Agnieszka Hałas Sen o Lilii Stretch your arms out for the fire for another dark desire In the fields you burn with loss again as you dream your life away (Sirenia) 1. Żywa woda Dzień był zimny, ponury. Płatki śniegu wirowały w powietrzu, roztapiając się w zetknięciu z błotem pokrywającym ulice. – Świece, świe-e-ce! – wołała ochryple rudowłosa, ośmioletnia na oko dziewczynka z koszem na plecach, kuśtykając przez kałuże. Powłóczyła prawą nogą, której kolano i stopa wykręcały się do wewnątrz. Wspierała się na kiju, a pełen determinacji sposób, z jakim stawiała kroki wskazywał, że jest przyzwyczajona do swojego kalectwa i stara się radzić sobie, jak może. W miejscach, gdzie nie pokrywało ich błoto, jej bose stopy były sine z zimna. Przechodnie mijali ją obojętnie, czasem ktoś popatrzył ze współczuciem, nie zatrzymując się jednak. Kanikeli przystanęła, żeby odpocząć i poprawić kosz na ramionach. Z rezygnacją zważyła w dłoni woreczek, w którym znajdował się całodzienny utarg – marnych kilka miedziaków. Jeśli przyniesie do domu tylko tyle, ojczym ją zbije... Jednak nie wyglądało na to, żeby miało jej się jeszcze dzisiaj poszczęścić. Zaczynało zmierzchać, ulice pustoszały. Zimno przenikało przez jej połataną sukienkę, gryząc aż do kości. Zdecydowała się wracać na przedmieście, na poddasze, gdzie matka o tej porze pewnie już miesza kaszę w garnku, ojczym popija na rozgrzewkę, jego mokre robocze ubranie suszy się przy palenisku. Może zlitują się, gdy zobaczą, jaka jest zziębnięta, i nie każą jej iść spać bez kolacji... Pochłonięta marzeniami o cieple i jedzeniu przestała zwracać uwagę na otoczenie. Zresztą nawet gdyby w porę spostrzegła, co się święci, i tak nie zdążyłaby uciec. Wypadli na nią z ciemnego zaułka – ulicznicy, bosi i równie obdarci jak ona. Jeden rąbnął ją pięścią w twarz, drugi zatkał usta i przytrzymał dziewczynkę na tych parę sekund, których trzeba było, żeby ściągnąć jej z pleców kosz i zerwać z szyi woreczek z miedziakami. Na koniec celny kopniak podciął jej nogi, obalając w błoto. Tupot ich stóp ucichł, zanim Kanikeli zdążyła się podnieść, szlochając. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, co będzie, jeśli odważy się wrócić teraz do domu, bez świec i bez pieniędzy. Odszukała swój kij i dźwignęła się na nogi. Przenocuje gdziekolwiek bądź, a rano się zastanowi co dalej. Pokuśtykała przed siebie, pociągając nosem i rozcierając zlodowaciałe ręce. Śnieg sypał coraz gęściej; szybko dotarło do niej, że nocleg w bramie nie wchodzi w grę. Ale domy mają przecież piwnice. I czasem bywa, że niedbała służąca zostawi nie zasunięty skobel w drzwiach od podwórza. Zbudziła się, dygocząc. Nie od razu przypomniała sobie, czemu jest tak okropnie zmarznięta i czemu siedzi skulona na zimnej posadzce wśród jakichś rupieci, zamiast leżeć pod kołdrą na piecu razem z młodszym rodzeństwem. Potem uświadomiła sobie, że w mroku pojawiła się jaśniejsza plama – zarys uchylonych drzwi, za którymi pełga czerwona poświata, a do jej uszu dobiegają głosy. Podniesione, gniewne głosy. Właśnie one wyrwały ją ze snu. Dziewczynka wahała się przez chwilę, lecz ciekawość była silniejsza od strachu. Podkradła się ostrożnie do drzwi i przytknęła oko do dziurki od klucza. Pomieszczenie było nieduże i okropnie zagracone. Piętrzyły się tam księgi, na stole stały szklane naczynia o dziwacznych kształtach, na półkach połyskiwały słoje z podejrzaną zawartością. Żarzące się w palenisku węgle oświetlały sylwetki trojga ludzi – młodej kobiety z dzieckiem w ramionach, niechlujnie odzianego starca o rozwichrzonych bokobrodach oraz kogoś, kto miał na sobie ciemny płaszcz z kapturem nasuniętym tak nisko, że twarz ginęła w jego cieniu. – Twoja siostrzenica zaklina, wielmożny panie, byś jej pomógł przez wzgląd na pamięć matki – odezwała się błagalnie dziewczyna, spoglądając to na jednego, to na drugiego z mężczyzn. – Mąż oddali ją, jeśli się dowie, że urodziła potworka... Starzec roześmiał się chrapliwie, ponuro. – Moja siostrzenica? Wzgląd na pamięć matki?! Wolne żarty. Wracaj do twojej pani i powiedz, że alchemik Vensel wielce się uraduje na wieść o jej hańbie, a jeszcze bardziej – jeśli usłyszy, że mąż ją przegnał z domu na cztery wiatry. Alchemik Vensel nie poczuwa się do związków z rodziną, jako że rodzina raczyła się go przed laty wyrzec i wykopać na ulicę bez grosza przy duszy, a szanowna siostrzyczka wraz ze swą córunią nie ruszyły wówczas palcem w jego obronie. Jazda, zabieraj się stąd razem z tym szkaradzieństwem! Dziewczyna skuliła się, jakby ją uderzył. Dziecko zaniosło się dziwnym, cienkim płaczem, przypominającym miauczenie kota. – Czekaj, Vensel – odezwał się zakapturzony. – Zastanów się. Eliksir do jutra straci moc. – Nie pakuj w to nosa, żmiju! To nie twoja sprawa. – Nie moja? Jak diabli moja! To ja go dla ciebie uaktywniłem, zakładając, że podzielimy się zapłatą jak zwykle! Poświęciłem czas i moc, i co? – Bo nie wiedziałem, że chodzi o moją, bodaj ją Otchłań pochłonęła, siostrzenicę! Dobrze, jeśli aż tak bardzo potrzebujesz tych trzystu leri, sam ci tyle zapłacę, z własnej kieszeni! – Vensel, stary głupcze! – Zakapturzony rąbnął pięścią w stół, aż zadzwoniły kolby. – Wiesz co to znaczy w oczach undyn, jeśli proszę o łaskę uzdrowienia dla kogoś po to, żeby potem wylać uzdrawiający eliksir do rynsztoka?! – Więc idź do szpitala dla ubogich i wlej go do gardła pierwszemu lepszemu biedakowi! Żeby cię szlag, Brune! Też sobie wymyślił problem. Rób jak uważasz i nie zawracaj mi głowy! – Alchemik chwycił ze stołu płaską butelkę i pociągnął długi łyk. Jego wzrok