Eugeniusz D�bski Przerwany popas - Sch�odzo-o-one... - przeci�gaj�c �rodek s�owa, z wyra�n�, kierowan� do b�stwa piwa, wdzi�czno�ci� w g�osie, powiedzia� Hondelyk. Mimo �e popasali w zaje�dzie drug� dob� wci�� nie m�g� przyzwyczai� si� do obfito�ci najzwyklejszej chocia�by wody, a tym bardziej innych napoj�w. Poci�gn�wszy �apczywie, odstawi� niemal pusty kufel, otar� usta. Zerkn�� przekornie na Cadrona. - Ca�y czas chce mi si� pi�! - poskar�y� si�. Cadron dotkn�� swojego k�cika ust, by pokaza� gdzie na twarzy przyjaciela osiad�a puchata kropa piany i powiedzia�: - Przypominasz mi teraz owego dziada, co to wszed� na karczmy i nudzi�: "Jak mi si� chce pi�! Jak mi si� chce pi�!" a� kt�ry� z go�ci nie wytrzyma� i kupi� mu kufel piwa, a ten wypi� i zacz��: " Jak mi si� chcia�o pi�! Jak mi si� chcia-a�o pi�!". - Poci�gn�� d�ugo z kufla, odsapn�� odstawiaj�c kufel a lew� r�k� wykona� kolisty ruch nad g�ow�, na co karczmarz, ogromne ch�opisko z �apami jak siedziska taboret�w, �ywo skin�� g�ow� i pogoni� do beczki z czteroma kuflami w r�ku. - B�dziemy tu siedzieli i pompowali w siebie piwo przez ile jeszcze? - zapyta� Hondelyka. - Ooo... Dwa dni, tydzie�. D�ugo. A� zapomn� t� przekl�t� pustyni� i jak mi si� chcia�o pi�. - Hondelyk popatrzy� na swoje d�onie, z kt�rych sk�ra, mimo d�ugich trzech k�pieli w baliach ciep�ej i ch�odnej wody, schodzi�a p�atami. - A� konie przestan� przypomina� sk�rzane worki na zr�cznie u�o�one ko�ci, a� przestan� si� �lini� na widok studni, a�... - A� si� zwalimy pod sto�y a stopy innych go�ci zaczn� z nas wyciska� wlane w siebie p�yny! - wskoczy� mu w s�owo Cadron. - Dok�adnie tak. - Hondelyk dojrza� zbli�aj�cego si� karczmarza, trzymaj�cego w zgi�ciu wskazuj�cego palca cztery kufle, jednym �ykiem doko�czy� swoje piwo, cicho upu�ci� wydobywaj�ce si� z �o��dka gazy. Odczeka� a� ch�opisko niedbale nanizawszy na gigantyczny pa��k palca uszy sze�ciu pustych kufli skieruje si� za szynkwas i powiedzia� cicho i powa�nie: - Nie m�wi�em ci, ale po raz pierwszy w �yciu widzia�em wyra�nie jak teraz ciebie, �e obok nas cwa�uje Pan Morte... I nic nie mog�em zrobi� pr�cz przymilnego u�miechania si� do niego... - Przecie� my si� wlekli�my noga za nog�?.. - b�kn�� zdezorientowany Cadron. - Wiem. Ale on cwa�owa�. Nie wznieca� przy tym kurzu i - rzecz jasna - nie zostawia� �lad�w... - My�lami wr�ci� do ostatnich dni drogi przez Qoke-Macanta, wzdrygn�� si� i chyba �eby odstraszy� nieprzyjemne wspomnienia plasn�� d�oni� o blat sto�u. - Fuj! Zostawmy go i nasze z nim ewentualne przysz�e spotkania w spokoju, pijmy! - Chwyci� kufel i zacz�� pracowicie go doi� nie zwracaj�c uwagi na pe�en podziwu wzrok Cadrona. Oderwa� si� od naczynia dopiero wtedy, gdy kraw�d� dna znalaz�a si� na poziomie oczu, ocieraj�c usta popatrzy� pytaj�co na towarzysza. - Nie, ja nie mog� tak du�o i tak szybko... - odpowiedzia� Cadron kr�c�c g�ow� w podziwie. - Bo to wymaga �wicze�... - I p�cherza jak garb dromadera! - Uech! Mo�e. Skoro ju� o p�cherzu mowa?.. - W�a�nie, chod�my ul�y� sobie. Wstali, ale przedtem Hondelyk po�piesznie dopi� niedoko�czone piwo, i ruszyli do szerokich drzwi wiod�cych na ma�e brukowane podw�rko z d�bowymi rynnami woko�o wysokiego p�otu. Ostra wo� uryny szczypa�a w oczy, ale mimo �e bardzo si� starali do�� d�ugo trwa�o, zanim mogli umkn�� z kibla. Po wej�ciu do sali Hondelyk rozejrza� si� po izbie i zaproponowa�: - Wiesz ty co, chod�my do ogrodu z piwem? Ju� mog� bez wstr�tu i strachu patrze� na s�o�ce. Oczywi�cie siedz�c w cieniu! - Wyci�gn�� szyj�, by przechwyci� spojrzenie szynkarza i da� si� samemu zauwa�y�. - Karczmarzu, przenie�cie nam to pod orzech w ogrodzie! - Odwr�ci� si� na pi�cie i skierowa� do innych drzwi, nie zauwa�aj�c pewnej rozterki na twarzy gospodarza. Cadron zauwa�y� jego konfuzj�, ale poniewa� ten nie wykrztusi� ani s�owa po�pieszy� za przyjacielem do sadu. Wydeptana obramowana rzecznymi otoczakami �cie�ka wij�c si� mi�dzy drzewami i grz�dami zi� doprowadzi�a ich do niskiego sto�u otoczonego �awami z odchylonymi ku wygodzie oparciami. Deski sto�u wyg�adzi�y �okcie ca�ych pokole� spragnionych �wie�ego powietrza go�ci, a ciemny kolor nada�y mu spadaj�ce z g�ry dorodne owoce w barwi�cych wszystko na brunatno mi�sistych �upinach. Hondelyk delikatnie odsun�� zwisaj�c� ga��� trzesz- cz�c� pod ci�arem chyba worka orzech�w, wsun�� si� pod baldachim innych ga��zi i zawo�a�: - Ot mia�em pomys�! Nie rusz� si� st�d do wieczora! Cadron wsun�� si� za nim pod wielowarstwowy parasol li�ci, usiad� i ostro�nie wypr�bowa� oparcie, a potem ju� upewniony, �e robota stolarza nie podlega skardze zarzuci� r�ce za oparcie i pokiwa� g�ow� z uznaniem. Jednocze�nie g��boko zaczerpn�li powietrza i jednocze�nie parskn�li �miechem. Karczmarz, podszed�szy z naczyniami i rozstawiaj�c je na stole wpatrywa� si� w nich zaniepokojony. Cadron opanowa� si� pierwszy. - Jeszcze nie jeste�my pijani, gospodarzu zacny. Po prostu uda�o nam si� uciec z pieca Qoke-Macanta... - Z pieca to dobrze powiedziane - serio powiedzia� karczmarz. W jego g�osie nie trzeba by�o szuka� szacunku do przyczajonej za pasmem kamiennych wzg�rz