Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 Strona 5 Strona 6 Zatem tak to jest być bogiem. Jedno spojrzenie na wyciągniętą rękę i już wiem, ile włosków rośnie na grzbiecie mojej dłoni. Wiem też, ile z nich to ciemniejszy, męski zarost, a ile ów ledwie widoczny vellus, wlos pierwotny. A vellus to po łacinie wełna. Pamiętam tę stronę w Gray's Anatomy, dzięki której poznałem to słowo. Był na niej także schemat mieszka włosowego. Ale nie tylko to. Pamiętam też teksturę i splot włókien papieru. Blask lampy, która oświetlała tę stronicę. Woń drzewa sandałowego, którą wyczuwałem od dziewczyny siedzącej trzy krzesła dalej. Mogę przywołać te obrazy z doskonałą ostrością, a przecież była to chwila niewarta zapamiętania, a nawet zapomniana. Niemniej jednak odcisnęła swój ślad w grupie komórek mózgowych gdzieś w hipokampie, podobnie jak wszystkie inne chwile i doświadczenia mojego życia. Jeśli zechcę, mogę aktywować te neurony, przeglądać wspomnienia w tę i z powrotem, raz jeszcze przeżywając dawno minione chwile w niezatartych barwach. Nieistotny dzień w Harvardzie, trzydzieści osiem lat temu. A konkretniej: trzydzieści osiem lat, cztery miesiące, piętnaście godzin, pięć minut i czterdzieści dwie sekundy temu. Czterdzieści trzy. Czterdzieści cztery. Opuszczam rękę, wyczuwając napięcie albo rozluźnienie każdego z mięśni uczestniczących w tym ruchu. Świat atakuje moje zmysły. Manhattan, róg Czterdziestej Drugiej i Lexington. Samochody, odgłosy z placu budowy, tłumy ludzi-lemingów zimne grudniowe powietrze, melodia Siluer Bells Binga Crosby’ego z otwartych drzwi kawiarni, do tego mieszanina woni spalin, falafelu i moczu. Szturm bodźców, nieprzefiltrowanych, przytłaczających. Jakbym zbiegł ze schodów i trafił w pustkę tam, gdzie spodziewałem się ostatniego stopnia. Jakbym siedział w fotelu i nagle zorientował się, że to fotel pilota odrzutowego myśliwca pędzącego trzy razy szybciej niż dźwięk. Jakbym podniósł porzucony kapelusz i dopiero spostrzegł, że tkwi na uciętej głowie. Panika sprawia, że jestem mokry; panika ogarnia całe moje ciało. Strona 7 Gruczoły dokrewne pompują adrenalinę, źrenice się rozszerzają, zwieracz się spina, palce zaciskają w pięści... Kontrola. Równowaga. Oddech. Mantra: jesteś doktorem Abrahamem Couzenem. Pierwszym człowiekiem w dziejach, któremu udało się przekroczyć granicę między normalnymi a nienormalnymi. Twoje serum RNA niekodującego radykalnie zmieniło ekspresję genów. Geniuszem byłeś zawsze; teraz jesteś kimś więcej. Jesteś obdarzonym. Ludzie płyną wokół mnie, a ja stoję na rogu ulicy i widzę wektor każdego z nich, potrafię przewidzieć, w którym momencie miną się albo zderzą, wiem, kiedy zwolnią, kiedy podrapią się w łokieć, wiem to wszystko, zanim się wydarzy. I mogę, jeśli tylko zechcę, ujrzeć to jako schemat przemieszczeń i sił, jako interaktywną mapę, jako tkaninę, która sama się plecie. Jakiś mężczyzna szturcha mnie w ramię i przez chwilę mam ochotę skręcić mu kark. Natychmiast wyobrażam sobie, jak bym to zrobił: dłoń na jego podbródku, drugą ręką chwytam za włosy, zapieram się nogą. by zyskać dźwignię, i wykonuję szybki ruch z bioder, by osiągnąć maksymalną siłę. Ale pozwalam mu żyć. Mija mnie kobieta i odczytuję jej sekrety ze skulonych ramion, zwisających luźno włosów, które ograniczają jej pole widzenia, z tego, jak wytrzeszcza oczy, wystraszona klaksonem taksówki, z workowatego żakietu, palca bez obrączki i wygodnych butów. Sierść na nogawkach