Strona 1 Strona 2 Dan Simmons Triumf Endymiona Przekład Wojciech Szypuła Strona 3 Spis treści CZĘŚĆ PIERWSZA 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 CZĘŚĆ DRUGA 15 16 17 18 19 20 21 Strona 4 CZĘŚĆ TRZECIA 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 PODZIĘKOWANIA Strona 5 CZĘŚĆ PIERWSZA 1 Papież umarł! Niech żyje papież! Krzyk odbił się echem od ścian dziedzińca San Damaso w Watykanie, gdzie w apartamentach papieskich znaleziono właśnie ciało zmarłego we śnie Juliusza XIV. W kilka minut wieść o jego śmierci rozeszła się po zespole przypadkowo dobranych budynków, nadal określanych mianem Pałacu Watykańskiego, po czym z prędkością ognia rozprzestrzeniającego się w najczystszym tlenie zaczęła szerzyć się po całym Watykanie: w mgnieniu oka dotarła do kompleksu biurowego, przemknęła przez zatłoczoną Bramę Świętej Anny do Pałacu Apostolskiego i trafiła do przylegającego doń budynku rządowego; znalazła chętnych słuchaczy w Bazylice Świętego Piotra, co nawet zwróciło uwagę celebrującego mszę arcybiskupa, który z marsem na czole odwrócił się, by zerknąć na nieoczekiwanie rozszeptanych i posykujących wiernych. Wierni ci opuszczając bazylikę ponieśli pogłoskę o odejściu Ojca Świętego dalej, do zgromadzonych na Placu Świętego Piotra tłumów - reakcja około osiemdziesięciu, może nawet stu tysięcy turystów i urzędników, składających wizytę dostojnikom Paxu, przypominała wybuch ładunku plutonu, który nagle osiągnął masę krytyczną. Pokonawszy główną bramę - Łuk Dzwonów, przez który do Watykanu kierowano ruch kołowy - nowina rozpędziła się do prędkości swobodnych elektronów, następnie osiągnęła szybkość światła, by wreszcie wymknąć się poza planetę Pacem na pokładach statków z napędem Hawkinga, poruszających się tysiąckroć szybciej niż światło. Tymczasem nieco bliżej, tuż poza starożytnymi watykańskimi murami, w kamiennym, posępnym Zamku Świętego Strona 6 Anioła, gdzie w miejscu pierwotnego mauzoleum Hadriana znajdowała się teraz siedziba Świętej Inkwizycji, rozdzwoniły się telefony i komlogi. Przez cały ranek Watykan rozbrzmiewał grzechotem różańców i szelestem wykrochmalonych sutann, gdy funkcjonariusze Stolicy Apostolskiej spieszyli gromadnie do swoich biur, by śledzić zaszyfrowane doniesienia z sieci i oczekiwać poleceń od przełożonych. Komunikatory osobiste podzwaniały, piszczały i wibrowały w kieszeniach i implantach tysięcy administratorów Paxu, dowódców sił zbrojnych i oficjeli Mercantilusa. Pół godziny od znalezienia zwłok papieża poinformowano o tym fakcie agencje informacyjne na Pacem; ich pracownicy przygotowali zrobotyzowane holokamy, uruchomili zastępy przekaźników satelitarnych, wysłali swych najlepszych pracowników do watykańskiego biura prasowego - i czekali. W międzygwiezdnym społeczeństwie, w którym Kościół sprawował niemal absolutną władzę, oczekiwano nie tyle niezależnego potwierdzenia informacji, co raczej oficjalnego pozwolenia na jej zaistnienie. Dwie godziny i dziesięć minut po odkryciu, że Juliusz XIV nie żyje, Kościół potwierdził jego zgon w oświadczeniu wydanym przez biuro watykańskiego Sekretarza Stanu, kardynała Lourdusamy. W kilka sekund nagranie z oświadczeniem dotarło do wszystkich odbiorników radiowych i holowizyjnych na kipiącej życiem Pacem. Półtora miliarda mieszkańców planety - ponownie narodzonych chrześcijan z krzyżokształtami, w większości pracowników olbrzymiej machiny biurokratycznej watykańskiej armii, służb cywilnych i handlowych - z zaciekawieniem wysłuchało wiadomości. Jeszcze przed wydaniem oficjalnego komunikatu kilkanaście nowych okrętów klasy archanioł