodro i miednic mojego syna po ci kim wypadku samochodowym. Na moj wdzi czno zasłu ył tak e Joseph J. Pica, chirurg ortopeda, asystent doktora Bolhofnera, który wyja nił mi pewne zawiło ci dotycz ce obra e wewn trznych i wybornie opiekował si moim synem. Doceniam tak e wyniki dyskusji z Rickieni Frye'em, wolontariuszemratownikiem medycznym ze stanu Washington, na temat pierwszej pomocy w nagłych wypadkach. Dzi kuj równie doktorowi Johnowi Kallasowi z Portland w stanie Oregon, ekspertowi w dziedzinie naturalnej ywno ci, który nieustannie eksperymentuje z potrawami z dziko rosn cych ro lin, za obszerne wyja nienia nie tylko na temat jadalnych ro lin, ale tak e mał y oraz morskich wodorostów. Nie miałam poj cia, e istnieje tak wiele jadalnych okazów oceanicznej flory. Specjalne podzi kowania nale si Lenette Stroebel z Prineville w stanie Oregon, która zajmuje si wsteczn hodowl tarpanów i podsun ła mi pewne niezwykle interesuj ce informacje. Dzi ki niej dowiedziałam si mi dzy innymi tego, e kopyta tych zwierz t były tak twarde, i nie potrzebowały podków nawet na kamienistym gruncie; e ich grzywy były stercz ce, a umaszczenie odpowiadało z grubsza temu, które mo emy ogl da na naskalnych malowidłach, przedstawiaj cych konie o pi knej, myszatej sier ci, ciemnych nogach i ogonach oraz niekiedy pasiastych bokach. Lenette nie tylko pozwoliła mi obejrze swoje konie, ale te opowiedziała o nich i przysłała seri cudownych fotografii przedstawiaj cych rebi c si klacz. Dzi ki nim mogłam opisa chwil przyj cia na wiat potomstwa Whinney. Jestem wdzi czna Claudine Fisher, profesorowi filologii francuskiej z Uniwersytetu Stanowego w Portland i Honorowemu Konsulowi Francji w Oregonie, za tłumaczenia materiałów badawczych i korespondencji, a tak e za rady i przemy lenia dotycz ce tego i wielu innych r kopisów oraz za wszelk pomoc zwi zan z j zykiem francuskim. Dzi kuj moim czytelnikom - Karen Auel-Feuer, Kendallowi Auelowi, Cathy Humble, Deannie Sterett, Claudine Fisher i Rayowi Auelowi - którzy w ekspresowym tempie przebrn li przez pierwszy szkic niniejszej powie ci i przekazali mi konstruktywne uwagi na jego temat. Jestem tak e dłu niczk Betty Prashker, mojej m drej i sprytnej edytorki. Jej sugestie zawsze były mi pomocne, a przemy lenia - bezcenne. Nie potrafi wyrazi wdzi czno ci dla mojej agentki, Jean Naggar, która przyleciała do mnie specjalnie po to, by przeczyta pierwszy szkic powie ci, i wraz z m em, Serge'em Naggarem, obmy liła gar wskazówek do dalszej pracy, cho uznała, e moje dzieło jest niezłe. Jean była ze mn od pocz tku i dokonała cudów, zapewniaj c powodzenie całej serii ksi ek. Dzi kuj te Jennifer Weltz z Agencji Literackiej Jean V. Naggar, która współtworzyła z Jean owe cuda, szczególnie w zakresie sprzeda y praw do wyda zagranicznych. Strona 7 ałuj , i jedynie in memoriam mog wyrazi wdzi czno Davidowi Abramsowi, profesorowi antropologii i archeologii z Sacramento w Kalifornii. W tysi c dziewi set osiemdziesi tym drugim roku David i jego asystentka - przyszła ona - Dian Kelly, zabrali Raya i mnie na pierwsz wypraw badawcz do Europy. Odwiedzili my Francj , Austri , Czechosłowacj i Ukrain (wtedy jeszcze Zwi zek Radziecki), przygl daj c si miejscom, w których przed trzydziestoma tysi cami lat miała si toczy akcja ksi ek z cyklu "Dzieci Ziemi". Miałam okazj wczu si w specyfik tych okolic, co wielce pomogło mi w pisaniu. Zaprzyja nili my si z Davidem i Dian , a w pó niejszych latach niejednokrotnie spotykali my si w Stanach i w Europie. Szokiem była dla mnie wiadomo o tym, jak bardzo był chory - zbyt młody, by odchodzi - lecz trzeba przyzna , e z uporem trwał przy yciu dłu ej, ni ktokolwiek przewidywał, do ko ca zachowuj c cudownie pozytywn postaw . Brakuje mi go. Musz podzi kowa jeszcze jednemu drogiemu przyjacielowi, którego nie ma ju w ród nas, a który pomógł mi w pisaniu ksi ek, projektuj c wygodne wn trza, w których mieszkam i pracuj . "Oz" był geniuszem kreowania pi knych i praktycznych domów, lecz wa niejsze jest to, e przez lata był dobrym przyjacielem moim i Raya. Wydawało mu si , e w por podj ł walk z rakiem, i po lubił Paul w nadziei, e sp dzi jeszcze wiele lat z ni i z jej dzie mi, lecz nie było mu to pisane. Ogarnia mnie wielki smutek, kiedy my l , e nie ma go ju w ród ywych. Jest jeszcze wiele osób, którym zapewne powinnam podzi kowa za warto ciowe przemy lenia i pomoc, lecz i tak nazbyt du o miejsca po wi ciłam ju wyrazom wdzi czno ci, zatem zako cz je hołdem dla tego, kto liczy si najbardziej. Jestem wdzi czna Rayowi za jego miło , wsparcie i zach t , za to, e zapewniał mi czas i miejsce do pracy nawet w najdziwniejszych godzinach, oraz za to, e był przy mnie. Strona 8 ROZDZIAŁ l Ludzie gromadzili si stopniowo na