tytu�: "bia�a r�a" autor: GLEN COOK Bia�a R�a jest ostatni� nadziej� ludzko�ci w walce ze Z�� Pani� - pot�n� bogini� z�a. Po wielu perypetiach Czarna Kompania odnajduje Bia�� R�� i walczy razem z ni� po stronie Dobra. Jednak niespodziewanie pojawia si� Dominator - kolejna mroczna si�a, przy kt�rej Z�a Pani wydaje si� wr�cz dobrym duszkiem. Nowy naje�d�ca morduje bez lito�ci i pustoszy wszystko wok�. Czy Czarnej Kompanii uda si� pokona� t� z�owieszcz� si��, zanim �wiat zmieni si� w wielk� krain� cieni? GLEN COOK BIA�A RӯA (Prze�o�y�a: Beata Jankowska-Rosadzi�ska) Wydawnictwo Werdana !998 1. R�WNINA STRACHU Martwe, pustynne powietrze mia�o w�a�ciwo�ci soczewki. Je�d�cy wydawali si� zamro�eni w czasie, jakby poruszali si� w miejscu. Wzi�li�my obrotomierz. Nie mog�em uzyska� tej samej liczby przy dw�ch obrotach. Lekki podmuch wiatru zaj�cza� w koralu i poruszy� li��mi Starego Ojca Drzewa, kt�re zaszele�ci�y mu do wt�ru. Od strony p�nocnej na horyzoncie pojawi�y si� migocz�ce �wiat�a jak dalekie b�yskawice tocz�cych wojn� bog�w. Rozleg� si� chrz�st piasku. Odwr�ci�em si�. Milczek wskaza� na m�wi�cego menhira, kt�ry musia� pojawi� si� w ci�gu ostatnich kilku sekund. Pe�zaj�ce ska�y. Zachowuj� si�, jakby to by�a zabawa. - Obcy s� na R�wninie - powiedzia� menhir. Kiedy zerwa�em si� na r�wne nogi, zachichota�. �miech menhir�w to najokropniejsze i z�owrogie brzmienie, jakie mo�na sobie wyobrazi� w tej zaczarowanej historii. Z ponur� min� ukry�em si� w cieniu menhira. - Robi si� tu gor�co - warkn��em. - To Jednooki i Goblin wracaj� z Grabarza - oznajmi� menhir. Oczywi�cie, on mia� racj�, a ja si� myli�em. Moje nastawienie by�o jednostronne. Patrol powr�ci� o miesi�c p�niej. Martwili�my si�, poniewa� wojska Pani coraz cz�ciej przekracza�y granice R�wniny Strachu. G�az zn�w zachichota�. Mia� ju� trzyna�cie st�p wysoko�ci, a by�a to dopiero po�owa jego wielko�ci, cho� g�azy rzadko pokazuj� wi�cej ni� pi�tna�cie st�p swego kamiennego cielska. Je�d�cy zbli�ali si�, cho� trudno by�o to zauwa�y�. Przekl�te nerwy. Nasta�y beznadziejne czasy dla Czarnej Kompanii. Nie by�o nas sta� na straty. Ka�dy, kto gin��, by� wieloletnim przyjacielem. Przeliczy�em jeszcze raz. Tym razem zgadza�o si�, ale jeden ko� by� bez je�d�ca... Zadr�a�em mimo upa�u. Je�d�cy zmierzali do potoku, trzysta jard�w od kryj�wki, z kt�rej ich obserwowali�my. W�druj�ce drzewa przy brodzie poruszy�y si�, mimo �e wiatr ucich�. Je�d�cy poganiali wierzchowce. Musia�y by� bardzo zm�czone, gdy� opiera�y si�, a przecie� wiedzia�y, �e s� prawie w domu. Przesz�y przez br�d, rozpryskuj�c wod�. U�miechn��em si� i klepn��em Milczka w plecy. Wr�cili wszyscy, co do jednego. Milczek porzuci� sw� zwyk�� powag� i r�wnie� u�miechn�� si�. Elmo wy�lizn�� si� z korala i wyszed� naszym braciom na spotkanie. Otto, Milczek i ja po�pieszyli�my za nim. Za naszymi plecami wzesz�o poranne s�o�ce - wielka krwawa kula. M�czy�ni rozsiod�ali konie. U�miechali si�, ale wygl�dali �le. Najgorzej Jednooki i Goblin. C�, wr�cili na terytorium, na kt�rym ich czarnoksi�ska moc by�a bezu�yteczna. W pobli�u Pupilki niczym nie r�nili si� od reszty braci. Obejrza�em si�. Pupilka, ca�a w bieli, sta�a w cieniu wyj�cia z tunelu. Wygl�da�a jak widmo. M�czy�ni u�ciskali si�, a potem odezwa� si� w nich stary nawyk. Wszyscy zgodnie twierdzili, �e by� to po prostu kolejny dzie� s�u�by. - On jest stamt�d? - zapyta�em Jednookiego, wskazuj�c na nieznajomego, kt�ry z nimi przyjecha�. - Tak. - Wyschni�ty Murzyn wyda� mi si� mniejszy ni� dotychczas. - Dobrze si� czujesz? - Dosta�em strza�� - potar� bok. - Otwarta rana. - Prawie nas dorwali - zaskrzecza� za jego plecami Goblin. - �cigali nas ca�y miesi�c. Nie mogli�my si� ich pozby�. - Zejd�my do jaskini - powiedzia�em do Jednookiego. - Rana nie jest zainfekowana. Oczy�ci�em j� - rzek� Jednooki. - Nadal chc� j� obejrze� - nalega�em, cho� nie w�tpi�em w jego umiej�tno�ci. By� moim asystentem, odk�d zwerbowa�em go jako lekarz Kompanii. Jednak teraz to ja by�em odpowiedzialny za jego zdrowie. - Czekali na nas, Konowale. Pupilka wycofa�a si� do naszej podziemnej siedziby. S�o�ce wci�� mia�o krwawy kolor, pozosta�o�� po minionej burzy. Co� du�ego przelecia�o na tle jego tarczy. Lataj�cy wieloryb? - Zasadzka? - Obejrza�em si� na patrol. - Mo�e nie konkretnie na nas, ale wpakowali�my si� w ni�. Oni byli w kuli. Patrol mia� podw�jn� misj�: skontaktowa� si� z naszymi stronnikami w Grabarzu i dowiedzie� si�, czy ludzie Pani prze�yli d�ug� przerw� oraz urz�dzi� najazd na garnizon, a to w tym celu, by zaniepokoi� cesarstwo w�adaj�ce po�ow� �wiata. - Konowa�, na R�wninie s� obcy - powiedzia� menhir, gdy przechodzili�my obok niego. Dlaczego w�a�nie mi si� to przytrafia? Wielkie g�azy m�wi� do mnie cz�ciej ni� do innych. Podw�jny urok? Zastanawia�em si�, czy nie powinienem krytyczniej podchodzi� do wiadomo�ci przekazywanych mi przez menhiry. - �cigali was? - zapyta�em Jednookiego. Wzruszy� ramionami. - Nie zrezygnowaliby - odpar�. - Co tam si� dzieje? - Ukrywaj�c si� na R�wninie, czu�em si�, jak pogrzebany za �ycia. Twarz Jednookiego pozosta�a nieodgadniona. - Corder opowie. - Corder? Ten facet, kt�rego przywie�li�cie? - Zna�em go tylko z imienia. By� jednym z naszych najlepszych informator�w. - Tak. - Niedobre wie�ci, co? - Nie. Weszli�my do tunelu prowadz�cego w d�, do naszego labiryntu, smrodu, ple�ni, wilgoci, do naszych ma�ych, kr�liczych nor. Miejsce by�o wstr�tne, ale by�o te� sercem i dusz� Buntu Nowej Bia�ej R�y. Nowej Nadziei, jak szeptano w�r�d zniewolonych narod�w. Kpi�cej Nadziei dla tych z nas, kt�rzy tutaj �yli. By�o jak cela wi�zienna pe�na szczur�w, cho� cz�owiek m�g� z niej wyj��. Je�li nie przejmowa� si� ryzykiem czekaj�cym go w �wiecie, w kt�rym ca�a pot�ga cesarstwa by�a zwr�cona przeciwko niemu. 