pustyni, szacunek i obawa przebija�y nawet z przygarbionej w tej chwili postawy giganta. - Tak w�a�nie, jak z pieca wyj�ci, wygl�dali�cie - wysuszeni, spaleni, jak nie przymierzaj�c suchary na kwas chlebowy... - DObra-dobra! Nie przypominaj nam tego - przerwa� Hondelyk. - Za jaki� czas przy�lij tu kogo ze �wie�ymi kuflami. I co� zimnego na przek�sk�, co tam znajdziesz w piwnicy. - Je�li mog� radzi�, to tarank�. - Widz�c zmarszczon� w namy�le brew Hondelyka po�pieszy� z wyja�nieniem: - Suszona na s�o�cu p�o�, twarda jak deska, do piwa wy�mienita i s�ona, to dobre po wypoceniu. - Zgoda. Ruszaj. Ober�ysta zawaha� si�, poruszy� ustami. - No? Co� jeszcze? Ch�op po�piesznie pokr�ci� g�ow�. I szurn�wszy we wszystkie strony ga��ziami pogna� wykonywa� polecenie. Z tr�conych ga��zi posypa�y si� orzechy, trzy du�e jak jab�ka zawerbli�y w blat sto�u, obaj m�czy�ni od- ruchowo chwycili - Cadron jeden, Hondelyk - dwa. �upiny odesz�y bez trudu, skorupy trzasn�y po uderzeniu pi�ciami, j�dra by�y soczyste i s�odkie, orzechowe. - Co� chcia� powiedzie�, nie? - rzuci� w przestrze� Cadron. Hondelyk nie odpowiedzia� zaj�ty wyd�ubywaniem j�dra orzecha. Pytaj�cy rozejrza� si� doko�a, ale najbli�szy owoc le�a� poza zasi�giem r�ki. - Pewnie znowu by ch�tnie opowiedzia� jak to kiedy� omal nie zgin�� na pustyni i dlatego zbudowa� tu karczm�, �eby ratowa� innych, kt�rym si�... Co? - Hondelyk przerwa� d�ubanie w skorupie i zamar�... nas�uchuj�c... usilnie... Cadron wyprostowa� si� i r�wnie� wyt�y� s�uch. - Co jest? - sykn��. Prawa r�ka ze�lizgn�a si� do cholewy buta, tr�ci�a uwypuklon� przez r�koje�� no�a cienk� mi�kk� sk�r�, lewa d�o� zanurzy�a si� pod po�� kaftana. Hondelyk potrz�sn�� g�ow�, kr�tko, nie chcia� traci� przez d�ugie kr�cenie kontaktu s�uchowego. Wolno wyci�gn�� r�k� i �cisn�� lew� przyjaciela. Cadron zrobi� min�, kt�ra mia�a zast�pi� s�owa: "No i lepiej, �e nic nam nie grozi!", ale nie porusza� si�, �eby nie przeszkadza�. Po chwili zmarszczy� czo�o, zmru�y� oczy, odchyli� si�, chc�c przez ga��zie poza plecami Hondelyka dojrze� osob� nuc�c� jak�� smutn� melodi� i najwyra�niej zbli�aj�c� si� do nich. Rzuci� kr�tkie spojrzenie przyjacielowi i w tej samej chwili kobieta przesta�a nuci�, ale zbli�y�a si� na tyle, �e s�yszeli wyra�nie szelest sukni ocieraj�cej si� o ga��zie i g�sty szpaler wysokiej rumienicy obramowuj�cej �cie�k�. Wzruszy� ramionami, wyprostowa� si�, przez g�stwin� ga��zi zobaczy� sylwetk� w d�ugiej, koloru zakrzep�ej krwi haftowanej sukni. - To kto� znaczny - tchn�� w kierunku Hondelyka. Kobieta poruszy�a ga��ziami wchodz�c w cie�, najwyra�niej zamierzaj�c usi��� na �awie, obaj m�czy�nie poderwali si� i zwr�cili w jej kierunku. - Och! - powiedzia�a widz�c Cadrona i: - Ty? - wbijaj�c spojrzenie w Hondelyka. Zaskoczony Cadron przeskakiwa� spojrzeniem od przyjaciela wpatruj�cego si� w os�upieniu w kobiet� i pochylaj�cego po chwili g�ow� w niskim uk- �onie, do rumieni�cej si� damy, kt�ra dopiero gdy Hondelyk wyprostowa� si� przypomnia�a sobie o etykiecie i wykona�a nerwowy dyg. Potem opanowa�a si� i o wiele staranniej odda�a uk�on Cadronowi. - Tyy... - powt�rzy�a. - Wyj�a� mi to z ust - powiedzia� Hondelyk, ale g�os mu si� za�ama� i musia� odkaszln��, �eby doko�czy�: - pani. To m�j przyjaciel i towarzysz Cadron. Cadronie masz cze�� pozna� pani� Folnevill. Wytr�cony w r�wnowagi Cadron na wszelki wypadek sk�oni� si� jeszcze raz i korzystaj�c z tego, �e kobieta ca�� uwag� skierowa�a na Hondelyka przyjrza� si� jej pobie�nie, �eby nie by� zaskoczonym na wbijaniu wzroku w m�atk�, co og�asza� �wiatu - z wyra�nie ma�omiasteczkow� elegancj� - ciasno spleciony w gruby precel warkocz na tyle g�owy. Mia�a oko�o trzydziestu lat, pi�kn� cer� o smag�ym odcieniu, ale b��kitne oczy i lekko zadarty nos. Cienie pod oczami sygnalizowa�y jakie� dr�cz�ce j� zmartwienie lub chorob�. D�onie, g�adka sk�ra, kilka r�nej wielko�ci pier�cieni i d�ugie wypiel�gnowane paznokcie �wiadczy�y o tym, �e w�a�cicielka nie tyl- ko nosi si� jak dama, ale i �yje tak, nie kalaj�c pi�knych d�oni ci�k� a mo�e i �adn� prac�. Dba�a jednak o figur�, albo zosta�a jej taka dana raz i na zawsze: smuk�a, gi�tka, s�dz�c po stanie nogi musia�a mie� d�ugie, a jedyne, co nie spodoba�o si� Cadronowi to zbyt ma�e piersi. - Ka�� przynie�� wygodniejsze krzes�o - powiedzia� i mimo �e pani Folnevill zaprotestowa�a sk�oni� si� i szybko ruszy� do ober�y. Gdy wr�ci� prowadz�c dw�ch pacho�k�w targaj�cych wygodny szeroki kantabas pikowany dobrze utrzyman� sk�r� syheryjskich karaka��w Hondelyk i Folnevill stali jeszcze i wygl�da�o na to, �e wpatrywali si� przez ten czas w siebie niewiele albo wr�cz nic nie m�wi�c. Kobieta podzi�kowa�a Cadronowi lekkim u�- miechem, usiad�a wdzi�cznym ruchem odgarniaj�c po�� d�ugiej sukni. Pod orzechem zapad�a do�� niezr�czna cisza i gdy sta�a si� ju� niezno�na, gdy jednocze�nie Hondelyk i Folnevill otworzyli usta us�yszeli tupot n�g, pod okap ga��zi wdar� si� schylony w uk�onie karczmarz z dziewczyn� i szybko rozstawili na stole kilka dzban�w, kufle, karaf� z winem i patery z owocami. Cadron zauwa�y�, �e karczmarz z w�asnej inicjatywy nie