Strona 1 Strona 2 Strona 3 Redakcja: Paweł Goźliński, Paweł Sajewicz Korekta: Monika Ochnik Projekt graficzny okładki: Krzysztof Rychter Projekt graficzny makiety i skład: ProDesGraf Fotoedycja: Sylwia Tukendorf Przygotowanie zdjęć do druku: Małgorzata Charewicz ul. Czerska 8/10, 00-732 Warszawa www.wydawnictwoagora.pl Dyrektor wydawniczy: Małgorzata Skowrońska Redaktor naczelny: Paweł Goźliński Koordynacja projektu: Katarzyna Kubicka © copyright by Agora SA 2017 © copyright by Grzegorz Kubicki 2017 © copyright by Maciej Drzewicki 2017 Wszelkie prawa zastrzeżone Warszawa 2017 ISBN: 978-83-268-2006-9 (epub), 978-83-268-2007-6 (mobi) Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej Strona 4 fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją , rób to jedynie na użytek osobisty. Szanujmy cudzą własność i prawo! Polska Izba Książki Konwersja publikacji do wersji elektronicznej Strona 5 SPIS TREŚCI *** Oczy Będzie chłopak Mali artyści Strach Kieszonka Obywatele drugiej kategorii robią ognisko Dziewczynki, co wyście powiedziały? Siostry Trzy kondygnacje na własność Cholela Pani z peweksu trafia na scenę Mężczyźni Biała Naomi Tata Druga twarz Chuliganka Zalakowana Strona 6 Chce iść w dorosłość? Proszę bardzo To jest oburzające Cieniej, Anka, troszkę cieniej Ranga uczelni A co u Marylki? Jak słyszę „Ania Przybylska”, to zawsze się śmieję Mieć to i to Zeszyt wydatków Koniec amatorki Chcesz srebra? Pewnie za grosze Everywoman Półtora roku Szybko, byle szybciej Rzecz kobieca Jak mam mu to powiedzieć? Weź coś zrób Czas Macierzyństwo Sny Nudne życie Nie będziemy grały Strona 7 Sprawy ważniejsze Nienauczalne Nigdy więcej! Ania Drogie życie nasze Teletubisie mówią pa, pa „Oj, jakaś niesympatyczna pani” Przybylską słychać z daleka Odpinamy nartę Zamężna Jeden dzień, dwie serie Żwirek Jak pięknie być sobą Latynoska Ritz Blask Gdzie jest moje auto? Gdzie jest Woody Allen? Dziewczyna i chłopak Łódzki spleen Koniec „Złotopolskich” Guma Strona 8 Ucieczki Pierogi Kulturalna i taktowny Jak ci było ze mną w łóżku Boję się Dom Normalnie Miejsca „Anka, ląduj, hamuj! Do domu wracasz!” Nowy początek Tylko z ukochanym reżyserem Niesprawiedliwe Nowy gracz Mamo, Ania była u lekarza... Jak najbliżej domu Czysta sytuacja Polowanie Jesteś diabłem Najpiękniejsi Pozdrawiam z zaświatów New York, New York Jak tylko wyzdrowieję... Strona 9 Na kawie z Panem Bogiem Nie będzie Jakim człowiekiem trzeba być 15.18 Dzięki, że byłaś Róże Autorzy zdjęć Przypisy Strona 10 Strona 11 Kochać własne dziecko to naturalne, choć przecież nie zawsze proste. Patrzeć, jak w dziecku zakochuje się świat – to dziwne, bardzo dziwne uczucie. Ale Ania nie była gwiazdą. Nie dla mnie, nie dla jej najbliższych. Zresztą ona sama też nie mówiła „robię karierę”. Raczej – „spełniam marzenia”. Zawsze była po prostu Anią – siostrą, przyjaciółką, mamą, kochaną córeczką. Chciałabym, żeby tę zwyczajnie niezwykłą Anię dostrzegli ci, którzy do tej pory znali ją tylko z jej ról i tego, co pisały o niej media. Żeby właśnie taką Anię – dziewczynę, której udało się spełnić dziecięce marzenie – widziały jej dzieci, moje ukochane wnuki. Czytam stronę po stronie. Uśmiecham się, złoszczę, płaczę. W końcu zamykam książkę i jedno mogę Wam powiedzieć: oto jest Ania. Krystyna Przybylska, mama Ani Strona 12 Oczy Piąta minuta filmu, słychać dzwonek domofonu. Ktoś dobija się natarczywie. – To dom państwa Rosnerów? – pyta charakterystyczny zachrypnięty głos. – Hm. – To