2. R�WNINA STRACHU Corder by� naszymi oczyma i uszami w Grabarzu. Wsz�dzie mia� kontakty, a jego praca przeciwko Pani trwa�a ju� kilkadziesi�t lat. By� jednym z niewielu, kt�rym uda�o si� umkn�� przed jej gniewem z Uroku, gdzie zmia�d�y�a Buntownik�w. Odpowiedzialno�� za tamt� masakr� ci��y�a na Kompanii, kt�ra wtedy by�a siln� praw� r�k� Pani i wci�gn�a jej wrog�w w pu�apk�. W Uroku zgin�o �wier� miliona ludzi. Nigdy nie by�o tak rozleg�ej i okrutnej bitwy. Nawet krwawa kl�ska Dominatora w Starym Lesie poch�on�a po�ow� mniej ofiar. Los zmusi� nas do przej�cia na przeciwn� stron�. Jednak nie by�o nikogo, kto pom�g�by nam w tej walce. Rana Jednookiego by�a tak czysta, jak zapewnia�, �e tylko zmieni�em mu opatrunek i pozwoli�em rozgo�ci� si� w moich kwaterach. Pupilka chcia�a, �eby patrol wypocz��, zanim poprosi ich o raport. Dr�a�em z niepokoju, �e wie�ci b�d� gorsze, ni� przypuszcza�em. Stary, zm�czony cz�owiek. Oto kim jestem. Co si� sta�o z dawnym ogniem, energi�, ambicj�? By�y marzeniami minionego czasu. W smutne dni odkurzam je i pieszcz� nostalgicznie, dziwi�c si� naiwnemu m�odzie�cowi, kt�ry je stworzy�. Niepok�j przypomnia� mi o starym projekcie zwi�zanym z osiemdziesi�cioma funtami staro�ytnych dokument�w odebranych genera�owi Szept, gdy my s�u�yli�my Pani, a ona Buntownikom. Przypuszczali�my, �e zawieraj� klucz do pokonania Pani i Schwytanych. Studiowa�em je przez sze�� lat i niczego nie znalaz�em. Za du�o przygn�biaj�cych kl�sk. Ostatnio tak cz�sto, �e trudno by�o u�wiadomi� sobie wszystkie, a co dopiero opisa� w kronikach. Od naszej ucieczki z Ja�owca dokumenty sta�y si� czym� wi�cej ni� osobistymi zapiskami. Remanent Kompanii zrodzi� swego rodzaju podniecenie. Jednak wiadomo�ci, kt�re otrzymywali�my z zewn�trz by�y tak ma�o wa�ne i niegodne zaufania, �e rzadko trudzi�em si�, by zapisywa� je. Co wi�cej, od zwyci�stwa nad swym m�em w Ja�owcu, Pani zdawa�a si� pogr��a� w bezczynno�ci jeszcze bardziej ni� my. Oczywi�cie, pozory myl�. A istota Pani jest iluzj�. - Konowale! Spojrza�em znad strony zapisanej Starym Tellekurre, kt�r� studiowa�em ju� ze sto razy. W drzwiach sta� Goblin. Wygl�da� jak stara ropucha. - Co jest? - spyta�em. - Co� si� dzieje na szczycie. �ap za miecz. Chwyci�em �uk i sk�rzan� opo�cz�. Za stary jestem na walk� wr�cz. Raczej zostan� z ty�u i postrzelam z �uku, je�li w og�le b�d� musia� walczy�. Pod��y�em za Goblinem, �ciskaj�c w d�oni ten sam �uk, kt�ry dosta�em od Pani w czasie bitwy pod Urokiem. Och, wspomnienia. Strzelaj�c z niego, pomog�em jej pozby� si� Duszo�apa - Schwytanego, kt�ry wci�gn�� Kompani� w s�u�b� Pani. Tamte dni wydawa�y si� teraz niemal prehistoryczne. Wybiegli�my prosto w promienie s�o�ca. Wszyscy rozproszyli si� pomi�dzy kaktusy i koral. Je�dziec, zbli�aj�cy si� jedynym prowadz�cym tu szlakiem, nie by� w stanie nas zobaczy�. Jecha� samotnie na nadgryzionym przez mole mule. Nie by� uzbrojony. - Takie zamieszanie z powodu jednego staruszka na mule - zapyta�em. M�czy�ni szybko przebiegli przez koral mi�dzy kaktusami, robi�c piekielny ha�as. Starzec musia� wiedzie�, �e tam byli�my. - Lepiej popracujmy nad cichszym przemieszczaniem si�. - Racja. Wierci�em si� nerwowo. Elmo przyczai� si� zaraz za mn�. Jedn� r�k� przys�ania� oczy. Wygl�da� na starego i zm�czonego. Ka�dego dnia co� przypomina�o mi, �e �aden z nas nie jest ju� m�ody. Do diab�a, ju� wtedy nie byli�my m�odzi, kiedy przybyli�my na p�noc, przez Morze Udr�k. - Potrzebujemy m�odej krwi, Elmo - westchn��em. Elmo za�mia� si� szyderczo. Tak. B�dziemy du�o starsi, zanim to osi�gniemy. Je�eli przetrwamy. Na razie zyskujemy na czasie, maj�c nadziej�, �e nadejd� dla nas lepsze dni. Je�dziec przeci�� potok i zatrzyma� si�. Kiedy podni�s� r�ce, wyszli�my z ukrycia, niedbale trzymaj�c bro�. Samotny starzec w sercu obozu Pupilki nie stanowi� zagro�enia. Elmo, Goblin i ja zeszli�my do niego. - Dobrze si� bawili�cie z Jednookim? - zapyta�em po drodze Goblina. Przez wieki k��cili si� i robili sobie kawa�y, ale tutaj, gdzie obecno�� Pupilki zakazywa�a tego, nie mogli bawi� si� czarodziejskimi trikami. Goblin u�miechn�� si� od ucha do ucha. - Pokona�em go. Zbli�yli�my si� do je�d�ca. - Opowiesz mi p�niej. Goblin zachichota�, wydaj�c z siebie d�wi�k przypominaj�cy bulgotanie wody w czajniczku na herbat�. - Jasne. - Kim jeste�? - zapyta� Elmo przybysza. - Pami�tki. Nie by�o to nazwisko, lecz has�o dla kuriera z dalekiego zachodu. Nie s�yszeli�my go ju� od dawna. Zachodni pos�a�cy musieli dotrze� na R�wnin�, mimo �e wi�kszo�� prowincji uleg�a Pani. - No - odezwa� si� Elmo-co masz nam do powiedzenia? Zechcesz zsi���? Starzec zsun�� si� z grzbietu mu�a i oznajmi�: - Mam tu dwadzie�cia funt�w materia�u - wskaza� na worek przymocowany za siod�em. - Ka�de przekl�te miasto do�o�y�o si� do tego �adunku. - Sam pokona�e� ca�� drog�? - zapyta�em. - Ka�d� stop� z Wios�a. - Wios�a? To jest... Wi�cej ni� tysi�c mil. Nie wiedzia�em, �e mamy tam kogo�. Ale jest sporo rzeczy, kt�rych nie wiedzia�em o organizacji utworzonej przez Pupilk�. Sp�dza�em czas na przegl�daniu tych przekl�tych papier�w w nadziei, �e znajd� co�, czego mo�e wcale w nich nie by�o. Starzec przeszy� mnie wzrokiem, jakby chcia� przejrze� na wylot moj� dusz�. - To ty jeste� lekarzem? Konowale? - Tak, no i co z tego? - Przywioz�em dla ciebie co�... osobistego. - Otworzy� sw� kuriersk� torb�. Przez moment wszyscy obserwowali czujnie ka�dy jego ruch. Nigdy nic nie wiadomo. Ale m�czyzna wyj�� z torby paczk� zawini�t� w nieprzemakaln� tkanin�, maj�c� chroni� co� z drugiego ko�ca �wiata. - Przez p� drogi pada�o - wyja�ni� i poda� mi j�. Zwa�y�em j� w d�oni. Nie by�a zbyt ci�ka. - Od kogo to? Starzec wzruszy� ramionami. - Gdzie j� dosta�e�? - spyta�em ponownie. - Od kapitana mojej kom�rki - odpar�. Oczywi�cie. Pupilka z wielk� uwag� rozbudowywa�a sw� organizacj� i dzi�ki temu by�o prawie niemo�liwe, by Pani zniszczy�a wi�cej ni� jej fragment. To dziecko by�o geniuszem. Elmo wys�ucha� reszty wiadomo�ci i wyda� polecenia. - Otto, zabierz go na d� i znajd� mu jakie� pos�anie. Odpocznij, staruszku. Bia�a R�a przepyta ci� p�niej. Zapowiada�o si� interesuj�ce popo�udnie. Nie mog�em si� doczeka�, kiedy us�ysz� raporty kuriera i Cordera, ale mia�em jeszcze tajemnicz� przesy�k�. - P�jd� zobaczy�, co to jest - poinformowa�em Elmo. Kto m�g� to przes�a�? - zastanawia�em si�. Nie zna�em nikogo poza R�wnin�. C�... Pani chyba nie wys�a�aby list�w do podziemia. Chocia�? Przeszy� mnie dreszcz strachu. Przecie� obieca�a, �e b�dzie ze mn� w kontakcie. M�wi�cy menhir, kt�ry ostrzeg� nas przed zbli�aj�cym si� kurierem, na dobre zakorzeni� si� przy �cie�ce. - Konowale, obcy s� na R�wninie - powiedzia�, gdy go mija�em. Zatrzyma�em si�. - Co? Jeszcze wi�cej? - zapyta�em, ale nie odpowiedzia�. Nigdy nie pojm� tych starych kamieni. Do diab�a, nadal nie rozumiem, dlaczego s� po naszej stronie. Nienawidz� wszystkich przybysz�w z zewn�trz, generalnie i ka�dego z osobna oraz ich czar�w. Zszed�em do mojej kwatery i opar�em �uk o �cian�. Usiad�em przy stole i otworzy�em paczk�. Nie rozpozna�em charakteru pisma, a na ko�cu nie znalaz�em podpisu. Zacz��em czyta�. 