Katarzyna Ruszkowska Zakazany owoc Policzyła do trzech, po czym wychyliła się zza metalowego pudła i oddała kilka strzałów z ciężkiego, starego pistoletu, nie używanego już raczej w tej części Galaktyki. Błyskawicznie cofnęła głowę, tak, że seria z peemu minęła ją dosłownie o cal. Dyszała ciężko, mokra od potu koszulka lepiła się do ciała, uwydatniając kształtne piersi i płaski brzuch. Dziewczyna przyciskała plecy do chłodnej ściany pudła, modląc się w duchu, żeby Adamowi udało się zajść gliny od tyłu. Sprawdziła szybko stan amunicji. Zostało już tylko dziesięć naboi. Czekała jeszcze chwilę, starając się złapać oddech. Postrzelona noga doskwierała coraz bardziej, prowizoryczny opatrunek zsunął się w trakcie walki i rana zaczęła mocniej krwawić. Adam ciągle nie nadchodził, więc Angel postanowiła się ruszyć, żeby cwani kolesie w czarnych mundurach nie dopadli jej znienacka. Policzyła znów do trzech, po czym dała szybkiego susa do przodu, okręciła się w powietrzu i otworzyła ogień za siebie. Odpowiedziały głośne szczeknięcia peemów, jedna z kul dosięgła prawego przedramienia. Angel krzyknęła z bólu, opadając za kolejną skrzynią na ziemię. Cholera, ruszyła się za późno, zdążyli podejść, psia ich mać. Przycisnęła rękę do rany, z której obficie sikała krew. To tylko draśnięcie, pomyślała z ulgą. Sprawdziła, czy plecak nadal jest dobrze zamocowany i czy cenny ładunek nie wypadł po drodze. Na szczęście wszystko było na swoim miejscu. Nie miała już bandaży. Rozważała przez chwilę zdjęcie koszulki i owinięcie jej wokół rany i w końcu instynkt przetrwania przeważył nad wstydem. Zdecydowanym ruchem szarpnęła materiał i podarła go na pasy trzęsącymi się rękoma. Była teraz niemal zupełnie naga, wytrenowane, spocone ciało lśniło w ciemności. Zawiązała prowizoryczny opatrunek na ramieniu i przyjrzała mu się krytycznie. Krew zabarwiła szybko tkaninę na czerwono, ale płynęła już znacznie mniejszym strumieniem. Angel ścisnęła w zdrowej ręce pistolet, żeby dodać sobie otuchy. Adam wielokrotnie powtarzał jej, że powinna zacząć używać lepszego sprzętu, ale ona była przywiązana do starego Smith&Wessona. Dostała go od ojca na piętnaste urodziny. Wiedziała, że musi działać. Czuła, że słabnie z upływu krwi, zaczynało jej się kręcić w głowie, ale trzeba było wytrzymać jeszcze trochę, aż Adam znajdzie odpowiednią chwilę i wykończy tych drani, którzy na nią polowali. Przykucnęła za skrzynią na drżących nogach, po czym szybko wychyliła się i oddała kilka strzałów. Usłyszała wrzask – chyba udało jej się kogoś trafić. Zanim się schowała, przeleciało nad jej głową kilkadziesiąt pocisków. Zatoczyła się i upadła, krew z obu ran zaczęła sikać jak głupia, świat nieco rozmazał się przed oczami dziewczyny. Walczyła z utratą przytomności, ale obraz coraz bardziej się zawężał, jak podczas końcówki filmu. Kątem oka dostrzegła jakąś plandekę, zwisającą z sąsiedniego pudła i ostatkiem sił wczołgała się pod nią. Potem chyba straciła przytomność, obudził ją ból. Ktoś wyciągał ją za nogę spod plandeki, odruchowo zaczęła szukać pistoletu. Okazało się, że nadal mocno ściska go w garści. Kiedy tylko wyjechała ze swej kryjówki, nacisnęła spust. Huk wystrzału wyrwał ją z otumanienia i z przerażeniem zobaczyła, że stoi nad nią Adam, a nie żaden gliniarz... Wypuściła broń ze zbielałych rąk. – Adam... – szepnęła, wpatrując się w spoconą i brudną twarz brata. – Wszystko w porządku, aniołku. Nie trafiłaś. Ale następnym razem nie strzelaj do mnie, ok? – Uśmiechnął się wesoło. – Chodź, droga wolna. Musimy się spieszyć, trochę mi zajęło, zanim