padł na dziewczynę, tulącą niemowlę do piersi. – A ty co, jeszcze tu tkwisz? Precz, jazda, bo klątwą poczęstuję! – Złapał ją szorstko za ramię. – Albo nie! Sam cię wyprowadzę. Wstawaj! Drzwi otworzyły się. Kanikeli ledwie zdążyła się cofnąć i przypaść do ziemi za wielkim kufrem. Mamrocząc przekleństwa, starzec powlókł dziewczynę w kierunku schodów. Choć sama trzęsła się ze strachu, przez cały czas usiłowała uspokoić dziecko, zanoszące się niesamowitym, miauczącym płaczem. W końcu opuścili piwnicę i wszystko ucichło. – Przeklęty, zgorzkniały, mściwy kretyn – wymamrotał zakapturzony, stając w progu. – Dobrze. Skoro tak, od jutra szukasz sobie innego wspólnika, Vensel. Ja mam cię powyżej uszu. Nagle znieruchomiał, nasłuchując, po czym jednym kocim ruchem pochylił się i schwycił Kanikeli za kark, wyciągając ją z kryjówki. – A ty co tutaj robisz? – spytał z bezbrzeżnym zdumieniem. Dygocząc od stóp do głów, dziewczynka otworzyła usta, ale nie była w stanie wydobyć głosu. Widząc jej strach, mężczyzna zsunął kaptur. Przez otwarte drzwi laboratorium sączyło się dość światła, by mogła się przekonać, że nie wyglądał ani trochę przerażająco. Był młody, a włosy spadające luźno na ramiona upodabniały go do studentów, którzy czasem kupowali od niej świece. Przez chwilę wydawało jej się, że jego oczy zamigotały żółto, ale musiało to być złudzenie. Żmij, przypomniała sobie. Tak go nazwał ten cały Vensel. To słowo kojarzyło jej się mgliście z czymś złym, ze złą magią. Czarną magią – przeciwieństwem tej dobrej, srebrnej. Ale instynktem dziecka ulicy wyczuła, że nie musi się bać. – Gdzie twoi rodzice? Jesteś bezdomna? – Gdy nadal nie odpowiadała, mężczyzna końcami palców dotknął jej czoła. Pokiwał głową, jakby nagle wszystko stało się dlań jasne. – Czekaj. Załóż to, ogrzeje cię trochę. – Bezceremonialnie ściągnął z kołka przy drzwiach stary, połatany, ale ciepły watowany kubrak, pewnie własność alchemika, i podał jej. Potem zaryglował laboratorium, klucz od kłódki schował za obluzowaną cegłę w ścianie i wziął Kanikeli za rękę. – Chodź, sierotko. Odprowadzę cię do domu, ale wcześniej pójdziemy coś przegryźć. W zaułku niedaleko portu, w drewnianej budzie mieściła się malutka jadłodajnia prowadzona przez odmieńców, otwarta niezależnie od pory dnia czy nocy. O późnych porach często można tam się było natknąć na prostytutki, przychodzące, żeby pokrzepić się kęsem gorącej strawy, poprawić makijaż i posiedzieć chwilę w miejscu przyjaźniejszym niż ulica. Jednak tej nocy było za zimno nawet dla nich. Śnieg sypał gęsto, jakby nigdy nie miał przestać. Buda w środku nie wyglądała zachęcająco, wiekowe stoły lepiły się od brudu, ale jedzenie dawano tam dobre. Kanikeli dostała zupę z soczewicy, chleb, wędzoną makrelę i nic więcej nie trzeba jej było do szczęścia. W końcu z pełnym zadowolenia westchnieniem odsunęła talerz, wytarty do czysta ostatnim kęsem chleba z makrelą. Nowy przyjaciel ogrzewał ręce o kubek z herbatą, z miną jakby nad czymś się zastanawiał. – Właściwie, czemu by nie? – szepnął w pewnej chwili. Rozejrzał się; byli sami, spiczastoucha odmianka, która ich obsłużyła, poszła na zaplecze. Wyjął spod kurtki buteleczkę do połowy wypełnioną płynem, który lśnił łagodnym światłem niczym skroplony blask księżyca. – Co to? – spytała bez tchu dziewczynka. – Żywa woda. Jest w stanie uzdrowić z każdej choroby, każdego kalectwa. Pij, nie bój się. Płyn smakował jak zwykła woda, tyle że bardzo zimna. Kanikeli przełknąwszy wzdrygnęła się, gdy jej ciało przeniknął lodowaty prąd. Spojrzawszy na swoje nogi rozczarowała się; nie było widać żadnej różnicy. – Kości nie naprawiają się tak od razu – wyjaśnił żmij, odgadując jej myśli. – Musisz poczekać z miesiąc, może dwa... Tym lepiej, nikt się nie zorientuje. Co by było gdybyś ni z tego, ni z owego wróciła do domu zdrowa? Czekaj, tu masz coś jeszcze. Trzymaj i nie zgub. Oczy Kanikeli rozbłysły na widok złotej monety, wartej więcej, niż świece, które jej skradziono. Teraz musiała tylko wymyślić jakieś naprawdę dobre kłamstwo. Drgnęła, ale nie cofnęła się, kiedy człowiek w czerni ujął ją za ramię. Popatrzyła na niego ufnie. – Zapomnij – szepnął, przesuwając dłonią przed jej oczami. 2. Drugie spotkanie Przyjęcie było z gatunku tych, których Krzyczący w Ciemności, nie rozmiłowany w zbytku i nie cierpiący ostentacji, szczerze nie znosił. Yeri, jedyna córka grafa Amavey, niedawno zadebiutowała na salonach Eume. Jej wdzięki wzbudziły nader żywe zainteresowanie samego księcia Imaveda. Moralność w wyższych sferach stanowiła pojęcie bardzo względne, przeliczalne na złoto i tytuły, toteż graf udawał, że o niczym nie wie, a po cichu był jak najbardziej za. Jednak dalszy rozwój wydarzeń zaskoczył wszystkich. Zaledwie po miesiącu książę zdecydował się na separację z żoną, z którą miał dwóch dorastających synów. To już było coś naprawdę bardzo niezwykłego. W wyższych sferach nikogo nie dziwiło posiadanie kochanek i kochanków, podobnie jak małżeństwa istniejące tylko na papierze – unie majątków tudzież nazwisk. Ale separacja? Po miesiącu? Dla jakiegoś podlotka? Na swoje nieszczęście księżna pochodziła ze znamienitego co prawda, lecz zubożałego rodu. Nie miała krewnych na tyle wpływowych, by mąż musiał się z nimi liczyć, i nie wniosła w posagu tak wielkiego majątku, by przejmował się jego utratą. Z kolei rodzina Amavey, choć o mniej znakomitych korzeniach, posiadała i rozległe dobra, i wpływy na kilku dworach. Więc nie chodziło bynajmniej li tylko o urodę młodziutkiej Yeri. Tym silniej zraniona została duma własna księżnej. Urodziny Yeri przypadały