3. OPOWIE�� Z WCZORAJSZEGO UCHA Konowale: Kobieta znowu �le si� prowadzi�a. Bomanz rozmasowa� skronie, lecz pulsowanie nie usta�o. Zakry� oczy. - Saita, sayta, suta - mrucza�, �wiszcz�c z w�ciek�o�ci. Ugryz� si� w j�zyk. Nie mia� wp�ywu na swoj� �on� i cierpia� z powodu upokarzaj�cych konsekwencji m�odzie�czego szale�stwa. Ach, ale co za temperament! Co za prowokacja! Do��, g�upcze! Studiuj ten przekl�ty plan. Ani Jasmine, ani b�l g�owy nie ust�powali. - Krwawe piek�o! - Odstawi� ci�arki z naro�nik�w planu i nawin�� cienki jedwab na szklane pr�ty, po czym ukry� plan w wydr��onym drzewcu antycznej w��czni o l�ni�cej powierzchni uchwytu. - Upiaszczony wykry�by plan w ci�gu minuty - gdera�. Zacisn�� z�by, w�sz�c niebezpiecze�stwo. Mia� zszarpane nerwy. Obawia� si�, �e p�knie przy ostatniej przeszkodzie, �e po�re go tch�rzostwo i b�dzie �y� na pr�no. �y� przez trzydzie�ci siedem lat w cieniu siekiery swego szefa - to bardzo d�ugo. - Jasmine - mrukn��. - Zawo�aj loch� �licznotk�. - Kto� zako�ata� do drzwi. - O co chodzi tym razem? - wrzasn�� na d� Bomanz. Jak zwykle o to samo. Dr�czenie nie zwi�zane z powodem jej niezadowolenia. Przerwa w jego studiach, jako zap�ata za jej urojenia, przyczyni�a si�, jego zdaniem, do zmarnowania ich �ycia. M�g� sta� si� wa�nym cz�owiekiem w Wio�le. M�g� da� jej wspania�y dom pe�en rogatej s�u�by. M�g� odzia� j� w szaty przetykane z�otem i tuczy� mi�sem, podawanym na ka�dy posi�ek. Zamiast tego, wybra� �ycie uczonego, maskuj�c swoje imi� i profesj�, wci�gaj�c j� w ten smutek, szukaj�c wytchnienia w Starym Lesie. Nie da� jej nic, pr�cz brudu, lodowatych zim i obelg, kt�rymi obrzuca� ich Wieczny Stra�nik. Bomanz tupi�c zszed� w�skimi, stromymi i trzeszcz�cymi schodami. Przekl�� kobiet�, splun�� na pod�og�, wcisn�� srebrniaka w jej nadstawion� d�o� i odes�a� j� pod pretekstem przyniesienia czego� na kolacj�. Zniewaga? - pomy�la�. Opowiem ci o zniewadze, ty stara wrono. Opowiem ci, jak to jest �y� z wiecznym lamentem, odra�aj�c� t�pot�, m�odzie�czymi marzeniami... - Przesta�, Bomanz - mrukn�� do siebie. - Ona jest matk� twojego syna. Daj jej to, co si� jej nale�y. Ona nie zdradzi�a ci�. - Nawet je�li, nic ich ju� nie ��czy�o, nadal dzielili nadziej� zwi�zan� z map� na jedwabiu. Oczekiwanie by�o dla Jasmine tym trudniejsze, �e nie�wiadoma post�p�w poczynionych przez m�a, wiedzia�a tylko, i� min�y blisko cztery dekady, a wci�� nie by�o widocznych rezultat�w. Zad�wi�cza� dzwonek przy drzwiach sklepowych. Bomanz wcieli� si� w posta� sprzedawcy - grubego, �ysego m�czyzny z za�o�onymi na piersiach r�kami, pokrytymi sieci� niebieskich �y�. - Tokarze - uk�oni� si� nisko. - Nie spodziewa�em si� ciebie tak szybko. Tokar by� handlarzem z Wios�a i przyjacielem syna Bomanza, Stancila. Jego szczero��, uczciwo�� i nienaganne maniery sprawia�y, �e Bomanz widzia� w nim w�asnego ducha z czas�w m�odo�ci. - Nie planowa�em tak szybkiego powrotu, Bo, ale antyki s� mani�, kt�rej nie pojmuj�. - Chcesz kolejn� parti� towaru? Ju�? Ogo�ocisz mnie - za�mia� si� i pomy�la�: Bomanz, to oznacza dope�nienie pracy. Czasu straconego na badania. - Dominacja jest gor�ca tego roku. Przesta� lepi� garnki, Bo. Ko� siano i znikaj. W przysz�ym roku ten sklep mo�e by� tak samo martwy jak Schwytany. - Oni nie s�... Mo�e si� starzej�, Tokarze. Nie bawi mnie ju� zamieszanie z Upiaszczonym. Do diab�a. Dziesi�� lat temu poszed�em go szuka�. Dobra sprzeczka zabija nud�. Kopanie te� mnie wyko�czy�o. Jestem zu�yty. Chc� po prostu usi��� i patrze�, jak mija �ycie - papla� Bomanz, wyk�adaj�c najlepsze antyczne miecze, kawa�ki zbroi, �o�nierskie amulety i niemal idealnie zachowan� tarcz�. Pude�ko grot�w do strza� z wygrawerowanymi r�ami, par� obosiecznych w��czni, staro�ytne g�ownie zamocowane na replikach drzewc. - Mog� przys�a� ci kilku ludzi. Poka� im, gdzie kopa�. Op�ac� ci pe�nomocnictwo. Nie b�dziesz musia� nic robi�. Do licha, �wietna siekiera, Bo. TelleKurre? Mog�em sprzeda� ca�� bark� broni TelleKurre. - UchiTelle, aktualnie. Nie, �adnych pomocnik�w. - Akurat potrzebowa� bandy m�odych zapale�c�w, wisz�cych mu na ramionach, kiedy zaj�ty by� swoimi kalkulacjami. - To tylko propozycja. - Przepraszam. Nie miej mi tego za z�e. Jasmine by�a u mnie dzi� rano. - Znalaz�e� co� zwi�zanego ze Schwytanymi? - zapyta� ostro�nie Tokar. Przez wszystkie dekady Bomanz ukrywa� przera�enie. - Schwytani? Czy jestem g�upcem? Nie dotyka�bym tego, gdybym m�g� zostawi� to Monitorowi. Tokar u�miechn�� si� konspiracyjnie. - Pewnie. Nie chcemy obrazi� Wiecznego Stra�nika. Tym niemniej... Jest w Wio�le cz�owiek, kt�ry dobrze zap�aci�by za co�, co mog�o by� przypisane jednemu ze Schwytanych. Sprzeda�by w�asn� dusz� za co�, co nale�a�o do Pani. Jest w niej zakochany. - Ona by�a z tego znana. - Bomanz unika� spojrzenia m�odszego m�czyzny. Jak wiele wyjawi� Stance? Czy by� to jeden z po�ow�w Upiaszczonego? Starszy Bomanz da� o sobie zna� w najmniej stosownym momencie. Jego nerwy nie by�y w stanie znie�� tego podw�jnego �ycia. Kusi�o go, by wyspowiada� si� dla ulgi. Nie, do diab�a! Za du�o w to zainwestowa�. Trzydzie�ci siedem lat. Kopi�c i skrobi�c ka�dej minuty. Skradaj�c si� i udaj�c. �yj�c w poni�aj�cym ub�stwie. Nie, nie zrezygnuje. Nie teraz, kiedy jest tak blisko. - Ja te� j� kocham, na sw�j spos�b - wyzna�. - Ale nie straci�em zdrowego rozs�dku. Zawy�bym na Upiaszczonego, gdybym co� znalaz�. I to tak g�o�no, �e us�ysza�by� mnie w Wio�le. - W porz�dku - u�miechn�� si� Tokar. - Koniec przerwy. - Si�gn�� do sk�rzanej torby. - Listy od Stancila. Bomanz spojrza� na