opuściło bazy na orbicie i udało się w podróż do wybranych obszarów w niewielkiej, opanowanej przez człowieka części galaktyki. Ich załogi poniosły śmierć wskutek działania superszybkiego napędu, ale Strona 7 informacja o śmierci Ojca Świętego, zapisana w komputerach i transponderach kodujących, dotarła bezpiecznie do ponad sześćdziesięciu najważniejszych światów archidiecezjalnych. Te same statki kurierskie miały zabrać na Pacem nielicznych kardynałów, którzy osobiście wezmą udział w rychłych wyborach nowego papieża. Większość wyborców będzie jednak wolała zostać w domu i nie przechodzić przez rytuał śmierci - nawet w obliczu pewnego zmartwychwstania. Prześlą tylko zaszyfrowane, interaktywne dyski holograficzne ze swym eligo na następnego papieża. Dalsze osiemdziesiąt pięć statków Paxu, głównie szybkich liniowców wyposażonych w napęd Hawkinga, przygotowywało się do skoku; ich podróż miała trwać od kilku dni do kilku miesięcy, a względny dług czasowy - sięgnąć od kilku tygodni do kilku lat. Na razie jednak musiały jeszcze poczekać standardowe dwa lub trzy tygodnie na wybór nowego papieża, a dopiero później ponieść nowinę do ponad stu trzydziestu mniej znaczących, kontrolowanych przez Pax układów planetarnych, których arcybiskupi mieli pod opieką dalsze miliardy wiernych. Archidiecezje we własnym zakresie miały zająć się zawiadomieniem pomniejszych układów i tysięcy kolonii na Pograniczu o śmierci, wskrzeszeniu i ponownym wyborze Ojca Świętego. Z górą dwieście bezzałogowych statków kurierskich z napędem Hawkinga, stacjonujących na co dzień w olbrzymiej bazie wojskowej Paxu na jednym z asteroidów krążących wokół Pacem, czekało w pogotowiu na zaprogramowanie oficjalnej informacji o zmartwychwstaniu i reelekcji papieża Juliusza. Ich zadaniem było zanieść nowinę do jednostek floty bojowej, zaangażowanych w wojnę z Intruzami w rejonie tak zwanego Wielkiego Muru - gigantycznej strefy obronnej, rozciągającej się daleko poza granicami wpływów Paxu. Papież Juliusz umierał już ośmiokrotnie. Miał słabe serce, lecz nie zgadzał się, by cokolwiek w nim naprawiano, czy to w drodze zabiegów Strona 8 chirurgicznych, czy też nanoplastycznych. Uważał, że Ojciec Święty powinien naturalnie dożyć końca swych dni, by po jego śmierci można było wybrać następcę. Fakt, że już ośmiokrotnie wybierano tę samą osobę, nijak nie wpłynął na zmianę jego opinii. Teraz zaś, gdy jego ciało przygotowywano do oficjalnego wieczornego wystawienia przed przeniesieniem do prywatnej kaplicy zmartwychwstańczej na tyłach bazyliki, kardynałowie i ich zastępcy szykowali się do rychłych wyborów. Kaplicę Sykstyńską zamknięto dla turystów i zaczęto przygotowywać do głosowania, do którego powinno dojść w ciągu najbliższych trzech tygodni. Wstawiono zabytkowe, zadaszone stalle dla osiemdziesięciu trzech kardynałów, którzy mieli osobiście stawić się na tę uroczystość; sprowadzono również projektory holograficzne i zainstalowano interaktywne łącza do infopłaszczyzny, mając na uwadze tych spośród dostojników, którzy woleli głosować z macierzystych planet. Przed ołtarzem ustawiono stół dla Skrutatorów, na którym znalazły się małe kartki papieru, igły, nici, taca, kawałki płótna i inne drobiazgi. Stół Rewizorów stanął nieco z boku. Główne wrota kaplicy zamknięto i opieczętowano. Na straży stanęli żołnierze z Gwardii Szwajcarskiej w bojowych pancerzach i z najnowszą bronią energetyczną w dłoniach; podobnych wartowników wystawiono przy opancerzonych odrzwiach papieskiej kaplicy zmartwychwstańczej. Zgodnie z pradawnym protokołem wybory miały się odbyć nie wcześniej