jej spodni pochodzi od trzech różnych kotów; już sobie wyobrażam mieszkanie, w którym żyje samotnie, może przyjechała tu metrem z Brooklynu, ale nie z tej modnej części. Widzę też, że ktoś ją wykorzystywał w dzieciństwie - wujek albo przyjaciel rodziny, nie ojciec - i to właśnie stało się przyczyną izolacji. Niezdrowa, blada cera oraz drżące ręce zdradzają, że wieczorami pije. najpewniej wino, sądząc po stanie zębów. Fryzura wskazuje na zarobki rzędu co najmniej sześćdziesięciu tysięcy dolarów rocznie, ale nie więcej niż Strona 8 osiemdziesięciu, o czym świadczy torebka. Zapewne pracuje w biurze, rzadko ma do czynienia z ludźmi, częściej z liczbami. Prawdopodobnie jest księgową w dużej korporacji. Zatem tak to jest być bogiem. Nagle zauważam dwie sprawy. Z nosa leci mi krew. I ktoś mnie obserwuje. To jakby delikatne mrowienie, coś, co głupcy łączą z pojęciem „zbiorowej nieświadomości”. W rzeczywistości to tylko wskazania moich zmysłów nieprzetworzone przez płat czołowy: zmarszczka cienia, ulotny odblask w szkle, nie do końca wyczuwalne ciepło i dźwięk cudzego ciała, które nagle znalazło się w pobliżu. Dla mnie te pierwotne bodźce to materiał, który bez trudu analizuję, wyostrzam niczym rozmazany obraz w okularze mikroskopu. Przywołuję pamięć zmysłową ostatnich kilku chwil, badam teksturę tłumu, zapach ludzi, ruchy pojazdów. Wektory sił wiele mi mówią, tak jak zmarszczki na wodzie zdradzają obecność skał pod powierzchnią. Nie mylę się. Jest ich wielu, są uzbrojeni, przyszli po mnie. Okrężnym ruchem głowy rozciągam kark i strzelam kostkami palców. Powinno być ciekawie. Strona 9 ROZDZIAŁ PIERWSZY Czas uciekał, lecz mimo to Cooper nie mógł przestać patrzeć. W samym sznurze nie było nic niezwykłego - ot. jaskrawo-żółta syntetyczna linka do mocowania plandeki. Niezwykłe było to, że przerzucono go przez jedną z latarń na Manhattanie, a na jego końcu zawiązano pętlę. Niezwykłe było także to, że na sznurze wisiał trup. Chłopak miał może siedemnaście lat. Przystojny, szczupły, o wyrazistych rysach. Miał na sobie służbowy uniform pracownika baru McDonald's. Na jego jasnożółtej koszuli morderca napisał markerem jedno słowo: porąbaniec. A zatem nie była to przypadkowa ofiara. Linczu dokonali sąsie-dzi, współpracownicy, może nawet koledzy. W trakcie zajścia chłopak zgubił but i teraz Cooper nie mógł oderwać wzroku od cienkiej białej skarpetki smaganej grudniowym wiatrem. - Jezu Chryste - wysapał Ethan Park. Biegli sprintem, póki nie zatrzymał ich tłum zgromadzony wokół wisielca. Minęły dwa tygodnie, odkąd dwadzieścia pięć tysięcy amerykańskich żołnierzy zostało zmasakrowanych na pustyni w stanie Wyoming przez własny sprzęt, w wyniku zarażenia go wirusem komputerowym stworzonym i rozprzestrzenionym przez nienormalnych. Ludzkość nigdy nie przepadała za tymi, którzy się wyróżniali. Lubiła ich jeszcze mniej, gdy zaczynali się bronić. To ledwie chłopak, pomyślał Cooper. Niebo było ołowiane i ciężarne śniegiem, a wiatr leniwie obracał sztywne ciało. Zdarta tenisówka, olśniewająco biała skarpetka, zdarta tenisówka. - Jezu Chryste - powtórzył Ethan. - Nie spodziewałem się, że kiedyś coś takiego zobaczę. A ja przez cale życie obawiałem się, że zobaczę właśnie to. To dlatego robiłem wszystko to, co robiłem: polowałem na takich jak ja, udawałem terrorystę, zabijałem więcej razy. niż pamiętam. Przyjąłem nóż w serce. Widziałem, jak moją córkę chcieli wysłać do akademii i jak mój syn zapadł w śpiączkę. Strona 10 