Strona 1 Strona 2 JEFFREY ARCHER PROSTO JAK STRZELIŁ TYTUŁ ORYGINAŁU ANGIELSKIEGO: AS THE CROW FLIES PRZEŁOŻYLI MICHAŁ RONIKIER I TERESA SOŚNICKA CZYTELNIK WARSZAWA 1993 Strona 3 Dla Franka i Kathy CHARLIE 1900-1919 Strona 4 ROZDZIAŁ 1 - Nie chcę za nie od was po dwa pensy - krzyczał mój dziadek, trzymając w obu dłoniach główkę kapusty. - Nie chcę za nie po pensie ani nawet po pół. Nie, sprzedam je wam po ćwierć pensa! Były to pierwsze słowa, jakie pamiętam. Zanim jeszcze nauczyłem się chodzić, moja starsza siostra sadzała mnie w skrzynce po pomarańczach na trotuarze, tuż obok straganu dziadka, żebym jak najwcześniej zaczął terminować w zawodzie. - On potrafi upomnieć się o swoje - mówił dziadek klientom, wskazując siedzącego w drewnianej skrzynce wnuka. W istocie, pierwsze słowo, jakie wypowiedziałem, brzmiało ”dziadek”, drugie ”ćwierćpensówka”, a w dniu moich trzecich urodzin potrafiłem już wyklepać słowo w słowo wszystkie formułki, jakimi zachwalał swój towar. Nawiasem mówiąc, żaden z członków mojej rodziny nie był pewien, którego dnia przyszedłem na świat, ponieważ ojciec spędził tę noc w więzieniu, a matka umarła, zanim zaczerpnąłem pierwszy łyk powietrza. Dziadek przypuszczał, że była to sobota, miał wrażenie, że w styczniu, był przekonany, że w roku 1900, i wiedział, że było to za panowania królowej Wiktorii. Więc ustaliliśmy wspólnie, iż narodziłem się w sobotę, 20 stycznia 1900. Nie znałem mojej matki, ponieważ, jak już wspomniałem, umarła w dniu mego przyjścia na świat ”Przy porodzie” - mówił nasz miejscowy ksiądz, ale ja w gruncie rzeczy nie rozumiałem, co ma na myśli, i pojąłem to dopiero w dobrych kilka lat później, kiedy ponownie zetknąłem się z tym problemem. Ojciec OTMalley stale mi powtarzał, że jeśli kiedykolwiek widział świętą osobę, to była nią właśnie moja matka. Mój ojciec - którego nikt nie nazwałby świętym - pracował w dokach za dnia, wieczory spędzał w pubie, a nad ranem wracał do domu, ponieważ tylko tam mógł się spokojnie przespać. Resztę rodziny stanowiły trzy siostry: Sal, najstarsza z nas, która miała pięć lat i znała datę swoich urodzin, ponieważ zdarzyło się to w nocy i ojciec musiał czuwać przy matce, trzyletnia Grace, która nie naraziła nikogo na utratę snu, i Kitty, która miała osiemnaście miesięcy i ani na chwilę nie przestawała wrzeszczeć. Głową rodziny był dziadek Charlie, po którym odziedziczyłem imię. Sypiał w swym własnym pokoju na parterze naszego domu na Whitechapel Road, nie tylko dlatego, że był najstarszy, lecz ponieważ to on zawsze płacił czynsz. Reszta tłoczyła się we wspólnej sypialni, po drugiej stronie korytarza. Na parterze znajdowały się jeszcze dwa pomieszczenia: coś w rodzaju kuchni i coś, co większość ludzi uznałaby za duży kredens a co Grace ochrzciła salonikiem. Toaleta mieściła się w pozbawionym trawy ogródku i dzieliliśmy ją z mieszkającą nad nami rodziną Irlandczyków. Miałem wrażenie, że chodzili do niej zawsze o trzeciej nad ranem. Strona 5 Dziadek, który był z zawodu straganiarzem, sprzedawał swe towary na rogu Whitechapel Road. Gdy tylko zdołałem wyleźć ze skrzynki po pomarańczach i zacząłem się plątać wśród innych wózków, odkryłem natychmiast, że uważany jest przez tutejszych mieszkańców za najlepszego kupca w dzielnicy East End. Mój ojciec, który jak już mówiłem, był z zawodu dokerem, nigdy nie przejawiał większego zainteresowania żadnym ze swych dzieci i choć zarabiał czasem aż funta tygodniowo, jego dochody zawsze zostawały ”Pod Czarnym Bykiem”, gdzie wydawał je na kolejne kufle piwa albo przegrywał w karty lub domino, w towarzystwie naszego najbliższego sąsiada, Berta Shorrocksa, człowieka nie umiejącego chyba mówić i wydającego tylko głuche pomruki. Prawdę mówiąc, gdyby nie dziadek, nie kazano by mi nawet chodzić do miejscowej szkoły podstawowej na Jubilee Street; celowo używam słowa ”chodzić”, gdyż kiedy już tam docierałem, zajmowałem się głównie trzaskaniem wiekiem pulpitu i pociąganiem od czasu do czasu za warkocz ”Bogatej Porky”, dziewczynki, która siedziała przede mną. Naprawdę nazywała się Rebeka Salmon i była córką Dana Salmona, właściciela piekarni na rogu Brick Lane. Bogata Porky wiedziała dokładnie, gdzie i kiedy się urodziła, i stale nam przypominała, że jest niemal o rok młodsza niż reszta dzieci z naszej klasy. Nie mogłem się doczekać godziny czwartej po południu, kiedy lekcje dobiegały końca, a ja trzaskałem po raz ostatni wiekiem pulpitu i gnałem na Whitechapel Road, by pomagać na straganie. W soboty dziadek robił mi wielką przyjemność i pozwalał towarzyszyć sobie wczesnym rankiem na Covent Garden, gdzie wybierał owoce i jarzyny sprzedawane przez nas później z jego wózka, stojącego dokładnie naprzeciw piekarni pana Salmona i sąsiadującego z nim sklepiku pana Dunkleya, który serwował na wynos smażoną rybę z frytkami. Marzyłem o dniu, w którym porzucę wreszcie na zawsze szkołę i będę mógł zostać stałym współpracownikiem dziadka, ale on dbał o moją edukację i gdy tylko opuściłem choć godzinę nauki, nie zabierał mnie z sobą na mecz West Ham, naszej lokalnej drużyny piłkarskiej, albo co gorsza, nie pozwalał mi sprzedawać na straganie następnego ranka. - Miałem nadzieję, że staniesz się z czasem bardziej podobny do Rebeki Salmon - mawiał często. - Ta dziewczyna daleko zajdzie... - Im dalej, tym lepiej - odpowiadałem, ale on nigdy się nie śmiał, tylko przypominał mi, że Rebeka ma zawsze najlepsze stopnie ze wszystkich przedmiotów. - Z wyjątkiem matematyki - odszczekiwałem odważnie - bo w tej dziedzinie zawsze wychodzi przy mnie na głupią. - Potrafiłem dodawać w głowie wszystkie liczby, a Rebeka musiała spisywać je na kartce, co zawsze bardzo ją złościło. W ciągu wszystkich lat mojej nauki ojciec nigdy nie odwiedził szkoły przy Jubilee Street, natomiast dziadek wstępował tam przynajmniej raz w ciągu semestru, by porozmawiać z moim nauczycielem, panem Cartwriightem. Pan Cartwright tłumaczył mu, że z moją głową do cyfr mogę w przyszłości zostać buchalterem lub urzędnikiem bankowym. Powiedział kiedyś nawet, że być może uda mu się ”załatwić mi posadę w City”. Co w gruncie rzeczy było jedynie stratą czasu, bo ja marzyłem tylko o tym, żeby wspólnie z dziadkiem handlować na straganie. Miałem siedem lat, kiedy doszedłem do wniosku, że napis wymalowany na boku wózka - ”Charlie Trumper, uczciwy kupiec, rok założenia firmy 1823” - mógłby się odnosić również do mnie. Tato miał na imię George i oznajmiał otwarcie przy wielu okazjach, że po wycofaniu się dziadka z interesów nie ma najmniejszego zamiaru przejmować po nim straganu, gdyż nie chce rozstawać się ze Strona 6 swymi kolegami z doków. Nic nie mogłoby mi sprawić