spor� paczk�. - Nie mia�em od niego �adnych wiadomo�ci, odk�d by�e� tu ostatni raz. - Mog� rozpocz�� za�adunek, Bo? - Pewnie. Id� przodem - powiedzia� Bomanz. Sprawia� wra�enie nieobecnego. - Zaznacz wszystko, co we�miesz - doda�, podaj�c Tokarowi spis inwentarza. - Tym razem bior� wszystko, Bo - roze�mia� si�. -Tylko podaj mi cen�. - Wszystko? Po�owa to graty. - Powiedzia�em ci, �e Dominacja jest gor�ca. - Widzia�e� Stance'a? Jak si� ma? - zapyta�, gdy przeczyta� pierwszy list do po�owy. Syn nie mia� mu nic konkretnego do zakomunikowania. Tylko trywialne plotki. Obowi�zkowe listy pisane przez syna do rodzic�w, nie mog�ce wype�ni� niesko�czonej pustki. - Chorobliwie zdrowy i znudzony uniwersytetem. Czytaj dalej, to znajdziesz niespodziank�. - By� tu Tokar - oznajmi� Bomanz, u�miechaj�c si� i przest�puj�c z nogi na nog�. - Ten z�odziej? - Jasmine rzuci�a mu ponure spojrzenie. - Pami�ta�e� o odebraniu zap�aty? - Jej pucowata twarz wyra�a�a wieczne niezadowolenie. Nawet usta mia�y t� sam� sk�onno��. - Przywi�z� listy od Stance'a. Patrz. - Pokaza� jej ca�y pakiet. Nie m�g� si� opanowa�. - Stance przyje�d�a do domu. - Do domu? Nie mo�e. Przecie� ma posad� na uniwersytecie. - Bierze wolne na lato. - Dlaczego? - �eby nas zobaczy�, pom�c w sklepie, �eby wyrwa� si� stamt�d i doko�czy� sw� prac�. Jasmine gdera�a. Nie czyta�a list�w. Nie wybaczy�a synowi tego, �e podziela� zainteresowania ojca Dominacj�. - Przyje�d�a tu tylko po to, �eby razem z tob� wtyka� nos tam, gdzie nie powinni�cie. Zgadza si�? Bomanz ukradkiem spogl�da� na sklepowe okna. Jego paranoja by�a usprawiedliwiona. - Jest Rok Komety. Duchy Schwytanych powstan�, by op�akiwa� przemijanie Dominacji. Tego lata mia� nast�pi� dziesi�ty powr�t komety, kt�ra pojawi�a si� w godzinie upadku Dominatora. Dziesi�ciu, Kt�rzy Zostali Schwytani manifestowa�oby odwa�nie. Bomanz by� ju� �wiadkiem jednego przej�cia, kiedy latem przyby� do Starego Lasu, na d�ugo przed narodzinami Stancila. Kraina Kurhan�w zrobi�a na nim wra�enie, gdy spacerowa�y po niej duchy. Podniecenie �cisn�o mu wn�trzno�ci. Jasmine mog�a tego nie zauwa�y�, ale zn�w zbli�a�o si� lato. Koniec d�ugiego poszukiwania. Brakowa�o mu tylko jednego klucza, a kiedy ju� go znajdzie, b�dzie m�g� nawi�za� kontakt i zacz�� czerpa�, zamiast dok�ada�. Jasmine za�mia�a si� szyderczo. - Dlaczego wpakowa�am si� w to? Matka ostrzega�a mnie. - Kobieto, rozmawiamy o Stancilu, naszym jedynaku. - Ach, Bo, nie nazywaj mnie okrutn� star� kobiet�. Oczywi�cie, �e powitam go z rado�ci�. Czy� ja te� nie darz� go uczuciem? - Nie wysilasz si�, �eby to okaza�. - Bomanz przejrza� resztk� inwentarza. - Nie zosta�o nic, pr�cz najgorszych grat�w. Na sam� my�l o kopaniu, kt�re mnie czeka, bol� mnie wszystkie stare ko�ci. Cia�em by� wprawdzie s�aby, lecz silny duchem. Uzupe�nianie inwentarza by�o dobrym pretekstem do w�dr�wek na obrze�a Krainy Kurhan�w. - Najwy�sza pora zacz��. - Pr�bujesz wyci�gn�� mnie z domu? - Nie zrani�oby to moich uczu�. Bomanz dokona� przegl�du sklepu. By�o tam kilka nadgryzionych przez czas �ach�w, z�amane sztylety, ma�a ��dka, kt�rej nikomu nie mo�na by�o przypisa�, poniewa� brakowa�o tr�jk�tnej wstawki charakterystycznej dla oficer�w Dominacji. Kolekcjonerzy nie zainteresowaliby si� r�wnie� ko��mi zwolennik�w Bia�ej R�y. Ciekawe - pomy�la�. Dlaczego tak bardzo intryguje nas z�o? Bia�a R�a by�a bardziej bohaterska ni� Dominator czy Schwytani. Zosta�a zapomniana przez wszystkich, pr�cz ludzi Monitora. �aden wie�niak nie potrafi� wymieni� imion po�owy Schwytanych. Kraina Kurhan�w, gdzie z�o le�y niespokojnie, jest pilnie strze�ona, a gr�b Bia�ej R�y zagin��. - Ani tu, ani tam - mrucza� Bomanz. - Czas odszuka� to miejsce. Tutaj. Tutaj. �opata. R�d�ka. Torby... Mo�e Tokar mia� racj�. Mo�e powinienem wynaj�� pomocnika. Szczotki. Z pomocnikiem wydoby�bym wi�cej tych klamot�w. Luneta. Mapy. Nie mog� ich zapomnie�. Co jeszcze? �adne wst��ki. Oczywi�cie, ten godny po�a�owania Men fu. Drobiazgi zapakowa� w w�ze�ek i obwiesi� si� sprz�tem. - Jasmine! Jasmine! - wrzasn��, gdy pozbiera� ju� �opat�, grabie i lunet�. - Otw�rz te cholerne drzwi! Jasmine wyjrza�a przez firanki oddzielaj�ce pomieszczenia mieszkalne. - Trzeba by�o najpierw je otworzy�, ciemnoto. -Przesz�a przez sklep z dumnie uniesion� g�ow�. -Kiedy wreszcie nauczysz si� organizowa� sobie prac�, Bo? Pewnie dzie� po moim pogrzebie. Szed� ulic� potykaj�c si� i gderaj�c: - Zorganizuj� sobie wszystko w dniu twojej �mierci. Do diab�a, lepiej w to uwierz. Chc�, �eby� znalaz�a si� w ziemi, zanim zmienisz zdanie. 4. BLISKA PRZESZ�O��: CORBIE Kraina Kurhan�w le�a�a daleko na p�noc od Uroku, w Starym Lesie os�awionym w legendach o Bia�ej R�y. Corbie przyby� do miasta rok po tym, jak Dominatorowi nie uda�o si� wydosta� z grobu przez Ja�owiec. Poddanych Pani zasta� w �wietnej formie, gotowych na ka�de jej skinienie. Nie bali si� ju� starego z�a z Wielkiego Kurhanu, a buntownicy zostali rozgromieni. Cesarstwo nie mia�o ju� wrog�w. Wielka Kometa, zwiastun wszystkich katastrof, nie wr�ci przez kilka kolejnych dekad. Pozosta�o tylko samotne ognisko oporu - dziecko podaj�ce si� za reinkarnacj� Bia�ej R�y. Ale ono by�o zbiegiem, uciekaj�cym z niedobitkami zdradzieckiej Czarnej Kompanii. Nie by�o si� czego obawia�. Pani zgniot�aby ich bez problemu. Corbie, kulej�c, szed� drog� z Wios�a. Samotny, z tobo�kiem na plecach. Podpiera� si� kijem. Chcia� uchodzi� za pozbawionego si� weterana kompanii Kulawca. Chcia� pracowa�, a tutaj by�o mn�stwo pracy dla niezbyt dumnego cz�owieka. Wieczni Stra�nicy byli dobrze op�acani, a najemnicy wyr�czali ich w ci�kiej pracy. W tym czasie pu�k stacjonowa� w Krainie Kurhan�w. Niewielu cywili kr�ci�o si� wok� nich, ale Corbie bez trudu wtopi� si� w t�um. Kiedy kompanie i bataliony wynios�y si�, by� ju� sta�� cz�ci� krajobrazu. Zmywa� naczynia, oporz�dza� konie, wyprz�ta� stajnie, przenosi� wiadomo�ci, wyciera� pod�ogi, obiera� warzywa, przyjmowa� ka�de zlecenie, za kt�re m�g� zarobi� kilka miedziak�w. By� spokojny, wysoki, ciemny, o powierzchowno�ci, kt�ra nie przysparza�a mu przyjaci� ani te� wrog�w. Rzadko szuka� towarzystwa. Po kilku miesi�cach poprosi� o pozwolenie