I mimo wszystko nie umiałem powstrzymać tego, co tu zaszło. - Chodźmy. -Ale... - Już. Nie czekając na odpowiedź, Cooper znowu puścił się biegiem. Odkąd pojawiły się dane z kamery, przebyli w pięć minut pół manhattańskiej mili - nie był to wynik zły. ale i niewystarczająco dobry. Nie wtedy, gdy od doktora Abrahama Couzena dzieliło ich ledwie kilka kwartałów. O dziesiątej rano chłodny poranny wiatr chłostał kanion alei wyznaczonej szeregami gmachów z czerwonej cegły i ogrodzeń chroniących place budowy. Cooper rozpychał się między przechodniami niosącymi kubki z kawą i torebki, zerkającymi na zegarki i rozmawiającymi przez telefony, lecz w jego oczach wszyscy oni wyglądali na niepewnych swego losu zakładników, którym kazano zachowywać się normalnie. W oknie sklepu spożywczego ktoś wkleił stronicę gazety, w całości zajętą przez fotografię dymiącej ruiny, która jeszcze niedawno była Białym Domem. Pod marmurowymi kolumnami, rozrzuconymi jak zabawki wokół krateru, w którym eksplodowała rakieta, widniał napis: NIE ZAPOMNIJ. Nie ma sprawy, pomyślał Cooper i przebiegł na drugą stronę Trzeciej, ignorując ryk samochodowych klaksonów. Cynk dała mu Valerie West, dawna współpracowniczka z DAR. Szeptem, jakby bała się, że ktoś podsłuchuje, przekazała meldunek o namierzeniu podejrzanego dzięki identyfikacji twarzy na podstawie obrazu z kamer monitoringu. „Tak sobie stoi, jakby wyszedł się przewietrzyć, fiut jeden”. Cooper był o nim podobnego zdania. Doktor Couzen był ich ostatnią nadzieją na zapobieżenie otwartej wojnie. Przerażające zjawiska ostatnich lat - powstanie akademii, w których prano mózgi obdarzonym dzieciom, wzlot Johna Smitha i jego organizacji terrorystycznej, ustawa o mikrochipowaniu nienormalnych, dewastacja trzech miast, masakra żołnierzy atakujących enklawę Nowe Kanaan - wszystko to były jedynie symptomy. Prawdziwą przyczyną była zaś nierówność między normalnymi a obdarzonymi. Strona 11 Abe Couzen i Ethan znaleźli rozwiązanie: lek zmieniający normalnych ludzi w obdarzonych. Gdyby udało się uczynić go powszechnie dostępnym, znikłaby pierwotna przyczyna wojny. Większość już nie musiałaby obawiać się nadnaturalnych talentów mniejszości, a w konsekwencji mniejszość nie musiałaby się obawiać gniewu większości. Tyle że zamiast podzielić się ze światem wielkim odkryciem, Abraham Couzen zabrał swoje serum i zniknął. Świat zaś stanął w ogniu. Może jeszcze nie jest za późno. Może zdążę go dopaść. Cooper przyspieszył, a gdy wypadł zza węgła, skręcił na południe. Ethan gnał za nim. dysząc ciężko. Valerie wyświadczyła im gigantyczną przysługę, ten sam obraz z kamery, który wzbudził jej zainteresowanie, musiał trafić do funkcjonariuszy Departamentu Analiz i Reagowania, a przy okazji i do kretów działających w DAR. wiernych Nowemu Kanaan, nazywanemu teraz Redutą, lub co gorsza - organizacji terrorystycznej Johna Smitha. I dlatego należało się spodziewać, że ku skrzyżowaniu Czterdziestej Drugiej z Lexington zbliża się cala armia cieni. W tych okolicznościach nie było czasu na luksus zwany planowaniem. Cooper mógł sobie pozwolić co najwyżej na zamiar: dopaść Couzena, w nadziei, że Ethan zdoła przekonać swego dawnego mentora, by przejrzał, Gdyby się nie udało, pozostałaby im jedynie opcja B: ogłuszyć i porwać naukowca. Co w sercu Manhattanu z pewnością byłoby niezłą zabawą, Lexington Avenue była w tym miejscu pięciopasmowa i jednokierunkowa - na południe zmierzał nieprzerwany potok taksówek i