niż po piętnastu dniach od śmierci papieża, jednak nie później niż po dwudziestu. Kardynałowie mieszkający na Pacem, oraz na planetach leżących w zasięgu trzytygodniowego dhigu czasowego odwołali wszystkie spotkania i zaczęli przygotowywać się do konklawe. Niektórzy otyli ludzie noszą ciężar własnego ciała niczym stygmat folgowania swym żądzom, symbol lenistwa i słabości; są jednak i tacy, którzy obnoszą się z nim iście po królewsku, traktując cielesną Strona 9 wielkość jak oznakę władzy. Simon Augustino kardynał Lourdusamy należał do tej drugiej kategorii: olbrzymi niczym okryta biskupim szkarłatem góra, wyglądał na niespełna sześćdziesiąt lat standardowych i od ponad dwóch wieków był aktywnym dostojnikiem Kościoła, przechodząc kolejne udane zmartwychwstania. Łysy, obdarzony masywną szczęką i potężnym, basowym głosem, zdolnym dudnić niczym grzmot w bazylice Świętego Piotra bez pomocy systemu nagłaśniającego, Lourdusamy stanowił najpełniejsze ucieleśnienie zdrowia i witalności w całym Watykanie. Wielu wysoko postawionych członków kościelnej hierarchii przypisywało mu, wówczas jeszcze młodemu urzędnikowi w watykańskiej machinie dyplomatycznej, poprowadzenie zbolałego, cierpiącego ojca Lenara Hoyta, jednego z hyperiońskich pielgrzymów, do odkrycia sekretu krzyżokształtu i uczynienia zeń instrumentu wskrzeszenia. W ich oczach Lourdusamy, na równi z niedawno zmarłym papieżem, przyczynił się do odrodzenia zamierającego Kościoła. Bez względu na to, czy legenda ta zawierała ziarno prawdy, dziewiątego dnia od śmierci Ojca Świętego, a na pięć dni przed jego wskrzeszeniem, Lourdusamy był w znakomitej formie. Jako Sekretarz Stanu, prezes komitetu nadzorującego działanie dwunastu Świętych Zgromadzeń i prefekt najbardziej tajemniczego i darzonego największym lękiem Zgromadzenia Doktryny Wiary - po tysiącletnim z górą bezkrólewiu ponownie znanego pod nazwą Świętego Oficjum Wszechświatowej Inkwizycji - Lourdusamy bez wątpienia nie miał sobie równych pod względem sprawowanej w Kurii władzy. Ba, teraz, gdy Jego Świątobliwość papież Juliusz XIV spoczywał w bazylice Świętego Piotra, oczekując ponownego zmartwychwstania, Simon Augustino kardynał Lourdusamy prawdopodobnie nie miał sobie równych w całym wszechświecie. I doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Strona 10 — Czy już przybyli, Lucas? - zwrócił się do monsignore Lucasa Oddiego, mężczyzny, który od dwóch pracowitych stuleci był jego asystentem i zausznikiem. Chudy, niemłody i nerwowy w ruchach podsekretarz stanu stanowił idealne przeciwieństwo potężnego, nie starzejącego się i opanowanego kardynała. Pełny przysługujący mu tytuł Zastępcy i Sekretarza Cyfry skracano zwykle do „Zastępcy”, choć dla wysokiego, kościstego benedyktyna lepsze byłoby jakieś bardziej tajemnicze przezwisko, skoro przez dwadzieścia dwa dziesięciolecia wiernej służby nie dał nikomu - nawet samemu Lourdusamy’emu — poznać swych prawdziwych uczuć i opinii. Stał się prawą ręką kardynała tak dawno i służył mu tak skutecznie, że ten przestał już uważać go za coś więcej niż po prostu przedłużenie własnej woli i umysłu. — Właśnie zajęli miejsca w wewnętrznej poczekalni - odparł Oddi. Lourdusamy skinął głową. Watykański zwyczaj organizowania ważnych spotkań w poczekalniach zamiast w prywatnych gabinetach najwyższych urzędników liczył grubo ponad tysiąc lat - wywodził się z czasów przed hegirą, przed ucieczką ludzi z umierającej Ziemi i kolonizacją gwiazd. Wewnętrzna poczekalnia w biurze Sekretarza Stanu była niewielka - najwyżej pięć na pięć metrów - i prawie pozbawiona sprzętów; stał