na noc letniego przesilenia. Książę postanowił wyprawić dla niej z tej okazji wspaniały bal w swojej rezydencji. Powszechnie uważano, że to może być preludium do rozwodu z podziałem majątku i pozbawieniem synów prawa do tytułu oraz ogłoszenia zaręczyn z młodziutką faworytą. Graf Amavey obawiał się o córkę. Podstępem i przekupstwem zdobył niejasne, lecz niepokojące informacje, z których wynikało, że księżna szykuje zamach na rywalkę. Jakaż okazja mogła być lepsza, niż ów właśnie bal. Zasugerowanie księciu, aby przyjęcie odwołał, nie wchodziło w grę. Najbardziej oczywistym wyjściem byłoby wynajęcie dublerki, ale na to graf nie chciał się zgodzić ze względu na ryzyko. Nie przemawiał do niego argument, że wielu ubogich rodziców chętnie poświęciłoby jedną z córek, gdyby to oznaczało, że reszta dzieci będzie mieć zapewniony chleb. Krzyczący w Ciemności, choć to on podsunął pomysł z dublerką, po cichu pochwalał decyzję grafa. Ostatecznie stanęło na tym, że żmij został wynajęty, aby ochraniać Yeri Amavey. I takim to sposobem w noc letniego przesilenia wylądował z pozłacanym bilecikiem wstępu w książęcej rezydencji nad Zatoką Snów, kilkadziesiąt mil na zachód od Eume. Odrzucając uprzejmą ofertę grafa, gotowego pomóc w stworzeniu kamuflażu, zjawił się we własnym, nienagannie czystym, ale skromnym czarnym ubraniu i białej koszuli. Iluzją zasłonił blizny na policzku, postarzył się odrobinę i sprawił, że ciemne włosy wydawały się szpakowate. Jednym słowem – wcielił się idealnie w rolę preceptora, ściągniętego na przyjęcie tylko po to, by dyskretnie miał oko na którąś z bogatych latorośli. Panna Amavey, delikatna, czarnowłosa, odziana w pieniste koronki, jako jedna z nielicznych kobiet wystąpiła bez korygującej rysy symbiotycznej maski i wywarła, trzeba przyznać, olśniewające wrażenie. Płynęła u boku księcia, rozdając naokoło uśmiechy, jakby już widziała przed swoim imieniem tytuł księżnej. Żmij z kieliszkiem w ręku wyszukał sobie dogodny punkt obserwacyjny na galerii. Siedząc przy samej barierce, nieco schowany za bujną palmą w ozdobnej donicy, miał doskonały widok na wszystko, co się działo na dole. Wyglądało na to, że graf uprzedził córkę, aby się pilnowała. Nie utrudniała żmijowi zadania, mieszając się z największym tłumem. Wyraźnie manewrowała tak, aby usadowić się w jakimś cichym zakątku i skłonić ukochanego, by poświęcił uwagę tylko jej. Książę w końcu delikatnie się zniecierpliwił; pocałował ją w policzek i odszedł, by wdać się w rozmowę z grupką wojskowych. Yeri dla odmiany otoczyło stadko przyjaciółek, kolorowych i rozgadanych jak papużki. Wyglądało na to, że wszystko jest tak, jak być powinno. A jednak Krzyczącego dręczyło nieuchwytne uczucie niepokoju. Sączył najlepsze wino z książęcych piwnic, ledwie czując jego smak, i mrużąc oczy przepatrywał tłum w poszukiwaniu możliwych źródeł zagrożenia. Nagle jego uwagę zwróciła dziewczyna o płomiennie rudych włosach, w ciemnozielonej sukni z brokatowymi rękawami. Też należała do tych nielicznych odważnych, które się pojawiły bez masek, a jej twarz wyglądała jakoś dziwnie znajomo. Gawędziła z mężczyzną w peruce, którego oblicze połyskiwało perłową warstwą symbiontów, a gdy zagrano walca, przyłączyła się do niego na parkiecie. Tańczyła z gracją nimfy, lecz gdy szła, utykała nieznacznie, prawie niedostrzegalnie. Teraz był już pewien, że się nie myli. Ona tutaj, w aksamitach i klejnotach. Jak to się dziwnie losy plotą... Nagłe, ostrzegawcze ukłucie czerni w jego głowie przegnało wszelkie myśli poza jedną. Żmij poderwał się, skoczył w kierunku schodów, roztrącając gości. Razem z innymi z parkietu schodził człowiek w złotej masce i szkarłatnym kaftanie, nieco zbyt krzykliwym jak na wymogi elegancji. Jednak tym, co go najbardziej wyróżniało z tłumu, była aura, brzydka aura determinacji. Mijając grupkę dziewcząt nieoczekiwanie odwrócił się, szybko jak wąż. W jego ręku błysnęło coś szklanego... Yeri instynktownie zrobiła unik, chowając się za smukłą blondynką w błękitach. Ciśnięty płyn wylądował na twarzy, dekolcie i sukni tej dziewczyny. W tej samej sekundzie żmij uaktywnił zaklęcie, które na mgnienie oka wypełniło powietrze iskrami i wonią siarki. Wysiłek był olbrzymi – pociemniało mu przed oczami, wsparł się ciężko o poręcz schodów. Nie miał czasu dbać o to, czy ktoś zwrócił na niego uwagę. Zmusił się, żeby przełamać słabość, popatrzeć w dół, myśląc tylko o jednym – czy zdążył. Wokół dziewcząt gromadził się krąg przerażonych gości. – Medyka! – krzyknął ktoś. Zawtórował mu drugi, pełen rozpaczy głos. – Isabel! Przez tłum przepychał się siwowłosy mężczyzna w wojskowym galowym mundurze. Chwycił dziewczynę w błękitnej sukni za ramiona, potrząsnął nią. – Isabel, spójrz na mnie... Obrócił ją ostrożnie ku światłu, odgarnął z twarzy mokre włosy. – To woda – szepnął z niedowierzaniem. – Tylko woda... U ich stóp witriol z sykiem przeżerał kosztowny dywan i parkiet. Jakby dopiero teraz uświadomiła sobie, co ją ominęło, Isabel histerycznie się rozszlochała. Krzyczący w Ciemności otarł z czoła pot. Popatrzywszy ponownie w dół zaklął cicho; szkarłatny kaftan i złota maska leżały na parkiecie. Człowiek, który je nosił, ulotnił się w zamieszaniu. Kątem oka żmij złowił kilka podejrzliwych spojrzeń. Nadeszła pora, żeby się dyskretnie wycofać. Jeśli kręcili się tu jacyś słudzy srebra... Z galerii prowadziły w głąb rezydencji dwa korytarze. Wybrał ten węższy i słabiej oświetlony. Wyminął dwóch służących niosących tace z ciastem, jakąś rozmigdaloną parkę, skręcił za róg. Pusto. Odetchnął, ale w sekundę później