autobusów. Sprintem minął drogerię Duane Roade. przecisnął się między dwojgiem turystów z aparatami fotograficznymi, a zaraz potem uskoczył na jezdnię, by nie zderzyć się z grupką uczennic, i natychmiast wrócił na chodnik. Tłum przechodniów był na tyle gęsty, że Cooper musiał się skupić wyłącznie na ich omijaniu. Jego dar dawał mu olbrzymią przewagę w sytuacjach jeden-na-jednego, ale w tłoku było zgoła inaczej; mimo to podświadomie starał się oceniać zamiary każdego napotkanego człowieka. Parł naprzód z zaciśniętymi zębami, aż nagle poczuł, że jest wolny. Zbyt nagle. I zbyt późno. Strona 12 Pięć metrów przed sobą ujrzał grupkę ludzi. Stojący pośrodku był przygarbiony, jakby kruchy, a nerwowymi ruchami przypominał ptaka. Doktor Abraham Couzen wiele osiągnął w swej karierze naukowej, lecz nadal wyglądał jak jeden z owych pomylonych bezdomnych, którzy krzyczą na bankomaty. Czterej mężczyźni, którzy go otaczali, wyglądali całkiem inaczej: mieli szerokie bary i wprost emanowali czujną gotowością. Nosili niezłe, ale nie wytworne garnitury, uszyte specjalnie w taki sposób, by pod marynarką łatwo było ukryć kaburę. Agenci polowi. I cóż za niespodzianka - dowodził nimi Hobby Quinn, dawny partner Coopera. A to oznaczało, że funkcjonariusze Departamentu Analiz i Reagowania byli szybsi. Nieznacznie szybsi, lecz przecież niekiedy życie może odmienić się w parę... Upublicznienie procy Couzena to ostatnia nadzieja na powstrzymanie wojny. Bobby'ego Quinna pewnie jakoś bym przekonał, ale nie wszystko zależy od. niego. W takim razie co mi pozostaje? Atak na agentów DAR, w tym mojego najlepszego kumpla? Cóż, skupili się na aresztowaniu Couzena. Gdybym tylko... Jasna dupa! ...sekund. Cooper nigdy w życiu nie widział szybszej akcji. W jednej chwili serce doktora biło w tempie siedemdziesięciu pięciu uderzeń na minutę - lekko podwyższonym, ale odpowiednim do sytuacji. W następnej skoczyło do stu pięćdziesięciu. Cooper chciał krzyknąć ostrzegawczo, ale zanim to zrobił, uczony usztywnił po dwa palce każdej dłoni i wbił je niemal do końca w oczy jednego z agentów, po czym natychmiast zaczął rozdawać dwóm innym ciosy kantem dłoni, a jednocześnie dwukrotnie rąbnął Bobby’ego Quinna kolanem w krocze. Walka dobiegła końca, zanim rozpoczęła się na dobre - agenci leżeli na chodniku, jęcząc i z trudem chwytając oddech. Abe Couzen odetchnął głęboko. Jego palce drżały, a z nozdrza ciekła strużka krwi. Mimo to Cooper wyczuwał bijący od niego spokój. Strona 13 Naukowiec powalił czterech uzbrojonych zawodowców w niespełna dwie sekundy i najwyraźniej nie wywarło to na nim większego wrażenia. Sytuacja zmieniła się, gdy nadbiegł zdyszany Ethan i zatrzymał się u boku Coopera. Na widok swego byłego protegowanego na twarzy Abe’a odmalowały się w szybkim tempie raczej sprzeczne emocje: zadowolenie, zdziwienie, podejrzliwość i wreszcie gniew. - Jesteś z nimi? - Co? - wysapał Ethan. - Nie, ja... to tylko... on... - Jestem tu sam, doktorze Couzen. - Cooper pamiętał, by otwarte dłonie trzymać jak najniżej. - Chcę pomóc. Otoczenie pomału zaczynało dostrzegać, że doszło do starcia. Większość ludzi odsuwała się instynktownie, paru podeszło bliżej, żeby zobaczyć, co się stało. Jakaś kobieta jęknęła. Cooper ignorował wszystkich prócz celu. Nie był czytaczem, nie umiał odgadywać najgłębszych sekretów z samej mowy ciała, lecz to, o czym myślał w tym momencie Abe, nie było wielką zagadką. Zastanawiał się, czy ich pozabijać. Wszystkich: agentów, Coopera, nawet Ethana. Był jak żmija: czysta, zimna kalkulacja, podszyta absolutną pewnością własnej mocy. Wierzył, że jest w stanie tego dokonać. A jednak odwrócił się i pobiegł. Zapiszczały opony i zawyły klaksony, gdy skoczył pomiędzy samochody. Taksówkarz wcisnął pedał hamulca do oporu i jego wóz zaczął sunąć bokiem, by zatrzymać się na hondzie. Abe nawet nie zwolnił - przemknął obok rozbitych pojazdów, mijając je może o trzydzieści centymetrów. Cooper rzucił się w pogoń, ale nie wbił się w kolumnę samochodów pod najlepszym kątem i zanim dotarł na drugą stronę ulicy, zdążył stracić do ściganego dobre trzydzieści metrów. Przyspieszył, nie odrywając wzroku od pleców Couzena. ale coraz trudniej było mu kluczyć w gęstniejącym tłumie wychodzących z... Psiakrew. Dworzec Grand Central. Abe pchnął drzwi, przewracając na posadzkę jakąś kobietę. Gdy mijał ją Cooper, właśnie próbowała wstać. - Masz jakiś problem, dupku? - gderała. Rozpędzony przewrócił ją po raz drugi. Przebiegł sprintem przez cały hol główny, mijając reklamy Strona 14 tabletów i nowej linii garniturów Lucy Veronica, by po chwili znaleźć się w chłodnej, dusznej hali dworcowej. Gwar tysięcy rozmów przytłoczył go od pierwszej chwili i zaraz przycichł, gdy z głośników popłynął nerwowy komunikat: - Podróżni! Nie ma więcej miejsc w pociągu Metro North Hudson Line. Powtarzam: nie ma więcej miejsc w Hudson Line. Proszę nie oblegać peronu... Najwyraźniej wszyscy postanowili opuścić Manhattan w tej samej chwili. Pod gwiaździstą kopulą hali dworcowej kolejki do kas biletowych zmieniły się w bezkształtny tłum, a żołnierze z karabinami szturmowymi na ramionach z trudem utrzymywali względny spokój. Przy nazwach wszystkich pociągów wyjeżdżających z miasta dodano na tablicy informacyjnej adnotację „bilety wyprzedane". Podróżni nie przejęli się zbytnio apelem płynącym z głośników: szturm na perony nadal trwał i nikt nie przejmował się zbytnio tym. czy ma bilet. To był tłum, wyjąca, pulsująca, cuchnąca tłuszcza. Ludzie przepychali się i tratowali, nawoływali i złorzeczyli, taszcząc bagaże na ramionach i dzieci pod pachami. Nikt nie czuł się komfortowo w takim tłoku, ale Cooper wręcz nienawidził tłumów, tracił w nich orientację. Jego dar był tu bezuzyteczny, bo czyż można odczytać intencje tak wielu ludzi jednocześnie? Nie umiał skupić się naraz na wyciu psa, płaczu dziecka, sygnale telefonu i dźwiękach radia, a tutaj czuł się tak, jakby miał do czynienia z tysiącem psów, dzieci, telefonów i radioodbiorników. Odetchnął głęboko, zaciskając i rozluźniając pieści. Wspiął się na kubeł na śmieci stojący pod ścianą i wbił spojrzenie w tłum, próbując wyłowić znajomątwarz - szukał igły w stogu siana. Żołnierz czuwający w pobliżu wrzasnął na niego, kazał zejść, ale Cooper zignorował go, wpatrzony w obojętne oblicza... I wtedy go zobaczył. Abe właśnie obejrzał się przez ramię, żeby sprawdzić, czy nadal jest ścigany, i w tym momencie dostrzegł go Cooper. Mimo ścisku uczony zdołał dwukrotnie powiększyć dzielący ich dystans. Niemożliwe. Taka masa ludzi? Żywa ściana, stłoczona ramię przy ramieniu? Nikt nie zdołałby się przebić. Strona 15 To nie do końca prawda. Shannon by umiała. Zanim usłyszał jej imię. zanim wzajemnie ocalili sobie życie, zanim zostali kochankami. Cooper nazywał ją Dziewczyną, Która Przechodzi Przez Ściany. Shannon postrzegała ludzi jako wektory, potrafiła przewidzieć, w którym miejscu tłumu pojawi się wolna przestrzeń, którego miejsca