tu tylko okrągły marmurowy stół bez wbudowanych komunikatorów. Jedyne okno wychodziło na ozdobiony przepięknymi freskami balkon, ale szyby zawsze były tak spolaryzowane, by nie przepuszczać światła. Na ścianach zawieszono dwa obrazy trzydziestowiecznego mistrza Karotana; jeden z nich przedstawiał mękę Chrystusa w Ogrójcu, drugi zaś olbrzymiego, bezpłciowego anioła, ofiarowującego papieżowi Juliuszowi (a właściwie jego prepapieskiej inkarnacji, ojcu Lenarowi Hoytowi) krzyżokształt; scenie tej bezradnie przyglądał się Szatan (pod postacią Chyżwara). Strona 11 Czworo zebranych w pokoju ludzi - trzech mężczyzn i kobieta - reprezentowało Radę Nadzorczą Pankapitalistycznej Ligi Niezależnych Katolickich Międzygwiezdnych Organizacji Handlowych, lepiej znanej jako Pax Mercantilus. Dwóch mężczyzn mogło z powodzeniem uchodzić za ojca i syna: M. Helvig Aron i M. Kennet Hay-Modino byli podobni w każdym calu. Nosili takie same, kosztowne stroje i drogie, tradycyjne fryzury, mieli podobnie subtelne twarze, bioformowane na podobieństwo północnych Europejczyków ze Starej Ziemi i jeszcze bardziej subtelne czerwone spinki, zdradzające przynależność do Niezawisłego Zakonu Rycerskiego Świętego Jana z Jeruzalem, Rodos i Malty - starożytnego stowarzyszenia, szerzej znanego pod mianem „Kawalerów Maltańskich”. Trzeci z mężczyzn miał azjatyckie rysy i nosił prostą, bawełnianą szatę. Nazywał się Kenzo Isozaki i tego dnia był drugim pod względem sprawowanej władzy człowiekiem w Paksie - po kardynale Lourdusamy. Ostatnia przedstawicielka Mercantilusa wyglądała na nieco ponad pięćdziesiąt lat standardowych, miała ciemne, niedbale przycięte włosy i ściągniętą twarz. Przybyła na spotkanie w tanim stroju roboczym z plastowłókna. Nazywała się M. Anna Pełli Cognani i uchodziła za pewną kandydatkę do odziedziczenia fortuny Isozakiego. Od lat krążyły plotki, że jest kochanką kobiety wyświęconej na arcybiskupa Renesansu. Wszyscy czworo wstali i skłonili się lekko w chwili, gdy kardynał Lourdusamy wszedł i zajął miejsce przy stole. Lucasowi Oddiemu przypadła w udziale rola jedynego obserwatora rozmów; stanął z boku i splótł dłonie przed sobą. Oczy umęczonego Chrystusa Karotana zerkały na zgromadzonych sponad czarno odzianych ramion monsignora. Aron i Hay-Modino podeszli do kardynała, uklęknęli na jedno kolano i ucałowali zdobiony szafirem pierścień, ale zanim Isozaki i Cognani zdążyli uczynić to samo, Lourdusamy dał znak ręką, że nie Strona 12 życzy sobie tak ścisłego przestrzegania protokołu. Kiedy wszyscy znów zajęli miejsca przy stole, kardynał się odezwał: Jesteśmy starymi przyjaciółmi. Wiecie, że reprezentuję Stolicę Apostolską w okresie tymczasowej nieobecności Ojca Świętego i ze treść naszej rozmowy nie wyjdzie poza próg tej komnaty. - Uśmiechnął się. - A ta komnata, moi drodzy, jest najbezpieczniejszym i najbardziej dyskretnym pokojem w całym Paksie. Aron i Hay-Modino odpowiedzieli krótkim uśmiechem; wyraz twarzy Isozakiego nie zmienił się ani na jotę, pogłębił się natomiast mars na czole Anny Pełli Cognani. — Wasza Ekscelencjo - wtrąciła. - Czy mogę mówić otwarcie? Kardynał podniósł dłoń. Nigdy nie ufał ludziom, którzy chcieli być „otwarci”, zarzekali się, że będą mówić „bez ogródek” i „całkowicie szczerze”. — Ależ oczywiście, moja droga - odrzekł. - Żałuję tylko, że wskutek niesprzyjających okoliczności i nie cierpiących zwłoki obowiązków nie mamy zbyt wiele czasu. Kobieta kiwnęła głową; zrozumiała, że ma mówić krótko i do rzeczy. — Prosiliśmy o zwołanie tej narady nie tylko po to, by wystąpić jako lojalni członkowie Ligi