wapiennym tarasie, nieufnie przygl daj c si przybyszom. Nikt nie witał ich cho by gestem, a niektórzy z zebranych dzier yli w dłoniach włócznie w pozycji gotowo ci, je li niejawnej gro by. Młoda kobieta nieomal e wyczuwała ich niepewno i l k. Obserwowała z dołu, z kamienistej cie ki, jak tłum g stnieje, i wreszcie dotarło do niej, e grupa jest znacznie liczniejsza, ni si spodziewała. Nieraz ju widziała t niech w oczach ludzi, których spotykali podczas Podró y. To nie ich wina, pomy lała, powitania zawsze wygl daj podobnie... A jednak czuła zakłopotanie. Wysoki m czyzna zeskoczył z grzbietu młodego ogiera. W jego postawie i ruchach nie było ani zakłopotania, ani niech ci, lecz i on zawahał si na moment, mocno ciskaj c w gar ci sznur u dzienicy. Odwrócił si i zauwa ył, e kobieta stara si pozosta w tyle. - Ayla, mo esz przytrzyma Zawodnika? Wygl da na zdenerwowanego. Oni zreszt te - dodał, spogl daj c ku górze, w stron skalnej półki. Kobieta skin ła głow , przerzuciła nog nad grzbietem klaczy i zsun ła si na ziemi , by chwyci link . Nie tylko widok ci by obcych ludzi niepokoił smukłego kasztana, ale i blisko matki. Jej okres godowy wprawdzie ju min ł, ale z sier ci unosił si jeszcze zapach ogiera- przewodnika stada, który krył j tak niedawno. Ayla trzymała wi c u dzienic krótko, tu przy pysku Zawodnika, klaczy za pozwoliła odej troch dalej i na wszelki wypadek stan ła mi dzy nimi. Zastanawiała si przez chwil , czy nie pu ci przodem Whinney, która nieco lepiej znosiła kontakt z obcymi lud mi i zwykle przy takich okazjach zachowywała si nadzwyczaj spokojnie, tym razem jednak wyczuła nerwowo zwierz cia. Taki tłum w ka dym mógł wzbudzi obaw . Kiedy pojawił si wilk, Ayla usłyszała pełne podniecenia, ostrzegawcze okrzyki dobiegaj ce od strony półki skalnej ci gn cej si przed jaskini - o ile w ogóle mo na to było nazwa jaskini . Kobieta nie widziała przedtem niczego podobnego. Wilk otarł si ojej nog i wysun ł si nieznacznie naprzód, podejrzliwy i gotów broni swej pani. Wyczuwała delikatn wibracj ledwie słyszalnego warkotu, który wydobywał si z jego gardzieli. Drapie ca zachowywał si teraz wobec obcych ze znacznie wi ksz rezerw ni przed rokiem, gdy rozpoczynali dług podró , ale wówczas był przecie tylko szczeni ciem. Bolesne do wiadczenia nauczyły go czujno ci i rozwagi w trudnej misji chronienia Ayli. M czyzna nie okazywał strachu, id c w stron licznej grupy wyra nie zaniepokojonych ludzi, lecz mimo to kobieta cieszyła si , e mo e zaczeka w bezpiecznej odległo ci i obserwowa spotkanie, zanim sama b dzie musiała stan twarz w twarz z gospodarzami. Oczekiwała - i bała Strona 9 si - tej chwili od ponad roku, a przecie zawsze liczyło si pierwsze wra enie... i to po obu stronach. Zgromadzeni wci trzymali si z daleka, gdy nagle wybiegła spo ród nich młoda kobieta. Jondalar natychmiast rozpoznał siostr , cho w ci gu tych pi ciu lat, które upłyn ły od rozstania, rozkwitła wspaniale i z ładnej dziewczyny zmieniła si w pi kn niewiast . - Jondalarze! Wiedziałam, e to ty! - zawołała, rzucaj c si bratu na szyj . - Wreszcie wróciłe do domu! W drowiec przytulił j mocno, porwał w powietrze i zawirowali w entuzjastycznym u cisku. - Folaro, tak si ciesz , e ci widz ! - Postawił j na ziemi i odsun ł na odległo ramion. - Ale ty urosła! Kiedy wyje d ałem, była ledwie dziewczynk , teraz wyrosła na pi kn kobiet .... A ja wiedziałem, e tak b dzie - dodał, z błyskiem w oku nie tylko braterskiej miło ci. Dziewczyna u miechn ła si , spojrzała w niewiarygodnie bł kitne oczy brata i od razu poczuła ich magnetyzm. Zarumieniła si - jednak nie z powodu komplementu, jak wydawało si wiadkom powitania, ale pod wpływem nagłego poci gu, który poczuła do tego od lat nie widzianego m czyzny, mimo e była jego siostr . Słyszała cz sto opowie ci o swym przystojnym, wielkim bracie, o jego niezwykłych oczach, którymi potrafił oczarowa ka d kobiet , lecz w jej pami ci Jondalar był jedynie wysokim, cudownym towarzyszem zabaw, bez wahania uczestnicz cym w ka dej grze czy psocie, jaka tylko przyszła jej do głowy. Teraz za , jako młoda kobieta, po raz pierwszy sama miała okazj do wiadczy zdumiewaj cego oddziaływania jego nie wiadomej charyzmy. M czyzna dostrzegł jej reakcj - pełne uroku zakłopotanie - i u miechn ł si ciepło. Folara spojrzała obok niego, w stron małej rzeczki, nad któr rozpoczynała si wiod ca ku górze cie ka. - Jonde, kim jest ta kobieta? - spytała ciekawie. I sk d si tam wzi ły te zwierz ta? Przecie zawsze uciekaj przed lud mi... Dlaczego nie płosz si na jej widok? Czy ona jest Zelandoni? Wezwała je? - Dziewczyna zmarszczyła brwi. - Gdzie jest Thonolan? - Gwałtownie zachłysn ła si powietrzem, widz c grymas bólu na twarzy Jondalara. Thonolan w druje ju po nast pnym