inni będą unikać, którzy ludzie zderzą się ze sobą i spowolnią ruch pozostałych. Jak sama mawiała, miała talent do „przemieszczania się” - w przeciwieństwie do Coopera, który nie znosił tłumu, czuła się w nim jak ryba w wodzie i przenikała przezeń niepostrzeżenie. Abe Couzen poruszał się teraz tym samym sposobom. Uczony uskoczył w porę przed padającym właśnie mężczyzną i ruchliwy jak rtęć wniknął w nowo powstałą szczelinę w ludzkiej ścianie. Zaraz potem odbił w lewo i zatrzymał się, by zaczekać, aż cudownym sposobem otworzy się nowy prześwit między dwiema przepychającymi się kobietami. Prześliznął się dalej, pochylony przemknął pod ramieniem ochroniarza i ruszył przed siebie, ku przeciwległemu krańcowi chaosu. Cooper odprowadził go wzrokiem, szukając... Skoro nie możesz go złapać, spróbuj odgadnąć, dokąd zmierza. Miejsca w pociągach opuszczających miasto są już wyprzedane, za to metrem będzie mógł dotrzeć w dowolny punkt miasta. W takim pandemonium znajdzie pewnie ze sto miejsc, w których zdoła się zaszyć. W sekundą położył czterech agentów, ale przed tobą ucieka... Jasne. ...rozwiązania. Zeskoczył z kubła i popędził z powrotem w stronę holu. Poza halą dworcową tłum był zdecydowanie rzadszy i może dlatego już po chwili Cooper był znowu na ulicy. Przy wyjściu omal nie zderzył się z Ethanem. - Czy... Cooper tylko pokręcił głową i pobiegł na zachód, by zaraz skręcić na północ, w Vanderbilt. Jeśli dobrze odczytał sytuację, Abe uznał go za agenta DAR - i trudno było mu się dziwić, skoro Cooper zjawił się w chwili, gdy Bobby Quinn próbował go aresztować. Zapewne pomyślał, że zaraz za nim zjawią się kolejni funkcjonariusze. Strona 16 Abe Couzen był geniuszem. Skoro uciekał przed DAR, musiał już wiedzieć, że najważniejsza jest mobilność. Gdyby spróbował się ukryć, agenci Departamentu zamknęliby Grand Central, przejrzeli zapisy z kamer i w razie potrzeby przeszukali cały dworzec, pomieszczenie po pomieszczeniu. Gdyby zdołał wcisnąć się do wagonu, zatrzymaliby zdalnie cały pociąg, zamieniając go w klatkę bez wyjścia. Gdyby chciał walczyć, nigdy nie zabrakłoby agentów gotowych stawić mu czoło. O nie, jeśli Cooper miał rację, Abe z pewnością zamierzał czym prędzej wrócić na ulicę, a najbliższe wyjście znajdowało się... Tak, właśnie tam, gdzie w tym momencie pojawił się Abe. Cooper z uśmiechem wyszedł mu naprzeciw. - Jak mówiłem... - To on! On wymachiwał pistoletem! — zawołał Couzen, blady i roztrzęsiony, wskazując na niego palcem. Adresatem jego słów i gestu, o czym poniewczasie przekonał się Cooper, byli żołnierze, którzy zatrzymali się tuż za nim. Było ich trzech, wszyscy młodzi, wszyscy spięci i wszyscy z palcami na językach spustowych karabinów. Potrzebował tylko trzydziestu sekund oraz swej starej legitymacji agenta DAR, by wyjaśnić nieporozumienie. Lecz zanim to zrobił, Abraham Couzen zdążył zniknąć. Strona 17 ROZDZIAŁ DRUGI - Nie rozumiem - powiedział Ethan, bodaj po raz dziewiąty. Siedzieli w taksówce pełznącej wolno na zachód. Abe pobił tych facetów? -A co, myślałeś, że poślizgnęli się na skórkach od bananów? - Myślałem, że to ty. Przecież to byli agenci DAR, prawda? A Abe jest po sześćdziesiątce i żaden z niego ninja. Cooper tylko prychnął. Nie pierwszy raz widział uciekiniera - tak to zwykle wyglądało, gdy kogoś ścigał ale tym razem było inaczej. Przeliczył się, a stawka była bardzo wysoka. Wrócił myślą do chwili, w której zauważył, że dosłownie w ciągu sekundy puls doktora Couzena