ja. – Kto? – Suczka. Kocham pani męża. – Która to godzina? – Piąta. – Boże, piąta. Więc co? – Kocham go. Najpierw widać plecy: bordowy sweter, czarny plecak, na głowie czarna wełniana czapka. Kamera przesuwa się w kierunku twarzy, po drodze rzuca się w oczy dziwny srebrny kolczyk. I w końcu są – wielkie ciemne oczy, wydatne usta, zgrabny nos. Agnieszka Wagner, filmowa Ewa Rosner, stoi w piżamie przy drzwiach. – Nie ma męża – mówi zaspana. Anna Przybylska, filmowa Suczka: – Wiem. Dlatego przyjechałam. – To było jej pierwsze ujęcie – opowiada Radosław Piwowarski, reżyser i scenarzysta Ciemnej strony Wenus. – Kręciliśmy je pod Warszawą, przed wynajętą willą w Zalesiu Górnym. Ania stała przed furtką w czapce, z tymi wielkimi ustami. Na nogach miała martensy. No i oczy. Dookoła trzydzieści osób, kamery, a te oczy dosłownie płoną. Dla tej jednej sceny, dla tego ujęcia warto było zrobić cały ten film. Dla momentu, kiedy kamera zagląda w te jej wielkie gały. Strona 13 Ciemna strona Wenus. Pierwszy kadr w karierze Ani Strona 14 • 14 miesięcy wcześniej dwuletnia fioletowa corsa, która na co dzień rzuca się w oczy na ulicach Gdyni, pędzi trasą z Trójmiasta do Warszawy. Prowadzi Małgorzata Rudowska, później menedżerka i przede wszystkim przyjaciółka Ani Przybylskiej. Ania siedzi na tylnej kanapie. Ma siedemnaście lat . Obok – w nosidełku-foteliku – siedmiotygodniowy Marcel, syn Rudowskiej. Chory, na antybiotyku. Co jakiś czas postój, bo Gosia musi nakarmić małego piersią. Jest czerwiec 1996 roku. Małgosia Rudowska prowadzi agencję modelek i hostess. Niedawno dostała informację o castingu do Ciemnej strony Wenus. To będzie nowy film Radosława Piwowarskiego, reżysera legendarnego Yesterday (1984) o młodych chłopakach z prowincjonalnego miasteczka, którzy dorastają, zakochują się, buntują, przeżywają pierwsze rozczarowania z muzyką Beatlesów w tle. „To miał być film o przyjaźni i wolności – opowiadał Piwowarski w jednym z wywiadów. – Bo to, co się działo w Polsce w latach 80. i później, miało korzenie w Beatlesach. To wszystko zaczęło się od Beatlesów i Rolling Stonesów. Od tego, że muzyka była wolna i można grać, co się chce. Że nie potrzeba orkiestry, tylko gitary i garki. Jak jeździłem później z Yesterday po świecie, to na każdym spotkaniu znalazł się ktoś, kto mówił – to jest film o mnie!”[1] . Jeśli jakimś cudem ktoś przeoczył głośny debiut Piwowarskiego, na pewno oglądał Pociąg do Hollywood, nieco surrealistyczną komedię o Merlin Wafelek (brawurowa Katarzyna Figura), która chce zostać gwiazdą filmową, choć na razie jest bufetową w Warsie. Ale nawet nie chodząc do kina, trudno nie znać Piwowarskiego. Przecież to on wyreżyserował serial o poszukującym prawdziwej miłości Janie Serce (niezapomniana rola Kazimierza Kaczora). Tak, znają go wszyscy. Prawie, bo Ani nazwisko reżysera ledwo obiło się o uszy. Wie za to, że do nowego filmu szuka młodej, atrakcyjnej dziewczyny, która ma zagrać rozbijającą małżeństwo nastoletnią femme fatale. I kiedy słyszy o castingu od Małgosi Rudowskiej, koniecznie chce spróbować zdobyć Strona 15 tę rolę. Jedzie jednak do stolicy przede wszystkim po to, żeby zobaczyć, jak to jest na prawdziwych castingach w „wielkiej Warszawie”. Traktuje wyjazd jak przygodę. Żadnych aktorskich korepetycji, żadnych przygotowań. Jest zielona jak szczypiorek (którym wkrótce zostanie). Wie, gdzie i o której trzeba się stawić. To musi wystarczyć. Dlaczego spośród dziewczyn ze swojej agencji