wiecie, Folaro - odparł po chwili. - A i mnie nie byłoby tutaj, gdyby nie ta kobieta. - Och, Jonde! Co si stało? To długa historia, a teraz nie pora na jej opowiadanie - odpowiedział surowo, ale nie potrafił powstrzyma u miechu na d wi k imienia, którym zwracała si do niego. Tylko ona u ywała kiedy takiego zdrobnienia. - Nikt nie zwracał si do mnie w ten sposób, odk d Strona 10 odszedłem. Teraz dopiero wiem, e jestem w domu. Jak si miewa rodzina? Co z matk ? Z Willamarem? - Oboje zdrowi. Matka nap dziła nam strachu par lat temu, ale Zelandoni u yła specjalnej magii i teraz ju wszystko w porz dku. Chod , sam zobaczysz - dodała Folara, chwytaj c brata za r k i prowadz c cie k pod gór . Jondalar odwrócił si i pomachał do Ayli, próbuj c da jej znak, e za chwil wróci. Nie chciał zostawia jej teraz samej ze zwierz tami, ale przede wszystkim musiał spotka si z matk , na własne oczy zobaczy , czy nic jej nie dolega. Zaniepokoiły go słowa Folary o "nap dzeniu strachu"; zreszt i tak sprawa wprowadzenia zwierz t do obozu wymagała konsultacji z mieszka cami. Zd yli ju z Ayl zauwa y , jak bardzo dziwacznym i przera aj cym do wiadczeniem jest dla wi kszo ci ludzi spotkanie z wilkiem czy ko mi, które nie uciekaj na ich widok. A przecie człowiek tak dobrze znał zwierz ta. Wszyscy, których Jondalar i Ayla spotkali podczas swej Podró y, potrafili polowa , wi kszo za oddawała zwierzynie lub jej duchom religijn cze . Dziko yj ce istoty od niepami tnych czasów były przedmiotem uwa nej obserwacji. Ludzie zd yli wi c pozna ich zwyczaje i upodobania, szlaki migracyjne i pory letnich w drówek, wiedzieli, kiedy rozpoczynaj si okresy godowe u poszczególnych gatunków i kiedy nadchodzi czas na rodzenie młodych. A jednak nikomu nie przychodziło jako do głowy, e mo na cho by dotkn ywego zwierz cia w przyjazny sposób. Nikt nie próbował obwi zywa głowy czworonoga link i prowadza go ze sob . Nikt nie usiłował oswaja dzikiej bestii, ani nawet wyobra a sobie, e w ogóle jest to mo liwe. Pobratymcy Jondalara cieszyli si z jego powrotu z Podró y - zwłaszcza e niewielu z nich spodziewało si ujrze go ywym - lecz oswojone zwierz ta były tak niezrozumiałym fenomenem, e niemal wszyscy zareagowali na ich widok strachem. Stanowiły zjawisko tak dziwaczne i przekraczaj ce zdolno pojmowania, e nie mogło by naturalne. A skoro tak, musiało by nienaturalne, wr cz nadnaturalne. Jedynym powodem, dla którego wi kszo obecnych nie uciekła w popłochu, by szuka schronienia, i nie próbowała zabi budz cych l k stworze , był fakt, e Jondalar, którego tak dobrze znali, sam je tu przyprowadził, a teraz szedł z siostr spokojnie cie k znad Le nej Rzeki, sk pany w ciepłym blasku sło ca. Folara wykazała si spor odwag , wyst puj c przed tłum i biegn c bratu na spotkanie, lecz była to brawura wła ciwa tylko młodym. Dziewczyna tak bardzo t skniła za ulubionym bratem, e dłu ej po prostu nie mogła czeka . A Jondalar nie wygl dał przecie na przera onego obecno ci zwierz t i nigdy nie pozwoliłby, by jego siostra znalazła si w prawdziwym niebezpiecze stwie. Strona 11 Ayla przygl dała si z dołu, jak ludzie otaczaj powracaj cego, przytulaj go, u miechaj si , całuj , poklepuj c, wymieniaj c u ciski obu r k i niezrozumiałe z tej odległo ci słowa. Wypatrzyła wyj tkowo t g kobiet , m czyzn o ciemnych włosach, którego Jondalar serdecznie obj ł, oraz starsz kobiet , któr powitał ciepło, otaczaj c ramieniem. To pewnie jego matka, pomy lała, i zaraz zacz ła zastanawia si , co te pomy li o niej s dziwa niewiasta. Była to rodzina Jondalara, jego krewni, przyjaciele, ludzie, z którymi dorastał. Ayla za była przybyszem, niepokoj cym przybyszem sprowadzaj cym obłaskawione zwierz ta, a wraz z nimi zapewne tak e obce zwyczaje i niemo liwe do przyj cia idee. Czy s w stanie j zaakceptowa ? A je li nie? Nie było odwrotu. Lud Ayli pozostał zbyt daleko, o rok w drówki na wschód. Jondalar obiecał jej wprawdzie, e odejdzie wraz z ni , je li tylko zechce - lub zostanie zmuszona - opu ci te strony, ale to było przedtem, zanim doszło do tego serdecznego powitania. Co my lał teraz? Poczuła na plecach lekkie szturchni cie i si gn ła r k za siebie, by pogładzi mocny kark Whinney. Była wdzi czna za ten gest przyja ni, który przypomniał jej, e nie jest sama. Gdy mieszkała w dolinie, wkrótce po opuszczeniu Klanu, przez dłu szy czas klacz była jej jedyn towarzyszk . Ayla nie wyczuła, e sznurek słu cy za wodze zwisa lu no, póki Whinney nie stan ła tu za ni , na wszelki wypadek dała jednak nieco wi cej swobody Zawodnikowi. Klacz i jej potomek zwykle odnosili si do siebie przyja nie i wzajemnie dodawali sobie odwagi, lecz okres godowy, który niedawno dobiegł ko ca, wyra nie zakłócił ich zwykł za yło . Coraz wi cej ludzi - jakim cudem