Pankapitalistycznej Jego Świątobliwości, lecz także jako przyjaciele Stolicy Apostolskiej i pańscy, Eminencjo. Lourdusamy skinął uprzejmie głową. Jego wąskie wargi układały się w łagodny uśmiech. — Rozumiem - powiedział. M. Helvig Aron odchrząknął. — Wasza Eminencjo - zaczął. - Mercantilus żywo interesuje się zbliżającymi się wyborami papieża. Kardynał postanowił mu nie przerywać, ale dalej mówił już M. Hay- Modino. Strona 13 — Chcielibyśmy zapewnić Waszą Eminencję, zarówno jako sekretarza stanu, jak i potencjalnego kandydata do godności papieskiej, iż po wyborze nowego Ojca Świętego, Liga będzie nadal z absolutną lojalnością realizować założenia polityki Watykanu. Lourdusamy niemal niedostrzegalnie skinął głową. Doskonale rozumiał, o co chodzi: w jakiś sposób Pax Mercantilus - sieć wywiadowcza Isozakiego - wyniuchał możliwość przewrotu w watykańskiej hierarchii. Udało im się podsłuchać najcichsze szepty, odkryć najtajniejsze sekrety tak bezpiecznych pomieszczeń, jak to, w którym odbywała się rozmowa. Isozaki wiedział, że mówi się o zastąpieniu papieża Juliusza nowym człowiekiem - i że jego następcą byłby właśnie on, Simon Augustino Lourdusamy. — W smutnym okresie pustki na Piotrowym Tronie - ciągnęła M. Cognani - uznaliśmy za swój obowiązek zapewnić oficjalnie i prywatnie o niezłomnej wierności Ligi wobec Stolicy Apostolskiej i Kościoła Świętego, wierności budowanej na z górą dwustuletnich podstawach. Kardynał znów pokiwał tylko głową i czekał, ale przywódcy Mercantilusa umilkli. Przez chwilę zastanawiał się, co sprawiło, że Isozaki stawił się na to spotkanie osobiście. Chciał na własne oczy zobaczyć moją reakcję, zamiast jak zwykle polegać na raportach podwładnych. Starzy ludzie nade wszystko wierzą własnym zmysłom i przeczuciom, pomyślał Lourdusamy i uśmiechnął się. Dobry pomysł. Pozwolił, żeby cisza przeciągnęła się o dalszą minutę, zanim zabrał głos. — Przyjaciele - zadudnił wreszcie. - Nie macie wręcz pojęcia, jak ciepło robi mi się na sercu na myśl, że czworo tak ważnych i zapracowanych ludzi postanowiło odwiedzić biednego kapłana w ten ciężki, smutny dla nas wszystkich czas. Strona 14 Isozaki i Cognani pozostali nieporuszeni, za to w oczach pozostałej dwójki kardynał dostrzegł błysk źle maskowanej nadziei. Jeżeli w tym momencie dałby znak, nawet najbardziej subtelny, że cieszy się z ich poparcia, Mercantilus znalazłby się na równym poziomie z konspiratorami z Watykanu; stałby się de facto równorzędnym partnerem następnego papieża. Lourdusamy pochylił się nad stołem; jego uwadze nie umknął fakt, że M. Isozaki podczas całej wymiany zdań nawet nie mrugnął. — Moi drodzy - mówił dalej kardynał. - Jako dobrzy, ponownie narodzeni chrześcijanie, jako szpitalnicy - tu skinął głową w stronę M. Hay-Modino i M. Arona - bez wątpienia znacie procedurę wyboru nowego papieża. Pozwólcie jednak, że ją wam przypomnę. Kiedy kardynałowie lub ich interaktywne, holograficzne odpowiedniki znajdą się w Kaplicy Sykstyńskiej, a drzwi do niej zostaną zamknięte i opieczętowane, możemy dokonać wyboru na trzy sposoby: przez aklamację, przez delegację bądź w tajnym głosowaniu. W pierwszym przypadku Duch Święty oświeca kardynałów, którzy jednomyślnie ogłaszają kto zostanie nowym Ojcem Świętym; każdy z nas wypowiada słowo eligo - czyli „wybieram” - i imię wspólnego kandydata. Przy wyborze przez delegację wybieramy spośród nas kilku czy kilkunastu kardynałów, którzy następnie podejmują decyzję w imieniu wszystkich. W głosowaniu tajnym wypełnia się kartki i liczy głosy tak długo, aż jeden z kandydatów otrzyma dwie trzecie głosów plus jeden. Wtedy