dwukrotnie przyspieszył. Kontroluje gruczoły dokrewne, a zatem i stężenie adrenaliny. Prawdopodobnie także norepinefryny wspomagającej koncentrację, a może nawet kortyzolu i oksytocyny. Przy odpowiednim stężeniu każdy będzie jak ninja. -Powinniśmy byli się - domyślić odrzekł po chwili. -Niech to szlag. - Czego się domyślić? Cooper, co się dzieje? - Twój stary kumpel zmienił się w obdarzonego. - Co?! - Czyżbyś zapomniał o waszym uroczym wspólnym projekcie badawczym? O czarodziejskim eliksirze, który zmienia normalnych w obdarzonych? Couzen musiał go przyjąć. Szczęka Ethana opadła nagle. Przez chwile siedział z otwartymi ustami i błędnym wzrokiem. - Jasny gwint - szepnął, a potem uśmiechnął się szeroko. - To działa. Znaczy w testach osiągaliśmy niesamowite wyniki, więc wiedziałem, że coś z tego będzie, ale do badań klinicznych nie doszliśmy. - Wygląda na to, że Abe odpuścił sobie ten etap. - Powiesz mi coś więcej o objawach? Zastanawiam się. jakich zmian fizycznych doświadcza. W jaki sposób objawia się ten dar? Zauważyłeś może... Strona 18 - Doktorku. Ethan urwał i parsknął śmiechem. - No tak. Przepraszam. Chodzi o to. że... właśnie przeżyłem naukowy orgazm. - Oddychaj głęboko - poradził mu Cooper, a potem westchnął i potarł oczy. - Powiem ci, jaka zmiana w nim zaszła: objawiła się cała seria darów. - Chcesz powiedzieć, że robi szybkie postępy? - Nie. Chcę powiedzieć, że nabył kilku niepowiązanych zdolności. - To niemożliwe. To znaczy owszem, tak. ale u dzieci. I dlatego próby Trefferta-Downa nie przeprowadza się przed ósmym rokiem życia. Wcześniej dary są jedynie luźną skłonnością do pewnych wzorców zachowania; jednego dnia mają charakter matematyczny, a następnego czysto przestrzenny. Ale wraz z rozwojem mózgu... - Nie słuchasz mnie. - Cooper spoglądał w okno. - Widziałem, jak w jednej chwili puls Abe'a przyspieszył dwukrotnie. To oznacza, że świadomie steruje gruczołami dokrewnymi. - Co z tego? Mniej więcej trzynaście procent obdarzonych ma taki talent. - Dwanaście i dwie dziesiąte procent. Ale o wiele ważniejsze jest to, że bez trudu położył czterech agentów. Sądzisz, że nie wyszkolono ich specjalnie po to, żeby radzili sobie z obdarzonymi? Co więcej, jednym z nich był Bobby Quinn. Wiem, że nie było ci z nim po drodze, ale możesz mi wierzyć: on zna się na swojej robocie. Samokontrola hormonalna to za mało, ale jeśli Abe zyskał także zdolności fizjolingwistyczne, mógł błyskawicznie odczytać mowę ich ciał i przygotować serię ataków idealnie dopasowanych do pozycji każdego z nich. - Takie dary mogą współistnieć - ocenił Ethan. - Twoje czytanie wzorców to także coś więcej niż fizyczna umiejętność. Masz podwyższoną intuicję, prawda? - Na dworcu Abe poruszał się dokładnie tak, jak robiłaby to Shannon. Czytał ruchy tłumu, zanim nastąpiły. - Albo po prostu znalazł sobie drogę. Strona 19 - Nie było żadnej drogi, doktorku. Nie było miejsca nawet na głębszy oddech. A mimo to on prawie nie zwolnił. Na dodatek jednocześnie opracował plan zgubienia pościgu. To tak, jakby rozwiązywał równanie kwadratowe, żonglując podczas maratonu. Ethan milczał przez krótką chwilę. - Jeżeli masz rację... - To moja specjalność. - Cooper westchnął ciężko. - Mam rację. Zresztą nie chodzi o samą liczbę darów, które zyskał, ale też ich moc. Ja sam mam poziom pierwszy i jestem o trzydzieści lat młodszy od niego, ale po tym. co widziałem tego ranka, wcale nie jestem pewny, czy potrafiłbym go pokonać. Możemy więc spokojnie