Małgosia Rudowska zabiera właśnie ją? – Kiedyś powiedziała mi, że chce być aktorką. A potem w kółko to powtarzała – tłumaczy dziś Gosia. – Ona była inna niż dziewczyny, które wysyłałam na wybiegi albo na promocje do supermarketów. Już kiedy zobaczyłam Anię po raz pierwszy, wiedziałam, że coś z niej będzie. Coś więcej, choć jeszcze nie wiedziałam co. Uroda? Niesamowite oczy, w których można się było utopić? Jasne. Ale jeszcze kontrastujący z tą urodą głos, taki nietypowy, wibrujący, nawet zbyt niski. Przecież taki głos powinien jej przeszkadzać, przecież nie pasuje do jej twarzy zbuntowanego anioła. A jednak u niej to wszystko grało. Najpierw hipnotyzowały cię oczy, potem zaskakiwał głos. Nie sposób było nie zwrócić na nią uwagi. Nie sposób było o niej zapomnieć. Tylko że wtedy Anka nie miała jeszcze o tym pojęcia. Przesłuchanie odbywa się w wytwórni filmowej na Chełmskiej. Może to nie studia Warner Bros.ani Cinecittà, ale to tu powstawały wielkie filmy Andrzeja Wajdy, Jerzego Antczaka, Krzysztofa Zanussiego, Krzysztofa Kieślowskiego i Jerzego Hoffmana. Ania wchodzi sama. Gosia idzie na spacer z dzieckiem. Ale nie za daleko. Nie mają komórek, nie mogą do siebie zadzwonić ani napisać SMS-a. Kiedy Rudowska robi kolejne okrążenie z wózkiem, na chodnik wybiega Ania. „Tam są same top modelki!” – krzyczy. Zaczyna wymieniać nazwiska, wymiary. Kogo rozpoznała albo przynajmniej wydaje się jej, że rozpoznała. Mówi, że są też inne dziewczyny z Trójmiasta. I że wszystkie są piękne. „Gosia, nie mam szans, tam ich jest ze sto pięćdziesiąt!” – powtarza. Rudowska stara się ją uspokoić, żeby tym krzykiem nie obudziła Marcela, który właśnie zasnął w wózku. Ale tak naprawdę też jest przerażona. Jakie aktorstwo? Przecież to nie jej świat . Nawet agencja modelek nie jest jej światem. Ona tylko studiuje zarządzanie na Uniwersytecie Gdańskim i chce sobie dorobić, żeby mieć za co tankować swoją corsę. Strona 16 Strona 17 Ania podczas jednego z pokazów kinowych Ciemnej strony Wenus. Rok 1997 Przybylska wybiega na Chełmską z tekstem, który dostała do nauczenia. Po latach wspomina, że był to... monolog o orgazmach[2] , który wcale nie pojawi się w filmie. Znów się na chwilę rozdzielają. Gosia siedzi w samochodzie i karmi piersią małego, a Ania na ławce uczy się tekstu. Ale co chwilę przybiega i powtarza, że to bez sensu. Że tamte są piękne, a ona... Ale kiedy wraca na casting, by zagrać to, czego się nauczyła, Radosław Piwowarski nie może od niej oderwać oczu. Gosia: – Podobno dopytywał: „Kto to jest? Skąd ona się wzięła?”. Tak mi to potem opowiadała Ania. – Pojawiło się wtedy ze sto pięćdziesiąt pięknych dziewczyn z całej Polski – wspomina po latach Radosław Piwowarski. – Modelki, aktorki i raptem wchodzi taka... ktoś zupełnie inny. Włosy obcięte na trzy centymetry, wielkie usta, ogromne wystraszone oczy. No, kosmita! To nie był człowiek w ogóle! Krótkie oczekiwanie na werdykt i informacja: Ania przechodzi do kolejnego etapu. – Zareagowałyśmy jak zawsze w takich sytuacjach: gdy się z czegoś cieszyłyśmy, to cała okolica słyszała – śmieje się Gosia Rudowska. Ale o rolę wciąż walczy z Anią kilkanaście kandydatek. Wszystkie dostają do wykucia nowy tekst . Tym razem dłuższy. Mają też trochę więcej czasu na przygotowania. Kolejne przesłuchania zaplanowano na popołudnie, więc Ania i Gosia znów wsiadają do corsy. Ania odwiedza najpierw ciotkę na Sadybie, potem jadą z Gosią do agencji, która powiadomiła Rudowską o castingu