dopiero wybór uznaje się za dokonany, a oczekujące miliardy wiernych mogą ujrzeć sfumata, czyli kłęby białego dymu, oznaczające, że rodzina Kościoła znów ma Ojca. Czworo przedstawicieli Mercantilusa siedziało w milczeniu. Każde z nich doskonale zdawało sobie sprawę z tajników procedury wyboru papieża - nie tylko znali starodawne mechanizmy, ale byli też świadomi gier politycznych, presji, paktów, blefów i najzwyklejszego szantażu, Strona 15 które na przestrzeni wieków nierozerwalnie łączyły się z konklawe. Powoli zaczynali rozumieć, dlaczego Lourdusamy z takim naciskiem wykłada im rzeczy oczywiste. — Ostatnie dziewięć razy - grzmiał dalej kardynał - papieża wybrano przez aklamację, czyli pod bezpośrednim wpływem Ducha Świętego. Sekretarz Stanu przerwał i zapanowała długa, ciężka cisza. Monsignore Oddi spoglądał na zebranych zza pleców kardynała, równie nieruchomy, jak Chrystus z obrazu i z równie niewzruszonym spojrzeniem, jak Kenzo Isozaki. — Nie mam powodów, by przypuszczać, że tym razem będzie inaczej - zakończył Lourdusamy. Przez chwilę nikt się nie poruszył, aż wreszcie M. Isozaki leciutko skinął głową: komunikat został wysłuchany i zrozumiany. Nie będzie przewrotu w Watykanie, a gdyby nawet rzeczywiście do niego doszło, Lourdusamy kontroluje sytuację i nie potrzebuje wsparcia ze strony Mercantilusa. Jeżeli nic się nie wydarzy, znaczy to, że czas kardynała jeszcze nie nadszedł, a papież Juliusz znów zostanie zwierzchnikiem Kościoła i Paxu. Grupa Isozakiego podjęła ogromne ryzyko, kierując się obietnicą niewyobrażalnej władzy, gdyby udało im się sprzymierzyć z przyszłym Ojcem Świętym; teraz pozostało im tylko przyjąć na siebie konsekwencję ryzykownej decyzji. Sto lat wcześniej papież Juliusz ekskomunikował za drobne uchybienia jednego z przodków Isozakiego: cofnięto mu przywilej sakramentu krzyżokształtu i skazano na życie w separacji od katolickiej społeczności - czyli wszystkich mężczyzn, kobiet i dzieci na Pacem i większości podległych Paxowi planet - zakończone prawdziwą śmiercią. — Przykro mi, ale obowiązki nie pozwalają mi dłużej przebywać w waszym szacownym towarzystwie - zagrzmiał ponownie bas kardynała. Zanim jednak Lourdusamy zdążył wstać i wbrew Strona 16 protokołowi obowiązującemu w obecności księcia Kościoła, M. Isozaki postąpił szybko dwa kroki naprzód, uklęknął na jedno kolano i ucałował jego pierścień. — Eminencjo - zabrzmiał cichy głos starego miliardera, stojącego na czele Pax Mercantilus. Tym razem przed wyjściem z komnaty Lourdusamy pozwolił, by każdy z członków Rady Nadzorczej oddał mu należny hołd. Następnego dnia po śmierci papieża jednostka klasy archanioł weszła w przestrzeń planetarną Bożej Kniei. Był to jedyny statek tego typu nie wysłany w kosmos z misją kurierską, w dodatku mniejszy od nowych okrętów. Nazywał się „Rafael”. W kilka minut po zajęciu pozycji na orbicie, od kadłuba oddzielił się lądownik, by po chwili z rykiem zanurzyć się w atmosferze popielatej planety. Jego załoga składała się z dwóch mężczyzn i kobiety, którzy wyglądali na rodzeństwo: mieli identycznie szczupłe ciała, bladą cerę, ciemne, krótkie, falujące włosy, wąskie usta i czujne spojrzenia. Mieli na sobie całkiem zwyczajne skafandry w kolorach czerwonym i czarnym, nadgarstki całej trójki zaś zdobiły skomplikowane komlogi. Obecność załogi w lądowniku była o tyle niezwykła, że pasażerowie archaniołów ginęli natychmiast, gdy statek wchodził w przestrzeń Plancka, a wskrzeszenie człowieka w pokładowej komorze zmartwychwstańczej wymagało zwykle trzech dni. Ci troje nie byli ludźmi. Lądownik wysunął