zesztywniał, słysząc za sobą głos. – Brune?... Odwrócił się, odruchowo unosząc rękę, by zablokować wrogi cios lub zaklęcie. Opuścił ją zaraz, gdy poznał, z kim ma do czynienia. – Kanikeli. – Lekko skłonił głowę. – Pierwszy raz się zdarzyło, żeby mój czar zapomnienia nie zadziałał. Jestem ci zobowiązany za zachowanie dyskrecji. – Co tam się stało? – spytała dziewczyna z napięciem w głosie, wskazując głową w kierunku sali balowej, gdzie szumiało teraz jak w ulu pełnym bardzo rozzłoszczonych pszczół. – Był zamach na Yeri Amavey. Na szczęście nieudany. Zmarszczyła brwi. – O, na bogów. Nawet jeśli nieudany, to i tak ten bal chyba już długo nie potrwa. – Niewątpliwie. – Ale to nie znaczy, że nie możemy zamienić kilku słów. – Uśmiechnęła się do niego jak do starego przyjaciela. Cholera. Sparaliżować ją, uśpić? Nie chciał marnować sił. Było mu słabo, paskudnie. Oparł się o ścianę, usiłując wyglądać i mówić naturalnie. – Co tu robisz? – Och, towarzyszę markizowi de Uries. – Powiedziała to z pozorną obojętnością, ale było widać, jak bardzo jest dumna z tego faktu. Żmij, który wciąż miał wrażenie jakby tamtą dziewczynkę w łachmanach widział ledwie wczoraj, przeliczył w myślach lata. No tak, mogła mieć teraz jakieś osiemnaście, dziewiętnaście. Najlepszy wiek; już nie płyciutka piętnastka, lecz wciąż na tyle młoda i świeża, by kusić starych wyjadaczy. Przyjrzał się dziewczynie uważniej, od razu zauważając subtelne, lecz znaczące szczegóły wskazujące, że ktoś ją umiejętnie wykreował na piękność, mimo że przecież wcale pięknością nie była. Szkoła kurtyzan, albo tylko jedna, za to znająca się na rzeczy mistrzyni. Największym atutem Kanikeli były bujne rude loki, które nosiła nonszalancko rozpuszczone. Mleczną cerę jak dawniej pstrzyły piegi. Nie próbowała ich maskować pudrem, co wyglądałoby ohydnie. Śmiały, lecz elegancki krój sukni uwydatniał kształtną sylwetkę. Miała jasne brwi i rzęsy, ale za to piękne, zmysłowe usta, dumnie nosiła głowę. Niemniej, z taką choćby panną Amavey nie mogła się równać, jeśli chodzi o urodę. Musiała naprawdę mieć coś w sobie, skoro tak wysoko postawiony sponsor wybrał właśnie ją, przymykając oko na jej pochodzenie... Zmęczenie ucięło te rozmyślania. Zaczynało mu się kręcić w głowie. Serce kołatało, w skroniach czuł ciężkie pulsowanie. Zdążył wyjąć chustkę, zanim z nosa pociekła krew. – Co ci jest? – zaniepokoiła się Kanikeli. – Szlag by to... – Nagle było mu wszystko jedno. – Potrzebuję żyły. – Użyj mnie – zaofiarowała się bez namysłu. Rzut wewnętrznego wzroku powiedział mu, że nie stanowiła dobrego źródła sił – jej aura była przygaszona, a umysł obwarowany blokadami. Niewątpliwie jedno i drugie stanowiło pamiątkę z dzieciństwa, które nauczyło ją, że tłumienie uczuć pomaga przetrwać. Czerpanie z kogoś takiego wymagało bezwzględności, na którą kiedyś by się nie zdobył. Ale teraz ledwie się tym przejął. – Będzie bolało – ostrzegł jedynie. – Nie szkodzi. Wziął tylko tyle, ile potrzebował, żeby uaktywnić portal do willi grafa. Zanim weń wstąpił, uniósł dłoń, żeby rzucić czar zapomnienia, ale rozmyślił się. Patrzył na Kanikeli, póki nie zniknęła za zasłoną wirującej mgły. 3. Kwiaty i iluzje Śnieg sypał coraz gęściej w zapadającym zmierzchu. Wszystko było tak, jak szesnaście lat wcześniej, kiedy obdarta dziewczynka kuśtykała ulicami Shan Vaola. Tylko miasto inne. I bruk zamiast błota. I teraz to smukła młoda kobieta szła energicznym krokiem przez oświetlone latarniami ulice, rozbrzmiewające turkotem karet, a białe płatki osiadały na jej rudych włosach, na podszytym futrem płaszczu i na koszyku ze sprawunkami, który niosła. Przed siedzibą cechu płatnerzy grał na flecie uliczny muzyk w łachmanach. Mijając go, Kanikeli nagle poczuła uderzenie chłodu. Cofnęła się, żeby wrzucić monetę do miseczki, a prostując się spojrzała uważnie w twarz, ukrytą w cieniu kapelusza. – Brune?... – Proszę o wybaczenie, panienka się omyliła – powiedział cicho, ale już nie miała wątpliwości, że to on. – Mieszkam w starej kamienicy naprzeciwko fontanny z centaurem, na piętrze. Jeśli chcesz, odwiedź mnie jutro wieczór – szepnęła samymi wargami. Ledwie zauważalnie skinął głową i zaczął znowu grać. Nie wydawało jej się prawdopodobne, że żmij się zjawi. Mimo to czekała z bijącym sercem. Gdy na zewnątrz było już całkiem ciemno, usłyszała stukanie do drzwi. Otworzyła. Jej oczom ukazał się flecista z ulicy, w brudnym, wystrzępionym przyodziewku. Uniosła brwi, ale gestem zaprosiła go do środka. Zaledwie przekroczył próg, iluzja opadła z niego jak płaszcz. Łachmany stały się normalnym ubraniem, twarz odmłodniała, a policzek przecięły na ukos trzy szramy – jedyny szczegół, którego Kanikeli sobie nie przypominała. Skłonił się lekko. – A zatem spotykamy się po raz trzeci. – Tak – tylko tyle przyszło jej do głowy. – Proszę, chodź do salonu, usiądź... Wina? – Czemu nie. Przyniosła do stołu karafkę i kieliszki. Spojrzenie żmija prześliznęło się pytająco po jej czarnej, pozbawionej ozdób sukni. – Jestem wdową – wyjaśniła. – Od roku. Salon był urządzony skromnie, ale wygodnie, w kominku płonął ogień. Krzyczący upił łyk wina. Było lepsze, niż się spodziewał. – Mieszkasz tu bez służby? – Muszę się liczyć z wydatkami. Nawet przy niedużych dochodach jedna dziewczyna do pomocy w domu byłaby normą. Uznał, że tak daleko posunięta oszczędność to widocznie spadek po paskudnym dzieciństwie. Ale popatrzył na Kanikeli z nowym szacunkiem. Też był przyzwyczajony do radzenia sobie sam. – Co porabiasz w Tay? – spytała. – Interesy – machnął ręką, dając do zrozumienia, że nie zamierza się wdawać