Strona 1 Strona 2 Spis treści Karta tytułowa Dedykacja PROLOG CZĘŚĆ 1 ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 CZĘŚĆ 2 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 CZĘŚĆ 3 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 Strona 3 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 EPILOG PODZIĘKOWANIA Strona 4 (Deception) Przekład: Wojciech Szypuła 2003 Strona 5 Dla Margaret To nieuniknione, że działanie przypadku – choć nieporadne – sprawia czasem wrażenie działania obdarzonej świadomością Opatrzności. Eric Ambler Dumna Dimitriosa Strona 6 PROLOG Opalony mężczyzna w recepcji podniósł wzrok, rozpoznał go i bez słowa wrócił do swoich zajęć. Nic dziwnego. Przez ostatnie dwa wieczory morderca dwa razy dał się zauważyć w holu hotelu, idąc niemal krok w krok za wracającymi z kolacji Epsteinami. Recepcjonista z nocnej zmiany wziął go oczywiście za ich syna – tym bardziej że na pierwszy rzut oka niczym się nie różnił od tysięcy zepsutych dzieciaków amerykańskich turystów. Miał na sobie jarmarczną koszulkę z napisem Venezia in amore, a pod pachą trzymał zwinięte kolorowe pisemko. Upewniwszy się, że recepcjonista nie zwraca na niego uwagi, morderca przeszedł przez hol ze wzrokiem utkwionym w podłogę. Wszedł po schodach na drugie piętro i znalazł się w cichym korytarzu. Powietrze było przesiąknięte wilgocią. Podczas wcześniejszych wizyt w hotelu szedł do końca korytarza i wychodził tylnym wyjściem. Tym razem zatrzymał się przed pokojem 33. Przyłożył ucho do drzwi i wytężył słuch. Najpierw usłyszał czyjeś kroki. Potem odgłos spuszczanej wody i – prawie w tej samej chwili – włączył się telewizor. CNN. – Jutro w cafe, Lawena? – zabrzmiał kobiecy głos. Strona 7 Z bliska, spod samych drzwi, dobiegło męskie chrząknięcie. To dobrze; morderca wolał najpierw rozprawić się z mężczyzną. Luźna koszulka zasłaniała dwa przedmioty, wetknięte za pasek szortów. Rozejrzał się po korytarzu, upewnił się, że jest sam, i wyjął przedmiot z prawej strony: osiemnastocentymetrową rurkę z czarnego metalu. Wsunął ją do środka zrolowanej gazety. Lewą ręką zastukał w drzwi. W prawej trzymał broń. Na okładce gazety widniał fragment tytułu: z „Rolling Stones” zostało tylko ozdobne „ing Sto”. – Kto tam? – zapytał mężczyzna. – Obsługa hotelowa – odparł morderca najniższym głosem, jaki mógł z siebie wydobyć. – Obsługa hotelowa. Zamawiałaś coś? – Czy coś zamawiałam? – zdziwiła się kobieta. Drzwi się uchyliły. – Obawiam się, że... Morderca podniósł ukrytą w gazecie rurkę, odciągnął kurek i pociągnął za spust Tłok zmiażdżył ampułkę z kwasem i obłok gazu wystrzelił mężczyźnie w twarz. Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie. Morderca nie tracił czasu: odepchnął drzwi i wcisnął się do pokoju, upuszczając gazetę. Wyjął drugi przedmiot zza paska – tym razem rurka miała piętnaście centymetrów długości i srebrny kolor. Kobieta siedziała na łóżku, masując sobie stopy. Oglądała telewizję. Kiedy odwróciła się do drzwi, zamrugała ze zdziwienia na widok wchodzącego do pokoju chłopca. Za jego plecami stał jej mąż, chwiejąc się na nogach. Kolana ugięły się pod nim, a wtedy chłopiec przecisnął się obok, Strona 8 wyciągnął ze srebrnej rurki garotę i podszedł z prawej strony do kobiety, która – nadal nie rozumiejąc, co się dzieje – patrzyła, jak mąż pada na