większej przyjemności niż jego decyzja, więc powiedziałem dziadkowi, że kiedy w końcu przejmę jego wózek, nie będę musiał nawet zmieniać napisu. Dziadek tylko jęknął z niechęcią i powiedział: - Młody człowieku, nie życzę sobie, żebyś wylądował na East Endzie. Jesteś zbyt bystry, by do końca życia handlować na straganie. - Jego stwierdzenie bardzo mnie zasmuciło; nie rozumiał najwyraźniej, że ja tylko o tym marzyłem. Nauka w szkole wlokła się miesiąc po miesiącu, rok po roku, a Rebeka Salmon zawsze odbierała nagrody w dniu rozdania świadectw. Te doroczne uroczystości były tym trudniejsze do zniesienia, że zawsze musieliśmy słuchać, jak deklamuje nam Psalm 23, stojąc na podium w białej sukience, białych skarpetkach i czarnych butach. Jej długie czarne włosy nieodmiennie zdobiła biała kokarda. - Podejrzewam, że codziennie wkłada nowe majtki - szepnęła mi kiedyś do ucha mała Kitty. - A ja stawiam gwineę przeciw ćwierćpensówce, że nadal jest dziewicą - dodała Sal. Wybuchnąłem śmiechem, bo tak zawsze reagowali na dźwięk tego słowa wszyscy straganiarze z Whitechapel Road, choć muszę przyznać, że w tym okresie nie miałem pojęcia, co ono oznacza. Dziadek uciszył mnie syknięciem i nie uśmiechnął się, dopóki nie zostałem wywołany do odebrania nagrody za postępy w matematyce; pudełka kolorowych kredek, które nikomu na nic nie były potrzebne. Ale i tak wolałem je od książki. Kiedy wracałem na swoje miejsce, dziadek klaskał w dłonie tak głośno, że niektóre matki odwróciły się w naszą stronę z uśmiechem, co jeszcze bardziej utwierdziło go w przekonaniu, że powinienem pozostać w szkole aż do ukończenia czternastego roku życia. Kiedy miałem dziesięć lat, dziadek pozwolił mi co rano, przed pójściem do szkoły, układać towary na wózku. Ziemniaki na pierwszym planie, zielenina w środku, miękkie owoce w głębi; tak brzmiała jego niezłomna zasada. - Nigdy nie pozwalaj im dotykać owoców, zanim nie wręczą ci pieniędzy - mawiał zawsze. - Trudno jest obić ziemniaka, ale jeszcze trudniej sprzedać kiść winogron, którą kilka razy podnoszono ze straganu i odrzucano z powrotem. W wieku jedenastu lat odbierałem już pieniądze od kupujących i wydawałem im resztę. Wtedy właśnie odkryłem, do czego przydają się zręczne palce. Niektóre klientki, po odebraniu należności, otwierały dłoń i stwierdzały, że brak w niej jednej monety, którą im przed chwilą wypłaciłem, więc musiałem wręczać im ją po raz drugi. Dziadek, stwierdziwszy, że pozbawiam go w ten sposób znacznej części tygodniowego zarobku, nauczył mnie mówić: - ”Dwa pensy reszty, pani Smith” i trzymać monety w podniesionej ręce, żeby wszyscy je widzieli. Mając dwanaście lat umiałem już targować się z hurtownikami z Covent Garden, zachowując kamienną twarz, a po powrocie na Whitechapel Road sprzedawać te same produkty naszym klientom, uśmiechając się od ucha do ucha. Odkryłem też, że dziadek regularnie zmienia dostawców, aby - jak mawiał - ”żaden z nich nie poczuł się zbyt pewny siebie”. W wieku lat trzynastu stałem się jego oczami i uszami, jakoże znałem już po nazwisku wszystkich liczących się hurtowników owoców i jarzyn z Covent Garden. Szybko zorientowałem się, którzy z nich przykrywają marne owoce dorodnymi okazami, którzy ukrywają poobijane jabłka, którzy zawsze próbują nie doważać towaru. Co najważniejsze, wiedziałem już, którzy z naszych klientów nie płacą długów, więc nie należy sprzedawać im niczego na kredyt i wpisywać ich nazwisk kredą na tabliczce. Pamiętam, jak dumnie wyprężyłem klatkę piersiową, kiedy pani Smelley, właścicielka pensjonatu Strona 7 na Commercial Road, powiedziała mi, że jestem godnym potomkiem swego dziadka i że jej zdaniem stanę się kiedyś równie dobrym kupcem jak on. Uczciłem ten wieczór zamawiając pierwszy w życiu kufel piwa i zapalając pierwszego papierosa. Nie dokończyłem ani jednego, ani drugiego. Nigdy nie zapomnę pewnego sobotniego poranka, kiedy dziadek po raz pierwszy pozwolił mi samodzielnie poprowadzić stragan. Przez pięć godzin ani razu nie otworzył ust, by udzielić mi rady czy wygłosić swą opinię. A kiedy pod koniec dnia podliczył obroty i stwierdził, że były one o dwa szylingi i pięć pensów niższe niż w inne soboty, wręczył mi mimo to sześciopensówkę, która stanowiła moje tygodniowe pobory. Wiedziałem, że dziadek pragnie, abym pozostał w szkole i doskonalił się w czytaniu i pisaniu, ale kiedy w grudniu 1913 nadszedł ostatni piątek semestru, opuściłem bramy uczelni przy Jubilee Street, za zgodą ojca. Ojciec zawsze mawiał, że nauka to strata czasu i że nie widzi w niej żadnego sensu. Przyznawałem mu rację, choć Bogata Porky dostała stypendium do jakiegoś gimnazjum Św. Pawła, które mieściło się i tak o wiele mil od naszej dzielnicy, aż w Hammersmith. A któż chciałby przenosić się do szkoły w Hammersmith, skoro może mieszkać na East Endzie? Pani Salmon najwyraźniej chciała tego dla swojej córki, gdyż opowiadała każdemu, kto tłoczył się w kolejce po chleb, o jej ”zdolnościach intelektualnych” - cokolwiek to oznaczało. - Nadęta snobka - szeptał mi do ucha dziadek. - To jedna z tych osób, które zawsze mają w domu paterę z owocami, choć nikt nie jest chory. Moja opinia o Bogatej Porky nie odbiegała zbytnio od zdania dziadka o pani Salmon. Natomiast pana Salmona uważałem za porządnego człowieka. Musicie wiedzieć, że on sam, zanim jeszcze poślubił pannę Roach, córkę piekarza, był właścicielem straganu. W każdą sobotę rano, kiedy ja przygotowywałem nasz wózek, pan Salmon udawał się do synagogi w Whitechapel, zostawiając sklep pod opieką żony. Kiedy go nie było, pani Salmon stale przypominała nam podniesionym głosem, że ona nie jest Żydówką. Bogata Porky wydawała się niezdecydowana, czy powinna chodzić ze swym starym do synagogi, czy też zostawać w sklepie, w którym siadała zawsze przy oknie i zaczynała pożerać bułeczki z kremem, gdy tylko jej ojciec znikał z pola widzenia. - Mieszane małżeństwa mają zawsze problemy - mawiał mój dziadek. Dopiero po latach zdałem sobie sprawę, że nie miał na myśli bułeczek z kremem. W dniu, w którym porzuciłem szkołę, oznajmiłem dziadkowi, że może spokojnie pospać dłużej, bo sam pojadę do Covent Garden po towar, ale on nie chciał o tym nawet słyszeć. Kiedy dotarliśmy na rynek, po raz pierwszy pozwolił mi samodzielnie targować się z hurtownikami. Szybko znalazłem dostawcę, który zgodził się sprzedawać mi tuzin jabłek po trzy pensy, o ile zagwarantuję mu, że będę kupował u niego tę samą ilość towaru codziennie, aż do końca miesiąca. Ponieważ obaj z dziadkiem zjadaliśmy zawsze po jabłku na śniadanie, umowa ta pozwoliła nam zaspokoić nasze własne potrzeby, a przy okazji wypróbować owoce, które