przyni�s� obiecanej taranki zapewne uwa�aj�c, �e do�� ostry zapach suszonej ryby m�g�by zaszkodzi� w konwersacji ze szlachetnie urodzon� dam�. Zostali sami i Hon- delyk powiedzia�: - Cadronie, pani Folnevill i ja mieszkali�my ongi blisko siebie, a nasze rodziny przyja�ni�y si� od kilku pokole�. M�g�bym powiedzie�, �e znam j� nawet d�u�ej od ciebie, ale nasze drogi rozesz�y si� jeszcze przed poznaniem ciebie... Cadron skin�� g�ow� na znak, �e rozumie sytuacj�, i �e rozumie dlaczego Hondelyk zakr�ci� szybkiego m�ynka kciukami: "To, co w og�le robimy to nasza sprawa i cisza o tym". - Nie mieszkasz ju� w Lynniedorfie? - zwr�ci� si� Hondelyk do go�cia. - Nie. Pami�tasz - mia�am wyj�� za pana Chocera... - Hondelyk pochyli� g�ow�, a Cadron dozna� ol�nienia. - Wyjecha�am na jego dw�r, potem on dosta� burgi� Joda Borgwin... - Przerwa�a, strzeli�a spojrzeniem w Cadrona, a gdy ten zacz�� si� podnosi�, �eby przeprosiwszy odej�� i da� porozmawia� im swobodnie Hondelyk powstrzyma� go ruchem r�ki: - To m�j najlepszy i jedyny przyjaciel. Ufam mu i ty mo�esz ufa�. Je�li chcesz co�... - M�j m�� zosta� oskar�ony o spisek! - wyrzuci�a z siebie jednym tchem dziwnym za�amuj�cym si� szeptem. - To bzdura, ale burgia to bardzo �akomy k�sek, a Chocer stara� si� zarz�dza� ni� jak najlepiej i nie mia� czasu na cz�ste wizyty na dworze. Wykorzysta�a to rodzina Walnekif i tak d�ugo s�czy�a jad w uszy pana, a� da� im pos�uch. - Przygryz�a doln� warg� i chwil� walczy�a z dr��cym podbr�dkiem. - Chocer za� nie zauwa�y� intrygi, a kiedy wysz�a na jaw honorowo zwleka�, bo s�dzi�, �e prawda sama go wyt�umaczy... - Zamilk�a na chwil�, pokr�ci�a g�ow�: - Ale prawda to sprzedajna dziewka... - Teraz zamilk�a na d�u�ej, w ko�cu, gdy milczenie sta�o si� niezr�czne wzdrygn�a si� i doko�czy�a opowie��: - W ko�cu da� si� nam�wi� przynajmniej na ucieczk�, na nic innego nie by�o ju� czasu. To ja przekona�am go, �e nie powinien dawa� g�owy za nie swoje winy, �e musimy ukry� si� na jaki� czas, zdoby� dowody niewinno�ci i dopiero wtedy stan�� przed s�dem, ale by�o ju� za p�no. Schwytali go tu� przed pus...tyni�... - Szloch przeci�� ostatnie s�owo, wyszarpn�a z r�kawa chusteczk� i przytuli�a do oczu. Hondelyk spojrza� znacz�co na Cadrona, ale ten uda�, �e nie zauwa�a znaku. "Pewnie - pomy�la� - tylko odejd�, a ten si� rzuci z ofiar� pomocy. Jak nic kocha� si� kiedy� w niej, ale nad przyja�ni� rod�w przewa�y�a kiesa Chocera, a go�odupiec Hondelyk ruszy� na w�dr�wk� po �wiecie. Ciekawe, czy ona wie...". Si�gn�� do karafy i wysun�� j� w kierunku damy. - Czy mog� ci nala�, pani, odrobin� wina? Folnevill pokr�ci�a g�ow� nie odrywaj�c chusteczki od oczu, ale nagle wyprostowa�a si� dumnie i powiedzia�a: - Przepraszam, nie powinnam... - nie doko�czy�a my�li. - Poprosz� wina - u�miechn�a si� do Cadrona. Nala� i poda� jej kielich, us�u�y� Hondelykowi i nala� sobie. Jednocze�nie unie�li kielichy w niemym toa�cie, upili. W zapad�ej na chwil� ciszy g�o�no zabzycza� jaki� owad przelatuj�c pod baldachimem li�ci, zabrz�cza� zderzaj�c si� z g�stwin�, bzykn�� inaczej i odleciawszy na wolno�� pozwoli� ciszy ponownie rozgo�ci� si� pod orzechem. - A ty co porabia�e� przez te wszystkie lata? - zapyta�a Folnevill i zanim Hondelyk otworzy� usta doda�a szybko: - Masz jakie� wie�ci z domu? - Ja? - Zapytany wzruszy� ramionami i chwil� szuka� w g�owie odpowiedzi. - W��cz� si� tu i tam, w�druj�, ogl�dam �wiat, poznaj� ludzi... Co jaki� czas spotykam kogo�, kto mo�e dostarczy� bratu wiadomo�� "�yje i pozdrawia". A od innego w��czykija wiem, �e i on �yje. Ot i wszystko. Folnevill przygryz�a doln� warg� i zastanawia�a si� chwil� kieruj�c spojrzenie w d�, jakby chcia�a zobaczy� t� przygryzion� warg�, przez co jej oczy na chwil� zjecha�y si� do siebe. Cadron musia� jednak przyzna�, �e nawet ten chwilowy zez nie odebra� jej ani krzty przebogatego uroku. Zreszt� szybko zrezygnowa�a z patrzenia w d�, raptownie chwyci�a kielich, ale natychmiast, nie donosz�c go do ust odstawi�a. - To ju� tyle lat... - rzuci�a gwa�townie, z du�� doz� afektacji. - A pami��, jak p�yn�ca w ko�o rzeka, wci�� podsuwa przed oczy te same obrazy. Nigdy nie by�am szcz�liwsza... - Wspomnienia m�odo�ci zawsze s� barwniejsze ni� te p�niejsze - b�kn�� Cadron "Dam ja ci szcz�liwsza! Ju� uruchomi�a te babskie gierki: "A pami�tasz jak uwi�am ci wianek, jak s�o�ce zachodzi�o nad starym borem, smak pierwszych dojrza�ych malin, jak k�pali�my konie, jak trata-tata i hopsa-sa! A on zaraz zapyta gdzie stacjonuj� nieprzyjacio�y jej m�usia i runie go uwalnia� w pojedynk�!". - Gdy sobie przypomn� zachody s�o�ca, smak kradzionych jab�ek, k�piele w zakolach rzeki... Folnevill odwr�ci�a si� i wpatrywa�a w Cadrona z dziwnym wyrazem twarzy. Wytrzyma� jej spojrzenie i na dodatek �atwo je odczyta� - zaskoczenie z niech�ci�, jaki� podziw i na koniec rodzaj rezygnacji. K�tem oka natomiast widzia� pioruny bij�ce z oczu przyjaciela. Spokojnie popatrzy� na niego, chc�c pokaza�, �e umy�lnie post�pi� niegrzecznie, �e mia� �wiadomo�� grzechu, i �e nie �a�uje post�pku. A nade wszystko radzi zastanowi� si� dlaczego tak post�pi�. Hondelyk