znalazłem cię pod tą plandeką. – Pomóż mi wstać. – Angel odetchnęła z ulgą. Mężczyzna dopiero teraz dostrzegł jej rany, gdyż w ciemności nie było widać zbyt wiele. Stwierdził również inny, niecodzienny dosyć fakt. – Aniołku, jesteś goła – powiedział nieco zdziwiony. Patrzył na nią przez chwilę, po czym westchnął i ściągnął z grzbietu koszulę. – Masz, włóż to. Tymi dziurami po kulach zajmiemy się już na statku. – Podał jej rękę i podniósł z podłogi. Dziewczyna nie była jednak w stanie ujść więcej niż kilka kroków. – Braciszku, chyba musisz spadać beze mnie. Trochę kiepsko mi idzie chodzenie. Może ukryjesz mnie gdzieś i wrócisz po mnie później? Gliny w większych ilościach pewnie już tu jadą. – powiedziała chrapliwie, opierając się o niego, żeby nie upaść. Ale on tylko roześmiał się znowu i szybkim ruchem wziął ją na ręce. Chciała protestować, ale już ruszył, rozglądając się czujnie przed wyjściem z magazynu. Na horyzoncie widzieli łuny wybuchów – wojsko wykańczało zapewne oddziały, wysłane na chwalebną, lecz samobójczą misję, która miała odciągnąć uwagę od zadania, które oni wykonywali. Chyłkiem przeszli przez szosę i ukryli się w lesie, otaczającym hale fabryczne i magazyny, w których rozegrała się walka. Do miejsca, gdzie ukryli lądownik, był jeszcze kawałek drogi. Musieli się spieszyć, gdyż gliny mogły wypuścić bojowe psy, które z łatwością dognałyby ich wśród drzew. Poza tym ściągnęły już na pewno posiłki i element zaskoczenia nie dawał im już przewagi. Adam przedzierał się mozolnie przez las, starając się odnaleźć ścieżkę, którą tu przyszli. Angel zasnęła, czy też może zemdlała z upływu krwi i ciążyła mu bardzo, utrudniając poruszanie się w gąszczu. Sam też był już bardzo znużony i kilka razy o mało nie upadł. Szedł tak dopiero kilka minut, potykając się co chwila i dysząc z wysiłku, kiedy usłyszał w oddali ujadanie psów. Ulepszone genetycznie, wspomagane wszczepami wilczury były chlubą Herdonu. Adama przeszedł zimny dreszcz. Był przygotowany na to spotkanie, razem z Angel obmyślili sposób na potwory, ale w tej chwili jasny i bezpieczny pokój, gdzie omawiali szczegóły planu, wydawał się nieskończenie odległy. Pewność, że ucieczka się powiedzie, nagle go opuściła. Czując nieprzyjemne ściskanie w żołądku, przyspieszył jeszcze kroku, szukając niezgrabnie w kieszeni środka, który udało im się kupić na czarnym rynku w stolicy Herdonu. Miał ponoć zmylić węch wilczurów i dać obojgu dodatkowych kilka minut na ucieczkę. Nie przewidzieli jednak wówczas tego, że Angel będzie ranna i całkowicie niezdolna do biegu. Adam rzucił za siebie srebrzystą kapsułkę i pobiegł truchtem dalej. Usłyszał cichy syk, kiedy gaz wydobywał się z urządzenia. Ale nie miał wielkiej nadziei, że to wystarczy. Czynił taki hałas, przedzierając się przez las, że psy nie potrzebowały węchu, ich ultraczuły słuch w zupełności wystarczy. Zatrzymał się na chwilę przy kępie drzew. Noc otulała go nieprzeniknionym płaszczem mroku, nie świecił żaden z księżyców Herdonu, a gwiazdy nie przebijały ciężkiej powłoki chmur. Spływał potem i krwią Angel, lecz nie zwracał na to uwagi. Z plecaka wyjął niewielkie urządzenie, które uruchamiało nadajniki, ukryte wcześniej w lesie. Według obietnic handlarza miały one zmylić słuch psów, nadając dźwięki na odpowiednich częstotliwościach i skierować je na mylny trop. Modlił się, żeby zadziałały. Z trudem podniósł siostrę i ruszył dalej truchtem, co jakiś czas włączając kolejny nadajnik. Ujadanie psów było coraz bliżej, doganiały swoją ofiarę, słyszał to w ich triumfalnym wyciu. Starał się biec