sprzedawaliśmy naszym klientom. Odtąd każdy dzień stał się sobotą, a my, pracując razem, podnieśliśmy dochody ze straganu aż o czternaście szylingów tygodniowo. Poczynając od tego momentu dostawałem tygodniową pensję w wysokości pięciu szylingów, co stanowiło prawdziwą fortunę. Chowałem cztery do blaszanej skarbonki, stojącej pod łóżkiem dziadka, dopóki nie zaoszczędziłem pierwszej gwinei. Człowiek, który był właścicielem gwinei, mógł cieszyć się poczuciem bezpieczeństwa; tak powiedział mi kiedyś pan Salmon, stojąc jak zwykle przed swym sklepem z palcami w kieszonkach kamizelki i demonstrując zwisający na dewizce Strona 8 lśniący, złoty zegarek. Wieczorami, kiedy dziadek wracał na kolację, a ojciec wychodził do pubu, siedziałem w domu i słuchałem relacji sióstr o tym, co wydarzyło im się w ciągu dnia, ale szybko mi się to nudziło, więc wstępowałem do istniejącego w Whitechapel klubu dla chłopców. Ping-pong w poniedziałki, środy i piątki; boks we wtorki, czwartki i soboty. Nigdy nie nauczyłem się dobrze grać w ping-ponga, ale zostałem niezłym bokserem wagi koguciej i reprezentowałem nawet barwy naszego klubu przeciw drużynie z Bethnal Green. W przeciwieństwie do mego ojca nie przepadałem za pubami, wyścigami psów i grą w karty, ale w sobotnie popołudnia nieodmiennie bywałem na meczach West Ham. Od czasu do czasu wypuszczałem się nawet wieczorem na West End, by zobaczyć gwiazdy music hallu. Kiedy dziadek zapytał mnie, co chciałbym dostać z okazji piętnastych urodzin, odparłem bez chwili wahania: - Własny wózek - i dodałem, że uzbierałem już niemal tyle pieniędzy, by go kupić. On jednak roześmiał się tylko i stwierdził, że jego stary wózek jest wystarczająco solidny, bym mógł: go przejąć, kiedy nadejdzie stosowna chwila. Dodał, że nasz stragan na kołach stanowi majątek trwały - jak mawiają ludzie obracający kapitałem - i ostrzegł mnie, bym nie robił niepotrzebnych inwestycji, zwłaszcza teraz, kiedy trwa wojna. Choć pan Salmon poinformował mnie już niemal rok wcześniej, że wypowiedzieliśmy wojnę Niemcom - żaden z nas nie słyszał nawet o arcyksięciu Franciszku Ferdynandzie - zdałem sobie sprawę z powagi sytuacji dopiero wtedy, kiedy zauważyłem, że handlujący na naszym targu młodzi ludzie stopniowo znikają, idąc ”na front”, a ich miejsce zajmują młodsi bracia, a czasem nawet siostry. W sobotnie poranki widywało się na East Endzie więcej mężczyzn w mundurach niż cywilów. Z tego okresu pozostało mi jeszcze jedno wspomnienie, dotyczące pana Schultza, wytwórcy wędlin, którymi zajadaliśmy się w sobotnie wieczory, zwłaszcza wtedy, kiedy z bezzębnym uśmiechem dorzucał nam za darmo jedną kiełbaskę. Przez pewien czas zastawał on co rano rozbitą szybę wystawową, a potem, pewnego dnia, okazało się, że witryna jego sklepu jest zabita deskami. Nigdy więcej nie ujrzeliśmy pana Schultza. - Został internowany - tajemniczym szeptem wyjawił mi dziadek. Mój ojciec przyłączał się do nas niekiedy w sobotnie poranki, ale tylko po to, by wyłudzić od dziadka trochę pieniędzy, a następnie pójść ”Pod Czarnego Byka” i wydać je do ostatniego pensa w towarzystwie swego kumpla, Berta Shorrocksa. Dziadek wysupływał co tydzień szylinga, a czasem nawet florena, choć obaj wiedzieliśmy, że go na to nie stać. Złościło mnie to, zwłaszcza że on sam nigdy nie pił i nie miał żyłki do hazardu. Co nie przeszkadzało mojemu ojcu chować pieniędzy do kieszeni, dotykać lekko swej czapki i pospiesznie wyruszać w kierunku ”Czarnego Byka”. Rytuał ten powtarzał się z tygodnia na tydzień i być może nigdy nie uległby zmianie, gdyby pewnego dnia jakaś kobieta z nosem jak kartofel, którą zauważyłem wcześniej, bo od kilku dni stała na naszym rogu w długiej czarnej sukni i z parasolem w ręce, nie podeszła do naszego straganu i nie wetknęła ojcu w klapę białego piórka. Nigdy nie widziałem go tak wściekłego - znacznie bardziej niż w sobotnie wieczory, kiedy wracał do domu przegrawszy wszystkie pieniądze, tak pijany, że musieliśmy wszyscy chować się pod łóżko. Uniósł w kierunku damy zaciśniętą pięść, ale ona nie tylko nie okazała cienia lęku, lecz w Strona 9 dodatku zarzuciła mu w żywe oczy tchórzostwo. Zwymyślał ją słowami, które zachowywał zwykle dla inkasenta czynszu. Potem wyrwał jej wszystkie białe pióra, cisnął je do rynsztoka i energicznym krokiem ruszył w kierunku ”Czarnego Byka”. Co więcej, nie wrócił do domu na podany nam przez Sal obiad, złożony z pieczonej ryby z frytkami. Nie miałem powodu do narzekania, bo idąc tego popołudnia na mecz West Ham zabrałem z sobą jego porcję. Wieczorem, po powrocie, też nie zastałem go w domu, a budząc się rano stwierdziłem, że w łóżku ojca nikt nie spał. Kiedy dziadek przyprowadził nas z południowej mszy, nadal nie było po nim ani śladu, więc po raz drugi z rzędu spałem sam w podwójnym łóżku. - Pewnie znowu spędził noc w areszcie - orzekł w poniedziałek rano dziadek, kiedy pchałem nasz wózek środkiem jezdni, starając się unikać kup nawozu, pozostawionych przez konie, które ciągnęły omnibusy z City i do City, wzdłuż linii kolejki podziemnej Metropolitan. Kiedy mijaliśmy dom pod numerem 110, dostrzegłem przyglądającą się nam z okna panią Shorrocks; jak zwykle miała podbite oko i sporo różnobarwnych sińców, które fundował jej zazwyczaj Bert w sobotni wieczór. - Możesz pójść koło południa na policję i wykupić go - powiedział dziadek. - Do tej pory powinien wytrzeźwieć. Zasępiłem się na myśl o konieczności zapłacenia grzywny w wysokości pół korony, czyli równowartości naszych dziennych zarobków. Kilka minut po dwunastej zjawiłem się w komisariacie. Dyżurny sierżant oznajmił, że Bert Shorrocks nadal przebywa w celi, gdyż ma stanąć przed sądem dopiero po południu, a potem poinformował mnie, że policjanci nie widzieli mojego ojca przez cały weekend. - Możesz być pewny, że się znajdzie jak zły szeląg - powiedział ze śmiechem dziadek. Ale minął z górą miesiąc, zanim ojciec pojawił się na nowo. Kiedy go ujrzałem, nie wierzyłem własnym oczom - był od stóp do głów ubrany w mundur koloru khaki. Wstąpił do drugiego batalionu Strzelców Królewskich. Powiedział nam, że spodziewa się przeniesienia na front w ciągu kilku najbliższych tygodni, ale z pewnością wróci na Boże Narodzenie. Jakiś oficer zapewnił go, że cholerne Szwaby zostaną do tej pory dawno wygnane z Francji. Dziadek pokręcił głową i zmarszczył brwi, a ja byłem tak dumny z mego taty, że przez resztę dnia snułem się za nim po rynku. Nawet dama, która stała na rogu i rozdawała białe pióra, kiwnęła na jego widok z uznaniem głową. Zmierzyłem ją pogardliwym wzrokiem i obiecałem ojcu, że jeśli Niemcy nie zostaną wygnani do Bożego Narodzenia, porzucę pracę na targu i