otworzy� usta, a Cadron nagle domy�li� si� co powie. - Przepraszam - sk�oni� g�ow� przed Folnevill. - W�a�nie sobie przypomnia�em, �e by�em - patrz�c Hondelykowi w oczy po�o�y� nacisk na dwa kolejne s�owa: - jak chcia�e�... u stajennego i z ko�mi ju� jest wszystko w porz�dku. I on i ona us�yszeli jak trzasn�y z�by w zamykanych gwa�townie ustach Hondelyka. Zapad�a cisza, Folnevill po chwili poruszy�a si� jakby chcia�a wsta� i odej��. Hondelyk wyci�gn�� r�k� i dotkn�� czubkami palc�w jej d�oni. - A co tu robisz? Zacisn�a wargi i przygryz�a je. Cadron poczu� pal�ce uk�szenie sumienia. Chrz�kn�� i poderwa� si�. - Ale przypomnia�em sobie... - Wysun�� si� bokiem zza sto�u. - Pani... - sk�oni� si�, skin�� g�ow� Hondelykowi. - B�d� w komnacie. Szybko wycofa� si� na �cie�k� i ruszy� szybko w stron� zajazdu, ale nie na tyle szybko, by nie dotar�y do jego uszu odg�osy p�aczu i uspokajaj�ce pomrukiwanie Hondelyka. "No, to�my si� napopasali - pomy�la�." Ponuro dowl�k� si� do zajazdu, wbrew wcze�niejszym s�owom zaszed� do stajni i godzin� sp�dzi� na czyszczeniu wyczyszczonych ju� przez pacho�ka koni, sprawdzi� kopyta, mocowanie podk�w, rozczesa� grzywy i ogony, sumiennie przejrza� uprz�� i - �eby mie� poczucie w�a�ciwie wykorzystnego czasu - nakaza� zmieni� dwa rzemyki u sakw, a potem pow�drowa� do pokoju i dokona� przegl�du broni i reszty baga�y. Musia� sam przed sob� przyzna�, �e zajmuje si� tym przede wszystkim po to �eby sprowokowa� potrzeb� pakowania. Co jaki� czas zerka� przez okno na ten fragment �cie�ki, kt�ry przebiega� na wprost ich okien, ale nie zauwa�y� kiedy Hondelyk i Folnevill wr�cili do zajazdu, us�ysza� tylko ich g�osy na korytarzu. Zamar� z opo�cz� w r�ku, ale g�osy oddali�y si� i nawet nie zdo�a� okre�li� czy by�y weso�e, czy powa�ne, czy kto� kogo� pociesza� i czy kto� komu� co� obiecywa�. Po nast�pnej godzinie rzuci� si� na swoje ��ko i w kiepskim nastroju myszkowa� po pl�taninie nieweso�ych my�li. W ko�cu zasn��. Obudzi�o go skrzypni�cie pod�ogi, zanim otworzy� oczy kto� tr�ci� go w rami�. - Wstawaj! - A co robi�? - burkn��. Gwa�townie uderzy� stopami w pod�og�, usiad�. - Ju� idziemy? - Dok�d? - Hondelyk odszed� pod okno, odwracaj�c twarz, ale g�os go zdradzi� - pytanie zabrzmia�o fa�szywie i nie by�o niczym innym jak gr� na zw�ok�. - Dok�d, dok�d! - zjadliwie powt�rzy� Cadron - Na odsiecz pani Folnevill i jej m�owi, szlachetny ryczerzu. - Nie b�d� zgry�liwy, pasuje to do ciebie jak... - zako�czy� machni�ciem r�ki. - A nie mam racji? - Wskaza� r�k� dwa stosy rzeczy: - Przygotowa�em ciemne opo�cze i bro�. Konie od biedy s� ju� do u�ytku... Hondelyk ruszy� do �awy, przerzuci� jeden stos, pokr�ci� g�ow� w podziwie. - No-no! Ju� zd��y... - Zmarszczy� czo�o. - Co tak w�szysz? - Czuj� od ciebie zapach pachnide�, kt�ry ju� wcze�niej czu�em od innej osoby... - Zobaczy� zmieszanie na twarzy przyjaciela. "Koniec! Ani s�owa wi�Cej o Folnevill. Jego sprawa, jego... A, niewa�ne, bylebym pysk na k��dk� trzyma�". - Przepraszam, nie moja sprawa! Popatrzyli na siebie, doczytali niewypowiedziane s�owa z oczu, niemal jednocze�nie skin�li g�owami. - Na dole jest jeden podoficer z turmy. Nada si� - zakomunikowa� spokojnym g�osem Hondelyk - We� ten sw�j stompel. Cadron si�gn�� za po�� kaftana i wyci�gn�� d�ugi sk�rzany trzos mocno wypakowany drobnym krzemiennym �wirem, zakr�ciwszy nim w powietrzu plasn�� o d�o�; znacz�co, zuchowato poruszy� brwiami. Popatrzy� pytaj�co na kompana i nagle, wbrew wcze�niejszym postanowieniom, z jego ust ulecia�o pytanie: - Kocha�e� si� w niej? Kiedy�? - Oj, jeszcze jak! - szybko, jakby spodziewa� si� tego pytania odpowiedzia� Hondelyk. Na jego policzki wype�z� s�aby rumieniec, czuj�c to odwr�ci� si� do �awy i zacz�� przerzuca� ubranie. Zrzuci� z siebie kaftan, naci�gn�� na koszul� ciemn� opo�cz�, za pas wsadzi� kr�tki sztylet. - Niech to licho porwie!.. - sykn�� przez zaci�ni�te z�by. - My�la�em, �e tyle lat, �e si� wypali�o... Cadron zbeszta� siebie bezg�o�nie, podszed� do �awy i dokona� podobnych manewr�w z odzie�� i broni�. Hondelyk grzeba� jeszcze w rzeczach, wi�c Cadron odsun�� si�, podszed� do okna. Na go�ci�cu przed zajazdem sta� solidny resorowany pow�z, z kt�rego wysiada� w�a�nie bogato, ale ze smakiem ubrany m�czyzna. W lewej r�ce trzyma� rapier w nieco wytartej pochwie, rozejrza� si� nieznacznie doko�a, jakby sprawdza� czy nie zajdzie potrzeba pos�u�enia si� broni�. Jego czujne spojrzenie przebieg�o r�wnie� po oknach ober�y, zatrzyma�o si� na wo�nicy. Powiedzia� co�, stangret cmokn�� i skierowa� par� koni do stajni. Przyby�y podci�gn�� do g�ry cholewki si�gaj�cych ponad kolana sk�rzanych czarnych but�w, przytupn�� i spr�ystym krokiem ruszywszy do drzwi zajazdu znikn�� Cadronowi z oczu. Za jego plecami Hondelyk zapyta� o co�. - S�ucham? - Pytam czy masz jeszcze troch� tego proszku? - Mam, ale tylko na raz, zu�yjemy teraz? - Chyba tak, wola�bym nie zostawia� �adnych �lad�w. - Zaraz znajd�. - Oderwa� si� od okna, ostro�nie rozsup�a� w�z�y na sakwie, wydoby� na �wiat�o dzienne twardy pakunek, z kt�rym przysun�� si� do sto�u. Po rozwini�ciu chroni�cej go irchy pakunek okaza� si� �elaznym