zaj�cia rozpadaj�cego si� ze staro�ci domu. Zale�a�o mu na tym domu, gdy� kiedy� nale�a� do czarownika z Wios�a. Z czasem uzbiera� �rodki na odbudowanie go i, jak jego poprzednik- czarownik, wype�nia� misj�, kt�ra przywiod�a go na p�noc. Dziesi��, dwana�cie, czterna�cie godzin dziennie Corbie pracowa� wok� miasta, potem wraca� do domu i dalej pracowa�. Ludzie zastanawiali si�, kiedy odpoczywa�. Je�li by�o co�, co przynios�o mu ujm� w oczach ludzi, to fakt, �e odmawia� ca�kowitego przyj�cia na siebie swojej roli. Wi�kszo�� najemnik�w musia�a znosi� poni�anie i obelgi. Corbie nie zaakceptowa�by tego. Tylko jeden cz�owiek wywar� presj� na Corbiego, gdy zaskoczy� go sk�adaj�cego siebie w ofierze. Corbie zbi� go bezlito�nie. Nikt nie podejrzewa� go o prowadzenie podw�jnego �ycia. Na zewn�trz by� Corbiem - najemnikiem i nikim wi�cej. Ta rola wros�a mu w serce. Kiedy by� w domu, a miasto t�tni�o jeszcze �yciem, by� Corbiem - odbudowuj�cym nowy dom ze starego. Dopiero gdy zapada�a noc, a ulice przemierza� tylko nocny patrol, stawa� si� Corbiem - cz�owiekiem z misj�. Corbie - znalaz� skarb w �cianie kuchni czarownika i zabra� go na g�r�, gdzie inny Corbie - przyszed� z g��bin. Ogl�da� skrawek papieru, zawieraj�cy tuziny s��w, skre�lone dr��c� r�k�. Zaszyfrowany klucz. Wtedy wychudzon�, ogorza�� twarz Corbiego rozpromieni� szeroki u�miech. Ciemne oczy zab�ys�y, a palce zapali�y lamp�. Corbie usiad� i przez godzin� patrzy� przed siebie zamy�lony. Potem, nadal u�miechaj�c si�, zszed� na d� i wyszed� z domu. Ilekro� spotka� nocny patrol, unosi� r�k� w niemym pozdrowieniu. By� teraz znany. Nikt nie kwestionowa� jego prawa do spacerowania po okolicy i ogl�dania uk�adu k�. Wr�ci� do domu, gdy jego nerwy uspokoi�y si�. I tak nie m�g�by usn��, wi�c zabra� si� za studiowanie papier�w, odszyfrowywanie i t�umaczenie, a� napisa� opowie�� w formie listu, kt�ry przez ca�e lata czeka� na swoje przeznaczenie. 5. R�WNINA STRACHU Jednooki przystan��, �eby powiadomi� mnie, �e Pupilka zamierza przes�ucha� Cordera i pos�a�ca. - Konowale, widzia�e� j�? Wygl�da mizernie. - Widz�, radz�, ale ona ignoruje moje uwagi, wi�c co mog� zrobi�? - Minie ze dwadzie�cia lat, zanim znowu poka�e si� kometa. Nie ma sensu, �eby zapracowywa�a si� na �mier�, prawda? - Jej to powiedz. Ja otrzymuj� wci�� t� sam� odpowied�, �e zamieszanie zacznie si� na d�ugo przed ponownym pojawieniem si� komety, �e to jest wy�cig z czasem. Wierzy�a w to. Ale jej ogie� jako� nie m�g� nas rozpali�. Byli�my odizolowani na R�wninie Strachu, odci�ci od �wiata. Walka z Pani� czasami wkrada�a si� w nasz� szar� codzienno��, pobudzaj�c nas do �ycia. R�wnina zbyt cz�sto absorbowa�a nasze umys�y. Przy�apa�em si� na obserwowaniu Jednookiego. Ten przedwczesny pogrzeb nie by� dla niego dobry. Nie wykorzystuj�c swych umiej�tno�ci, os�ab� fizycznie. Wiek zacz�� odciska� na nim swoje pi�tno. - Podobno ty i Goblin �wietnie si� bawili�cie - zagai�em, chc�c podnie�� go na duchu. Nie m�g� si� zdecydowa�, czy roze�mia� si� szyderczo, czy obrzuci� mnie ponurym spojrzeniem. - Znowu byli�cie sob�, co? - podpuszcza�em go, ale w odpowiedzi tylko mrukn�� co� pod nosem. - Co? - Hej, wy! - wrzasn�� kto�. - Wszyscy na g�r�! Alarm! Alarm! Jednooki splun��. - Dwa razy w jeden dzie�? Co za czort? Wiedzia�em, co mia� na my�li. W ci�gu ca�ych dw�ch lat nie mieli�my dwudziestu alarm�w, a teraz a� dwa w ci�gu jednego dnia? Nieprawdopodobne. Rzuci�em si� po �uk. Tym razem wyszli�my z mniejszym ha�asem. Elmo uciszy� kilku gadaj�cych karc�cym spojrzeniem. S�o�ce jeszcze nie zasz�o i �wieci�o nam prosto w oczy, zanim dotarli�my do wyj�cia z tunelu. - Ty cholerny g�upku! - wrzeszcza� Elmo. - Co robisz, do diab�a? - M�ody �o�nierz sta� na otwartej przestrzeni i wskazywa� co� palcem. Spojrza�em w tamtym kierunku. - O, do diab�a - szepn��em. - Do stu tysi�cy diab��w. Jednooki te� go zobaczy�. - Schwytany. Unosz�cy si� w powietrzu punkt zatacza� ko�a nad nasz� kryj�wk�. Nagle zachwia� si�. - Tak, Schwytany. Szept czy Podr�? - Dobrze widzie� starych przyjaci� - powiedzia� Goblin, do��czaj�c do nas. Nie widzieli�my Schwytanych, odk�d przybyli�my na R�wnin�. Po naszej ucieczce z Ja�owca przez cztery lata deptali nam po pi�tach, a� zmusili nas do ukrycia si� tutaj. Byli jej satrapami1, wykonawcami jej woli. By�o ich dziesi�ciu. W czasie Dominacji, gdy Pani i jej m�� zniewolili najpot�niejszych sobie wsp�czesnych, uczynili ich swymi poddanymi. Zwano ich Dziesi�cioma, Kt�rzy Zostali Schwytani. Cztery wieki temu, kiedy Bia�a R�a pokona�a Dominatora, Schwytani zeszli pod ziemi� razem ze swoimi w�adcami, gdy� kilku pozosta�o wiernych Dominatorowi. Wi�kszo�� jednak zgin�a. Lecz Pani postara�a si� o nowych niewolnik�w: Pi�rko, Szept i Podr�. Pi�rko i jeden ze starych Schwytanych, Kulawiec, polegli w Ja�owcu, gdzie my r�wnie� zap�acili�my wysok� cen� za uniemo�liwienie zmartwychwstania Dominatorowi. Pozostali - Szept i Podr� - wyjechali. Lataj�cy dywan ko�ysa� si�, poniewa� znalaz� si� w polu dzia�ania mocy Pupilki. Schwytany zawr�ci� i uda�o mu si� odlecie� wystarczaj�co daleko, by odzyska� ca�kowit� kontrol� nad dywanem. - Szkoda, �e nie przylecia� bli�ej - powiedzia�em. - Spad�by jak g�az. - Oni nie s� tacy g�upi - odpowiedzia� Goblin. - Na razie tylko nas tropi�. - Pokiwa� g�ow� i zadr�a�. Wiedzia� co�, o czym nawet nie mieli�my poj�cia. Prawdopodobnie dowiedzia� si� czego� w czasie patrolu poza R�wnin�. - Kompania rozgrzewa si�? - zapyta�em. - Tak. Co robisz, oddechu nietoperza? - Goblin skarci� Jednookiego. - Uwa�aj. Ma�y Murzyn, ignoruj�c Schwytanego, patrzy� na dzikie, ukszta�towane przez wiatr stromizny na po�udnie od nas. - Naszym zadaniem jest prze�y� - powiedzia� Jednooki z takim patosem, �e by�o jasne, i� by�o to wyzwanie dla Goblina. - A to znaczy, nie nale�y da� si� zaintrygowa� pierwszym, b�yskotliwym pokazem, jaki zobaczysz. - Co to znaczy, do diab�a? - rzek� Goblin. - To, �e podczas gdy wszyscy wyba�uszali�cie oczy na tego klauna na g�rze, inny wyl�dowa� za tamtymi ska�ami i wysadzi� kogo� - odpar� Jednooki. Obaj z Goblinem spojrzeli�my na czerwone klify, ale nic nie zauwa�yli�my. - Za p�no - powiedzia� Jednooki. - Ju� odlecia�. Uwa�am, �e kto� powinien i�� i z�apa� szpiega. Uwierzy�em Jednookiemu. - Elmo! Otrz�sn�li si� - wyja�ni�em. - Zacz�li dzia�a�-mrukn��. - W�a�nie kiedy mia�em ju� nadziej�, �e o nas zapomnieli. - Och, zapewniam ci�, �e nie zapomnieli - powiedzia� Goblin. Zn�w odnios�em wra�enie, �e mia� co� na my�li. Elmo dok�adnie zbada� teren mi�dzy nami a klifem. Wiedzia�, r�wnie dobrze jak my wszyscy, �e pewnego dnia nasze �ycie b�dzie zale�a�o bardziej od tego, co wiemy o nim ni� o naszym prze�ladowcy. - W porz�dku-powiedzia� do siebie.