wstąpię do jego oddziału, by Pomóc mu ich wykończyć. Poszedłem z nim nawet tego wieczora ”Pod Czarnego Byka”, gotów wydać moje tygodniowe pobory na 2 - Prosto jak strzelił wszystko, czego zapragnie. Ale nikt nie pozwolił mu płacić za drinki, więc nie wydałem ani pół pensa. Nazajutrz ojciec wyjechał od nas do swego pułku bardzo wcześnie, zanim jeszcze obaj z dziadkiem wyruszyliśmy na targ. Ojciec nie pisał do nas, ponieważ nie umiał pisać, ale wszyscy mieszkańcy East Endu wiedzieli, że dopóki rodzina wysłanego na front żołnierza nie otrzyma jednej z tych brązowych kopert, które zastaje się pod drzwiami mieszkania, można zakładać, iż dany uczestnik wojny nadal żyje. Pan Salmon czytał mi czasem na głos poranną gazetę, ale ponieważ nigdy nie mógł w niej znaleźć żadnej wzmianki o Strzelcach Królewskich, nie miałem pojęcia, co porabia mój ojciec. Modliłem się tylko, żeby nie wysłano go do miejscowości o nazwie Ypres, gdzie jak donosił dziennik, armia nasza poniosła wielkie straty w ludziach. Strona 10 Nasza rodzina spędziła tego roku bardzo spokojne Święta, ponie waż mimo obietnic owego oficera ojciec nie powrócił z frontu. Sal, która pracowała jako kelnerka w jakiejś kawiarni na Commercial Road, poszła do pracy w drugi dzień Bożego Narodzenia, a Grace podczas całych Świąt miała dyżur w London Hospital; po domu plątała się tylko Kitty, ale i ona, obejrzawszy prezenty otrzymane przez wszystkich członków rodziny, wróciła do łóżka. Kitty nigdy nie potrafiła wytrwać na posadzie dłużej niż tydzień, ale mimo to była jakimś cudem lepiej ubrana niż którekolwiek z nas. Pewnie dlatego, że jej kolejni adoratorzy gotowi byli wydać na nią przed pójściem na front wszystkie pieniądze do ostatniego pensa. Trudno mi było sobie wyobrazić, co im powie, jeśli wszyscy wrócą tego samego dnia. Od czasu do czasu Kitty wyrażała gotowość przepracowania kilku godzin na naszym straganie, ale znikała szybko, gdy tylko udało jej się zgarnąć dzienne przychody. - Nie ma z niej żadnego pożytku - mawiał dziadek. Ale ja nie skarżyłem się. Skończyłem szesnaście lat, nie miałem żadnych zmartwień i myślałem tylko o tym, kiedy wreszcie zostanę właścicielem własnego wózka. Pan Salmon powiedział mi, że najlepsze wózki można kupić na Old Kent Road, ponieważ liczni młodzi ludzie, w odpowiedzi na apele Kitchenera, szli walczyć za króla i ojczyznę. Był pewien, że jest to najlepsza okazja zrobienia - jak to nazywał - dobrego interesu. Podziękowałem mu i poprosiłem, by nie wspominał o planach dziadkowi, chciałem bowiem ubić ten ”interes”, zanim się o nim dowie. W najbliższy sobotni ranek poprosiłem dziadka o kilka godzin wolnego. - Znalazłeś sobie jakąś dziewczynę, co? Bo mam nadzieję że nie wybierasz się na pijaństwo? - Ani jedno, ani drugie - odparłem z uśmiechem. - Ale będziesz pierwszym człowiekiem, który dowie się, o co chodzi. Obiecuję ci to. - Dotknąłem czapki i wyruszyłem pospiesznie w kierunku Old Kent Road. Przeszedłem przez Tower Bridge na drugą stronę Tamizy i pomaszerowałem na południe tak daleko, jak jeszcze nigdy w życiu, a kiedy dotarłem do konkurencyjnego targu, nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Nie widziałem jeszcze tak wielu wózków. Były ustawione w rzędy. Długie, krótkie i pękate wózki, we wszystkich kolorach tęczy. Na wielu spośród nich wypisane były nazwiska kupców, znane na East Endzie od kilku pokoleń. Spędziłem ponad godzinę oglądając przeznaczone na sprzedaż stragany, ale ciągle wracałem do tego, na którego bocznych ścianach wypisano błękitno- złotymi literami:”Największy wózek świata”. Kobieta sprzedająca ten wspaniały obiekt oznajmiła mi, że został on wykonany zaledwie przed miesiącem, że jej zabity niedawno przez Szwabów mąż zapłacił za niego trzy funty i że ona nie odda go ani o pensa taniej. Wyjaśniłem jej, że cały mój majątek nie przekracza dwóch funtów, ale gotów jestem spłacić pozostałą należność w ciągu sześciu miesięcy. - Za sześć miesięcy wszyscy możemy leżeć już w grobach - odparła potrząsając głową jak ktoś, kto dobrze zna wartość tego rodzaju zapewnień. - Więc dam pani dwa funty sześć pensów i dołożę wózek mego dziadka - powiedziałem bez zastanowienia. - A kto jest twoim dziadkiem? - Charlie Trumper - oznajmiłem z dumą, choć prawdę powiedziawszy nie spodziewałem się, by mogła o nim słyszeć. - Charlie Trumper jest twoim dziadkiem? Strona 11 - I cóż z tego? - spytałem wyzywająco. - W takim razie wystarczy, jeśli dasz mi na razie dwa funty i sześć pensów, młody człowieku - odparła kobieta. - I postaraj się spłacić resztę do Bożego Narodzenia. Tak po raz pierwszy odkryłem znaczenie słowa ”reputacja”, Wręczyłem kobiecie moje życiowe oszczędności i obiecałem, że dopłacę pozostałe dziewiętnaście szylingów i sześć pensów przed końcem roku.< Potwierdziliśmy umowę uściskiem dłoni, a potem chwyciłem za rączki i zacząłem pchać mój pierwszy własny wózek przez most wiodący ku Whitechapel Road. Kiedy Sal i Kitty ujrzały mój skarb, podskakiwały jak szalone z radości i pomogły mi nawet napisać na nim:”Charlie Trumper, uczciwy kupiec, rok założenia 1823”. Ja zaś czułem pewność, że dziadek będzie ze mnie dumny. Gdy tylko zakończyliśmy pracę, nie czekając na wyschnięcie farby, triumfalnie potoczyłem własny wózek w kierunku rynku. Kiedy stragan dziadka znalazł się w polu mego widzenia, uśmiechałem się już od ucha do ucha.. Tłum zebrany wokół jego wózka wydał mi się niezwykle gęsty jak na sobotnie przedpołudnie i nie mogłem zrozumieć, dlaczego na mój widok wszyscy nagle ucichli. - Przyszedł młody Charlie! - zawołał ktoś z obecnych, a ja zobaczyłem, że odwracają się ku mnie liczne twarze. Wyczuwając instynktownie jakieś nieszczęście puściłem rączki nowego wózka i wbiegłem w tłum. Ludzie rozstąpili się pospiesznie, robiąc przejście. Gdy tylko przedarłem się do przodu, zobaczyłem, że dziadek leży na trotuarze, z głową opartą o skrzynkę jabłek, a jego twarz jest blada jak papier. Podbiegłem do niego i padłem na kolana. - To ja, Charlie, dziadku! to ja, jestem przy tobie! - zawołałem. - Co mogę dla ciebie zrobić? Powiedz mi tylko, czego chcesz, a ja spełnię każde twoje życzenie. Powoli zmrużył oczy, w których malowało się ogromne znużenie. - Posłuchaj mnie uważnie, chłopcze - powiedział, z wysiłkiem chwytając oddech. - Wózek należy odtąd do ciebie, więc nigdy nie spuszczaj z oczu swego straganu na dłużej niż kilka godzin. - Ależ to twój wózek i twój stragan, dziadku! Jakże będziesz pracował bez wózka i bez straganu? - spytałem. Ale on już mnie nie słyszał. Nigdy do tej pory nie zdawałem sobie sprawy, że którykolwiek ze znanych mi ludzi może umrzeć. Strona 12 ROZDZIAŁ 2 Nabożeństwo żałobne za dziadka