puzdrem zamkni�tym na zamek i dopiero po precyzyjnych manewrach klucza ods�oni�o ono swoje wn�trze. Cadron nie musia� szuka� proszku - si�gn�� wskazuj�cym i �rodkowym palcem do wn�trza przy jednej ze �cianek i wyj�� srebrzy�cie po�yskuj�c� rurk�. - Gotowe. - Nie sprawdzisz? - Aha, �ebym sam zasn��!? Hondelyk zachichota�, urwa� widz�c wyraz twarzy przyjaciela, ale nie wytrzyma� i roze�mia� si� cicho. - A je�li si� oka�e, �e proszek zwietrza�, albo go nie ma dmuchniesz w twarz, a on ci te� dmuchnie, ale z pi�chy? - Ty b�dziesz trzyma� stompel. - Jak zwykle. - Jak zwykle. - No to chod�my. Zeszli po schodach do g��wnej izby. Go�ci by�o niewielu, Cadron rozejrza� si� szybko, ale nie zobaczy� nowoprzyby�ego w botfortach; siedzieli tu g��wnie miejscowi kupcy, kt�rzy pozamykali ju� swoje kramy i polewali zimnym piwem zako�czone interesy oraz za�atwiali pod kufel nowe. Pod �cian� siedzia� samotnie podoficer, klauchetr, w oszcz�dnie szamerowanym prochauskim mundurze i z lekkim "miejskim" mieczykiem na lewej �opatce. S�czy� swoje piwo rozmy�laj�c o czym�, w roztargnieniu przesuwaj�c czubkiem palca okruchy zjedzonych suchar�w i opad�e ze� ziarna kminku. Hondelyk skin�� na dziewczyn� i poleci�: - Wina nam przynie�, dziewczyno i kilka cierpkich jab�ek, tych ��tych, dobrze? - Ju�, panie. Usiedli, Hondelyk plecami do wybranej ofiary, Cadron bokiem. Ten ostatni dotkn�� kieszeni. - Nie dowierzasz nawet sobie - rzuci� Hondelyk u�miechaj�c si�. - To u nas rodzinne. Ojciec nosi� dwa paski do spodni. - I przyda� si� cho� raz ten drugi? - Nie, ale kiedy� ojca zawi�d� ten pierwszy i od tej pory mawia� cz�sto: "Jak chcesz sobie, synu, ul�y� w krzakach, to nie tyle wa�ne jest, �eby� mia� si� czym podetrze�, ile �eby� m�g� z nich wyj�� nie trzymaj�c portek w z�bach". - Nie da si� zaprzeczy� - skwitowa� Hondelyk, ale czy s�ucha� Cadron pewno�ci nie mia�. Chyba jednak tak, bo zab�bni� palcami w blat sto�u i rzek�: - Czy ty wiesz, �e w�a�nie w tej chwili ods�oni�e� pierwsz� tajemnic� swojego domu? - Wiem. - Na twarz Cadrona wype�z� szeroki u�miech. - Od�oni� ci inn�, jeszcze wi�ksz�? - Widz�c potwierdzaj�ce ruchy g�ow� ci�gn��: - Ojciec nie znosi� pewnej naszej s�siadki, gadatliwa jak cholera. Potrafi�a paple� przez kilka godzin o wszystkich i wszystkim. Mama spokojnie szy�a w tym czasie odzywaj�c si� z rzadka, cho� i to nie by�o tej damie do szcz�cia potrzebne, ale ojciec siedzia� ponury, co jaki� czas wychodzi� niby to do s�u�by, �eby przynie�li wina czy jakiego� ciasta a sam t�uk� w sieni pi�ci� w �cian� i mamrota� ci�kie przekle�stwa. No i pewnego razu ojciec wpada do komnaty i szepce w trwog� i z�o�ci� w g�osie: "Jedzie Hoprine! Ja uciekam! Nie ma mnie!". Mama m�wi: "Dobrze, jak chcesz". Posz�a do sieni przywita� go�cia i zaprowadzi�a do ma�ej alkowy, �eby ojciec m�g� spokojnie uciec na pi�tro, a stamt�d, gdyby chcia�, czarnymi schodami do ogrodu. No i spokojnie sobie siedzia�y do wieczora, mama haftowa�a, tamta gada�a jak naj�ta, s�u�ba donosi�a serowce, ciep�e ciasteczka z owsianej krupy, dolewa�a ciep�ego wina i tak dalej. Dopiero gdy Hoprine odjecha�a okaza�o si�, �e ojciec ca�y ten czas sta� za drzwiami owej alkowy, bo wymy�li� sobie, �e matka zaprowadzi t� bab� do g��wnej, a on chmychnie z tej ma�ej na podw�rze. Gdy matka zobaczy�a ojca by� sinopurpurawoszary i nie m�g� nawet wykrztusi� tego, co chcia� wykrztusi� - Hondelyk dusi� �miech nie chc�c �ci�ga� na siebie uwagi go�ci, Cadron przyg�aska� w�sa i chichota� cicho. - Poza tym mia� plam� na spodniach, bo po dw�ch godzinach stania za drzwiami musia� z honorem i bezg�o�nie zla� si� w spodnie. Podesz�a dziewczyna z karaf�, dwoma szklanicami, �wie�o umytymi, b�yszcz�cymi i zimnymi. Cadron dostrzeg�, �e stara si� jak mo�e najlepiej us�u�y� go�ciom, bo nios�c szklanki trzyma�a je za denka, a nie wk�ada�a do nich palc�w, jak robi�a podaj�c naczynia miejscowym. Pobieg�a do szynkwasu i donios�a paterk� z owocami, dygn�a. - Czy jeszcze co�, panie? - zapyta�a zwracaj�c si� do Cadrona. Zdziwiony zaprzeczy� ruchem g�owy. Odwr�ci�a si� na pi�cie tak szybko, �e plisowana sp�dnica zawirowa�a i ods�oni�a kszta�tne nogi a� do kolan. Hondelyk gwizdn�� cicho. - Ma ci� na oku. Na twoim miejscu, nie wychodzi�bym sam w nocy do sadu, bo ci� okraczy i... - Tote� - przerwa� kpiny Cadron - nie wybieram si� w nocy s a m i n i e do sadu! - S�ysz� gorycz w twoim g�osie, i - szczerze m�wi�c - troch� si� nie dziwi�. Ale - powiada m�drzec - najcz�stszymi wrogami s� nasi byli przyjaciele, bo dla nich najwi�cej zrobili�my, a nie odp�acili tym samym. Nala� wina do szklanic, sobie oszcz�dnie, do po�owy, Cadronowi pe�n�. Przysun��. Zauwa�y� kose spojrzenie przyjaciela, spokojnie umoczy� usta w winie, usiad� wygodniej. Cadron sapn�� i �ykn�� r�wnie�. - A c� to za m�drzec tak powiada? - zapyta� daj�c do zrozumienia, �e alarm by� przedwczesny. - Bo ja, na ten przyk�ad, nie wierz� w m�drc�w. S� nimi tak d�ugo, p�ki co� ich nie op�ta lub kto� nie omota - zako�czy� czuj�c, �e ostatnie s�owa ulecia�y z jego ust toch� wbrew w�asne woli, wy��cznie jako wyraz nieposkramialnej ciekawo�ci. - Do diab�a ze