jak najszybciej, gałęzie drzew rozcinały mu twarz, potknął się raz i prawie upadł, przygniatając ranną dziewczynę. Pogoń była tuż, deptała mu po piętach, niemal czuł na plecach oddechy czerwonookich wilczurów, niezawodnych niczym sama śmierć. Wreszcie wybiegł na niewielką polankę i prawie wpadł na burtę swego lądownika. Chłód metalu otrzeźwił go trochę, Adam szybko wystukał kod, otwierający drzwi. Wrzucił Angel niezbyt delikatnie do środka, sam wtoczył się za nią i ostatkiem sił walnął ręką w przycisk, zamykający wejście. Doczołgał się do pulpitu sterowniczego i odpalił sekwencję powrotu do statku-matki. Kiedy startowali, na polanę wbiegały pierwsze psy. * * * Adam odetchnął dopiero, kiedy Niepokalana 3 opuściła przestrzeń kosmiczną wokół Herdonu i sobie tylko znanymi drogami poprowadził ją w stronę Terry, omijając wyznaczone tunele i placówki Straży Granicznej. Teraz wreszcie mógł zająć się Angel jak należało, a pilotowanie pozostawić komputerowi. Była nadal nieprzytomna. Puls miała bardzo wolny, leżała w zamkniętej kapsule, która dostarczała jej odpowiednią ilość tlenu, utrzymywała stałą temperaturę i chroniła przed przeciążeniami. Cienkie igły, tkwiące w żyłach Angel, wprowadzały do krwi substancje odżywcze i leki, a automatyczny medyk zajął się dezynfekcją i zaszyciem ran. Adam, ponieważ przynajmniej na razie nie mógł nic więcej uczynić dla siostry, postanowił się wykąpać. Kiedy wyszedł z kabiny, czysty i pachnący, przywdział swój zwykły, czarny strój, a pod kołnierzyk włożył koloratkę. Na szyi zawiesił srebrne koło – symbol jedności, cyklu i płodności, znak Najświętszej Marii Panny i przynależności do Kościoła Chrześcijańskiego. Ujął chłodny okrąg w dłoń i patrzył na niego przez chwilę. To był jego cel, nadzieja i odkupienie. Miłość i spełnienie. Wiara. Wreszcie wypuścił symbol z ręki i zajął się siostrą. Jej rany były już zagojone, medyk podał środek nasenny, więc spała, oddychając równo. Adam zwilżoną gąbką zaczął przemywać jej ciało, cal po calu. Była bardzo piękna, drobne, jędrne piersi reagowały na dotyk. Mężczyzna przełknął głośno ślinę. Bardzo dobrze pamiętał czasy, kiedy Angel należała do niego i traktował ją jak swoją kobietę, a nie siostrę. Dawno jednak wyzbyli się grzechu i nie zamierzał zmieniać tego stanu. Wziął się za rozczesywanie splątanych, jasnych włosów dziewczyny, które sięgały jej prawie do pasa i stanowiły wspaniałą ozdobę. Kiedy była szczęśliwa i jej błękitne oczy błyszczały wesoło, wyglądała naprawdę jak anioł. Potem z niejaką trudnością założył jej ciemny strój zakonnicy, na szyi zawiesił koło. Zaczął się modlić. Teraz, kiedy niebezpieczeństwo minęło i znów myślał jasno, modlitwa wydała mu się ukojeniem i rozwiązaniem wszystkich problemów. Nie rozumiał, dlaczego w chwilach stresu nigdy o tym nie pamiętał. Może to jego grzeszna przeszłość tak nad nim ciążyła. Angel obudziła się z lekkim bólem głowy i przez chwilę zastanawiała się, gdzie się znajduje. Zaraz jednak rozpoznała kapsułę medyczną na ich pięknym statku, Niepokalanej 3. Kiedyś latali pierwszą Niepokalaną, jeszcze w czasach, gdy niczym kosmiczni piraci napadali na inne statki, okradali świątynie i domy bogatych ludzi. Wtedy nazywali ją chyba inaczej, ale Angel nie mogła sobie przypomnieć jak. Potem dostali od Ojca Piotra Niepokalaną 2, jako prezent z okazji Chrztu Świętego, jednak po jednej z misji trzeba było oddać ją na złom – działka Statku Allaha, przed którym uciekali, podziurawiły ją jak sito. Angel podniosła się z kapsuły. Zauważyła na sobie świeże ubranie i uśmiechnęła się – Adam dobrze się