przyjąć, że nasz poczciwy doktor Abraham Couzen osiągnął poziom zero. Bardzo chciałbym wiedzieć, w jaki sposób. Ethan się zawahał. - Muszę się nad tym zastanowić. - Ja myślę. Za oknem przesuwała się panorama miasta. To był ten sam Nowy Jork, w którym bywał tak często, a jednocześnie zupełnie inny. Wszędzie dało się wyczuć niepewność, napięcie, nerwowość. Ameryka potrafiła znosić razy, ale ostatni rok był dla niej jedną wielką serią miażdżących ciosów. Bomby podłożone w marcu pod gmachem nowej giełdy papierów wartościowych zabiły ponad tysiąc osób. Nienormalni terroryści przejęli kontrolę nad Tulsą, Fresno i Cleveland - ostatnie z miast zostało doszczętnie spalono podczas zamieszek. Zniszczeniu uległ Biały Dom, a w masakrze w stanie Wyoming zginęło siedemdziesiąt pięć tysięcy żołnierzy. Nie wspominając o erozji porządku społecznego: rynki finansowe legły w gruzach, infrastruktura rozkładała się z wolna, narastała nieufność wobec rządu, a więzi społeczne nabierały brutalnego, plemiennego charakteru. Ameryka potrafiła znieść więcej niż jeden cios. ale chwiała się w posadach, a dowody widoczne były na każdym kroku. Na rogach ulic piętrzyły się sterty worków, wypchanych śmieciami do granic możliwości. Prywatne armie uzbrojone w broń automatyczną strzegły luksusowych apartamentowców. Billboardy reklamowały Madison Square Garden jako przystań „dla tych, którzy czują się zagrożeni”. Strona 20 Cooper miał wrażenie, że nawet budynki obserwują podejrzliwie ruch na ulicach - potrzebował chwili, by zrozumieć dlaczego: tak wiele było wybitych okien. Taksówka minęła właśnie posesję, na której mieściły się siedziby kilku firm. Po szybach nie został nawet ślad, a budynki były już tylko szkieletami z osmalonych cegieł. Na stalowej bramie roletowej ktoś napisał sprayem STAĆ NAS NA WIĘCEJ. Cooper wrócił myślą do białej skarpetki wisielca. Czyżby? - Dobra - odezwał się Ethan. - Czysto teoretycznie, bo bez dokładnych danych trudno o pewność. - Wal. - Przez trzy dziesięciolecia ludzkość szukała genetycznych podstaw daru. Bezskutecznie, ponieważ dar nie jest zapisany w kodzie DNA. Przełomem w naszych badaniach było odkrycie jego epigenetycznych podstaw. Właśnie dlatego rozwiązanie tak długo nam umykało. Epigenetyka zajmuje się ekspresją genów, a nie budową samego DNA. DNA to tylko surowe składniki, lecz przecież z tych samych składników można przyrządzić rozmaite dania. Ludzki DNA to dwadzieścia jeden tysięcy genów, doprawdy sporo można z nich upichcić. Sztuka polega na tym, żeby znaleźć wśród nich przyczynę zjawiska. Abe nazwał tę koncepcję „teorią trzech ziemniaków”. - Wspominałeś mi o niej - wtrącił Cooper. - Bardzo trudno byłoby odgadnąć, że zjedzenie trzech ziemniaków spowoduje pojawienie się daru, ale gdy już wiadomo, wystarczy zjeść trzy ziemniaki. - Właśnie. Ale to nie wszystko. W naturze panuje bałagan, a ewolucja to ciąg przypadkowych pomyłek, mutacji, wśród których pojawia się czasem taka, która sprzyja przetrwaniu i zostaje przekazana kolejnemu pokoleniu. Niestety, podobnie wygląda sprawa z całą masą śmieci, które ruszają w drogę razem z cenną mutacją. I dlatego nasze trzy ziemniaki wyglądają raczej nieciekawie: to gruzłowate, paskudne ziemniaki. My zaś wyhodowaliśmy coś innego. Metodą wstecznej inżynierii opracowaliśmy teorię genową, która pozwala zrealizować bardzo konkretny cel. - Stworzyliście ziemniaka doskonałego - stwierdził Cooper. - Platoński ideał ziemniaka. Ethan wzruszył ramionami.