mogło ich by a tak wielu? - spogl dało w stron Ayli. Tymczasem Jondalar, pogr ony w szczerej rozmowie z m czyzn o ciemnobr zowych włosach, tylko machn ł ku niej r k i u miechn ł si . Kiedy wreszcie ruszył cie k w dół, towarzyszyła mu młoda kobieta, ów nieznajomy i kilkoro innych mieszka ców osady. Ayla wzi ła gł boki wdech i zastygła w oczekiwaniu. Im bli ej podchodziła grupka prowadzona przez Jondalara, tym gło niejszy warkot wydobywał si z z batej paszczy wilka. Kobieta schyliła si , by przytrzyma zwierz przy nodze. - Ju dobrze, Wilku. To tylko krewni Jondalara - powiedziała cichym, spokojnym głosem. Łagodny dotyk jej r ki był dla drapie nika sygnałem: miał przesta warcze i przybra mniej gro ny wygl d. Niełatwo było wpoi Wilkowi t umiej tno , ale opłaciło si , pomy lała. Szczególnie w takiej chwili. Ayla ałowała jedynie, e nie zna takiego dotyku, który uspokoiłby j sam . Skromny orszak pod wodz Jondalara zatrzymał si w bezpiecznej odległo ci. Zelandonii bardzo starali si nie okazywa l ku i nie przygl da si zbyt ostentacyjnie zwierz tom, które bez Strona 12 trwogi stały tam, gdzie im kazano, i otwarcie patrzyły prosto w oczy obcych ludzi. Jondalar wyst pił o krok przed delegacj swoich pobratymców. Wydaje mi si , Joharranie, e powinni my zacz od oficjalnego powitania - powiedział, odwracaj c si w stron ciemnowłosego m czyzny. Ayla wypu ciła z dłoni linki, szykuj c si do formalnej ceremonii wymagaj cej u ycia obu r k. Konie cofn ły si o krok, za to wilk nawet nie drgn ł. Jasnowłosa kobieta zauwa yła błysk strachu w oczach Joharrana - cho , s dz c po jego posturze, w tpiła, by wiele było rzeczy, które wzbudzaj w nim obaw - i natychmiast przeniosła wzrok na Jondalara, zastanawiaj c si , jakiemu celowi ma słu y tak szybko zaaran owane oficjalne powitanie. Mierz c nieznajomego uwa nym spojrzeniem, odkryła nagle, jak bardzo jest podobny do Bruna, przywódcy klanu, w którym dorastała: pot ny, dumny, inteligentny i nieustraszony - je li nie liczy kontaktów ze wiatem duchów. - Aylo, oto Joharran, przywódca Dziewi tej Jaskini Zelandonii, syn Marthony, byłej przywódczyni Dziewi tej Jaskini, zrodzony przy ognisku Joconana, byłego przywódcy Dziewi tej Jaskini - oznajmił z powag płowowłosy m czyzna, po czym wyszczerzył z by w u miechu. - Nie wspominaj c ju o tym, e to brat Jondalara, W drowcy Do Dalekich Ziem. Krewni u miechn li si przelotnie. Dowcipny komentarz Jondalara rozładował nieco napi cie. Podczas formalnej prezentacji nale ało w zasadzie wymieni pełn list imion i wi zów rodzinnych, podkre laj cych pozycj danej osoby, a tak e tytułów honorowych i osi gni . Co wi cej, w niektórych przypadkach nie zapominano nawet o wa niejszych krewnych i szczegółowym wyliczeniu ich zasług. W praktyce tak pełnej prezentacji dokonywano jedynie podczas najbardziej uroczystych spotka ; zwykle za zadowalano si wymienieniem najwa niejszych imion i koneksji. Jednak e nie nale ało do rzadko ci dodawanie artobliwych uwag do długich i cz sto nudnych recytacji, a tym razem Jondalarowi zale ało na tym, by przypomnie bratu o dawnych dobrych czasach, kiedy na jego barkach nie spoczywał jeszcze ci ar odpowiedzialno ci za Dziewi t Jaskini . - Joharranie, oto Ayla z Obozu Lwa Mamutoi, córka Ogniska Mamuta, wybrana przez Ducha Lwa Jaskiniowego i chroniona przez Nied wiedzia Jaskiniowego. M o ciemnokasztanowych włosach zbli ył si do Ayli i wyci gn ł ku niej otwarte, uniesione dłonie, w powszechnie znanym ge cie powitania i przyja ni. aden z tytułów wymienionych przez Jondalara nie był mu znany, tote zastanawiał si , który z nich mo e by najwa niejszy. W imieniu Doni, Wielkiej Matki Ziemi, witam ci , Aylo z Mamutoi, córko Ogniska Mamuta - odezwał si wreszcie. Strona 13 Ayla u cisn ła jego dłonie. W imieniu Mut, Wielkiej Matki Wszystkich, pozdrawiam ci , Joharranie, przywódco Dziewi tej Jaskini Zelandonii - odpowiedziała i u miechn ła si figlarnie. - Oraz bracie W drowca Jondalara - dodała. Joharran zauwa ył najpierw, e kobieta dobrze mówi jego j zykiem, cho z niezwykłym akcentem. Potem dotarło do niego, e ma na sobie dziwne ubranie i w ogóle wygl da tak, jakby przybyła z dalekich stron, lecz kiedy si u miechn ła - odpowiedział u miechem. Uczynił to nie tylko dlatego, e doceniał jej zrozumienie dla artu jego brata, ale tak e dlatego, e dała mu zna , jak bardzo zale y jej na Jondalarze. Przede wszystkim jednak odwzajemnił u miech dlatego, e po prostu nie potrafił oprze si jej urokowi. Ayla była bowiem atrakcyjn kobiet wedle wszelkich standardów: wysok , o krzepkim i kształtnym ciele, długich, ciemnoblond, lekko faluj cych włosach, jasnych, niebieskoszarych oczach i urodziwej twarzy o rysach nieznacznie odmiennych od tych, które wyró niały lud Zelandonii. Kiedy u