mn�! - sykn�� postukuj�c ze z�o�ci� pi�ci� w st�. - Nie zwracaj uwagi na to gadanie. - Nie zwracam - spokojnie zapewni� go Hondelyk. Napili si� wina, a w trakcie tej czynno�ci, Cadron �ypn�� okiem na Hondelyka, odstawi� swoj� szklan� i powiedzia� cicho: - Id� spu�ci� troch�, p�kam. Szybko wsta� i wyprzedzaj�c spokojnie maszeruj�cego po izbie klauchetra wyszed� na podw�rze. Skierowa� si� jeszcze szybciej w kierunku latryny, wr�cz podbieg� kilka krok�w, tak by �o�nierz s�dzi�, �e to on natkn�� si� na Cadrona, a nie odwrotnie. W urynaucie Cadron szybko wyj�� z kieszeni rurk�, sprawdzi� oba ko�ce, jasny i ciemny, odkr�ci� ten ciemny czop i zamar� nad korytem. Po chwili us�ysza� kroki, nat�y� si�, �eby uwiarogodni� swoje tu przebywanie, doczeka� si� wej�cia klauchetra, ale nie zareagowa� na nie w �aden spos�b. Chwil� potem k�tem oka dostrzeg� bezg�o�nie wsuwaj�cego si� do latryny Hondelyka, kt�ry bez wst�p�w tr�ci� podoficera w rami�, a gdy ten zdziwiony oderwa� si� od wpatrywania w stru�k� moczu Cadron szybko skierowa� w jego stron� rurk�, przy�o�y� usta do wywierconego po�rodku otworu, szarpn�� mocno ofiar� w swoj� stron� i dmuchn�� prosto w zdziwione oblicze. Klauchetr wyda� z siebie co� na kszta�t czkni�cia i run�� na bok. Hondelyk wk�ada� ju� r�ce pod pachy m�czyzny, Cadron dwoma ruchami skr�ci� oszo�oma i poderwa� do g�ry nogi �o�nierza. Chwil� potem mijali biegiem st� pod orzechem, wpadli mi�dzy grz�dy wysokich zi� i gdy wysoki koper si�gn�� im piersi rzucili ofiar� na ziemi�. Cadron wr�ci� kilka krok�w i przykucn�wszy zacz�� przez pi�ropusze ro�lin obserwowa� drog�, kt�r� przed chwil� po�piesznie przebyli. Nie odrywaj�c wzroku od zajazdu i biegn�cej od niego �cie�ki po omacku sprawdzi� czy oszo�om, szytylet i stompel znajduj� si� na swoim miejscu, poprawi� cholewy but�w i po�y kaftana. Zerkn�� na swoje r�ce i ze dziwieniem stwierdzi� �e palce trz�s� si� lekko. Roztar� d�onie pomrukuj�c do siebie na przemian ze z�o�ci� i uspokajaj�co. A potem us�ysza� za sob� szelest i poczu� na ramieniu czyj�� d�o�. - Idziemy. Zatrzyma�em ci� za burdy na ulicy - powiedzia� klautcher, gdy Cadron odwr�ci� si� i z do�u patrz�c obrzuci� go uwa�nym spojrzeniem. - A je�li tutaj nikogo nie obchodz� burdy na ulicy? - To ci co� do�o�� - podoficerowi drgn�� lewy koniuszek ust, d�ugi w�s skoczy� do g�ry i opad� z powrotem. - Tylko - Ruszyli przez wonny labirynt w kierunku zajazdu - �eby� nie przesadzi�, mo�e tutaj gwa�cicieli dekapituj� bez s�du i to natychmiast? Cadron czu�, �e jest zdenerwowany, �e dowcipkuje chc�c pokry� l�k, i �e jedno i drugie jest widoczne, a to zdenerwowa�o go jeszcze bardziej. Gdy wyszli na ulic� Hondelyk wyszarpn�� z kieszeni cienki powr�z i zr�cznie opl�ta� nim d�onie Cadrona. Obaj wiedzieli jaki to w�ze�, bo by� ich wynalazkiem i �wiczyli niesko�czon� ilo�� razy natychmiastowe uwalnianie si� z pozornie solidnej i pewnej p�tlicy. Trzymaj�c w lewej r�ce koniec powroza Hondelyk poci�gn�� aresztanta zacienion�, a w�a�ciwie �ciemnia�� w zapadaj�cym zmroku stron� ulicy. Cadron odda� si� ponurym wieszczym rozmy�laniom, co jaki� czas stwierdzaj�c, �e nic na to nie mo�e poradzi�. - Nawet nie wiemy jak masz na imi� - mrukn�� sprawdziwszy przedtem, czy nikt ich nie s�yszy. - No to co? - A jak ci� kto� zawo�a i nie odezwiesz si�? - Powiem, �e si�� ci� uspokaja�em, ale zd��y�e� hukn�� mnie w ucho... - beztrosko rzuci� Hondelyk. - Dzi�ki - mrukn�� aresztowany. - Twoi kumple nie omieszkaj� pom�ci� twoje cenne ucho i oderw� mi moje, po czym usma�� je wraz z jaj... Klauchetr szarpn�� powr�z i roze�mia� si� swobodnie: - Lubi� gdy tak weso�o gdybasz, bo nigdy si� to nie sprawdza, jakby los chcia� zrobi� ci na z�o��. - �eby tylko kiedy�... Z ty�u dobieg� ich okrzyk, Cadron przerwa� i szybko si� odwr�ci�. Truchcikiem zbli�a� si� niski opas�y klauchetr z tobo�kiem w r�ku. Zobaczywszy, �e Cadron patrzy na niego pomacha� drug� r�k� i wrzasn��: - Lihun! Na uszy ci pad�o? Hondelyk zwolni� i odwr�ci� si�. Na jego twarz wype�z� powitalny u�miech. Zatrzyma� si� przedtem b�yskawicznie sprawdziwszy, czy w pobli�u nie ma nikogo innego, kto m�g�by by� Lihunem i skin�� g�ow�. Nizio�ek docz�apa� do nich zwalniaj�c z ka�dym krokiem. - Uff... Co ty, na-ser-twojej-kurwy-maci, g�uchy?! - Jakby� zgad�, jak chcesz do mnie m�wi� to m�w g�o�niej! - oznajmi� wyra�nie wymawiaj�c s�owa Lihun. - Ta gnida, tr�ci�a mnie i paln��em �bem w �cian�. Jeszcze mi huczy w g�owie... - To �o? - zdziwi� si� grubas pokazuj�c brod� Cadrona. Prze�o�y� tobo�ek do lewej r�ki i niezgrabnie zamachn�wszy si� nog� z ca�ej si�y kopn�� wi�nia w ty�ek. Kr�tka noga pozwoli�a mu si�gn�� tylko uda aresztanta, ale ten uzna�, �e trzeba, dla w�asnego dobra, da� satysfakcj� podoficerowi. J�kn�� i zata�czy� na drugiej nodze usi�uj�c �okciem rozetrze� "bol�ce" miejsce. - To tylko zadatek - warkn�� zadowolony grubas. - W loszku zabawimy si� z tob� inaczej i d�u�ej. - Obliza� pulchne wargi i splun�� na bruk. - I w kilku! - wrzasn�� z rado�ci� widz�c, �e Cadron kuli si� w strachu. �okciem d�gn�� sp�tanego, odtr�ci� ze swojej drogi i ruszy� pierwszy, Lihun z Cadronnem ruszyli