nią zajął. Ruszyła, żeby go znaleźć, ale jej wzrok przykuł zakurzony, niewielki plecak, leżący pod ścianą. Podniosła go troskliwie i powoli otworzyła. Bała się tego, co było w środku, nieznanego, a przez to strasznego. Siły specjalne Stanów Zjednoczonych przechwyciły tajne dane, przewożone przez dobrze strzeżony statek kupiecki, należący do Eurosji. Przez dwa miesiące chrześcijańscy agenci próbowali zlokalizować cenny ładunek i w końcu im się udało. Dlatego właśnie rodzeństwo udało się na Herdon. W ciemnej czeluści plecaka wymacała niewielki, podłużny przedmiot, gładki i chłodny w dotyku. Wyjęła go ostrożnie. Był to metalowy pojemnik, zamknięty hermetycznie, bez żadnych oznaczeń czy napisów. Żeby go otworzyć, trzeba było podać kod, ale Angel znała się na łamaniu takich zabezpieczeń. Sięgnęła do bocznej kieszeni plecaka i wyłowiła stamtąd małe urządzenie, podobne do kalkulatora, z kilkoma przyciskami i wyświetlaczem. Włączyła je i przystawiła do pojemnika. Na wyświetlaczu zaczęły pojawiać się różne cyfry, aż wreszcie urządzenie ustaliło właściwą kombinację: 789296543. Dziewczyna zawahała się. Nie powinna otwierać pojemnika. Kod należało przekazać Ojcu Dowódcy i zapomnieć o całej sprawie. Na tym kończyło się ich zadanie. "Ciekawość to pierwszy stopień do piekła" – przypomniała sobie stare przysłowie. Obracała w dłoniach chłodny przedmiot, który jednak parzył jej palce. Co było w środku? Jeśli odda swą zdobycz Dowództwu, nigdy się tego nie dowie. Zerknęła w stronę kabiny pilota, ale nic nie zapowiadało, żeby Adam miał się zjawić i uciąć jej grzeszne dylematy. Zaczęła wpisywać kod. 789265... Szybkim ruchem wrzuciła pojemnik z powrotem do plecaka i ukryła twarz w dłoniach. "Matko, bądź miłościwa mnie grzesznej. Matko nasza... I nie wódź nas na pokuszenie... Amen." Zacisnęła w dłoni srebrne koło, pragnąc, żeby Bogini dodała jej sił. Zaczęła kręcić się po pomieszczeniu, starając się znaleźć sobie jakieś zajęcie, ale nie poszła przywitać się z Adamem – wiedziała, że wtedy bezpowrotnie straci szansę na odkrycie tajemnicy pojemnika. Cały czas czuła jego obecność, palącą, drażniącą i nie dającą spokoju. Stanęła przed iluminatorem, przez który było widać kosmos. Tak pusty i tak pełen życia zarazem. Emanujący spokojem wieczności. Przerażający swą potęgą i niezmiennością. A jednak małe, słabe istoty ludzkie wtargnęły w jego nieśmiertelną powagę, niszcząc swym mrówczym wysiłkiem to, co niezbadane siły tworzyły przez miliardy lat. Narzucając swoje własne struktury i porządki w miejsce tych zastanych, odwiecznych. Czy człowiek jest Wszechświatem? Czy Wszechświat jest, jak człowiek, skomplikowanym organizmem, działającym w jakimś rytmie, nadanym mu przez Rodzicielkę? Przez Najświętszą Panią Cyklu i Wszechrzeczy? Czy Wszechświat jest Boginią...? Albo Bogini Wszechświatem? Nagle Angel wydało się, że Święta Matka chce, żeby ona poznała zawartość tajemniczego pojemnika. Że powierza jej ten sekret w dowód uznania za wierną służbę zakonnicy. W końcu obie były kobietami i może Maria Panna bardziej ufała jej niż tym wszystkim księżom... Dziewczyna zaraz zganiła się za tak bluźniercze myśli, ale powróciła do plecaka i wyjęła z niego metalowe pudełko. 