odbyło się w bezchmurny poranek na początku lutego w kościele Najświętszej Marii Panny i Św. Michała na Jubilee Street. Gdy członkowie chóru zajęli swe krzesła, pozostały tylko miejsca stojące i nawet pan Salmon w długim czarnym płaszczu i czarnym kapeluszu z szerokim rondem stał wśród tych, którzy tłoczyli się w głębi głównej nawy. Kiedy Charlie ustawił nazajutrz rano swój nowiutki wózek na miejscu zajmowanym dotąd przez dziadka, pan Dunkley wyszedł ze swego sklepu z rybami, by podziwiać nowy nabytek. - Mogę na nim zmieścić niemal dwa razy więcej towaru niż na starym straganie mojego dziadka - oznajmił mu Charlie. - Co więcej, pozostało mi do spłacenia tylko dziewiętnaście szylingów i sześć pensów. - Ale pod koniec tygodnia stwierdził, że jego wózek nadal w połowie wypełniają nieświeże produkty, których nikt nie chciał kupować. Nawet Sal i Kitty kręciły nosami, kiedy oferował im w prezencie sczerniałe banany i poobijane brzoskwinie. Dopiero po kilku tygodniach nowo upieczony kupiec zorientował się, jakie mniej więcej ilości produktów zaspokoją dzienne zapotrzebowanie klientów, a jeszcze dłużej trwało, nim odkrył, że zapotrzebowanie to zmienia się z dnia na dzień. W pewien sobotni poranek, kiedy zaopatrzył się już w towar i wracał ze swym wózkiem do Whitechapel, usłyszał nagle czyjś ochrypły krzyk. - Armia brytyjska zdziesiątkowana nad Sommą! - darł się stojący na rogu Covent Garden gazeciarz, wymachując nad głową egzemplarzem jakiegoś dziennika. Charlie odżałował półpensówkę na zakup ”Daily Chronicle”, a Potem usiadł na trotuarze i zaczął czytać, wybierając znane sobie wyrazy. Tak dowiedział się o śmierci tysięcy brytyjskich żołnierzy który brali wraz z Francuzami udział we wspólnych działaniach wymierzonych przeciw armii cesarza Wilhelma. Fatalny manewr skończył się katastrofą. Generał Haig zapowiadał, że jego żołnierze będą się posuwać naprzód o czterysta jardów dziennie, a tymczasem zostali oni zmuszeni do odwrotu. Okrzyk: - ”Wrócimy do domu na Boże Narodzenie!” brzmiał teraz jak żałosna przechwałka. Charlie wrzucił gazetę do rynsztoka. Był pewien, że żaden Niemiec nie zabije jego ojca, ale w ostatnim czasie zaczął odczuwać wyrzuty sumienia, że tak obojętnie traktuje wysiłek wojenny, zwłaszcza odkąd Grace zgłosiła się do ochotniczej służby w szpitalu polowym, położonym zaledwie o pół mili za linią frontu. Ale choć pisywała do niego stamtąd co miesiąc, nie była w stanie podać mu żadnych informacji, dotyczących miejsca pobytu ojca. „Jest tu pół miliona żołnierzy - donosiła - a ponieważ są zmoknięci, zmarznięci i głodni, wszyscy wyglądają tak samo”. Sal nadal była kelnerką na Commercial Road i spędzała wszystkie wolne chwile na poszukiwaniu męża, natomiast Kitty bez trudu znajdowała licznych mężczyzn, gotowych Strona 13 zadbać o jej wszystkie potrzeby, prawdę mówiąc z trzech sióstr Charlie’ego jedynie Kitty miała podczas dnia dość wolnego czasu, by pomagać mu przy straganie, ale ponieważ nigdy nie wstawała przed wschodem słońca i wymykała się na długo przed jego zachodem, nadal nie było z niej jak powiedziałby dziadek - wielkiego pożytku. Minęło kilka tygodni, nim młody Charlie przestał odwracać głowę, by spytać: - Ile, dziadku? Po czemu, dziadku? Czy można udzielić kredytu pani Ruggles, dziadku? - I dopiero kiedy spłacił należność za nowy wózek do ostatniego pensa i został niemal bez kapitału obrotowego, zaczął zdawać sobie sprawę, jak dobrym kupcem musiał być stary Charlie. W ciągu pierwszych kilku miesięcy zarabiał zaledwie kilka pensów tygodniowo i Sal utwierdziła się w przekonaniu, że wylądują wszyscy w przytułku, gdyż nie będą w stanie regularnie płacić czynszu. Błagała Charlie’ego, by sprzedał stary wózek dziadka choćby za funta, ale on niezmiennie odpowiadał: - Nigdy! - a potem dodawał, że gotów jest raczej głodować i patrzeć, jak stara pamiątka próchnieje na podwórku, niż oddać ją w obce ręce. Jesienią 1916 roku interesy zaczęły iść trochę lepiej, a największy wózek świata przyniósł wystarczający dochód, by Sal mogła sobie kupić używaną suknię, Kitty - parę butów, a Charlie stare ubranie z trzeciej ręki. Choć nadal był szczupły - osiągnął dopiero wagę muszą - i wcale nie wyróżniał się wzrostem, zauważył, że stojące na rogu Whitechapel Road damy, które niestrudzenie wręczały białe piórka wszystkim mężczyznom, wyglądającym na więcej niż osiemnaście, a mniej niż czterdzieści lat, zaczynają przyglądać mu się jak niecierpliwe sępy. Charlie nie bał się Niemców, ale nadal miał nadzieję, że wojna skończy się szybko, a jego ojciec wróci do Whitechapel i dalej będzie za dnia pracował w dokach, a wieczorami popijał ”Pod Czarnym Bykiem”. Ale ponieważ nie dostawał listów, a gazety zamieszczały bardzo skąpe informacje, nawet pan Salmon nie mógł mu wyjaśnić, co naprawdę dzieje się na froncie. W miarę upływu miesięcy Charlie zaczął coraz lepiej orientować się w potrzebach swych klientów, a oni odkrywali stopniowo, że oferuje im na swym wózku lepszy towar za daną cenę niż którykolwiek z jego konkurentów. On sam poczuł, że sytuacja ulega poprawie, gdy pewnego ranka zjawiła się u niego uśmiechnięta pani Smelley i kupiła na potrzeby swego pensjonatu więcej ziemniaków, niż miał szansę sprzedać któremuś ze swych regularnych klientów w ciągu miesiąca. - Wie pani co, mógłbym dostarczać pani zamówione towary - powiedział, uchylając czapkę. - Mogę przywozić je wprost do pensjonatu w każdy poniedziałek rano. - Nie, dziękuję ci, Charlie - odparła pani Smelley. - Lubię zawsze oglądać to, co kupuję. - Niech pani da mi szansę się sprawdzić, pani Smelley, a wtedy nie będzie pani musiała wychodzić z domu bez względu na pogodę, jeśli okaże się, że w pensjonacie jest więcej gości, niż pani się spodziewała. Spojrzała na niego uważnie. - No dobrze, zawrę z tobą umowę na dwutygodniowy okres próbny- powiedziała. - Ale jeśli kiedykolwiek mnie zawiedziesz, Charlie... - Zgadzam się na pani warunki - powiedział z uśmiechem Charlie i od tej pory pani Smelley nigdy już osobiście nie kupowała na targu jarzyn ani owoców. Po tym pierwszym sukcesie Charlie postanowił rozszerzyć dostawe towarów na innych klientów z East Endu. Miał nadzieję, że w ten sposób uda mu się zwiększyć swe dochody, a może nawet je podwoić. Następnego ranka wytoczył z podwórka stary wózek dziadka, oczyścił go z pajęczyn i pokrył cienką warstwą nowej farby, a potem kazał Kitty jeździć od domu do domu i zbierać Strona 14 zamówienia. Sam zamierzał tymczasem handlować nadal na swoim stanowisku w Whitechapel. W ciągu kilku dni stracił cały dochód osiągnięty na przestrzeni minionego roku i stwierdził nagle, że znów stoi na początku drogi. Jak się