miechn ła si , zdawało si , e to sło ce roz wietla j od wewn trz - ja niała tak niespotykan pi kno ci , e Joharran nie wiadomie wstrzymał oddech. Jondalar zawsze uwa ał, e u miech jego kobiety jest nadzwyczajny, tote z rozbawieniem obserwował swego brata, najwyra niej nieodpornego na czar Ayli. Joharran zauwa ył, e ogier drepcze nerwowo w miejscu i macha łbem w stron Jondalara. Uwa nie przyjrzał si wilkowi. - Mój brat powiada, e trzeba b dzie przygotowa ... hmm... mieszkanie dla tych zwierz t. I to gdzie blisko, jak s dz . - Byle nie zbyt blisko, dodał w duchu. - Koniom wystarczy kawałek ł ki w pobli u wodopoju, ale musimy ostrzec waszych ludzi, eby nie próbowali podchodzi do nich zbyt blisko, chyba e w towarzystwie Jondalara lub moim. Whinney i Zawodnik b d niespokojni, póki nie przyzwyczaj si do nowych twarzy - powiedziała Ayla. W takim razie nie widz problemu - rzekł Joharran, k tem oka dostrzegaj c nerwowe ruchy ogona Whinney. - Mog zosta tutaj, je eli wystarczy im ta mała dolinka. Wystarczy - zapewnił go Jondalar. - Chocia mogliby my odprowadzi konie nieco dalej w gór rzeki, na ubocze. Wilk przyzwyczaił si do spania blisko mnie - ci gn ła Ayla. Nie umkn ło jej uwagi, e Joharran lekko zmarszczył brwi. - Jest bardzo opieku czy i mo e sprawia kłopoty, je li nie pozwolimy mu na to. Teraz, gdy czoło zmartwionego przywódcy pokryło si zmarszczkami, doskonale widziała jego podobie stwo do brata i z trudem powstrzymała u miech. Joharran miał powa ny problem; to Strona 14 nie był odpowiedni moment na arty, nawet je li jego twarz wywoływała tak ciepłe skojarzenia z Jondalarem. Jondalar tak e dostrzegł trosk brata. - Moim zdaniem to najlepsza chwila, by przedstawi Joharrana Wilkowi - rzekł z namysłem. Strach rozszerzył oczy przywódcy, lecz nim m czyzna zd ył zaprotestowa , Ayla chwyciła jego dło i przykucn ła obok mi so ernego przyjaciela. Obj ła ramieniem pot ny kark wilka, aby uciszy przybieraj cy na sile warkot. Nawet ona wyczuwała strach Joharrana; nie miała wi c w tpliwo ci, e czuje go tak e Wilk. - Najpierw pozwól mu pow cha swoj r k - powiedziała spokojnie. - Dla Wilka b dzie to oficjalna prezentacja. - Drapie ca wiedział ju z do wiadczenia, e dla Ayli jest rzecz niezwykle wa n , by do stada ludzi, których akceptował, przyjmował wszystkie przedstawiane mu w ten sposób osoby. Nie podobał mu si zapach strachu, ale pokornie obw chał dło m czyzny, tym samym zawieraj c z nim znajomo . - Dotykałe kiedy sier ci ywego wilka, Joharranie? - spytała Ayla, spogl daj c w gór , prosto w oczy przywódcy. - Zauwa , e jest do szorstka - kontynuowała, ostro nie kład c jego r k na spl tanej sier ci porastaj cej szyj zwierz cia. - Jeszcze nie sko czył linie i sw dzi go skóra, dlatego ostatnio uwielbia, kiedy drapie si go mi dzy uszami - dodała, pokazuj c m czy nie, co ma czyni . Joharran dotkn ł futra, jednak to nie szorstko włosa, ale ciepło bij ce od skóry u wiadomiło mu w pełni, e naprawd ma przed sob ywego wilka! Wilka, który, jak si zdawało, nie miał nic przeciwko temu, by go dotykano. Ayla zauwa yła, e dło przywódcy nie jest ju taka sztywna i e nie miało próbuje on masowa miejsce, które wskazała. - Pozwól mu znowu pow cha swoj r k . Joharran zbli ył dło do nosa Wilka i tym razem jego oczy rozszerzyło jeszcze wi ksze zdumienie. - Polizał mnie! - zawołał cicho, nie wiedz c do ko ca, czy fakt ten zapowiada co dobrego, czy te wr cz przeciwnie. Uspokoił si nieco, gdy zobaczył, e zwierz li e teraz twarz Ayli, wielce zadowolonej z tego dowodu za yło ci. Tak, Wilku, byłe grzeczny - powiedziała, u miechaj c si , tul c czworonoga i mierzwi c przyja nie jego sier . Po chwili wstała i lekko klepn ła si dło mi w barki. Wilk natychmiast stan ł na tylnych łapach, przednie opieraj c dokładnie w tym miejscu, które mu wskazała. Ayla odsłoniła gardło, a Strona 15 drapie nik polizał je, po czym z wielk delikatno ci uj ł w z by cały jej podbródek, warcz c z cicha. Jondalar zauwa ył, e Joharran i pozostali na moment znieruchomieli z wra enia. Zdał sobie spraw , jak bardzo przera aj cy musi by ten pokaz wilczej sympatii w oczach ludzi, którzy nie rozumieli jego sensu. Brat spojrzał na niego ze zdumieniem zmieszanym z obaw . - Co on jej robi? - Jeste pewien, e nic złego si nie stanie? - spytała niemal równocze nie Folara. Nie mogła ju usta w miejscu; pozostali członkowie delegacji tak e nerwowo przest powali z nogi na nog . Jondalar u miechn ł si pogodnie. - Ale oczywi cie. Ayli nic si nie stanie. On j kocha i nigdy nie zrobiłby jej krzywdy. W taki sposób wilki okazuj swoj miło . Min ło sporo czasu, zanim si do tego przyzwyczaiłem, a przecie znam Wilka równie długo jak Ayla - odk d przyniosła go do obozu jako małe kosmate szczeni . - Ale on ju nie jest