za nim. - Nie bardzo mo�emy go tratowa� dzisiaj - powiedzia� ostro�nie Lihun i widz�c zdziwione spojrzenie grubasa doda�: - Nie wiem czy nie ma on czego� wsp�lnego z tym Chocerem... Tym, co chcia� zwia� przez pustyni�... - A-a?.. - No w�a�nie, trzeba by ich gdzie� razem posadzi� - sondowa� grubasa Lihun. Grubas milcza� po�wi�caj�c ca�� uwag� wyborowi suchej drogi po�r�d �wie�o powsta�ych wieczorem na ulicy ka�u� p� na p� z pomyj i zawarto�ci nocnik�w. - �eby byli na podor�dziu jakby co... - brn�� Lihun. - Dobra, wsadz� go do tego z�odzieja byd�a, to zaraz obok - rzuci� niedbale t�u�cioch. - W�a�nie. - Lihun milcza� chwil�. - Zreszt� sam go wsadz�. Ryja mu nie b�d� dzisiaj glansowa�, ale za to moje ucho nale�y mu si�... - Prze�o�y� powr�z do prawej r�ki, szarpn�� i gdy zaskoczony Cadron polecia� na niego przy�o�y� mu lew� w kark. Soczy�cie plasn�o. Grubas obejrza� i pokiwa� g�ow� z aprobat�. - Tylko szybko, obejmuj� squadr� i nie chc�, �eby mnie Zawener pozbawi� �o�du za ba�agan. - Sie rozumie! - zapewni� go Lihun. - Ten Chocer siedzi tam gdzie siedzia�? Nie przenie�li�cie go? Grubas maszeruj�c przodem pokr�ci� przecz�co g�ow�, ale nie odezwa� si�. Podeszli pod niski mur, za kt�rym stercza� naje�ony wie�yczkami dach wachtowni. Cadron przechwyci� spojrzenie Hondelyka, wzruszy� ramionami. - Drugie za zakr�tem? - nie ustawa� Lihun. - Czwarte - warkn�� grubas. - S�uch ci odbi�o i pami�� zarazem, czy jak? - Grunt, �e mi jajc�w nie ruszy� - zarechota� Lihun - Reszta to suche g�wno! Gruby st�kni�ciem skwitowa� s�owa Lihuna. Podeszli do bramy. Dwaj wartownicy z oci�ganiem wstali z wysiedzia�ych ca�ymi pokoleniami stra�nik�w wyst�p�w w murze, wyprostowali si� z wysi�kiem. Grubas splun�� przed siebie, Lihun podrapa� si� w marszu pod pach� i za�atwiwszy w ten spos�b formalno�ci weszli do sztakhosu. Lihun o dwa kroki za grubasem, Cadron wleczony z lekkim oporem, �eby usprawiedliwi� ewentualne pomy�ki w kierunku marszu. Przebyli podw�rze bez przeszk�d, weszli do wartowni, gdzie spa�lak delikatnie u�o�y� tobo�ek na �awie i kiwn�� g�ow� w kierunku drzwi prowadz�cych w lewo. - Zamknij go i zmykaj. - Podszed� do skrzyni, otworzy� j� swoim kluczem, wyj�� p�k innych i cisn�� Lihunowi. - Zostaw tu klucze, ja id� do kuchni... Otwarcie drzwi, przej�cie przez nie i zatrza�ni�cie za sob� zabra�o im mgnienie oka. Korytarz by� do�� dobrze o�wietlony zar�wno wpadaj�cym przez okratowane okna rozproszonym, ale jeszcze wyra�nym wieczornym �wiat�em i kopc�cymi, zawieszonymi na �cianach co kilkana�cie krok�w kagankami. Jeden kaganek przypada� na dwie pary drzwi, ruszyli niemal biegiem staraj�c si� st�pa� cicho, �eby zaskoczy� - gdyby jaki� tu by� - wartownika. Przed zakr�tem Cadron naliczy� osiem par drzwi, solidnych, ponurych i cichych, za zakr�tem, za pierwszymi kto� j�cza�. Min�li je i widz�c, �e i na tym odcinku nie ma stra�nik�w wymienili spojrzenia. Cadron jednym ruchem uwolni� d�onie, ale utrzyma� w nich powr�z, Lihun za� pu�ci� sznur i rozcapierzy� p�k kluczy wk�adaj�c pomi�dzy nie palce. Bezg�o�nie dotarli do czwartych drzwi, Lihun przykucn�� i zerkn�� do dziury od klucza, poruszy� wargami i cicho strzykn�� �lin� w otw�r. Wybra� jeden z kluczy, delikatnie w�o�y� go i spr�bowa� pokr�ci�, zmieni� klucz i potem raz jeszcze. Rygiel zgrzytn�� niemrawo, Lihun szarpn�� drzwi i przy�o�ywszy palec do ust wpad� do celi, za nim Cadron przymykaj�c od razu za sob� drzwi. O�wietla�y cel� ostatnie promienie s�o�ca, z ca�� wieczorn� moc� uderzaj�c w pier� m�czyzny. Stra�nicy bali si� pozbawi� go kosztowno�ci, na piersi b�yszcza� mu wi�c gruby z�oty �a�cuch, pod szyj� spi�ty kosztown� brosz� z dwoma niebieskimi i dwoma czerwonymi kamieniami. Kaftan by� zielony, ciemnozielony, przybrudzony teraz, ze strzy�onej i farbowanej przez dymi�skich farbiarzy cienkiej barankowej sk�ry, porysowanej �ladami wi�z�w. Gdy Cadron zatrzyma� si� obok Hondelyka w�a�ciciel kaftana odwr�ci� si�, jakby chcia� w ostatnich promieniach s�o�ca pochwali� si� swoim ubiorem. Wtedy na karku zobaczyli gruby w�ze�. Wisielec zakr�ci� si� jeszcze mocniej, zapewne poruszony strug� zaniepokojonego ich wtargni�ciem powietrza. Hondelyk zerkn�� wy�ej, ponad pier� m�czyzny, zobaczy� szeroko otwarte usta, opadni�t� �uchw�, siny j�zyk zwisaj�cy poni�ej brody. Zrobi� krok i wyci�gn�� r�k� dotykaj�c zwisaj�cej bezw�adnie d�oni Chocera. - Zimny... - No to zwijamy si�. - Poczekaj... Grubas pomy�li, �e Lihun nie zajrza� tu nawet, bo i poco, wi�c nie b�dzie mia� pretensji. A co z tob�?.. - Nic, w zamieszaniu po odkryciu nieboszczyka nie b�dzie co szuka� jakiego� awanturnika... Zwijamy si� - ponagli� Cadron. Hondelyk zwleka� chwil� zastanawiaj�c si� nad czym�. - Chod�my, gruby wr�ci z kuchni i jak mu wyt�umaczysz, �e mnie zabierasz st�d? Nie zostawiajmy nie potrzebnych �lad�w! Hondelyk ruszy� do drzwi omijaj�c Cadrona, chwil� potem, gdy ten wypad� za nim na korytarz, zamkn�� drzwi i ruszy� za opl�tuj�cym powrozem d�onie przyjacielem, dopadli zakr�tu, pusto. Na palcach dotarli do drzwi, Lihun przy�o�y� do nich ucho, uchyli� i wskoczy� do izby. Cisn�� klucze na skrzyni� i przybrawszy