okazało, Kitty nie miała głowy do cyfr, a co gorsza, wierzyła we wszystkie opowiadane jej smutne historyjki i często oddawała towar za darmo. Pod koniec tego miesiąca Charlie był niemal zrujnowany i ponownie nie miał na czynsz. - I jakież wnioski wyciągnąłeś z tego nierozważnego kroku? - spytał Dan Salmon, stojąc na progu swego sklepu w zsuniętej na tył głowy jarmułce i trzymając kciuki w kieszonkach kamizelki, z której dumnie wystawał jego zegarek. - Pomyśl dwa razy, zanim zatrudnisz kogoś z własnej rodziny i nigdy nie zakładaj, że ktokolwiek płaci swe długi. - Doskonale - stwierdził pan Salmon. - Szybko się uczysz. Więc ile potrzebujesz, żeby zapłacić czynsz i przetrwać najbliższy miesiąc? - O co panu chodzi? - spytał Charlie. - Ile? - powtórzył pan Salmon. - Pięć funtów - odparł Charlie, spuszczając głowę. W piątek wieczorem, po zasunięciu żaluzji w swym sklepie, Dan Salmon wręczył Charlie’emu pięć suwerenów, dodając kilka płatków macy. - Oddasz mi, kiedy będziesz mógł, chłopcze, i nie mów o niczym mojej żonie, bo obaj znajdziemy się w opałach. Charlie spłacał dług w tygodniowych ratach po pięć szylingów i zwrócił całą należność w ciągu dwudziestu tygodni. Zapamiętał na zawsze dzień spłaty ostatniej raty, bo tego właśnie dnia odbył się pierwszy wielki nalot na Londyn, więc spędził większą część wieczora ukryty pod łóżkiem ojca, tuląc do siebie obie przestraszone siostry. Następnego ranka przeczytał w ”Daily Chronicle” o bombardowaniu i dowiedział się, że stu londyńczyków zginęło podczas nalotu, a czterystu odniosło rany. Pogryzając jak co dzień jabłko, które zastępowało mu śniadanie, dostarczył cotygodniowe zamówienie pani Smelley i wrócił na swoje stanowisko przy Whitechapel Road. W poniedziałki zawsze był spory ruch, bo wszyscy uzupełniali uszczuplone podczas weekendu zapasy, więc kiedy wpadł na podwieczorek do stojącego pod numerem 112 domu, był wyczerpany. Wbijał właśnie widelec w porcję wieprzowiny w cieście, kiedy usłyszał stukanie do drzwi. - Kto to może być? - spytała Kitty, podczas gdy Sal nakładała bratu na talerz drugiego kartofla. - Tylko w jeden sposób możesz się o tym przekonać, moja droga - odparł Charlie, nie ruszając się z miejsca. Kitty niechętnie odeszła od stołu i wróciła w chwilę później z nadętą miną. - To Becky Salmon. Mówi, że chce z tobą porozmawiać. - Doprawdy? Więc poproś pannę Salmon do saloniku - z szerokim uśmiechem polecił jej Charlie. Kitty, ociągając się, ponownie wyszła z kuchni, a Charlie wstał od stołu, dojadając po drodze resztkę potrawy. Przeszedł z nią do jedynego pokoju, który nie był sypialnią. Usiadł na starym, obitym skórą krześle i czekał, kończąc przeżuwanie ciasta. W chwilę potem weszła Bogata Porky i stanęła na środku pokoju, tuż przed nim. Nie odzywała się. Był w pierwszej chwili lekko zaskoczony jej tuszą. Choć była o dwa lub trzy cale niższa niż on, musiała ważyć co najmniej o siedem kilo więcej i miała sylwetkę boksera wagi ciężkiej. Najwyraźniej nie przestała opychać się kremowymi bułeczkami swego ojca Charlie przyjrzał się jej śnieżnobiałej bluzce i granatowej plisowanej Strona 15 spódniczce. Na kieszeni eleganckiego żakietu wyhaftowany był złoty orzeł, otoczony napisem, jakiego nie widział nigdy dotąd. W jej krótkich czarnych włosach tkwiła utrzymująca się z trudem czerwona kokarda, a Charlie zauważył, że czarne buty i białe skarpetki Becky są równie nieskazitelne jak dawniej. Poprosiłby ją, żeby usiadła, ale nie mógł tego zrobić, bo zajmował jedyne stojące w pokoju krzesło. Polecił Kitty, żeby zostawiła ich samych. Siostra patrzyła na niego przez chwilę wyzywająco, a potem bez słowa wyszła z pokoju. - A więc czego sobie życzysz? - spytał Charlie, słysząc trzask zamykanych drzwi. Rebeka Salmon zaczęła nerwowo dygotać, próbując wydobyć z siebie głos. - Przyszłam do ciebie w związku z tym, co stało się z moimi rodzicami. - Wymawiała poszczególne słowa wolno i starannie i ku oburzeniu Charlie’ego nie miała ani odrobiny lokalnego akcentu z East Endu. - A co się stało z twoimi rodzicami? - spytał burkliwie, zastanawiając się, czy dziewczyna zauważy, że dopiero niedawno przeszedł mutację. Becky wybuchnęła płaczem. Charlie, nie wiedząc, jak się zachować, zaczął wyglądać przez okno; nic innego nie przyszło mu do głowy. Becky, drżąc nadal, znów zmusiła się do otwarcia ust. - Ubiegłej nocy tato zginął podczas nalotu, a mamę odwieziono do szpitala. - Zamilkła nagle, nie dodając żadnych wyjaśnień. Charlie zerwał się z krzesła. - Nie wiedziałem o tym - oznajmił, zaczynając nerwowo chodzić po pokoju. - Nie mogłeś o tym wiedzieć - odparła Becky. - Nie powiedziałam jeszcze nic nikomu, nawet naszym subiektom. Myślą, że tato jest chory i zrobił sobie wolny dzień. - Czy chcesz, żebym ja im to powiedział? - spytał Charlie. - Czy po to tu przyszłaś? - Nie - odparła, powoli podnosząc głowę, a potem zawiesiła na chwilę głos. - Chcę, żebyś przejął nasz sklep. Charlie był tak oszołomiony tą propozycją, że choć przestał chodzić po pokoju, nie próbował nawet nic odpowiedzieć. - Mój ojciec twierdził zawsze, że nie minie wiele czasu, a będziesz miał swój własny sklep, więc pomyślałam... - Ależ ja nie mam pojęcia o pieczeniu chleba - wyjąkał Charlie, opadając z powrotem na krzesło. - Dwaj pomocnicy taty wiedzą wszystko o piekarskim fachu, a ja podejrzewam, że ty będziesz wiedział jeszcze więcej przed upływem kilku miesięcy. W tej chwili nasz sklep potrzebuje dobrego sprzedawcy. Mój ojciec mówił zawsze, że jesteś równie dobry jak stary Charlie, a wszyscy wiedzą, że on był najlepszy. - Ale co z moim wózkiem? - Stoi tylko o kilka metrów od naszego sklepu, więc będziesz mógł mieć na oku jedno i drugie. - Zawahała się przez chwilę, a potem dodała: - Nie tak, jak w przypadku twego systemu dostaw do klientów. - A więc wiesz o tym? - Wiem nawet, że próbowałeś oddać ojcu ostatnie pięć szylingów w sobotę, kiedy wychodził do synagogi. Nie mieliśmy przed Sobą tajemnic. - A więc jak sobie to wyobrażasz? - spytał Charlie, zaczynając czuć się tak, jakby dziewczyna stale wyprzedzała go o krok. - Będziesz prowadził sklep i wózek, a dochodami podzielimy się po połowie. Strona 16 - A co będziesz robić ty, żeby zapracować na udział w zyskach? - Zamierzam co miesiąc sprawdzać księgi oraz dbać o to, żebyśmy w porę płacili podatki i nie naruszali przepisów rady miejskiej. - Nigdy dotąd nie płaciłem żadnych podatków - wyznał Charlie. - A poza tym, kto do diabła przejmuje się radą i jej bezsensownymi przepisami? Becky po raz pierwszy skierowała na niego uważne spojrzenie ciemnych oczu. - Ludzie, którzy mają nadzieję, że pewnego dnia będą prowadzić poważną firmę, Charlie. - Podział zysków na pół nie wydaje mi się sprawiedliwy - stwierdził Charlie, nadal usiłując zdobyć przewagę w negocjacjach. - Mój sklep jest wart znacznie więcej niż twój wózek, a oprócz tego przynosi o wiele większy dochód. - Przynosił, dopóki żył twój ojciec - odparł Charlie, ale natychmiast zaczął żałować swych słów. Becky znów kiwnęła głową. - Więc zostajemy wspólnikami czy nie? - wymamrotała cicho.