szczeniakiem! To dorosły wilk! Najwi kszy, jakiego w yciu widziałem! - zawołał Joharran. - Mógłby rozszarpa jej gardło! To prawda, zrobiłby to z łatwo ci . Widziałem nawet, jak rozrywał kłami gardło pewnej kobiety... kobiety, która próbowała zabi Ayl - odrzekł Jondalar. - Wilk zawsze broni swojej pani. Przygl daj cy si niecodziennej scenie Zelandonii wydali z siebie chóralne westchnienie ulgi, gdy wilk opadł na cztery łapy i posłusznie stan ł u boku Ayli, z otwartym pyskiem i zwisaj cym na bok j zorem, szczerz c wielkie z by. Jondalar zwykł był na własny u ytek okre la ow "min " mianem "wilczego u miechu". I rzeczywi cie, zwierz sprawiał wra enie zadowolonego z siebie. - Czy on to robi przy ka dej okazji? - spytała niepewnie Folara. - I... z ka dym? - Nie - odparł Jondalar. - Tylko z Ayl i od czasu do czasu ze mn , ale jedynie wtedy, kiedy jest wyj tkowo szcz liwy i pozwolimy mu na to. Jest dobrze wychowany, nie zrobi nikomu krzywdy... chyba e Ayla znajdzie si w niebezpiecze stwie. - A co z dzie mi? - indagowała Folara. - Wilki cz sto atakuj najsłabsze i najmłodsze zwierz ta. Wzmianka o dzieciach pogł biła trosk maluj c si na twarzach najbli ej stoj cych Zelandonii. - Wilk uwielbia dzieci - odpowiedziała szybko Ayla - i jest wobec nich bardzo opieku czy. Szczególnie wobec tych najsłabszych i najmłodszych. Wychowywał si razem z dzie mi w Obozie Lwa. Strona 16 - Był tam pewien bardzo, bardzo słaby i chorowity chłopiec, który nale ał do Ogniska Lwa - dodał Jondalar. - Szkoda, eni widzieli cie, jak si razem bawili. Wilk był przy nim bardzo ostro ny. - To naprawd niezwykłe zwierz - odezwał si inny m czyzna. - Trudno uwierzy , e wilk mo e zachowywa si w tak... niewilczy sposób. - Masz racj , Solabanie - przyznał Jondalar. - Rzeczywi cie zachowuje si w sposób, który nam, ludziom, mo e si wydawa niewilczy, ale gdyby my sami byli wilkami, nie my leliby my tak. Nasz przyjaciel wychował si mi dzy lud mi i zdaniem Ayli uwa a ludzi za swoj sfor . Traktuje ich tak, jakby byli wilkami. - Potrafi polowa ? - zainteresował si m czyzna, którego Jondalar nazwał Solabanem. Tak - odrzekła Ayla. - Czasami poluje sam, tylko dla siebie, a kiedy indziej pomaga nam w łowach. - A sk d wie, na które zwierz ta wolno mu polowa , a na które nie? - spytała Folara. - Nie rzuca si przecie na wasze konie. Ayla u miechn ła si lekko. - Konie te nale do jego sfory. Zwró uwag , e nie boj si go ani troch ... Nie poluje tak e na ludzi. Ale to jedyne wyj tki - potrafi zabija wszelkie inne zwierz ta, chyba e mu zabroni . Kiedy mówisz "nie", zostawia w spokoju inne zwierz ta? - spytał z niedowierzaniem kolejny m czyzna. - Zgadza si , Rushemarze - potwierdził Jondalar. M czyzna w zadziwieniu pokr cił głow . Trudno było przyj za prawd twierdzenie, e ktokolwiek mógł do tego stopnia kontrolowa poczynania pot nego czworono nego łowcy. - Co powiesz, Joharranie? - odezwał si po chwili Jondalar. - My lisz, e bezpiecznie b dzie wprowadzi do osady Ayl i Wilka? Przywódca zastanawiał si przez moment, nim skin ł głow . - Je li jednak dojdzie do nieprzyjemnych incydentów... - Nie dojdzie, Joharranie - zapewnił go stanowczo Jondalar, po czym zwrócił si do Ayli: - Moja matka zaprosiła nas do siebie. Folara nadal z ni mieszka, ale ma swoje pomieszczenie, podobnie jak Marthona z Willamarem, który akurat wybrał si z misj handlow . Matka zaoferowała nam centraln cz mieszkaln ... Cho oczywi cie mo emy zatrzyma si przy ognisku go ci u Zelandoni, je li wolisz. - Z przyjemno ci zamieszkam u twojej matki, Jondalarze - odpowiedziała Ayla. Strona 17 - wietnie! Matka sugerowała te , eby my zaczekali z najbardziej oficjalnymi powitaniami do czasu, a rozgo cimy si na dobre. Zreszt nie ma potrzeby przedstawiania mnie komukolwiek, a je li chodzi o ciebie, to lepiej chyba b dzie zaczeka i zaprezentowa ci wszystkim mieszka com osady jednocze nie ni ka demu z osobna. - Zamierzamy urz dzi dzi wieczorem uczt powitaln - zdradziła Folara. - I by mo e wkrótce potem jeszcze jedn , dla wszystkich Jaski z okolicy. - Doceniam go cinno twojej matki, Jondalarze. Rzeczywi cie, łatwiej b dzie spotka si ze wszystkimi naraz, ale wypadałoby, eby ju teraz przedstawił mnie tej młodej kobiecie - przypomniała Ayla. Folara u miechn ła si do niej. - Naturalnie. Wła nie zamierzałem - odparł szybko Jondalar. - Aylo, oto moja siostra Folara, po wi cona przez Doni, z Dziewi tej Jaskini Zelandonii, córka Marthony, byłej przywódczyni Dziewi tej Jaskini, zrodzona przy ognisku Willamara, W drowca i Mistrza Handlu, siostra Joharrana, przywódcy Dziewi tej Jaskini, siostra Jondalara... - O tobie wie zapewne wszystko, Jondalarze, a ja słyszałam ju jej imiona i tytuły - przerwała mu Folara, zniecierpliwiona formalno ciami, po czym wyci gn