podłogę. Okręcił jej linkę wokół szyi i zaciągnął z całej siły. Z miejsca, w którym stał, widział tylko skroń i policzek swojej ofiary. Skórę pokrytą drobniutkim puszkiem. Żyłki na skroni z początku ledwie dostrzegalne, nabrzmiały błękitem, a potem zrobiły się fioletowe. Po trzydziestu sekundach było po wszystkim. Wchodząc, zostawił uchylone drzwi. Teraz je zamknął na zasuwkę. Podniósł z podłogi pistolet gazowy, który wysunął się z gazety, i położył go na łóżku obok srebrnej rurki. Załatwił wszystko po cichu, więc teraz nie musiał się spieszyć z szukaniem. I bardzo dobrze, bo Keyes nie potrafił mu powiedzieć, czego właściwie ma szukać. Wzoru matematycznego, to jasne, ale w jakiej postaci? Mógł to być mikrofilm, kartka papieru, taśma magnetofonowa, zapis w cyfrowym dyktafonie, talia kart z odpowiednio pozaginanymi rogami... Cokolwiek. Zaczął szukać. Działał szybko, ale metodycznie. CNN nadawało reportaż z palestyńskich obozów dla uchodźców. Morderca zerkał od czasu do czasu na ekran. Sam się zdziwił, że zainteresowała go ta sprawa. Nie znalazł nic ciekawego w bagażu, w kieszeniach obojga zabitych ani w portfelu mężczyzny. Zajrzał we wszystkie tradycyjne schowki: pod łóżko, lustro, do rezerwuaru w toalecie. Nic. Stanął na środku pokoju, żeby się postanowić. Mężczyzna jest – a raczej był – specjalistą od geometrii różniczkowej, matematykiem. Wątpliwe, żeby znał się na technikach szpiegowskich. Bardziej pasowały do niego takie intelektualne gierki, jak zaginanie rogów w kartach. Jednak Strona 9 z drugiej strony... Pracując dla Applied Data Systems, mógł poznać różnych ludzi. I nauczyć się wielu rzeczy. Morderca doszedł do wniosku, że musi działać dalej z takim właśnie założeniem. Obejrzał monety rozrzucone na komodzie, znajdujące się w kieszeniach ofiar i w torebce kobiety. Nie znalazł żadnej wydrążonej. W szczotce do włosów nie było schowka. Rozkręcił słuchawkę telefoniczną, ale w środku nie znalazł nic niezwykłego. Złożył ją z powrotem, roztargnionym wzrokiem spojrzał w telewizor (nadawano reklamę pasty do zębów) i wrócił do szukania. Pędzel i krem do golenia mężczyzny nie kryły żadnych sekretów. Nigdzie nie było widać laptopa; jedyny elektroniczny gadżet, przenośny odtwarzacz kompaktowy, nie miał żadnych dodatkowych funkcji. Morderca wyjął ze środka baterie i opukał je paznokciem. Baterie jak baterie. Czuł coraz większy niepokój. Uklęknął przy zwłokach mężczyzny w przedpokoju. Przeszukał je jeszcze raz, dokładniej oglądając samo ciało. Nie znalazł szklanego oka ani sztucznej nogi. Nie znalazł wzoru. Wstał, wszedł do pokoju i obejrzał kobietę. Nic. Wziął do ręki leżący na komodzie portfel. Znalazł karty kredytowe, wystawione na Stevena Epsteina: Visa, MasterCard, American Express, pełny zestaw. Obejrzał z bliska tłoczone w plastiku cyferki, szukając śladów manipulacji. Odłożył portfel i kucnął przy walizkach. Wyjął film z aparatu i schował do kieszeni. Może mężczyzna sfotografował wzór, a potem zniszczył oryginał. Zainteresował się biletami lotniczymi. Te niepozorne cyfry też Strona 10 mogły kryć jakąś tajemnicę: numery foteli, numer lotu. Ale nie, wszystko wyglądało normalnie. Bawił się chwilę biletami. Coś go tknęło. Steven Epstein. Pierwsza klasa, miejsce przy przejściu. Coś tu nie grało... Gdzie bilety na rejs statkiem? Z jego informacji wynikało, że