niedba�� postaw� skierowa� si� do drzwi wej�ciowych. Pomaszerowali niedbale, ale szybko przez podw�rze, min�li bez przeszk�d bram� i wyszli na ulic�. Za zakr�tem Cadron zdar� p�ta i wyprostowa� si� r�wnie�. Nie rozmawiaj�c szybko pomaszerowali dopiero co poznan� drog� z powrotem do zajazdu. - Albo czu� si� winny - mrukn�� Cadron chc�c przerwa� cisz� i - na tym mu bardziej zale�a�o - wydusi� co� z przyjaciela - albo upokorzony... Hondelyk nie odezwa� si�. Zamaszy�cie kroczy� rozmy�laj�c nad czym� usilnie. �eby tylko, pomy�la� Cadron, nie przysz�o mu do g�owy zwi�za� si� z t� kobiet�. Odgrzewane mi�o�ci zawsze kiedy� oparz�. Ale czy on da sobie... - Natychmiast wyje�d�amy - odezwa� si� Hondelyk, a jego s�owa balsamicznym echem rozdzwoni�y si� w duszy Cadrona. - Jak tylko przebierzemy Lihuna ja id� do koni, a ty spakuj manaty. Cadron skin�� g�ow� obawiaj�c si�, �e je�li co� powie ton jego g�osu zdradzi rado�� i spowoduje wybuch Hondelyka albo jakie�... co�... co... - Skierujemy si� do Orchany, do starego przyjaciela, gdzie urz�dzimy sobie d�ugi-d�ugi popas. Zreszt� i tak si� tam wybiera�em... - Aha - odwa�y� si� szepn�� Cadron. - I jeszcze trzeba... - zamilk� nie ko�cz�c. S�owa same cisn�y si� na usta, ale Cadron odczeka� chwil�, �eby nie zdradzi� jak mu zale�y na w�asnor�cznym doko�czeniu misji. - Ja jej powiem - o�wiadczy� po chwili. Odpowiedzia�o mu skinienie g�owy, w kt�rym - tak to sobie powiedzia� - by�o sporo niewypowiedzianej wdzi�czno�ci. Jak p�nowieczorne zjawy przemkn�li do ogrodu, gdzie sprawnie i niemal bezszelestnie przebrali Lihuna w jego w�asny mundur, Cadron zarzuci� go sobie na rami� i wolno poni�s� do latryny. Hondelyk we w�asnej postaci i ubraniu dogoni� go, pom�g� ustawi� i przytrzyma�, podczas gdy Cadron odszuka� w kieszeni rurk�, odkr�ci� jasny koniec i wydmuchn�� z niego py� w nos �o�nierza. Lihun charkn�� spazmatycznie, rozkaszla� si�, zata�czy� na niepewnych nogach. Hondelyk skierowa� go na �cian� i pu�ci�. Zanim krztusz�cy si� klauchetr odzyska� do ko�ca �wiadomo�� sprawcy jej wcze�niejszego braku byli ju� w zaje�dzie. Hondelyk skierowa� si� do stajni, Cadron podbieg� po schodach na pi�tro. Odszuka� drzwi do pokoju Folnevill i zapuka� energicznie. Zanim szcz�kn�a klama pogrzeba� w kieszeni i zaci�ni�t� pi�� schowa� za plecami. Drzwi odchyli�y si�, pojawi�a si� w niej zaciekawiona twarz s�u��cej. - Do pani Folnevill - powiedzia� Cadron - Mam kr�tk� prywatn� spraw�. - Nie ma pani - szeptem odpowiedzia�a kobieta nie czyni�c najmniejszego wysi�ku, by jej g�os zabrzmia� cho� odrobin� szczerze. Ponad jej pochylon� g�ow� Cadron zobaczy� szerokie �o�e otoczone opadaj�c� z baldachimu moskitier�, na skrzyni obok �o�a le�a�a znana mu ciemnopurpurowa haftowana suknia. Moskitiera poruszy�a si�. Cadron zacisn�� pi�� mocniej. - To bardzo wa�na sprawa, dla niej wa�na - powiedzia� z naciskiem i nieco g�o�niej ni� dotychczas. - No to ja jej przeka�� gdy wr�ci - sykn�a s�u�ka. Cadron ju� prawie wyci�gn�� r�k�, by odtr�ciwszy pokoj�wk� wedrze� si� do pokoju i zak��ci� sen Folnevill, gdy zerkn�wszy jeszcze raz na �o�e zobaczy� wystaj�cy spod niego solidny, wysoki i szeroki obcas. I kawa�ek czarnej sk�ry d�ugiej m�skiej cholewy. Zacisn�� z�by i skin�� g�ow�. - Dobrze, to ja przyjd� jutro. - Odwr�ci� si� i pomaszerowa� do swojej komnaty. Gdy ch�opcy znosili na d� ich baga�e i mocowali do jucznych koni, Cadron mrukn�wszy co� do Hondelyka wpad� do izby g��wnej zajazdu i podszed�szy do szynkwasu skin�� na dziewczyn�, kt�ra us�ugiwa�a im tu� przed zamachem na Lihuna. - Bardzo �a�uj�, �e ju� musz� odje�d�a� - powiedzia� do zarumienionej dziewczyny. Chwyci� j� za d�o�, rozwar� palce i przykry� je swoj� zaci�ni�t� pi�ci�. - Masz ode mnie prezent, nie pokazuj nikomu i najlepiej st�d wyjed� zanim zdecydujesz si� sprzeda�, bo mog� ci� oskar�y� o nie wiadomo co. Bywaj, miodku. - Przyci�gn�� dziewczyn�, poca�owa�, rozwar� pi�� i szybkim krokiem opu�ci� izb�. Dziewczyna pokaza�a j�zyk tym z go�ci, kt�rzy przeci�g�ym gwizdem skwitowali scen�, odwr�ci�a si� i pochyliwszy tak by nikt jej nie widzia� otworzy�a pi��. Le�a� na niej gruby z�oty sygnet z najwi�kszym, skrz�cym si� na seledynowo kamieniem, jaki widzia�a. Zacisn�a pi�� i wybieg�a zza szynkwasu, na podw�rzu chwyci�a za rami� najbli�szego ch�opaka. - Gdzie s� ci dwaj panowie? Ci wysocy, jeden na bia�o-czarnym koniu? - A odjechali, dopiero co. Co nie zap�acili? - Zap�acili, durniu, zap�acili... Hondelyk zamrucza� do siebie jak�� meldyjk�, ale fa�szywie. Zamilk�. Odchrz�kn�� jak kto�, kto zamierza powiedzie� co� po d�ugiej przerwie, i rzeczywi�cie zagadn��: - Powiedzia�e�? - Tak, pani Folnevill ju� wie - warkn�� Cadron. Uprzedzi� nast�pne pytania Hondelyka dodaj�c z naciskiem: - Wie wszystko. Wcinali si� w g�stniej�cy mrok, zagnie�d�eni we w�asnych my�lach; monotonny stukot kopyt czterech koni wybija� nier�wny rytm najpierw na kocich �bach ulicy, potem w pyle drogi. Obaj my�leli o tej samej osobie, obaj czuli, �e ten drugi my�li o niej inaczej, ale bardzo-bardzo-bardzo by si� zdziwili, gdyby mimo wszystko wiedzieli jak wielkie by�o to "inaczej". sierpie�-wrzesie