w szczegóły, czego zresztą się spodziewała. Zegar wybił godzinę. Trzynaście razy. Żmij spojrzał ze zdziwieniem. – Jest zepsuty – wyjaśniła Kanikeli. – Zegarmistrz nie umiał go naprawić. Uśmiechnął się nieznacznie, na tyle nieznacznie, by był to rzeczywiście uśmiech, a nie zniekształcony przez blizny grymas. – Jak zacznie wariować jeszcze bardziej, daj mi znać, może przyda się parę egzorcyzmów. Słyszałem kiedyś o duchu, który się zagnieździł w zegarze z kurantami i noc w noc wygrywał marsze pogrzebowe. Dość kłopotliwe dla właścicieli, jak się możesz domyślić. Zapalę, dobrze? Przytaknęła, choć w pierwszej chwili nie zrozumiała o co chodzi. Wyjął spod kurtki lufkę i woreczek z bryłkami czegoś, co wyglądało jak zestalona brunatna żywica. – Opium z domieszkami, za mocne na fajkę – wyjaśnił, choć nie zapytała. Wytrząsnął kilka okruchów na talerzyk, po czym przechylił świecę, szepnął coś i płomień wbrew prawom natury spełzł w dół, obejmując je. W powietrze wzniosła się smużka dymu, na którą żmij już czekał z lufką. Kanikeli patrzyła z zainteresowaniem, ale bez zgorszenia; w kręgach, w których się obracała jako laleczka arystokratów narkotyki były elementem codzienności, jak wino. – Kim on był? – spytał ni w pięć, ni w dziewięć, gdy na talerzyku nie zostało nic prócz odrobiny brązowego osadu. – Kto? – Twój mąż. – Rzeźbiarzem. Jednym z najlepszych, wykonywał zamówienia dla dworu. – Uśmiechnęła się przelotnie, ale ten uśmiech zaraz zgasł. – Zmarł po dwóch latach, na zarazę... Był dobrym człowiekiem. – Przykro mi. – Krzyczący skłonił głowę. Choć mówił normalnie, widać było, że opium już nieco spowolniło jego ruchy. Źrenice miał zwężone w kreseczki. Kanikeli usiadła wygodniej, w bardziej naturalnej pozie. Przymknęła oczy. Ta odrobina oparów narkotyku, która rozeszła się w powietrzu, podziałała i na nią, sprowadzając przyjemne uczucie ciepła i odprężenia. W wąskich, śniadych dłoniach żmija pojawił się flet. Popłynęła melancholijna melodia. Na ile dziewczyna mogła ocenić, grał świetnie, jak zawodowy muzyk. Zdawało się, że opium nie tylko mu w tym nie przeszkadza, ale wręcz pomaga się skupić, wypierając ze świadomości wszystko prócz taktów i nut. Czas płynął, ogień w kominku przygasł, jedna, potem druga świeca skurczyła się do rozmiarów ogarka. W końcu Kanikeli stłumiła ziewnięcie i Krzyczący zrozumiał, że trochę za bardzo przeciągnął wizytę. Dla niego od lat noc była normalną porą funkcjonowania. Zaczął się zbierać do wyjścia. – Przyjdziesz tu jeszcze? – spytała dziewczyna. Oczy żmija rozjaśniły się zaskoczeniem i wdzięcznością, która starczyła za odpowiedź. Przyszedł nazajutrz, a po kilku dniach znowu. Był ostrożny, zmieniał iluzje – za pierwszym razem pojawił się jako starzec z przepaską na oku, potem jako odmieniec o skórze białej jak wapno. Kanikeli była jednak przekonana, że to zbytek ostrożności z jego strony, że gdyby był poszukiwany w związku z jakimś niedawnym wyczynem, nie narażałby jej na niebezpieczeństwo swoich wizyt. Czytając między wierszami zgadywała, że nie tak dawno temu zachorował lub został ranny, a teraz oszczędza się, wraca do sił. Nie pytała, co właściwie porabia w Tay, z czego się utrzymuje. Za każdym razem palił opium albo przychodził już przesiąknięty jego zapachem. Grał na flecie albo gawędzili na neutralne tematy. Podejrzewała, że potrzebował jej obecności na podobnej zasadzie, jak maku – żeby się wyciszyć i zapomnieć. Żmij lubił pozory, zawsze go bawiły. Udawanie brudnego żebraka, odmieńca, przed którym normalni ludzie cofają się z obrzydzeniem, albo ogłupionego narkotykami dekadenta, o włos od stoczenia się na dno, który za złoto zrobi wszystko. Zarazem jednak ukrywał coś jeszcze – pustkę i samotność za murem zimnego spokoju, sarkastycznego uśmieszku, sztyletów. Kanikeli – ze swoimi sukniami, salonem, nazwiskiem po mężu – należała do innej warstwy, innego świata. Ale wciąż widział w niej to obdarte dziecko, któremu kiedyś pomógł i pamiętał jak po latach pomogła jemu, chociaż nie musiała. Prawie był w stanie uwierzyć, że mógłby zdjąć maskę, którą przywdział na jej użytek. Pozwolić, by poznała całą schizofreniczną skalę jego egzystencji – od bywania w siedzibach najbogatszych rodów, gdzie zepsuci do szpiku kości arystokraci płacili mu i drżeli przed nim, przez tajemne księgi, rozmowy z demonami i zaklęcia o najwyższym stopniu skomplikowania, po krycie się w lochach, układy z mętami, gorączkę i wyczerpanie, gdy magia pochłonęła zbyt dużo jego sił życiowych, doby przechorowane w samotności w jakiejś ciemnej dziurze, ilekroć musiał się odtruć, bo opium już na niego nie działało... Może to niegdysiejsze dziecko rynsztoka nie cofnęłoby się znając prawdę. Tym razem siedzieli bez świec. Dźwięki fletu sączyły się cichym strumyczkiem, a wtórowało im trzaskanie ognia w kominku. – Czy długo zostaniesz w Tay? – spytała dziewczyna, gdy melodia umilkła. – Nie. Właśnie miałem ci powiedzieć. Wyjeżdżam pojutrze. Zapadło milczenie. Kanikeli zastanawiała się, co powiedzieć; nie wypadało wszak go pytać o plany. Zanim zdążyła coś wymyślić, Krzyczący w Ciemności przemówił znowu. – Właściwie to mam dla ciebie niespodziankę na pożegnanie. Pod warunkiem – uśmiechnął się kącikiem ust – że nie boisz się żmijowych niespodzianek. – Nie, pod warunkiem, że są miłe. – To już sama ocenisz. – Wyjął z kieszeni zapisany zwitek pergaminu i rzucił go w płomienie, po czym skinął dłonią, szepcząc formułę. Ogień zgasł. Na moment otoczyła ich ciemność. Dziewczyna zamknęła oczy, a gdy je otworzyła, ujrzała, że miejsce sufitu zajęło wygwieżdżone niebo. Ponad gałęziami