Epsteinowie zamierzają następnego dnia wsiąść na statek wycieczkowy. Dlatego musiał dzisiaj się nimi zająć. Jednak nigdzie nie znalazł żadnych papierów związanych z wycieczką. Jeszcze raz obejrzał bilety: lot do Nowego Jorku za dwa dni. Zmienili plany? – Kto tam? – zapytał mężczyzna. – Obsługa hotelowa – odparł morderca najniższym głosem, jaki mógł z siebie wydobyć. – Obsługa hotelowa. Zamawiałaś coś? – Czy coś zamawiałam? – zdziwiła się kobieta. Drzwi się uchyliły. – Obawiam się, że... Morderca podniósł ukrytą w gazecie rurkę, odciągnął kurek i pociągnął za spust Tłok zmiażdżył ampułkę z kwasem i obłok gazu wystrzelił mężczyźnie w twarz. Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie. Morderca nie tracił czasu: odepchnął drzwi i wcisnął się do pokoju, upuszczając gazetę. Wyjął drugi przedmiot zza paska – tym razem rurka miała piętnaście centymetrów długości i srebrny kolor. Kobieta siedziała na łóżku, masując sobie stopy. Oglądała telewizję. Kiedy odwróciła się do drzwi, zamrugała ze zdziwienia na widok wchodzącego do pokoju chłopca. Za jego plecami stał jej mąż, chwiejąc się na nogach. Kolana Strona 11 ugięły się pod nim, a wtedy chłopiec przecisnął się obok, wyciągnął ze srebrnej rurki garotę i podszedł z prawej strony do kobiety, która – nadal nie rozumiejąc, co się dzieje – patrzyła, jak mąż pada na podłogę. Okręcił jej linkę wokół szyi i zaciągnął z całej siły. Z miejsca, w którym stał, widział tylko skroń i policzek swojej ofiary. Skórę pokrytą drobniutkim puszkiem. Żyłki na skroni z początku ledwie dostrzegalne, nabrzmiały błękitem, a potem zrobiły się fioletowe. Po trzydziestu sekundach było po wszystkim. Wchodząc, zostawił uchylone drzwi. Teraz je zamknął na zasuwkę. Podniósł z podłogi pistolet gazowy, który wysunął się z gazety, i położył go na łóżku obok srebrnej rurki. Załatwił wszystko po cichu, więc teraz nie musiał się spieszyć z szukaniem. I bardzo dobrze, bo Keyes nie potrafił mu powiedzieć, czego właściwie ma szukać. Wzoru matematycznego, to jasne, ale w jakiej postaci? Mógł to być mikrofilm, kartka papieru, taśma magnetofonowa, zapis w cyfrowym dyktafonie, talia kart z odpowiednio pozaginanymi rogami... Cokolwiek. Zaczął szukać. Działał szybko, ale metodycznie. CNN nadawało reportaż z palestyńskich obozów dla uchodźców. Morderca zerkał od czasu do czasu na ekran. Sam się zdziwił, że zainteresowała go ta sprawa. Nie znalazł nic ciekawego w bagażu, w kieszeniach obojga zabitych ani w portfelu mężczyzny. Zajrzał we wszystkie tradycyjne schowki: pod łóżko, za lustro, do rezerwuaru w toalecie. Nic. Stanął na środku pokoju, żeby się zastanowić. Mężczyzna jest – a raczej był – specjalistą od geometrii różniczkowej. Matematykiem. Wątpliwe, żeby znał się na technikach szpiegowskich. Bardziej pasowały do niego takie Strona 12 intelektualne gierki, jak zaginanie rogów w kartach. Jednak z drugiej strony... Pracując dla Applied Data Systems, mógł poznać różnych ludzi. I nauczyć się wielu rzeczy. Morderca doszedł do wniosku, że musi działać dalej z takim właśnie założeniem. Obejrzał monety rozrzucone na komodzie, znajdujące się w kieszeniach ofiar i w torebce kobiety. Nie znalazł żadnej wydrążonej. W szczotce do włosów nie było schowka. Rozkręcił słuchawkę telefoniczną, ale w środku nie znalazł nic niezwykłego. Złożył ją z