do Ciemnej strony Wenus. Chcą podziękować i pochwalić się drugim etapem. Ale w agencji wcale nie jest miło. Zero entuzjazmu, drobne przycinki. Nagle jedna z dziewczyn z agencji, w chwili gdy zebrało się jej na żarty z Ani i jej „sukcesu”, spada z krzesła. Ania z Gosią nie wytrzymują. Wybuchają głośnym śmiechem. Śmieją się długo, wyzwalająco. Schodzi z nich całe zgromadzone od rana napięcie. W końcu robi im się jednak głupio – „one dają nam informację o castingu, a my, zamiast dziękować, śmiejemy się z anorektycznej chudziny, która nie może się podnieść Strona 18 z podłogi?”. – Na długo zapamiętałyśmy tę scenę – wspomina Gosia. – I za każdym razem, kiedy przypominałyśmy ją sobie, nie byłyśmy w stanie powstrzymać śmiechu. Trzy godziny później Ania znów stoi przed Piwowarskim i jego ekipą. Nie ma pojęcia, że jest jedną z faworytek do roli Suczki. Nie wie też, że największa przygoda jej życia właściwie już się zaczęła. Chwilę po tym, jak Ania wychodzi z drugiego etapu castingu, fioletowa corsa rusza w drogę powrotną do Trójmiasta. „Z filmu” mają się odezwać. Ale Ania nie wierzy, że coś z tego będzie. Mimo to jest szczęśliwa. Zrobiła pierwszy krok, by zrealizować swoje marzenie. Strona 19 Będzie chłopak Waga: 3350 gramów, wzrost: 53 centymetry. Krystyna Przybylska wspomina córkę chwilę po urodzeniu: – Długie ciemne włosy, cyganka taka. Duże oczy? – Nie, oczka – nie oczy. Dopiero gdzieś tak po siedmiu-ośmiu miesiącach było widać, że robią się coraz większe i większe. • Jest rok 1978. W październiku papieżem zostaje Karol Wojtyła, kilka miesięcy wcześniej na mundialu w Argentynie Polska zajmuje 5.-6. miejsce, co zostaje uznane za porażkę. W kinach można oglądać musical Halo, Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy z Piotrem Fronczewskim w roli tytułowej, ale też ważne filmy kina moralnego niepokoju: Bez znieczulenia Andrzeja Wajdy, Wodzireja Feliksa Falka i Spiralę Krzysztofa Zanussiego, w której jedną ze swoich pierwszych ról zagrał Paweł Wawrzecki, później jeden z najbliższych przyjaciół aktorów Ani. A także Ewa Ziętek, serialowa żona Wawrzeckiego ze Złotopolskich. W kraju to już „schyłkowy Gierek”. Wprawdzie telewizja karmi społeczeństwo propagandowymi sukcesami – a to rusza produkcja poloneza, a to Mirosław Hermaszewski leci w kosmos, a to rodzi się 35- milionowy obywatel – ale do drzwi polskich mieszkań puka kryzys. Dwa lata wcześniej podczas strajków w Ursusie i Radomiu władza pokazała prawdziwą – brutalną – twarz. W Gdańsku już działają wolne związki zawodowe, za dwa lata wybuchnie strajk w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, który zmieni historię Polski i świata. Ale na razie... Strona 20 Krystyna i Bogdan Przybylscy z córeczkami. Impreza rodzinna w Jednostce Wojskowej 2035 w Gdyni-Demptowie. Rok 1979 Rodzina Przybylskich zajmuje trzypokojowe mieszkanie przy ulicy Bosmańskiej na Oksywiu, północnej, „wojskowej” dzielnicy Gdyni – tu mają siedziby dowództwa jednostek wojskowych, Akademia Marynarki Wojennej, tu w ostatnich latach powstają wojskowe osiedla. Czterdzieści siedem metrów kwadratowych na trzecim piętrze, z balkonem, typowe mieszkanie kwaterunkowe w czteropiętrowym bloku z wielkiej płyty. Osiedle jak na ówczesne standardy całkiem nowoczesne. Blok nie jest zbyt duży – ma tylko cztery klatki schodowe. W tym czasie w Gdańsku rosną gigantyczne falowce – najdłuższy ma osiemset pięćdziesiąt metrów i dziesięć pięter – w których upakowani w niewielkich