drzew lśnił olbrzymi, błękitnawy księżyc, jak ze snu lub wizji. Siedzieli na zwalonej kłodzie nad brzegiem jeziora o toni spokojnej jak lustro. Noc rozbrzmiewała rechotaniem żab, cykaniem świerszczy, szelestem trzcin. – Gdzie jesteśmy? – szepnęła po długiej chwili Kanikeli, rozglądając się z fascynacją. Księżyc zgasił barwę jej włosów i nadał skórze alabastrową bladość. Wyglądała jak rusałka. – W sferach, daleko poza materialnym światem, w enklawie zwanej przez niektórych Zandorrą. – Żmij mówił szeptem, a jego źrenice fosforyzowały w półmroku. – Chciałem ci pokazać to miejsce, zanim wyjadę. Czy widzisz te białe lilie tam, nad samą wodą? Kwitną tylko wtedy, gdy księżyc jest w pełni. Jeśli słyszą wówczas muzykę, zaczynają śpiewać. Podniósł flet i zagrał kilka nut. W odpowiedzi najbliższy z kwiatów zakołysał się. Zabrzmiał delikatny dźwięk, podobny do odgłosu szklanych dzwonków; potem dołączyły kolejne, zlewając się w akord. A potem popłynęła muzyka – cicha i dziwnie chłodna, nieziemska. Przywodziła na myśl odległe astralne przestrzenie, przez które szybują świetliste duchy. Żmij grał przez chwilę, ale gdy przestał, lilie śpiewały dalej. – Nie zamilkną teraz aż do świtu. Jeśli chcesz, możemy posiedzieć i posłuchać jakiś czas. Nie zimno ci? – Nie. Chwilę trwali w milczeniu, bez ruchu. Krzyczący w Ciemności wpatrywał się w wodę, zatopiony w myślach. Księżycowa poświata złagodziła ostre linie jego twarzy. Dopiero teraz Kanikeli uświadomiła sobie coś, co już dawno powinno ją było uderzyć – że przez tych szesnaście lat nie postarzał się ani o dzień. – Brune?... – odezwała się cicho. – Aha? – Spójrz na mnie, to coś ci powiem. Odwrócił się, ale Kanikeli nie rzekła nic, uśmiechnęła się tylko. W jej oczach pełgały figlarne ogniki. Zanim zdążył się cofnąć, pogładziła go po policzku, przesuwając palcami wzdłuż blizn. Znieruchomiał z tłukącym się sercem. Lada moment pod wpływem daru, którego te blizny były stygmatem, rudowłosa ujrzy w umyśle obraz tego, z kim – z czym – tak naprawdę miała do czynienia. Nie chciał tego, nie chciał, by zareagowała strachem i wstrętem. Ale też nie starczyło mu silnej woli, żeby odsunąć jej dłoń. Kanikeli pocałowała go delikatnie, z bliska zajrzała w oczy. Choć się uśmiechała, w jej spojrzeniu czaił się lęk i żmij zrozumiał, że wyczuła czerń, a mimo to nie cofa się, nie wzdraga przed dotykaniem go. Nie potrafił i nie chciał przedłużać wahania. Odwzajemnił pocałunek, potem wtulił twarz w szyję dziewczyny – tak ostrożnie jakby była z porcelany, chociaż samo ciepło jej ciała budziło w nim piekielny głód, prawie ból. Stopniowo ogarnęło go oszołamiające uczucie, jakby tonął; wszystko odpływało gdzieś daleko. Oderwał się i popatrzył na nią znowu, jakby po raz pierwszy uświadamiając sobie, jaka jest śliczna, kiedy się uśmiecha. Wyjął z jej włosów spinki, rozwinął i rozplótł warkocz. Rozsznurował stanik sukni, żeby móc przyłożyć policzek do skóry tam, gdzie jest najdelikatniejsza, wsłuchać się w bicie serca. Mógłby po prostu przycisnąć jej ręce do skroni. Mógłby – gdyby był skrzywiony do tego stopnia, co niektórzy spośród ka-ira – wgryźć się w jej szyję i ssać krew. Tuląc Kanikeli, jednocześnie chłonął siłę życiową rudowłosej, jakby chciał wypić jej duszę. Ale opanował się, zanim osłabła. – Przepraszam – szepnął, trochę przestraszony. – Bolało? Nie chciałem... – Spokojnie – uśmiechnęła się. – Jestem silniejsza, niż sądzisz. Przysunęła się jeszcze bliżej, niby to od niechcenia pogładziła go po karku. Z satysfakcją spostrzegła, jak reagował, nawet przygaszony przez mak – drgnął, oddychał szybciej. – Jesteś... nierozsądna. – Jego twarz na moment skurczyła się w tiku; potrząsnął niecierpliwie głową. – Odważniejsza niż przypuszczałem. Silniejsza też. Ale nierozsądna. – Żebyś się nie zdziwił jeszcze bardziej. My, kobiety, lubimy zaskakiwać. – Może na dzisiaj wystarczy już zaskakiwania. Zaśmiała się ciepło. – Brune. Żarty żartami, ale ja mówię prawdę. Mogę ci ofiarować więcej, niż przypuszczasz. Wciąż patrząc mu w oczy, nakryła dłonią blizny. – Na pewno więcej, niż jedną noc. Pod warunkiem, że będziesz chciał. – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytał, bardzo cicho. – A jak sądzisz? Tak często o tobie myślałam przez te wszystkie lata. Marzyłam i czekałam... Chciał coś powiedzieć, ale zamilkł. Patrzył na nią tak, że zadrżała, spuściła wzrok. – Niemądra dziewczyno – szepnął zdławionym głosem. – Co ty o mnie wiesz... – Może więcej, niż ci się zdaje. Tak bardzo potrzebujesz, żeby ktoś przy tobie był. Więc czemu nie ja? Milczał, więc pocałowała go raz jeszcze. – Czemu nie ja? – powtórzyła. Potrząsnął lekko głową, ale potem się uśmiechnął. Marzyciel, łatwo daje się oszukać, pomyślała smutno. Bo przecież w rzeczywistości musiała się przełamywać, robić dobrą minę do nie tak dobrej gry. Przy tak bliskim kontakcie z czarnym magiem nie dało się nie wychwytywać aury, którą wyobraźnia, nieproszona, przetwarzała na obrazy budzące atawistyczny dreszcz obrzydzenia i grozy. Jaskinie, lochy, katownie, po których miotał się potwór z żółtymi źrenicami – wężowa, upiorna jaźń ka-ira... Ale też Kanikeli wiedziała, jak wytłumić zwidy, skupiając się na tym, co rzeczywiste. Przyjemne. Trochę wzruszona, a trochę rozbawiona jego powściągliwym zachowaniem, sama rozsznurowała suknię do końca, pozwalając jej zsunąć się z ramion. Nie nosiła pod spodem gorsetu, jedynie białą jak śnieg halkę na ramiączkach. – A ty co? Zamierzasz tak siedzieć i patrzeć?... – Nie zareagował, więc zaczęła się bawić guzikami jego koszuli, rozpinając jeden za drugim. Ku