powrotem, roztargnionym wzrokiem spojrzał w telewizor (nadawano reklamę pasty do zębów) i wrócił do pracy. Pędzel i krem do golenia mężczyzny nie kryły żadnych sekretów. Nigdzie nie było widać laptopa; jedyny elektroniczny gadżet, przenośny odtwarzacz kompaktowy, nie miał żadnych dodatkowych funkcji. Morderca wyjął ze środka baterie i opukał je paznokciem. Baterie jak baterie. Czuł coraz większy niepokój. Uklęknął przy zwłokach mężczyzny w przedpokoju. Przeszukał je jeszcze raz, dokładniej oglądając samo ciało. Nie znalazł szklanego oka ani sztucznej nogi. Nie znalazł wzoru. Wstał, wszedł do pokoju i obejrzał kobietę. Nic. Wziął do ręki leżący na komodzie portfel. Znalazł karty kredytowe, wystawione na Stevena Epsteina: Visa, MasterCard, American Express, pełny zestaw. Obejrzał z bliska tłoczone w plastiku cyferki, szukając śladów manipulacji. Odłożył portfel i kucnął przy walizkach. Wyjął film z aparatu i schował do kieszeni. Może mężczyzna sfotografował wzór, a potem zniszczył oryginał. Strona 13 Zainteresował się biletami lotniczymi. Te niepozorne cyfry też mogły kryć jakąś tajemnicę: numery foteli, numer lotu. Ale nie, wszystko wyglądało normalnie. Bawił się chwilę biletami. Coś go tknęło. Steven Epstein. Pierwsza klasa, miejsce przy przejściu. Coś tu nie grało... Gdzie bilety na rejs statkiem? Z jego informacji wynikało, że Epsteinowie zamierzają następnego dnia wsiąść na statek wycieczkowy. Dlatego musiał dzisiaj się nimi zająć. Jednak nigdzie nie znalazł żadnych papierów związanych z wycieczką. Jeszcze raz obejrzał bilety: lot do Nowego Jorku za dwa dni. Zmienili plany? Odłożył bilety i sięgnął po paszport. Nazwisko: Epstein. Imię: Steven. Obywatelstwo: Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Data urodzenia: 21 października 1947. Jeszcze raz zajrzał do portfela. Prawo jazdy wydane w Montante. Zmarszczył brwi. Nieścisłość była tak ewidentna, że w pierwszej chwili ją przeoczył. Montana? Włożył rękę do kieszeni. Keyes kazał mu wyrzucić zdjęcie, kiedy już zapamięta twarz, ale morderca nie miał zaufania do swojej pamięci. Dlatego złamał zasady. Facet na zdjęciu był o dobre dziesięć lat starszy od tego, który otworzył mu drzwi. - Morderca powiódł wzrokiem po lezących w pokoju ciałach. Zaklął cicho. Boy podał mu nie ten numer pokoju. Nie tych Epsteinów. Wstał dopiero po dłuższej chwili. Kolana strzeliły mu głucho, jak wilgotne fajerwerki. Spojrzał na zabitych, zaklął raz jeszcze, wcisnął zdjęcie do kieszeni, zabrał sprzęt i wyszedł, nie oglądając się za siebie. Strona 14 Strona 15 CZĘŚĆ 1 Strona 16 ROZDZIAŁ 1 Kabina miała trzy na trzy metry. Ściany były z białej płyty gipsowej. Nad łóżkiem wisiał obrazek – litografia przedstawiająca sześciu jeźdźców w turbanach. Szorstki dywan miał intensywny, nienaturalnie niebieski kolor. Na wprost drzwi znajdowało się duże, okrągłe, przyciemniane okno, a raczej – jak domyślała się Hannah Gray – bulaj, chociaż zawsze myślała, że bulaje są mniejsze. Pod bulajem stał niski stolik z lampką, wazonem z liliami i misą pełną owoców. Hannah odwróciła się do drzwi. Z lewej strony było małe biurko, podwieszony na ścianie telewizor i maleńka lodówka. Z drugiej znajdował się tapczan i komoda z tekowego drewna. Na komodzie stał budzik z migającymi cyframi 12:00. W lodówce znalazła butelkę szampana, dwa