78996543. "Matko, chroń mnie..." wyszeptała, kiedy z cichym szumem połowy pojemnika rozsunęły się, ukazując swoją zawartość. Była to szklana kapsułka, wypełniona zielonym, opalizującym, zupełnie przejrzystym płynem. Angel przyjrzała się temu, nieco rozczarowana. Spodziewała się czegoś bardziej widowiskowego po przedmiocie, którego zdobycie nastręczyło tak wiele trudności. Obróciła go kilka razy w dłoniach, po czym schowała znów w zacisznym wnętrzu metalowego pojemnika. Dopiero teraz podążyła na spotkanie z bratem. * * * – Mamy kłopoty – rzucił Adam do siostry, która kończyła właśnie trzecią tego dnia puszkę syntetycznej soi, usiłując nadać jej jakikolwiek smak za pomocą tych kilku przypraw, które jakimś cudem znalazła na statku. – Jakie kłopoty? – zapytała z pełnymi ustami. – Wojownicy Allaha, jak sądzę. – Wskazał hologram, na którym rysowało się kilka szybko zbliżających się, czerwonych punktów. – Przeklęci poganie. – Angel zaklęła brzydko, w chwili stresu zapominając o cnotach pobożnej kobiety. Mahometanie byli największą zmorą chrześcijańskiego świata. W 2108 roku utworzyli w Azji Allah-ab, Krainę Allaha i wypowiedzieli Dżihad całemu światu. Później zaczęli działać również w kosmosie – wykradli z laboratoriów Eurosji kleszczyce, znalezione na jednej z planet Alpha Centauri stworzenia, które znacznie zwiększały zdolności psioniczne swoich żywicieli. Ponieważ jednak kleszczyce prędzej czy później zupełnie zjadały swego żywiciela, a zdarzało się też, że przejmowały nad nim kontrolę, używanie ich zostało zabronione zarówno w Eurosji, jak i w Stanach Zjednoczonych. Poza tym Kościół Chrześcijański, a dokładniej papież i najwyżsi ranga dostojnicy kościelni, pragnęli zachować monopol na moce psioniczne, które otrzymali od Najświętszej Marii Panny i nikt poza nimi nie miał prawa ich używać pod groźbą ekskomuniki. Niestety, Wojownicy Allaha niewiele sobie z tych zakazów robili i używali wszystkich dostępnych metod, żeby zniszczyć innowierców. – Siadaj za sterami, musisz mi pomóc – rzucił Adam, skupiając się całkowicie na przygotowaniu statku do obrony. – Spróbujemy im uciec, ale to może być trudne. – Jeśli znowu rozwalimy statek, Ojciec Piotr nas zabije – westchnęła Angel, przypinając się do fotela drugiego pilota. Założyła na głowę hełm i zaczęła modlitwę aktywującą psioniczne osłony statku. Dziś poszło jej wyjątkowo dobrze, czuła, że wszystkie zmysły ma bardzo wyostrzone. Nie przestraszyła się szczególnie obcych statków, beztroska natura wzięła górę nad rozsądkiem i Angel po prostu świetnie się bawiła. Adam nie był tak dobrej myśli. Wiedział, że ich statek nie dysponuje zbyt wielką siłą ognia, jego zaletą była za to szybkość i zwrotność, żeby jednak w pełni to wykorzystać, musiał wysilić swoje umiejętności do maksimum. Wykonał zwrot, zmieniając kolizyjny kurs na bardziej neutralny. Zawsze istniała możliwość, że to tylko flotylla handlowa Ligi Międzyplanetarnej, Niepokalana 3 nie była przecież uwzględniona w żadnym planie lotu i mogła niechcący przeciąć jakiś szlak. Odczekał w napięciu kilka chwil, odnotowując kolejne działania Angel, włączającej systemy obronne statku. Niestety, obce jednostki wyraźnie zmierzały do konfrontacji, rozdzieliły się nawet, próbując odciąć Niepokalanej 3 drogę ucieczki. Trzy jednostki, pomyślał Adam, przy odrobinie szczęścia powinno się udać. Wyłączył automatycznego pilota, ucałował koło na swej piersi i znacznie zwiększył prędkość. Musieli uciekać. Jeśli to były rzeczywiście Statki Allaha, zależało im albo na zniszczeniu Niepokalanej 3, albo też na jej cennym ładunku, jeżeli jakimś cudem udało im się o nim dowiedzieć. Mogły to być również maszyny, należące do Stanów Zjednoczonych, ale to wcale nie oznaczało większych szans, gdyż oni nie atakowaliby sił Kościoła Chrześcijańskiego tak po prostu... Musieliby wiedzieć o wykradzionym pojemniku. Dlatego Adam nie ryzykował konfrontacji i wybrał ucieczkę, choć Angel wolałaby