jej zdumieniu powstrzymał ją. – Nie kuś, kusicielko – szepnął, całując ją w policzek i zapinając koszulę z powrotem. – Bo się obrażę – uniosła brwi. Uśmiechnął się melancholijnie, przepraszająco. – Opium... – skłamał; tak naprawdę przestraszył się, ostrożność wzięła górę. – Ubierz się, bo zmarzniesz. Posiedź tu chwilę ze mną, to wystarczy. Otworzył oczy, wyrwany jakimś szelestem z zamyślenia. Nasłuchiwał chwilę, ale wokół panował spokój. Widmowy księżyc Zandorry zniżył się, znak, że śpiewające lilie wkrótce umilkną. Pora wracać do świata ludzi, gdzie zapewne wstaje już ranek. Kanikeli spała, wsparta o niego. Objął ją, ostrożnie, żeby się nie zbudziła. Jeszcze nie wiedział – nie zastanawiał się – co dalej. Po raz pierwszy od bardzo dawna znów czuł się oczyszczony, wolny od czerni. Gdy się obudziła, świtało. Leżała na sofie, okryta kocem. W pokoju było ciepło, ogień pochłaniał świeżo dołożone polana. Żmij wyciągnął się na podłodze przed kominkiem, podkładając ręce pod głowę. Uśmiech błąkał się po jego twarzy. Wstając, Kanikeli zachwiała się, musiała się oprzeć o ścianę. Czuła się tak zmęczona, jakby przez całą noc coś wysysało z niej krew, kropelka po kropelce. Podniósł na nią przepraszający wzrok. – Zaraz sobie pójdę, bez obawy. Czekałem tylko, aż się zbudzisz. Ale wrócę, możesz mi wierzyć. – To znaczy? – A jak sądzisz? Nie zostawię cię tu na długo. Jeśli podtrzymujesz to, co powiedziałaś wczoraj... – Zamyślił się, potem pstryknął palcami. – Zobaczymy. Coś wykombinuję. Kanikeli odgarnęła do tyłu splątane loki i też się uśmiechnęła. Należała do kobiet, którym ani zmęczenie, ani włosy w nieładzie i wymięta suknia nie są w stanie ująć czaru i pewności siebie. – Co powiesz na śniadanie? – Nie po opium. Nie rób sobie kłopotu. – Ale herbatę wypijesz? – Chętnie. Wyszła, zostawiając go sam na sam ze zgiełkiem myśli. Czuł się bardzo dziwnie, oszołomiony, jakby cała wiedza i chłód maga nagle go opuściły – jednocześnie szczęśliwy i pełen strachu. Co teraz? Marzenia to jedno, ale rzeczywistość... Zegar uderzył. Trzynaście razy. Choć nigdy nie wierzył w przesądy, Krzyczący nagle poczuł trzeźwiące, chłodne ukłucie niepokoju. Za długo jej nie było. Kanikeli wróciła z herbatą. Postawiwszy tacę na stole, wyjęła z kieszeni buteleczkę z ciemnego szkła i odmierzyła kilkanaście kropel do jednego z kubków, który następnie podała żmijowi. – A to co znowu? – zmarszczył brwi. – Coś, co ci pomoże rzucić to świństwo – odparła ze spokojem. – Nie mogę patrzeć, jak sobie niszczysz zdrowie. Nieufnie wciągnął gorzkawy, przyjemny aromat. Rozpoznał pięć różnych ziół. W tym istotnie naloksis, zapobiegającą objawom głodu po odstawieniu opiatów, ale również goździki i anyż, dodane tylko po to, żeby zamaskować zapach dwóch pozostałych. Jego oczy zwęziły się, ale dziewczyna tego nie spostrzegła. Udał, że pije. Tak jak się spodziewał, nie miała odwagi przyglądać mu się zbyt uważnie. Błąd, Kanikeli, błąd, moja miła. Musisz się jeszcze sporo nauczyć. Wstała raptownie i wyszła. Żmij odstawił kubek. Odczekał chwilę, po czym poszedł za nią, ciszej niż duch. Wystarczyło, że zamknął oczy i już wiedział, do którego pokoju weszła. A razem z nią znajdował się tam ktoś jeszcze, ktoś, czyja aura parzyła srebrem. Krzyczący w Ciemności stanął za drzwiami i czekał, tak spokojny, że jego samego to przerażało. Już wiedział. Ale i tak zmroziło go, gdy usłyszał jej cichy głos, prawie szept. – Zrobiłam, jak kazałeś, panie. Podałam mu środek usypiający dar. – Świetnie, moja droga – zamruczał niewidoczny mag. – A teraz... Nie było mu dane dokończyć. Drzwi otworzyły się. Żmij zaledwie zarejestrował wzrokiem Kanikeli, która zamarła w pół ruchu, rozwierając usta do krzyku, który nigdy nie zabrzmiał. W miejscu, gdzie powinna się znajdować tafla zwierciadła, kłębiła się mgła... Z rąk Krzyczącego chlusnął szkarłatny ogień, trafiając w sam jej środek. Rozległ się zniekształcony przez odległość, skrzeczący wrzask, urwany gwałtownie. Na posadzkę znikąd posypały się odłamki szkła; zwierciadło zmaterializowało się ponownie, pokryte siecią pęknięć, kilku dużych fragmentów brakowało. Mimo że przejście zamknęło się, w powietrzu trwała słaba woń spalonego mięsa. Nie użył zwykłego ognia i mag po drugiej stronie lustra, jeśli przeżył, spędzi miesiące w bandażach nasączonych oliwą, choćby leczyli go najlepsi uzdrowiciele. Kanikeli ciężko oparła się o ścianę. Podniosła ręce i wpatrywała się w nie tak, jakby nie wiedziała, co widzi. Choć stała o krok od zwierciadła, płomienie nie uczyniły jej najmniejszej krzywdy, ale w szoku nie uświadamiała sobie tego. Żmij dwoma krokami przemierzył dzielącą ich odległość. Pisnęła, gdy chwycił ją za ramię, bezskutecznie próbowała się wyrwać. – Rozumiem, że mogłaś mnie uważać za naiwnego – ale żeby aż tak? I dlaczego nie od razu, po co był ten teatrzyk wczoraj? – Głupie pytanie; oczywiście, żeby uśpić jego czujność. – Kanikeli... do diabła... czemu? Pod rudowłosą ugięły się kolana. Chwycił ją zanim upadła. – Czemu? – powtórzył, już całkiem cicho. Spojrzała na niego z twarzą zalaną łzami. Była dobrą aktorką, ale jego naiwność przeceniła po raz kolejny. Z zimną furią pomyślał, że spryciara będzie teraz grać ofiarę, małą skrzywdzoną dziewczynkę. Nie pomylił się. – Zorientowali się... nic się przed nimi nie ukryje, mają oczy i uszy w całym mieście... Dali mi wybór, współpraca albo więzienie... loch, z bandytami... piętno na czole... Żmij nie słuchał, w jej ogarniętym paniką umyśle mógł czytać jak w otwartej książce. Już wiedział, że kłamała, że sama poszła do nich, skuszona obietnicą