kieliszki, butelkę wody Evian, słoik orzeszków i paczkę baterii-paluszków. W szufladzie stolika odkryła dwa opakowania pigułek na chorobę morską, plastikową bransoletkę, piankowe zatyczki do uszu i prezerwatywę z napisem Iransderm Scop. Wzięła ją do ręki, obróciła w palcach, a potem odłożyła na miejsce. Poszła zobaczyć resztę kajuty. Była malutka i schludna, jak wszystko Strona 17 tutaj. W pięć minut obejrzała wszystko, co było do obejrzenia, i usiadła na łóżku. Stojący przy nabrzeżu statek kołysał się łagodnie, przyprawiając ją o mdłości. Głośnik nad łóżkiem zatrzeszczał i rozległ się fałszywie entuzjastyczny głos kierowniczki rejsu: – Panie i panowie, witam państwa na pokładzie pięknej „Aurory II”. Za oknami widzimy Pałac Dożów. Ten sam widok powitał posłów hrabiego Thibaut, przybyłych w kwietniu 1201 roku do Wenecji, aby zorganizować transport i zająć się zaopatrzeniem ekspedycji, która przeszła do historii jako czwarta wyprawa krzyżowa... Hannah leżała nieruchomo. Za oknami... Więc jednak nie bulaje, tylko okna. Zabawne. Poczuła się lekko rozczarowana. W domu w Chicago też miała okna. Dwie godziny później kierowniczka rejsu, stojąc na podwyższeniu w sali bankietowej „Aurory II”, powtórzyła swoją przemowę niemal słowo w słowo. – Kiedy będziemy przemierzać szlak krzyżowców, przeszłość ożyje na naszych oczach. Odbędziemy podróż śladami bohaterów sprzed wieków, poczujemy to, co oni czuli. Oglądając świątynię Hagia Sophia albo mozaiki w Bazylice Świętego Marka spróbujcie sobie państwo wyobrazić, jakie wrażenie musiały robić na tamtych wędrownych łotrzykach latem 1204 roku... Sala bankietowa wprost lśniła: wypolerowany na wysoki połysk parkiet, jedwabiste tapety i rząd bulajów – nie, okien – wychodzących na skąpane w słońcu Morze Śródziemne. Na jednym końcu znajdowały się ozdobne barki i nakryte do kolacji stoliki z kryształowymi świecznikami i koronkowymi obrusami, Strona 18 na drugim – podwyższenie z fortepianem i sprzętem grającym. Elegancka, mniej więcej siedemdziesięciopięcioletnia kobieta o wydatnych kościach policzkowych podała Hannah rękę. – Renee Epstein – powiedziała scenicznym szeptem. – Vicky Ludlow – odparła Hannah, odpowiadając jej uściskiem dłoni. Jednym uchem słuchała przemowy kierowniczki: – ...jutro wczesnym rankiem na wyspę Methoni. To pierwsza z wielu pięknych wysepek; które zwiedzimy w nadchodzącym tygodniu. Spędzimy na Methoni cały dzień, by wieczorem wyjść w morze i ósmego rano zawinąć do La Valetty na Malcie... Renee Epstein zapytała o coś, ale Hannah nie dosłyszała jej słów. – Słucham? – Mam nadzieję, że się nie narzucam. Wiem, że czasem bywam niezręczna, ale każda matka chciałaby znaleźć właściwą żonę dla syna. Mój Charlie jest lekarzem, specjalistą chorób przyzębia. – Nachyliła się do Hannah i zniżyła głos. – Dodam, że nieźle sytuowanym. Hannah uśmiechnęła się w odpowiedzi. Kobieta przypominała jej babkę – arystokratkę z Nowej Anglii, zawsze ufarbowaną na czarno, z jednym siwym kosmykiem na skroni, celowo zdradzającym jej wiek. Opięta na skroniach skóra podciągała kąciki oczu, nadając im koci wyraz. – Mam nadzieję, że się nie narzucani – powtórzyła. – Ależ skąd. Kłopot w tym, że jestem już zajęta. – Ach tak! Nie zauważyłam obrączki. – Bo ja nie... – „Aurora II” ma osiemdziesiąt dwa metry długości i czternaście metrów szerokości – mówiła właśnie kierowniczka. Strona 19 – Dla osiemdziesięciu pasażerów przygotowano czterdzieści cztery luksusowe kajuty z widokiem na morze. Statek jest wyposażony w stabilizatory, które zapewniają spokojną żeglugę, chociaż przez pierwsze dni choroby morskiej nie da się uniknąć. Zaraz do tego wrócę. „Aurora II” spełnia najostrzejsze międzynarodowe normy dotyczące bezpieczeństwa i ochrony środowiska, w tym także normy Straży Przybrzeżnej USA i amerykańskiego Departamentu Zdrowia. Kierowniczka zrobiła krotką przerwę dla nabrania oddechu. – Miałam niemiłą przygodę – powiedziała Hannah. – W hotelu obrączka zsunęła mi się z palca i wpadła do umywalki. Na pewno spłynęła prosto do kanałów. Mąż mnie zamorduje. – Ojej! – mruknęła przejęta Renee Epstein. – Co za pech! – Warto w czasie rejsu skorzystać ze wszystkich luksusów, jakie oferuje „Aurora II”. Nasz statek ma pięć pokładów. Na samym dole znajduje się pokład A z kabinami załogi i gabinetem lekarskim. Nad nim pokład główny z kajutami dla pasażerów i recepcja. Wyżej jest pokład szalupowy, na którym, jak sama nazwa wskazuje, umieszczone są szalupy ratunkowe. Znalazło się tam też miejsce dla dalszych kabin pasażerskich, salonu, biblioteki i sali kinowej. Jeszcze wyżej jest górny pokład, na którym w tej chwili się znajdujemy – z kuchnią, salą, balową i świetlicą. Na samej górze, połączony z resztą statku tylko zewnętrznymi schodami, jest pokład rekreacyjny, a na nim to, co wszyscy pasażerowie najbardziej lubią: basen. Wśród pasażerów tu i ówdzie rozległy się chichoty. – Pewnie wydaje się państwu, że trochę za dużo tych atrakcji – ciągnęła kierowniczka, ładna, mniej więcej trzydziestoletnia kobieta z błyskiem w oku. Miała krótkie kasztanowe włosy i standardowy strój personelu Adventure Dynamics: granatowy Strona 20 żakiet i brązowe spodnie. – Ale proszę się nie martwić, pod koniec tygodnia będziecie państwo znali statek na wylot, chociaż nie na wiele już się to wtedy zda. Kolejne wybuchy śmiechu. Hannah skorzystała z zamieszania, odsunęła się od Renee Epstein i poszła do baru. Wzięła mimozę, czyli szampana z sokiem pomarańczowym, i posłała stewardowi swój najbardziej olśniewający uśmiech – a kiedy się odwróciła, Renee Epstein stała tuż obok. – Odrobiła pani pracę domową? – Słucham? – zdziwiła się Hannah. – Czy przeczytała pani książki, które nam przysłali? Warto je przeczytać, żeby się przygotować do podróży. – Nie, jakoś nie miałam okazji. – Wielka szkoda. Jeżeli chce się w pełni wykorzystać taki rejs, trzeba trochę poczytać. To bardzo pomaga. Choć nie uważam, żeby cała zalecana lista lektur była warta uwagi... Bo wie pani, tam jest w sumie piętnaście pozycji: pięć „podstawowych” i dziesięć „zalecanych”. Niemniej jednak wydaje mi się, że warto wyrobić sobie jakieś pojęcie. Jedna z książek jest zresztą znakomita. Joinville i Villehardouin Kroniki wypraw krzyżowych. Hannah, łyknęła mimozy. – Ach tak... – mruknęła. – Kontekst historyczny pozwala głębiej przeżywać to, co się ogląda. Ma pani tę książkę? – Niestety nie. Zostawiłam w domu. – Pożyczę pani nasz egzemplarz. Oboje z mężem już go przeczytaliśmy... Steven skończył wczoraj wieczorem, w hotelu. – Ojej, nie mogłabym przecież... – Nie mą o czym mówić. Proszę wpaść do naszej kabiny, dam pani tę książkę. Przy okazji przedstawię pani Stevena, chyba że