<. - Sześćdziesiąt procent dla mnie, czterdzieści dla ciebie - zaproponował Charlie. Wahała się przez długą chwilę, a potem nagle wyciągnęła do niego rękę. Charlie wstał z krzesła i energicznie uścisnął jej dłoń, potwierdzając w ten sposób, że umowa została zawarta. Od pogrzebu Dana Salmona Charlie czytywał co rano ”Daily Chronicle” w nadziei, że dowie się czegoś o poczynaniach drugiego batalionu Strzelców Królewskich i o miejscu pobytu swego ojca. %czytał tam, że jego pułk walczy gdzieś we Francji, ale gazeta nie Podawała dokładnych danych topograficznych, więc niewiele udało mu się ustalić. Lektura codziennej gazety była jednak dla niego podwójnie fascynująca, gdyż zaczął interesować się prezentowanymi na każdej stronie ogłoszeniami. Nie mógł uwierzyć, że szlachetnie urodzeni mieszkańcy West Endu gotowi są płacić ciężkie pieniądze za produkty, które jemu wydawały się zbędne i zbytkowne. Mimo to miał ochotę skosztować coca-coli, najnowszego napoju z Ameryki, którego butelka kosztowała pensa, lub wypróbować - choć jeszcze się nie golił - nową maszynkę firmy Gillette, sprzedawaną po sześć pensów za oprawkę i dwa pensy za sześć żyletek. Był przekonany, że jego ojciec, który zawsze używał tylko brzytwy, uznałby golenie się taką maszynką za dowód zniewieściałości. Absurdalna wydawała mu się też cena gorsetu dla kobiet, który kosztował aż dwie gwinee. Był przekonany, że ani Sal, ani Kitty nigdy nie będą nosiły takiego gorsetu; mogła go potrzebować - i to niebawem - Bogata Porky, o ile dalej będzie tyła w takim tempie jak dotąd. Był tak zafascynowany tą najwyraźniej nieograniczoną chłonnością rynku, że zaczął wyprawiać się w niedzielne poranki na West End, by obejrzeć na własne oczy te wszystkie luksusy. Jechał konnym tramwajem do Chelsea, a potem powoli wracał piechotą w stronę Mayfair, oglądając po drodze wszystkie towary prezentowane na wystawach sklepów. Obserwował też stroje mieszkańców tej dzielnicy i podziwiał mechaniczne pojazdy, które pędziły środkiem jezdni wypuszczając kłęby spalin, ale nie zostawiając odchodów. Zaczął się nawet zastanawiać, ile kosztowałoby wynajęcie sklepu w Chelsea. W pierwszą niedzielę października 1917 roku zabrał ze sobą Sal, tłumacząc jej, że powinna zobaczyć, jak wygląda zachodnia część Londynu. Oboje szli powoli od jednej wystawy do drugiej, a Charlie nie mógł ukryć podniecenia, jakie budziły w nim wszystkie nowe odkrycia. Potrafił wpatrywać się przez długie minuty w odzież męską, kapelusze, buty, suknie, perfumy, bieliznę, a nawet ciastka i wypieki. Strona 17 - Na miłość boską, wracajmy już do Whitechapel, gdzie czujemy się jak u siebie w domu - powiedziała w końcu Sal. - Bo jedno jest pewne: tutaj nigdy nie będę się tak czuła. - Czy nie rozumiesz, że pewnego dnia zostanę właścicielem sklepu w Chelsea? - spytał Charlie. - Przestań gadać głupstwa. Na coś takiego nie mógł by sobie pozwolić nawet Dan Salmon. Charlie uznał, że nie warto nawet odpowiadać. Becky trafnie oceniła czas, w jakim Charlie będzie w stanie nauczyć się tajników zawodu piekarza. W ciągu miesiąca wiedział niemal tyle o temperaturach pieców, aparaturze kontrolnej, wyrastaniu drożdży i właściwych proporcjach między wodą a mąką, ile dwaj pracownicy piekarni, a ponieważ obsługiwali oni tych samych klientów, którzy kupowali na wózku Charlie’ego, obroty obu firm spadły podczas pierwszego kwartału bardzo nieznacznie. Becky dotrzymała słowa i utrzymywała rachunki w stanie idealnego porządku, a nawet objęła księgowością obroty wózka. Pod koniec pierwszych trzech miesięcy istnienia spółki przyniosła ona dochód w wysokości czterech funtów i jedenastu szylingów, mimo że w piekarni trzeba było zainstalować nowy gazowy piec, a Charlie pozwolił sobie na kupno pierwszego w życiu używanego ubrania. Sal nadal pracowała jako kelnerka na Commercial Road, ale Charlie wiedział, że nie może doczekać się chwili, w której znajdzie się kandydat do jej ręki. Sama mówiła, że wyjdzie za każdego, bez względu na jego urodę, byleby mogła sypiać we własnym pokoju. Grace nigdy nie zapominała o wysłaniu listu do rodziny w pierwszym dniu każdego miesiąca i choć była otoczona przez śmierć, zachowywała najwyraźniej pogodę ducha. Ojciec O’Malley mówił swym parafianom, że dziewczyna wdała się w matkę. Kitty nadal robiła, co chciała, pożyczając pieniądze od obu sióstr oraz brata i nigdy ich nie oddając. Proboszcz tłumaczył swym wiernym, że ta dziewczyna wdała się w ojca. - Podoba mi się twoje nowe ubranie - powiedziała pani Smelley, kiedy Charlie dostarczył jej pewnego poniedziałkowego popołudnia cotygodniowe zamówienie. Zaczerwienił się, uchylił czapki i udając, że nie słyszał komplementu, pognał do piekarni. Zanosiło się na to, że w drugim kwartale obie prowadzone przez Charlie’ego firmy powiększą swoje dochody, a on uprzedził Becky o swym zamiarze odkupienia sklepu rzeźnika, którego jedyny syn stracił życie pod Passchendaele. Becky ostrzegła go przed pochopnym inwestowaniem w kolejne przedsięwzięcie, zanim nie dowiedzą się, jakie zyski przynosi sklep, i nie porozmawiają z subiektami, którzy byli już w dość podeszłym wieku. - Ponieważ jedna rzecz jest pewna, Charlie - powiedziała mu, kiedy usiedli pewnego dnia w małym pokoiku za sklepem Salmonów, by sprawdzić miesięczny bilans - a mianowicie to, że nie masz pojęcia o prowadzeniu rzeźni. Nadal podoba mi się napis:”Charlie Trumper, uczciwy kupiec, rok założenia 1823” - dodała - ale napis:”Trumper, głupi bankrut, rok likwidacji 1917” - nie budzi mego zachwytu. Becky również dała mu do poznania, że dostrzega nowe ubranie, ale dopiero wtedy, kiedy skończyła sprawdzać długie kolumny liczb. Miał właśnie odwzajemnić jej komplement i stwierdzić, że chyba trochę schudła, kiedy sięgnęła po kolejne ciastko z owocami. Przesunęła lepkim palcem po miesięcznym rozliczeniu, a potem porównała sumę z wypisanym ręcznie raportem bankowym, dotyczącym stanu konta.”Dochód: osiem funtów i czternaście szylingów” - napisała schludnie czarnym atramentem u dołu strony. - W tym tempie zostaniemy milionerami, zanim dobiję czterdziestki - powiedział z uśmiechem Charlie. Strona 18 - Czterdziestki, Charlie? - powtórzyła z naganą w głosie Becky. - Nie bardzo ci się do tego spieszy, prawda? - Co chcesz przez to