skrzydła i wygładził powierzchnię kadłuba, by nadać jej jak najbardziej aerodynamiczny kształt. Z prędkością trzy Macha przeciął linię terminatora. Wleciał w strefę dnia nad Bożą Knieją, dawną planetą templariuszy, teraz poznaczoną masą wypalonych blizn, pól popiołu, dolin po cofających się lodowcach i rachitycznymi sekwojami, walczącymi o odrodzenie się w zmasakrowanym krajobrazie. Zwolniwszy do prędkości Strona 17 poddźwiękowej, statek przemknął nad wąską strefą łagodnego klimatu i w miarę rozwiniętej roślinności w pobliżu równika, po czym ruszył wzdłuż rzeki w stronę pniaka, którzy pozostał po Drzewoświecie - wciąż wysoki na ponad kilometr i mający średnicę osiemdziesięciu trzech kilometrów trzon majaczył nad południowym horyzontem niczym rozległy, czarny płaskowyż. Lądownik wyminął go i lecąc nad rzeką skręcił na zachód, opadając coraz niżej i niżej, aż wreszcie wylądował na głazie, za którym woda wpadała w wąską gardziel. Kobieta i mężczyźni zeszli po wysuniętych ze statku schodach i rozejrzeli się po okolicy. W tej części planety dzień dopiero niedawno wstał. Woda burzyła się i grzmiała wpadając w bystrza, ptaki świergotały, a w dole rzeki jakieś niewidoczne nadrzewne zwierzęta wtórowały im swoim piskiem. W powietrzu unosiła się woń sosnowego igliwia, wilgotnej ziemi, popiołu i mieszanina obcych, nieznanych zapachów. Przed ponad dwustu pięćdziesięciu laty Boża Knieja została zaatakowana i zniszczona z orbity. Te spośród mierzących dwieście metrów wysokości drzew, którymi templariusze nie uciekli w kosmos, spłonęły w pożarze, który szalał na planecie przez blisko sto lat. Ugasiło go dopiero nadejście atomowej zimy. — Ostrożnie - rzucił jeden z mężczyzn, gdy we troje zaczęli schodzić nad rzekę. — Monowłókna, które zainstalowała, powinny wciąż tu być. Szczupła kobieta skinęła głową i z pianogumowego plecaka wyjęła laser. Przestawiła go na maksymalne rozproszenie wiązki, po czym omiotła promieniem najbliższy fragment nurtu. Niewidzialne z początku włókna zalśniły niczym pajęczyna pokryta kroplami rosy, w której odbija się poranny blask słońca. Kilkakrotnie przecinały wzburzoną wodę, a ich końcówki owijały się wokół kamieni. — Ale nie w miejscu, gdzie mamy pracować - kobieta wyłączyła laser. Pokonali wąski pas przybrzeżnej plaży i wspięli się na skaliste zbocze, którego granit został stopiony i spłynął w dół niczym lawa Strona 18 podczas wypalania Bożej Kniei. Na jednym z kamiennych tarasów były ślady jeszcze świeższych zniszczeń: pod szczytem głazu, wystającego dobre dziesięć metrów ponad koryto rzeki, widniał wytopiony w skale krater. Był idealnie okrągły, miał pięć metrów średnicy i pół metra głębokości. Od strony południowo-wschodniej, gdzie lawa niczym wodospad spłynęła do rzeki, rozbryzgując się i tryskając w zetknięciu z wodą, na szczyt kamiennego bloku prowadziły naturalne, czarne stopnie. Skała wypełniająca okrągłe zagłębienie miała ciemniejszy odcień i była gładsza niż pozostała część głazu, jak oszlifowany onyks wstawiony w granitowy tygiel. Jeden z mężczyzn zszedł do krateru, położył się i przytknął ucho do skały. Po sekundzie wstał i skinął głową do towarzyszy. — Odsuńcie się - poleciła kobieta, kładąc dłoń na komlogu. Zrobili pięć kroków w tył, gdy z nieba strzelił promień czystej energii. Ptaki i zwierzęta czmychnęły w panice w leśny gąszcz. Natychmiastowa jonizacja i przegrzanie powietrza wywołały falę uderzeniową, która po sekundzie ruszyła we wszystkich kierunkach; w promieniu pięćdziesięciu metrów gałęzie i liście drzew buchnęły płomieniem. Średnica świetlistej, stożkowatej wiązki