-Widz� to. Wezm� czterech ludzi, ale najpierw musz� zobaczy� si� z Porucznikiem. Porucznik nie wychodzi� na alarmy. On i dwaj inni m�czy�ni pe�nili stra� pod drzwiami kwater Pupilki. Je�li kiedykolwiek wr�g dotar�by do niej, to po ich trupach. Lataj�cy dywan oddali� si� na zach�d. Zastanawia�em si�, dlaczego stworzenia R�wniny nie wyzwa�y go. Poszed�em do menhira, kt�ry m�wi� do mnie wcze�niej i zapyta�em, ale nie chcia� mi tego wyja�ni�. - Konowale, zaczyna si�. Zaznacz ten dzie� - powiedzia� tylko. - Tak. Jasne. - I nazwa�em ten dzie� pocz�tkiem, cho� wszystko zacz�o si� wiele lat temu. By� to dzie� pierwszego listu, dzie� Schwytanych, dzie� Tropiciela i Psa Zab�jcy Ropuch. Menhir mia� jeszcze ko�cow� uwag�. - Na R�wninie s� obcy. - Najwyra�niej nie zamierza� broni� Schwytanych. - Menhir m�wi, �e mo�emy mie� wi�cej go�ci - powiedzia�em, gdy wr�ci� Elmo. - Teraz twoja i Milczka kolej na obserwacje? - zapyta�, unosz�c brwi. - Tak. - B�d�cie ostro�ni. Goblinie i Jednooki, chod�cie tutaj. - Pochylili ku sobie g�owy. Potem Elmo wybra� jeszcze czterech m�czyzn i poszli na polowanie. 6. R�WNINA STRACHU Poszed�em na m�j punkt obserwacyjny. Nigdzie nie by�o wida� Elma i jego ludzi. Menhir te� znikn��. S�o�ce by�o nisko, a jedynym d�wi�kiem, jaki dociera� do moich uszu, by� j�k wiatru. Milczek usiad� wewn�trz rafy koralowej, gdzie przez spl�tane ga��zie przedostawa�o si� niewiele promieni s�onecznych. Koral stanowi� dobr� kryj�wk�. Niekt�rzy rdzenni mieszka�cy R�wniny uwa�ali rafy za truj�ce. Tak wi�c tubylcza egzotyka zawsze jest dla obserwatora wi�kszym zagro�eniem ni� nasi wrogowie. Przekrad�em si� mi�dzy martwymi grzbietami do Milczka. By� wysokim, przygarbionym m�czyzn�. Jego ciemne oczy zdawa�y si� skupia� na marzeniu, kt�re umar�o. Od�o�y�em bro�. - Nic? Pokr�ci� g�ow� w niemym zaprzeczeniu. Uporz�dkowa�em poduszki, kt�re przynios�em. Z ka�dej strony os�ania�y nas ga��zie korala, wznosz�ce si� dwadzie�cia st�p w g�r�. Nie widzieli�my zbyt wiele. Jedynie przej�cie przez potok, kilka martwych menhir�w i w�druj�ce drzewa na dalekiej pochy�o�ci. Jedno z drzew sta�o nad brzegiem potoku z korzeniami zanurzonymi w wodzie. Jakby wyczuwaj�c moje zainteresowanie, zacz�o powoli wycofywa� si�. Widoczna R�wnina jest ja�owa. Egzystuje na niej tylko skromna, pustynna flora i fauna - porosty i kar�owate krzaki, �mije i jaszczurki, skorpiony i paj�ki, dzikie psy i nornice. Natykasz si� na ni� g��wnie wtedy, gdy jest ci to nie na r�k� i stawia prawdziwy op�r w najmniej odpowiednim momencie. Porucznik, kt�ry kiedy� chcia� pope�ni� samob�jstwo, m�g� sp�dzi� tu ca�e lata, nie zaznaj�c uczucia smutku. Przewa�aj�cymi kolorami by�y czerwienie i br�zy, rdza, ochra. Piasek na stromiznach mia� odcie� krwawy, jak czerwone wino, a miejscami przechodz�cy w pomara�cz. Rafy koralowe le�a�y w dole, upstrzone biel� i r�ami. Nigdzie nie by�o ani skrawka prawdziwej zieleni. W�druj�ce drzewa i kar�owate krzaki mia�y zakurzone, szarozielone li�cie, w kt�rych ziele� istnia�a jakby z przyzwyczajenia. Menhiry, �yj�ce i martwe, by�y szarobr�zowe, jak �adne rodzime kamienie na R�wninie. Nabrzmia�y cie� przemkn�� ponad dzikimi osypiskami klif�w. Pokry� wiele akr�w i by� zbyt ciemny, by m�g� by� cieniem chmury. - Lataj�cy wieloryb? - spyta�em. Milczek skin�� g�ow�. Wieloryb kr��y� mi�dzy nami a s�o�cem, ale nie mog�em go dostrzec. Od lat nie widzia�em ani jednego. Ostatnim razem, kiedy wraz z Elmo i Szeptem przemierza�em R�wnin� na polecenie Pani... Dawno temu? Tak, czas p�ynie szybko, kpi�c sobie ze wszystkich. - Obce wody pod mostem, przyjacielu. Milczek, jak to milczek, skin�� g�ow�, nie odzywaj�c si�. Nie odzywa� si�, odk�d go pozna�em, przez wszystkie lata sp�dzone z Kompani�, cho� Jednooki i m�j poprzednik, Kronikarz, twierdzili zgodnie, �e potrafi m�wi�. Z nagromadzonych aluzji i plotek wywnioskowa�em, �e w m�odo�ci, zanim zaci�gn�� si� do Kompanii, poprzysi�g� nigdy nie m�wi�. Niezag��bianie si� we wcze�niejsze �ycie cz�owieka by�o �elaznym prawem Kompanii, wi�c niczego nie mog�em si� dowiedzie�. Kilka razy widzia�em, �e niewiele brakowa�o, a odezwa�by si�, kiedy by� bardzo z�y albo rozbawiony. Jednak zawsze powstrzymywa� si� w ostatniej chwili. Przez d�ugi czas ludzie zabawiali si� dra�ni�c go, pr�buj�c nak�oni� do z�amania przyrzeczenia, ale wi�kszo�� szybko z tego rezygnowa�a. Milczek mia� setki sposob�w na zniech�cenie natr�t�w, jak na przyk�ad nape�nianie ich pos�a� kleszczami. Cienie wyd�u�a�y si�. W ko�cu Milczek wsta�, przeskoczy� nade mn� i wr�ci� do tunelu. By� jedynie ciemno ubranym cieniem w mroku. Dziwnym facetem. Nie tylko nie m�wi�, ale nie plotkowa�. I jak tu polega� na kim� takim? Na dodatek to jeden z moich najstarszych i najbli�szych przyjaci�. I jak to wyja�ni�? - No, Konowale. - G�os brzmia� g�ucho. Poderwa�em si�. Z�owrogi �miech wstrz�sn�� raf� koralow�. Menhir zaskoczy� mnie, zjawiaj�c si� nagle. Odwr�ci�em si� lekcewa��co. Menhir sta� na �rodku �cie�ki, kt�r� pod��y� Milczek. Mia� dwana�cie st�p wysoko�ci i by� ohydny. - Cze��, ska�o. Zabawiwszy si� moim kosztem, zignorowa� mnie. Sta� milcz�cy, jak g�az. Ha, ha. Menhiry s� naszymi g��wnymi sprzymierze�cami na R�wninie. Rozmawiaj� z innymi czuj�cymi gatunkami, lecz informuj� nas tylko wtedy, gdy im to odpowiada. - Co si� dzieje z Elmo? - zapyta�em. - Nic - odrzek� menhir. Czy s� magiczne? Nie s�dz�. W przeciwnym razie nie prze�y�yby w promieniu oddzia�ywania mocy Pupilki. Ale czym s�? Tajemnic�, jak wi�kszo�� �yj�cych tu dziwnych stworze�. - Na R�wninie s� obcy - powiedzia� menhir. - Wiem, wiem. Nocne stworzenia wysz�y ze swych kryj�wek. Na