ła r ce ku Ayli. - W imieniu Doni, Wielkiej Matki Ziemi, witam ci , Aylo z Mamutoi, przyjaciółko koni i wilków. Ludzie zgromadzeni na sk panych w sło cu półkach skalnych cofn li si szybko, gdy ujrzeli, e kobieta i jej wilk ruszaj cie k ku górze wraz z Jondalarem i skromn grup witaj cych. Nieliczni odwa yli si post pi o krok naprzód; pozostali tylko wyci gali szyje, próbuj c dostrzec co zza ich pleców. Kiedy wspinaczka dobiegła ko ca i Ayla stan ła na szczycie, spojrzała po raz pierwszy na siedlisko Dziewi tej Jaskini Zelandonii. Widok, który rozpostarł si przed ni , był zaskakuj cy. Wprawdzie wiedziała od dawna, e wyraz "Jaskinia" pojawiaj cy si w nazwie osady, z której wywodził si Jondalar, nie odnosił si do samego miejsca, lecz do grupy ludzi, którzy je zamieszkiwali, ale teraz przekonała si , i miejsce owo w ogóle nie było jaskini w znanym jej rozumieniu tego słowa. Tradycyjna jaskinia była bowiem ciemnym pomieszczeniem lub seri komór ukrytych w stromym zboczu góry lub pod ziemi . Tymczasem osada Zelandonii powstała pod abri - gigantycznym nawisem skalnym, b d cym cz ci wapiennego urwiska, zapewniaj cym mieszka com ochron przed deszczem i niegiem, a jednocze nie dopuszczaj cym mnóstwo wiatła dziennego. Strome skały w tej okolicy były niegdy fragmentami podmorskich równin i uskoków. Bogate w wap szcz tki skorupiaków zamieszkuj cych ów praocean odkładały si stopniowo na dnie i z czasem tworzyły si z nich pokłady wapienia, zło one głównie z w glanu wapnia. Z Strona 18 rozmaitych powodów zdarzały si takie okresy, w których powstawały grube warstwy skał twardszych, w innych wapie pochodzenia organicznego był bardziej mi kki. Kiedy za ruchy tektoniczne sprawiły, e dno morskie wypi trzyło si i utworzyło strome urwiska, proces erozji dotkn ł przede wszystkim tych mniej odpornych warstw - woda i wiatr wydr yły w skałach gł bokie nisze, oddzielone pokładami twardszego wapienia. I cho urwiska pełne były normalnych jaski , spotykanych powszechnie w pokładach wapiennych, to te niezwykłe, olbrzymie półki skalne zapewniały znacznie lepsze schronienie i ukryte w ich cieniu osady powstawały w tej okolicy ju od wielu tysi cy lat. Jondalar poprowadził Ayl ku starszej kobiecie, któr widziała ju z daleka, gdy stała jeszcze u pocz tku cie ki. Wysoka i pełna godno ci niewiasta czekała cierpliwie na przybyszów. Jej włosy, bardziej szare ni jasnobr zowe, zaplecione w długi warkocz, zostały misternie zwini te w kok z tyłu głowy. Bystre, szeroko otwarte oczy równie błyszczały jasnym odcieniem szaro ci. Gdy stan li przed ni , Jondalar rozpocz ł ceremoni formalnego powitania. - Aylo, oto Marthona, była przywódczyni Dziewi tej Jaskini Zelandonii, córka Jemary, zrodzona przy ognisku Rabanara, po lubiona Willamarowi, Mistrzowi Handlu Dziewi tej Jaskini, matka Joharrana, przywódcy Dziewi tej Jaskini, matka Folary, po wi conej przez Doni, matka... - M czyzna chciał powiedzie "Thonolana", ale zreflektował si i szybko doko czył: - ... Jondalara, W drowca Który Powrócił. - Teraz partner Ayli zwrócił si w stron swej matki. - Marthono, oto Ayla z Obozu Lwa Mamutoi, córka Ogniska Mamuta, wybrana przez Ducha Lwa Jaskiniowego, chroniona przez Ducha Nied wiedzia Jaskiniowego. Marthona wyci gn ła przed siebie obie r ce. W imieniu Doni, Wielkiej Matki Ziemi, witam ci , Aylo z Mamutoi. - W imieniu Mut, Wielkiej Matki Wszystkich, pozdrawiam ci , Marthono z Dziewi tej Jaskini Zelandonii, matko Jondalara - odpowiedziała Ayla, podaj c jej dłonie. Słuchaj c jej słów, była przywódczyni zastanawiała si nad dziwnym akcentem, zauwa aj c jednocze nie, jak dobrze młoda kobieta posługiwała si mow ludu Zelandonii. Wreszcie doszła do wniosku, e musi to by wpływ lekkiej wady wymowy lub posługiwania si przez lata j zykiem zupełnie odmiennym, u ywanym gdzie w dalekich stronach wiata. Marthona u miechn ła si serdecznie. - Przebyła dług drog , Aylo, zostawiwszy za sob wszystkich, których znała i kochała . Nie wydaje mi si , eby Jondalar powrócił kiedykolwiek w rodzinne strony, gdyby tego nie uczyniła. Dlatego jestem ci wdzi czna i mam nadziej , e wkrótce poczujesz si u nas jak w domu. Zrobi wszystko, eby pomóc ci w osi gni ciu tego celu. Strona 19 Ayla wyczuwała szczero intencji matki Jondalara. Takiej otwarto ci nie mo na udawa ; kobieta autentycznie radowała si powrotem syna. Ayla poczuła ogromn ulg i wzruszenie ciepłym powitaniem ze strony Marthony. - Niecierpliwie oczekiwałam tego spotkania, odk d Jondalar pierwszy raz wspomniał mi o tobie... ale przyznaj , e troch si bałam - odpowiedziała z równie rozbrajaj c szczero ci . - Nie mog mie o to pretensji. Sama nie czułabym si najlepiej, b d c teraz na twoim miejscu. Chod cie, poka wam, gdzie mo ecie poło y swoje rzeczy. Na pewno