powiedzieć? - Tylko to, że miałam nadzieję zostać milionerką znacznie wcześniej. Charlie zaśmiał się głośno, by zatuszować niepewność, czy Becky żartuje, czy mówi serio. Potem zaczął przygotowywać się do zamknięcia piekarni, a dziewczyna sprawdziła, czy atrament wysechł, zamknęła księgi rachunkowe i odłożyła je do swojej torby. Kiedy wyszli na ulicę, Charlie pożegnał wspólniczkę przesadnie niskim ukłonem. Potem przekręcił klucz w zamku i ruszył w stronę domu. Popychając w kierunku zachodzącego słońca wózek z resztkami nie sprzedanych tego dnia towarów, gwizdał fałszywie melodię ”Lambeth Walk”. - Czy naprawdę mogę zostać milionerem przed ukończeniem czterdziestki - myślał - czy też Becky tylko żartowała sobie ze mnie? Kiedy mijał dom Berta Shorrocksa, zatrzymał się nagle. Przed domem opatrzonym numerem 112 stał w długiej czarnej sutannie i czarnym kapeluszu ojciec O’Małley, trzymając w ręku oprawioną na czarno Biblię. Strona 19 ROZDZIAŁ 3 Charlie siedział w przedziale pociągu jadącego do Edynburga i rozmyślał o swych poczynaniach z okresu ostatnich czterech dni. Becky nazwała jego postawę oślim uporem, a Sal - po prostu głupotą. Pani Smelley uważała, że nie ma obowiązku się zgłaszać, dopóki nie otrzyma karty powołania, zaś Grace nadal opatrywała rannych na Zachodnim Froncie, więc nie wiedziała nawet o tym, co robi jej brat. Jeśli idzie o Kitty, to zrobiła tylko nachmurzoną minę i zapytała go, jak ma przeżyć bez jego pomocy. W liście poinformowano go, że szeregowiec George Trumper zginął śmiercią bohatera 2 listopada 1917, podczas ataku na linie nieprzyjacielskie pod Polygon Wood. Tego dnia zginęło ponad tysiąc żołnierzy, szturmujących dziesięciomilowy odcinek frontu (od Mesyny do Passchendaele), nie było więc zaskakujące, że list sierżanta był krótki i zwięzły. Po bezsennej nocy Charlie ustawił się następnego ranka jako pierwszy pod biurem werbunkowym na Great Scotland Yard. Wywieszony na ścianie plakat wzywał mężczyzn od osiemnastego do czterdziestego roku życia, by zgłosili się na ochotnika do służby w armii ”Generała Haiga”. Charlie, który nie miał jeszcze osiemnastu lat, modlił się, by go nie odrzucono.” Kiedy dyżurny sierżant warknął: - Nazwisko? - Charlie wysunął naprzód klatkę piersiową i podniesionym głosem zawołał: - Trumper! - Potem czekał niecierpliwie na ciąg dalszy. - Data urodzenia? - spytał jakiś mężczyzna z trzema paskami na ramieniu. - Dwudziesty stycznia 1899 - odparł bez wahania Charlie, ale na jego policzkach pojawił się natychmiast nerwowy rumieniec. Dyżurny sierżant spojrzał na niego i mrugnął porozumiewawczo. Litery i cyfry wpisane zostały do arkusza ewidencyjnego bez komentarza. - Zdejmij czapkę, chłopcze, i zamelduj się u lekarza wojskowego. Pielęgniarka zaprowadziła Charlie’ego do małego pokoiku, w którym jakiś starszy mężczyzna w długim białym kitlu kazał mu się rozebrać do pasa, zakaszleć, wysunąć język i głęboko oddychać, a potem zaczął go dotykać jakimś zimnym gumowym przedmiotem. Później zajrzał mu w oczy i uszy, a następnie postukał go gumowym prętem po obu kolanach. Po zdjęciu spodni i kalesonów (po raz pierwszy rozbierał się w obecności kogoś, kto nie był członkiem jego rodziny) Charlie dowiedział się, że nie cierpi na żadną zakaźną chorobę - cokolwiek to znaczyło. Spojrzał na siebie w lustrze, kiedy mierzono mu wzrost - Pięć stóp, dziewięć i jedna czwarta cala - powiedział adiutant. - I nadal rosnę - chciał dodać Charlie, odgarniając znad oczu kędzior ciemnych włosów. Strona 20 - Stan uzębienia: dobry, oczy: piwne - stwierdził lekarz. - Nic ci nie dolega - dodał. Potem nakreślił na prawym brzegu formularza szereg ptaszków i polecił mu zgłosić się ponownie do mężczyzny z trzema paskami na ramieniu. Charlie musiał czekać w jeszcze jednej kolejce, zanim dopuszczono go znów przed oblicze sierżanta. - W porządku, chłopcze. Podpisz się tutaj, to wystawimy ci nakaz wyjazdu. Charlie nagryzmolił nazwisko we wskazanym mu palcem przez sierżanta miejscu. Mimo woli zauważył, że podoficer nie ma kciuka. - Kompania Artylerii czy Królewscy Strzelcy? - spytał sierżant. - Królewscy Strzelcy - odparł Charlie. - To był pułk mojego ojca. - A więc będziesz służył w Królewskich Strzelcach - bez namysłu orzekł sierżant i postawił krzyżyk w kolejnej rubryce. - Kiedy dostanę mundur? - Dopiero po przyjeździe do Edynburga, chłopcze. Zgłoś się na dworcu King’s Cross jutro rano o godzinie ósmej zero zero. Następny. Charlie powrócił na 112 Whitechapel Road, by spędzić kolejną bezsenną noc. Rozmyślał nerwowo o Sal, o Grace i o Kitty; o tym, jak dwie siostry poradzą sobie z życiem pod jego nieobecność. Potem skupił się na Becky Salmon i na zawartej z nią umowie, ale jego myśli zawsze wracały w końcu do leżącego na zamorskim polu bitwy grobu ojca i do zemsty, jaką zamierzał dokonać na każdym Niemcu, który ośmieli się wejść mu w drogę. Roztrząsał w głowie wszystkie te kwestie, dopóki okien nie rozjaśniły pierwsze smugi brzasku. Wtedy włożył nowe ubranie, to, które tak chwaliła pani Smelley, najlepszą koszulę, krawat ojca, kaszkiet i swą jedyną parę skórzanych butów. - Nikt nie pomyślałby, że wybieram się na wojnę z Niemcami, a nie na jakieś wesele - powiedział do siebie głośno, przejrzawszy się w wiszącym nad umywalką pękniętym lustrze. Przy pomocy ojca O’Malleya napisał już wcześniej list do Becky, polecając jej, by sprzedała sklep oraz oba wózki - jeśli tylko będzie to możliwe - i przechowała należną mu część gotówki, aż do jego powrotu na Whitechapel Road. - Nikt już nie wspominał o Bożym Narodzeniu. - A jeśli nie wrócisz? - spytał, pochylając lekko głowę, ojciec O’Malley. - Co należy wtedy zrobić z twoim udziałem? - Podzielcie wszystko, co zostanie, na trzy równe części i oddajcie moim siostrom - odparł Charlie. Ojciec O’Malley spisał polecenia swego byłego ucznia, a Charlie po raz drugi w ciągu minionych dwóch dni złożył podpis na oficjalnym dokumencie. Kiedy skończył się ubierać, stwierdził, że przy drzwiach frontowych czekają na niego Sal i Kitty, ale mimo ich płaczliwych nalegań nie pozwolił im odprowadzić się na stację. Obie siostry ucałowały go - po raz pierwszy w życiu - a on musiał siłą wyrwać rękę z dłoni Kitty, zanim schylił się po zawiniętą w brązowy papier paczkę, zawierającą cały jego dobytek. Samotnie pomaszerował na targ i wszedł po raz ostatni do piekarni. Dwaj subiekci poprzysięgli mu, że nic się nie zmieni do Jego powrotu. Kiedy opuszczał sklep, stwierdził, że jakiś inny chłopak, sądząc z wyglądu o rok młodszy niż on, sprzedaje już kasztany z ustawionego na jego dawnym miejscu wózka. Nie oglądając się poszedł wolno przez rynek w kierunku dworca King’s Cross.