bajecznej nagrody. Pięćset tysięcy leri – a srebrni mistrzowie omamiania sumień utwierdzili ją w przekonaniu, że czyni dobrze. Drobny podstęp w słusznej sprawie... Gdyby drążył głębiej, znalazłby jeszcze inny powód. Myśli, które ją dręczyły w długie bezsenne noce po śmierci męża – że to kara Zmroczy za to, że w dzieciństwie została uleczona mocą czerni, za żywą wodę ofiarowaną przez przeklętego... Ale nie miał siły drążyć, dociekać motywacji. Łatwiej było przyjąć najprostsze wytłumaczenie, to, które najbardziej bolało. Raczej wyczuł niż dostrzegł podejrzany, szybki ruch. Kanikeli nie doceniła jednak refleksu żmija. Złapał ją za nadgarstek i z całej siły wykręcił rękę, aż z okrzykiem bólu rozwarła palce. Na ziemię upadł sztylecik o klindze ze srebra, pokrytej tajemnymi znakami. Środek bezpieczeństwa na wypadek, gdyby wywar nie podziałał... Twarz Krzyczącego stężała. – Szkoda... – szepnął zduszonym głosem, unosząc dłoń. Oczy dziewczyny rozszerzyły się w oczekiwaniu na ognisty pocisk. Ale z palców żmija strzeliły sine iskry czaru paraliżującego. Potem przycisnął ręce do jej skroni i czerpał, póki nie straciła przytomności. 4. Koniec snu Dom Lahouri w Kang słynął z rozrywek, jakie oferowała znudzonym arystokratom o specyficznych gustach. Przede wszystkim oferowała dzieci, ale nie tylko. Na koneserów czekały u niej również dorosłe profesjonalistki wyćwiczone w nietypowych usługach, odmianki o dziwnej anatomii, a wreszcie – wachlarz bardzo odważnych propozycji dla tych, którzy lubowali się w zadawaniu bólu. Podobno więcej niż raz zdarzyło się, że dziewczynę okaleczono w jej przybytku nożem albo zachłostano na śmierć. Za pozwoleniem właścicielki i oczywiście za niebotyczną opłatą. Żmij znał to miejsce i znał Lahouri, bo musiał znać, ale nie prowadził z nią interesów. Raz wyświadczył jej przysługę i został sowicie wynagrodzony. Złoto przyjął, lecz gdy zaproponowała mu dodatkowo wieczór z jedną z dziewcząt, zimno odmówił. Nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek tu wróci. Dom, położony w jednej z podlejszych dzielnic, górował nad otaczającymi budynkami – okazały, z kolumnami przy wejściu. Tego wieczoru, jak co dzień, latarnie zapraszająco płonęły nad bramą, przed którą stało kilka powozów. W saloniku na parterze panowała zwodniczo przyjazna atmosfera. Wystrój wnętrza niczym się nie różnił od spotykanego w zamożnych mieszczańskich domach. Lahouri – dobrze trzymająca się kobieta w średnim wieku, z mocno upudrowanymi włosami – siedziała przy stoliku, a naprzeciwko niej dwóch elegantów w symbiotycznych maskach. Pośrodku szylkretowego blatu błyszczał pokaźny stosik złotych monet; widać uiszczano właśnie opłatę lub dopiero negocjowano cenę. Kiedy drzwi niespodziewanie się otworzyły, poderwali się wszyscy troje; jeden z gości zamarł z otwartymi ustami, drugi z przekleństwem dobył szpady. Mieli prawo się przestraszyć. Krzyczący w Ciemności wyglądał jak upiór, z ziemistą, mokrą od potu twarzą, na której blizny uwydatniły się bardziej niż kiedykolwiek. – Przyprowadziłem ci prezent, Lahouri – powiedział cicho. Pstryknął palcami i zza jego pleców wyłoniła się rudowłosa dziewczyna. Blada jak płótno, poruszała się niezgrabnie niczym kukiełka na sznurkach. Na skinienie żmija, potykając się, wyszła na środek komnaty. – Nie posiada własnej woli. – Głos Krzyczącego brzmiał chrapliwie. – Jest związana czarem posłuszeństwa, którego na pewno sama nie złamie. Będzie wykonywała twoje polecenia. – Wszelkie polecenia? – upewniła się Lahouri z uśmiechem godnym hieny. – Wszelkie. To znaczy, że musisz uważać, bo jeśli jej rozkażesz na przykład skoczyć z okna, usłucha. Zostawiam ci ją, zrób z nią, co chcesz. Tylko przerażone oczy wskazywały, że rudowłosa wszystko słyszy i rozumie. – Ładny podarek, magu. – Właścicielka domu uniosła brwi. – Na tyle ładny, że wybaczę ci, żeś tak niegrzecznie tu wtargnął. Ale na drugi raz, jeśli łaska, nie wchodź bez zapowiedzi. – Nie ma obawy. – Twarz żmija nagle wykrzywił tik, tak mocno, że miał problemy z artykułowaniem słów. – Ja tu nie przyjdę... nigdy więcej. Nie, chciała krzyknąć Kanikeli, błagam, nie zostawiaj mnie tu... Ale z jej gardła wydobył się jedynie zdławiony jęk. Krzyczący w Ciemności wyszedł, nie oglądając się. Stuknęły zamykane drzwi. Goście Lahouri już zbliżali się, szczerząc zęby. Nie, chciała szepnąć. Ale nie mogła. Odźwierny nazywał się Bhagat i był – a przynajmniej starał się być – uczciwym człowiekiem w parszywym świecie. Pracował dla Lahouri tylko dlatego, że z czegoś trzeba żyć. Żmija poznał od razu, choć widział go wcześniej tylko raz, i nie odważył się go nie wpuścić. Nie należał do strachliwych, ale żółte płomyki w oczach ka-ira wystarczyły, aby rozsądek wziął górę; zresztą widok obezwładnionej czarami dziewczyny był aż nadto wymowny. Bhagat odczekał długą chwilę, żeby się uspokoić, potem podążył w ślad za nieproszonymi gośćmi, aby upewnić się, że pani nic nie grozi. Ledwie wszedł na piętro, dostrzegł sylwetkę w czarnym odzieniu. Krzyczący w Ciemności stał przy stoliku w rogu korytarza. Trzęsącymi się rękami rozplątywał rzemyki sakiewki, z której następnie wyjął lufkę i ozdobne puzderko. Wysypał na lakierowany blat porcję białego proszku. Dawka wystarczyłaby, żeby pozbawić świadomości dwóch takich olbrzymów, jak Bhagat. Żmij zażył wszystko za jednym wdechem i nawet się nie wzdrygnął. – Nie wnikam, czemu jej to robisz – powiedział wolno odźwierny, wskazując głową drzwi, zza których dobiegały teraz drwiące nawoływania oraz śmiech Lahouri i jej gości. – Mniemam, że masz powody. – Słusznie mniemasz. – Kr