dokładnie odpowiadała średnicy zagłębienia w kamieniu, które zmieniło się w kałużę płynnego ognia. Mężczyźni i kobieta obserwowali wszystko bez mrugnięcia okiem. Skafandry, wystawione na działanie temperatur godnych pieca hutniczego, zaczęły się na nich tlić, ale specjalnie dobrany materiał nie płonął. — Wystarczy - stwierdziła kobieta, przekrzykując grzmot rozszerzającego się pożaru. Złocisty promień zniknął. Nagrzane powietrze z hukiem wypełniło pozostałą po nim pustkę. Zagłębienie w skale stało się kolistym zbiornikiem bulgoczącej lawy. Strona 19 Jeden z mężczyzn przyklęknął na skraju krateru i pochylił się ku jego powierzchni, jak gdyby nasłuchiwał. Znów skinął głową i dokonał przeskoku fazowego: w jednej chwili miał normalne ciało, kości, krew, skórę i włosy, w następnej zaś upodobnił się do chromowanego posągu człowieka. W jego przypominającej rtęć, srebrzystej skórze, idealnie odbijało się blade niebo, płonący las i ognista kałuża u stóp. Zanurzył w lawie dłoń, schylił się niżej, zagłębił całe ramię, po czym nagle wyciągnął je z powrotem. Kiedy jego ręka wychynęła ponad powierzchnię, można było odnieść wrażenie, że wtopiła się w drugą, podobną rękę, tym razem należącą do kobiety. Srebrzysty mężczyzna wydobył identycznie srebrzystą partnerkę z kipiącego kotła i przeniósł ją w odległe o kilkadziesiąt metrów miejsce, gdzie trawa nie płonęła, a skały były na tyle twarde, by utrzymać ciężar obojga. Drugi mężczyzna i kobieta z plecakiem podążyli za nimi. Rtęciowy mężczyzna wrócił do swej normalnej postaci, a w chwilę później kobieta, którą przeniósł na rękach, uczyniła to samo. Wyglądała na siostrębliżniaczkę krótkowłosej dziewczyny w kombinezonie. — Gdzie jest to przeklęte dziecko? - zapytała. Kiedyś nazywano ją Rhadamanth Nemes. — Wymknęło się nam - odparł mężczyzna, który wyciągnął ją ze skały, bliźniaczo podobny do swojego towarzysza. - Dotarli do ostatniego transmitera. Rhadamanth Nemes skrzywiła się nieznacznie. Zaczęła wyłamywać palce i naciągać ramiona, jakby dokuczały jej skurcze. — Przynajmniej zabiłam tego cholernego androida - stwierdziła. — Nie - zaprzeczyła druga kobieta, która nie miała imienia. - Uciekli na pokładzie lądownika „Rafaela”. Android stracił rękę, ale autochirurg utrzymał go przy życiu. Strona 20 Nemes kiwnęła głową i odwróciła się, by spojrzeć na skały, wśród których wciąż przelewała się lawa. Dostrzegła połyskujące w blasku ognia monowłókna przeciągnięte nad rzeką. Las za plecami stojących płonął. — Nie było to... przyjemne... Nie mogłam się ruszyć z miejsca, gdy ze statku skierowano na mnie pełną moc lancy, a kiedy otoczyła mnie skała, nie mogłam zrobić przeskoku. Musiałabym się bardzo skoncentrować, żeby obniżyć poziom zasilania, a przy tym utrzymać aktywny interfejs przejścia fazowego. Jak długo byłam tam pogrzebana? — Cztery ziemskie lata - odpowiedział mężczyzna, który do tej pory milczał. Rhadamanth Nemes uniosła wąskie brwi, bardziej z niedowierzania niż z zaskoczenia. — A jednak Centrum wiedziało, gdzie jestem... — Wiedziało - przytaknęła druga z kobiet. Jej twarz i mimika niczym nie różniły się od oblicza Nemes. - Wiedziało również, że je zawiodłaś. Nemes uśmiechnęła się leciutko. — Czyli te cztery lata to była kara. — Napomnienie - poprawił ją mężczyzna, który wyciągnął ją z lawy. Zrobiła dwa kroki, jakby sprawdzając, czy umie zachować równowagę. — Dlaczego w takim razie przybyliście po mnie? - spytała wypranym z emocji głosem. — Chodzi o dziewczynkę - wyjaśniła kobieta. - Wraca. Mamy podjąć twoją misję. Nemes kiwnęła głową. Jej wybawiciel położył rękę na jej ramieniu.