jeste cie zm czeni i przyda wam si odpoczynek przed wieczorn uczt powitaln - rzekła Marthona, odwracaj c si , by poprowadzi go ci pod skalny nawis. W tej samej chwili Wilk zaczai skomle , szczekn ł raz cicho, niczym rozochocony szczeniak, a nast pnie wyci gn ł si na przednich łapach, zadzieraj c ogon ku górze i wymachuj c nim zabawnie. - Co on wyrabia? - spytał niespokojnie Jondalar. Zdziwiona Ayla spojrzała na Wilka, ale on nie zamierzał zmienia pozycji. Wreszcie u miechn ła si ze zrozumieniem. - Zdaje si , e próbuje zwróci na siebie uwag Marthony - powiedziała uspokajaj co. - My li, e go nie zauwa yła, a bardzo chciałby j pozna . - Ja te chciałabym go pozna - stwierdziła nieoczekiwanie Marthona. - Nie boisz si go! - zawołała zaskoczona Ayla. - I on to wyczuwa. - Obserwowałam was i nie widz powodu, eby si ba - odrzekła kobieta, wyci gaj c r k ku wilkowi. Ten pow chał dło , polizał j i znowu zaskomlał. - Chyba chce, eby go dotkn ła. Uwielbia, kiedy ludzie, których polubił, okazuj mu zainteresowanie. - Lubisz takie pieszczoty, prawda? - spytała cicho Marthona, delikatnie głaszcz c czworonoga. - Wilk? Tak go nazwała ? Tak. Wydawało mi si , e to najodpowiedniejsze imi - wyja niła Ayla. - Nigdy dot d nie widziałem, eby zaprzyja nił si z kim tak szybko - rzekł Jondalar, spogl daj c na matk z niekłamanym podziwem. - Ja te nie - przyznała po chwili Ayla, obserwuj c z przyjemno ci Marthon i wilka. - Mo e po prostu jest szcz liwy, e wreszcie spotkał kogo , kto nie czuje przed nim l ku? Gdy weszli w cie masywnej, wisz cej skały, Ayla poczuła natychmiastowy spadek temperatury. Drgn ła, czuj c nagły dreszcz strachu, i zadarła głow ku kamiennemu stropowi, wznosz cemu si uko nie od skalnej podstawy ku niebu. Zastanawiała si , czy ta niezmierzona masa wapienia pewnego dnia nie pogrzebie pod sob osady. Kiedy jej oczy przyzwyczaiły si Strona 20 wreszcie do nieco przytłumionego wiatła, rozejrzała si i musiała przyzna w duchu, e nie tylko gro ne pi kno skalnego nawisu zasługiwało na jej podziw. Przestrze , która zawierała si pod nim, była rozległa; znacznie wi ksza ni wydawało si na pierwszy rzut oka. Ayla widziała ju podobne nisze w pobli u brzegów rzeki, wzdłu której w drowali przez krain Zelandonii - niektóre wygl dały na zamieszkane, ale adna z nich nawet w przybli eniu nie dorównywała rozmiarami tej, w której mieszkali pobratymcy Jondalara. Pot na skała i ludna osada, która znalazła pod ni schronienie, były znane w całym regionie. Dziewi ta Jaskinia była zdecydowanie najliczniejsz społeczno ci spo ród wszystkich, które okre lały si mianem Zelandonii. Przy wschodnim kra cu osłoni tej przed deszczem i niegiem przestrzeni skupiono wzniesione ludzk r k budo wie, niektóre oparte o skaln cian , inne wolno stoj ce. Wiele z nich miało imponuj ce rozmiary, a wszystkie wybudowano po cz ci z kamienia i drewnianych ram obci gni tych skórami. Owe skóry ozdobiono przepi knymi rysunkami zwierz t i najrozmaitszych abstrakcyjnych symboli, wypełnionymi czarnym, czerwonym, ółtym i br zowym barwnikiem. Budowle ustawiono w łuk otwarty ku zachodowi, tak e po rodku niszy utworzyła si rozległa, otwarta przestrze , pełna zaj tych czym ludzi i przeró nych przedmiotów. Ayla wyt yła wzrok i to, co przez chwil wydawało jej si chaotyczn mieszanin rzeczy i ludzi, zmieniło si powoli w logiczny układ wydzielonych miejsc, w których wykonywano ci le okre lone zadania, cz sto rozlokowanych po s siedzku, je li owe zadania miały ze sob co wspólnego. Przelotne wra enie chaosu wywołał fakt, e tłum ludzi wykonywał tyle czynno ci jednocze nie. Ujrzała wyprawiane skóry rozwieszone na ramach i długie drzewce włóczni, które poddawano prostowaniu przez rozło enie na specjalnej poprzeczce, wspartej o dwa pionowe słupki. Inny k t wypełniały plecione koszyki w ró nych fazach wyko czenia, natomiast mi dzy ko cianymi palikami suszyły si rozci gni te rzemienie. Kł by lin zwisały z kołków wbitych w poprzeczne belki ponad nie doko czonymi sieciami, które rozci gni to na drewnianych rusztowaniach. Skóry, farbowane na wiele kolorów, nie wył czaj c licznych odcieni czerwieni, le ały poci te na stosowne cz ci, obok za wisiały niemal uko czone ubrania. Ayla rozpoznała wi kszo rzemiosł, którymi trudnili si mieszka cy osady, lecz w pobli u stanowiska, przy którym szyto stroje, jej uwag przykuło co , czego nie widziała nigdy przedtem. Na drewnianej ramie rozpi to pionowo mnóstwo cieniutkich linek, a włókna wplatane poziomo w t osnow tworzyły ju cz ciowo uko czony wzór. Znachorka chciała podej bli ej i przyjrze si tajemniczej konstrukcji, ale na razie mogła jedynie obieca sobie, e wróci tu pó niej. Kawałki drewna, kamienia, ko ci, rogu i mamucich ciosów składowano w innym miejscu, gdzie rze biono z