tle ciemniejszego nieba pojawi�y si� �wiec�ce punkty. Lataj�cy wieloryb oddali� si� na wsch�d i wreszcie mog�em dostrzec jego po�yskuj�ce podbrzusze. Potem zni�y� lot i wlok�c za sob� pn�cza, zaznacza� sw�j szlak. Poczu�em podmuch wiatru. Charakterystyczny zapach zi� dra�ni� moje nozdrza. Powietrze chichota�o i szepta�o, mrucza�o i gwizda�o w koralu. W oddali rozlega�a si� melodia wietrznych dzwon�w Starego Ojca Drzewa. Nie wiem, czy pierwszym, czy ostatnim ze swego rodzaju, ale by� unikatem. Sta� tam, wysoki na dwadzie�cia st�p i gruby na dziesi��, rozmy�laj�cy nad brzegiem potoku, promieniuj�cy czym� podobnym do strachu, z korzeniami wro�ni�tymi w geograficznym centrum R�wniny. Milczek, Goblin i Jednooki pr�bowali rozwik�a� znaczenie Starego Ojca Drzewa. Uda�o im si� dowiedzie� tylko tyle, �e nieliczni, dzicy tubylcy czcz� go i m�wi�, �e by� tu od �witu. Tubylcy nie mieli bowiem poczucia czasu. Wzeszed� ksi�yc. Kiedy skamienia�y i p�katy wisia� nad horyzontem, wydawa�o mi si�, �e co� przeci�o jego tarcz�. Schwytany? Albo jedno ze stworze� �yj�cych na R�wninie? Z tunelu dochodzi� ha�as. - Tego mi jeszcze trzeba -j�kn��em. - Goblin i Jednooki. Wola�bym, �eby zawr�cili. Goblin doskoczy� do korala i u�miechn�� si� zach�caj�co. Wygl�da� na wypocz�tego. Najwyra�niej odzyska� ju� si�y. - Dziwnie si� czujesz, Konowale? - zapyta� Jednooki. - To ma�o powiedziane. Co tu robicie? - spyta�em. - Potrzebowali�my troch� �wie�ego powietrza. - Zadar� g�ow�, spogl�daj�c na lini� klif�w. A wi�c martwili si� o Elmo. - Nic mu si� nie stanie - powiedzia�em. - Wiem - odpowiedzia� Jednooki. - Sk�ama�em. Pupilka nas tu przys�a�a. Wyczu�a jakie� poruszenie na zachodniej kraw�dzi swego pola oddzia�ywania. - Tak? - Nie wiem, co to by�o, Konowale. - Nagle Jednooki przyj�� obronn� postaw�. By� przygn�biony. Gdyby nie Pupilka, wiedzia�by, co si� dzieje. Nie mog�c robi� tego, co �wiczy� przez ca�e �ycie, zaj�� moje miejsce medyka. - Co zamierzacie zrobi�? - Wznieci� ogie�. - Co? Ogie� hucza�. Jednooki da� upust swoim ambicjom i zwl�k� wystarczaj�co du�o suchego drewna, by wyposa�y� w nie p� legionu. P�omienie rozja�nia�y ciemno�� tak, �e mogli�my dojrze� teren za potokiem w odleg�o�ci pi��dziesi�ciu jard�w. W ko�cu w�druj�ce drzewa wycofa�y si� na bezpieczn� odleg�o��. Prawdopodobnie zwietrzy�y nadchodz�cego Jednookiego. Jednooki z Goblinem przywlekli powalone drzewo zwyk�ego gatunku. W�druj�ce zostawili w spokoju, opr�cz pokrak nie radz�cych sobie z podr�owaniem na w�asnych korzeniach, ale tych by�o niewiele. Sprzeczali si�, depcz�c sobie po pi�tach, a� wreszcie rzucili drzewo. - Znika� - powiedzia� Goblin i w tym samym momencie nie zosta�o po drzewach �ladu. �udz�c si�, dok�adnie zbada�em ciemno��. Nie widzia�em i nie s�ysza�em ju� niczego. Stwierdzi�em, �e mam k�opoty z zachowaniem przytomno�ci. Po�ama�em martwe drzewo, �eby tylko co� robi�. Potem ogarn�o mnie dziwne uczucie. Wstrzyma�em oddech. Jak d�ugo zbiera�y si� menhiry? W obr�bie �wiat�a naliczy�em ich czterna�cie. Rzuca�y d�ugie g��bokie cienie. - Co si� dzieje? - zapyta�em. Nerwy mia�em napi�te do granic wytrzyma�o�ci. - Na R�wninie s� obcy - rzek� menhir. Niech diabli wezm� ton, jakim to m�wi. Usiad�em ty�em do niego i dorzuci�em drewna do ognia. Po przeciwnej stronie zobaczy�em kolejnych dziesi�� menhir�w. - Niezbyt dok�adna wiadomo�� - rzek�em po chwili. - Przyszed� jeden. To by�o co� nowego. I na dodatek powiedziane z nami�tno�ci�, kt�rej nigdy przedtem nie by�em �wiadkiem. Raz czy dwa wydawa�o mi si�, �e uchwyci�em cie� emocji w jego g�osie, ale nie mia�em pewno�ci. Ogie� zacz�� przygasa�, wi�c dorzuci�em wi�cej drewna. Od strony potoku powoli posuwa� si� w moj� stron� jaki� cie�. Sprawia� wra�enie zm�czonego. Siedzia�em, udaj�c, �e �pi�. M�czyzna podszed� bli�ej. Przez prawe rami� przewieszone mia� siod�o, w lewej r�ce trzyma� d�ug�, drewnian� skrzynk�, a pod pach� koc. Politurowana skrzynka b�yszcza�a w �wietle ognia. Mia�a siedem st�p d�ugo�ci i cztery cale grubo�ci oraz osiem cali szeroko�ci. Ciekawe. Kiedy m�czyzna przeszed� przez potok, zauwa�y�em tak�e psa. Wyn�dznia�ego, parszywego kundla o brudnobia�ej sier�ci z czarn� �at� na jednym oku i kilkoma czarnymi plamkami na bokach. Kula�, unosz�c nad ziemi� jedn� �ap�. Gdy spojrza� na ogie�, jego oczy zap�on�y jasn� czerwieni�. M�czyzna mia� ponad sze�� st�p wzrostu i oko�o trzydziestu lat. Mimo zm�czenia porusza� si� zwinnie. By� muskularny. Poszarpana koszula ods�ania�a ramiona i piersi pokryte paj�czyn� blizn. Twarz nie wyra�a�a �adnych uczu�. Zbli�aj�c si� do ognia, napotka� moje spojrzenie. Nie u�miechn�� si� ani nie zdradzi� wrogich zamiar�w. Niemal czu�em na sk�rze bij�cy od niego ch��d. Wygl�da� na twardego, lecz niewystarczaj�co, by samotnie zmierza� si� z R�wnin� Strachu. Przede wszystkim nale�a�o rozmawia� z nim tak, by zyska� na czasie. Ogie� powinien zaalarmowa� Otta, a kiedy przyjdzie sprawdzi�, co si� dzieje, zobaczy obcego i sprowadzi pomoc. - Witaj - powiedzia�em. M�czyzna zatrzyma� si� i wymieni� spojrzenie ze swym kundlem. Pies zbli�y� si� powoli, w�sz�c w powietrzu, jakby bada� otaczaj�c� nas noc. Zatrzyma� si� kilka st�p ode mnie, otrzepa�, jakby dopiero co wyszed� z wody, i po�o�y� na brzuchu. Obcy podszed� na t� sam� odleg�o��. - Rozgo�� si� - zaprosi�em go. Zrzuci� z ramienia siod�o, od�o�y� skrzynk� i usiad�. By� sztywny. Mia� k�opoty ze skrzy�owaniem n�g. - Straci�e� konia? Przytakn��. - Z�ama� nog�. Pi��, sze�� mil na zach�d st�d. Zgubi�em szlak - odrzek� m�czyzna. Przez R�wnin� przebiega�y szlaki. Kilka z nich uchodzi�o nawet za bezpieczne. Czasami. Zgodnie z formu�k� znan� tylko jej rdzennym mieszka�com. Tylko kto� zrozpaczony albo g�upi przemierza�by je samotnie, chocia�... Ten facet nie wygl�da� na idiot�. Pies zaskomla�, wi�c m�czyzna podrapa� go za uszami. - Dok�d zmierzasz? - spyta�em. - Do miejsca zwanego Fortec�. By�a to legendarna, propagandowa nazwa naszej siedziby, wymy�lona dla oddzia��w z odleg�ych miejsc. - Nazwisko? - Tropiciel. A to jest Pies Zab�jca Ropuch. - Mi�o mi was pozna�, Tropicielu, Zab�jco Ropuch. Pies warkn��. - Musisz u�ywa� jego ca�ego imienia. Pies Zab�jca Ropuch - wyja�ni� m�czyzna. Zachowa�em powag� tylko dlatego, �e by� taki du�y, ponury i wygl�da� na twardziela. - Co to jest ta Forteca? - zapyta�em. - Nigdy o niej nie s�ysza�em. Oderwa� ciemne oczy od kundla i u�miechn�� si�. - S�ysza�em, �e le�y w pobli�u Pami�tek. Dwa razy wym�wiono t� nazw� w ci�gu jednego dnia! Czy to dzie� dw�jek? Nie, do diab�a, to nieprawdopodobne. Wygl�d tego faceta nie podoba� mi si�. Za bardzo przypomina� naszego brata Kruka. L�d i �elazo. Uda�em zak�opotanie i chyba nie�le mi to wysz�o. - Pami�tki? Pierwsze s�ysz�. To musi by� gdzie� dalej na wsch�d. Po co tam idziesz? Zn�w si� u�miechn��. Pies otworzy� jedno oko i rzuci� mi zgubne spojrzenie. Nie uwierzyli mi. - Mam przekaza� wiadomo�ci. - Rozumiem. - Przede wszystkim paczk� zaadresowan� do kogo� imieniem Konowa�. Strzykn��em �lin� mi�dzy z�bami i ostro�nie zbada�em otaczaj�c� nas ciemno��. Kr�g �wiat�a skurczy� si�, lecz liczba menhir�w pozosta�a nie zmieniona. Zastanawia�em si�, gdzie podziali si� Jednooki i Goblin. - To imi� s�ysza�em - powiedzia�em. - To chyba jaki� �amacz ko�ci. - Pies spojrza� na mnie z politowaniem. Jednooki wyszed� z ciemno�ci za plecami Tropiciela, z mieczem gotowym do zadania ciosu. Do diab�a, ale cicho si� porusza�. Czy�by u�ywa� czar�w. Zdradzi�em go, robi�c zdziwion� min�. Tropiciel i jego pies obejrzeli si�. Obaj przestraszyli si� na jego widok. Pies poderwa� si� i obna�y� k�y. Potem przywar� do ziemi i kr�ci� si�, szukaj�c miejsca, z kt�rego m�g� mie� nas wszystkich na oku. Po chwili, r�wnie cicho, pojawi� si� Goblin. U�miechn��em si�. Tropiciel rozejrza� si�. Jego oczy zw�y�y si�. Wygl�da� na zamy�lonego, jak cz�owiek odkrywaj�cy, �e wci�gni�to go w karcian� gr� z graczem ostrzejszym ni� oczekiwa�. Goblin zachichota�. - Konowale, on chce wej��. To znaczy, zabieramy go na d�. Tropiciel wyci�gn�� r�k� po swoj� skrzynk�, ale pies warkn��. Tropiciel zamkn�� oczy, a kiedy je otworzy�, zn�w odzyska� kontrol� nad sob�. U�miech powr�ci� na jego twarz. - Konowa�, co? A wi�c znalaz�em Fortec�. - Znalaz�e�, przyjacielu. Powoli, �eby nie alarmowa� nikogo, Tropiciel otworzy� torb� przymocowan� do siod�a, wyj�� z niej paczk� owini�t� w nieprzemakalny materia� i poda� mi j�. By�a bli�niaczo podobna do tej, kt�r� otrzyma�em p� dnia wcze�niej. - Gdzie j� dosta�e�? - zapyta�em, chowaj�c paczk� za pazuch�. - W Wio�le. - Opowiedzia� mi t� sam� historyjk�, co poprzedni pos�aniec. Skin��em g�ow�. - A wi�c przyjecha�e� z daleka? - Tak. - Powinni�my zabra� go do �rodka - oznajmi� Jednooki. Uchwyci� sens moich s��w. Nale�a�o postawi� tego pos�a�ca twarz� w twarz z poprzednim i sprawdzi�, czy posypi� si� skry. Jednooki u�miechn�� si� z�o�liwie. Spojrza�em na Goblina. Zaakceptowa� plan. Nie wiem dlaczego, ale �aden z nas nie czu� si� w porz�dku wobec Tropiciela. - Chod�my - powiedzia�em. Podnios�em si� z ziemi, nie wypuszczaj�c �uku z r�ki. Tropiciel spojrza� na �uk. Chcia� co� powiedzie�, lecz w ostatniej chwili zamkn�� usta, jakby dopiero wtedy rozpozna� go. U�miechn��em si� i odwr�ci�em. Mo�e pomy�la�, �e zdoby�em go w starciu z Pani�. - Chod� za mn� - poleci�em. Pos�ucha�. Jednooki i Goblin pod��yli za nim, ale �aden nie pom�g� mu nie�� baga�y. Pies ku�tyka� obok niego z nosem przy ziemi. Zanim weszli�my do �rodka, spojrza�em na po�udnie. Czy Elmo wr�ci� ju� do domu? Mo�e nie zauwa�y�em go? Zaprowadzili�my Tropiciela i jego kundla do strze�onej celi. Nie protestowali. Obudzi�em Ottona, kt�ry zaspa� i nie stawi� si� na wart�, a potem poszed�em do swoich kwater. Pr�bowa�em zasn��, ale ta przekl�ta paczka, le��ca na stole, nie dawa�a mi spokoju. Nie by�em pewien, czy chc� przeczyta� jej zawarto��. Jednak ciekawo�� okaza�a si� silniejsza. 7. DRUGI LIST Konowale: Bomanz patrzy� przez lunet� na dzi�b Wielkiego Kurhanu. Cofn�� si�, zanotowa� k�t i rozwin�� jedn� ze swych jedwabnych map. To tam odkopa� siekier� TelleKurre. Teren by� lekko pofa�dowany. To dobrze, my�la� Bomanz. Mniej gruntowej wody, kt�ra mog�aby zniszczy� zakopane dzie�a sztuki. Jedynym problemem by�a bujna ro�linno�� - kar�owate d�by, dzikie r�e i truj�cy bluszcz. Przede wszystkim truj�cy bluszcz. Bomanz nienawidzi� tego szkodliwego chwastu. Na sam� my�l o nim zaczyna� si� drapa�. - Bomanz. - Co? - Odwr�ci� si�, unosz�c grabie. - Prrr! Uspok�j si�, Bo. - Co jest z tob�? �eby zakrada� si� w ten spos�b! To nie jest �mieszne, Upiaszczony. Chcesz, �ebym zgrabi� ten idiotyczny u�miech z twojej twarzy? - O, jeste�my dzisiaj w paskudnym nastroju? - Upiaszczony by� zgarbionym starcem mniej wi�cej w wieku Bomanza. Jego ramiona opad�y do przodu w �lad za g�ow�, jakby zw�szy� �lad. D�onie pokrywa�a sie� niebieskich �y�, a na sk�rze widnia�y plamy w�trobowe. - A czego, do diab�a, oczekujesz? Wyskakujesz na cz�owieka z krzak�w... - Krzak�w? Jakich krzak�w? �wiadomo�� p�ata ci figle, Bo? - Upiaszczony, pr�bowa�e� z�apa� mnie w pu�apk�, odk�d ksi�yc by� zielony. Dlaczego nie za�atwisz tego raz na zawsze? Najpierw Jasmine zatruwa mi �ycie, potem Tokar kupuje ode mnie wszystek towar i musz� wykopywa� nowy, a teraz jeszcze musz� ta�czy� z tob�? Odejd�. Nie jestem w nastroju. Upiaszczony u�miechn�� si� szeroko, pokazuj�c resztki spr�chnia�ych z�b�w. - Nie z�apa�em ci�, Bo, ale nie oznacza to, �e jeste� niewinny. Tylko �e nigdy ci� nie z�apa�em. - Je�li nie jestem niewinny, to musisz by� cholernie g�upi, skoro nie z�apa�e� mnie przez czterdzie�ci lat. Do diab�a, cz�owieku, nie mo�esz uczyni� �ycia �atwiejszym dla nas obu? Upiaszczony roze�mia� si�. - Masz szcz�cie. Wkr�tce wysy�aj� mnie na emerytur�. Bomanz opu�ci� grabie, przygl�daj�c si� Stra�nikowi. Upiaszczony wydziela� kwa�ny od�r b�lu. - Naprawd�? Przykro mi - powiedzia� Bomanz. - No chyba! M�j zast�pca mo�e by� wystarczaj�co sprytny, by ci� z�apa�. - Daj spok�j. Chcesz wiedzie�, co robi�? Ustalam, kt�r�dy zeszli rycerze TelleKurre. Tokar chce okazalszych przedmiot�w. Najlepsze, co mog� zrobi�, to i�� tam i da� ci pretekst do powieszenia mnie. Podaj mi r�d�k�. - Rabowanie pag�rk�w, co? - zapyta�, podaj�c ��dany instrument. - Tokar to zasugerowa�? Lodowate ig�y wbi�y si� w grzbiet Bomanza. To by�o co� wi�cej ni� przypadkow