trochę zabawy, jak za starych, dobrych czasów... Wtedy potrafili zagrać na nosie każdemu statkowi we Wszechświecie. Ale tym razem Niepokalana 3 nie należała do nich. Ich życie i zdrowie również. Służyli Kościołowi i winni mu byli oddanie i posłuszeństwo. Dlatego właśnie Adam wyszukał najlepsze miejsce na wyrwanie się z okrążenia i włączył pełną moc. Zobaczymy, maleńka, na co cię stać, pomyślał. On też czuł podniecenie i upojenie niebezpieczeństwem jak dawniej. A Niepokalana 3 posłusznie wystrzeliła w przestrzeń, jak najdalej od wrogich jednostek. Angel odpaliła pierwszy pocisk atomowy, który wybuchając w próżni tuż za nimi, pchnął statek jeszcze silniej do przodu. Przez chwilę wydawało się, że umknęli prześladowcom, gdy wtem radar zawył, ukazując szybko zbliżające się do nich inne jednostki, nadciągające z kierunku, w którym lecieli. Z ust rodzeństwa bluznęły takie wiązanki, że co mniej odporni księża mogliby przeżyć ciężki szok. Pułapka się zamknęła. Paliwa mogło starczyć im już tylko na kilka manewrów unikowych, dlatego dalsze wymykanie się prześladowcom było niemożliwe. Pozostała walka. Jeśli dla tamtych liczył się tajny ładunek, to nie będą używać ciężkiej broni, żeby go nie zniszczyć. Adam postanowił lecieć wprost na największy statek – według wszelkiego prawdopodobieństwa kolos powinien się odsunąć, żeby Niepokalana 3 nie roztrzaskała się o niego. Przez iluminatory dostrzegli potężny, ciemnoszary kształt z wymalowanymi znakami Allaha. Był to amerykański model, skradziony zapewne podczas któregoś z licznych rajdów po Układzie Słonecznym. Z prawej strony wykwitły nagle błękitne jęzory płomieni i statek zaczął usuwać im się z drogi, zgodnie z przewidywaniami. – Pole siłowe, kurwa, pole siłowe! – wykrzyknęła nagle Angel. Przestrzeń pomiędzy nimi a statkiem falowała lekko, zagradzającą im drogę ucieczki. Na manewry było już za późno. Niepokalana 3 gwałtownie zwolniła, niczym mucha złapana w pajęczą sieć. Adam z wściekłością uderzył pięścią w pulpit sterowniczy. Olbrzym zaczął powoli, lecz nieubłaganie przyciągać ich do siebie. Angel próbowała nadać sygnał SOS do wszystkich kościelnych jednostek, ale nie wierzyła w skuteczność swoich działań – najbliższy statek mógł być lata świetlne od nich. Rodzeństwo popatrzyło na siebie, rozumiejąc, że śmierć zbliża się do nich wielkimi krokami. W tym spojrzeniu było tyle miłości, że nie potrzebowali słów, żeby się pożegnać. Znowu w chwili najbardziej odpowiedniej na modlitwę woleli po prostu patrzeć sobie w oczy... Nagle dziewczyna drgnęła, jej spojrzenie utraciło ostrość, a oddech znacznie przyspieszył. Adam przestraszył się nie na żarty. Potrząsnął nią mocno i zawołał po imieniu. Zamrugała oczami jak ktoś przebudzony z długiego snu. – Nadchodzi odsiecz... – wyszeptała cicho, bardzo blada, nie patrząc na brata. Nie zdążył o nic spytać, gdyż w następnej chwili Niepokalaną 3 coś targnęło i nagle znów była wolna. Przestrzeń kosmiczną przecinały promienie laserów, znacząc kadłub Statku Allaha kolejnymi wybuchami. Nadciągała odsiecz, zgodnie ze słowami Angel. Zielone znaki Eurosji obok srebrnych kół Kościoła Chrześcijańskiego przeciw krwawym symbolom Allaha – zapowiadała się porządna bitwa. Adam wyprowadził Niepokalaną 3 z zasięgu obcych jednostek i zawrócił, gotując się do ataku. Angel, jakby zapomniawszy o dziwnym incydencie, dogadała się przez radio z sojusznikami, tak, że już po chwili atakowali w całkiem skoordynowanym szyku. Po kilku minutach mahometanie zaczęli się wycofywać, zostawiając dwa wraki za sobą. Niepokalana 3 miała zaś eskortę aż do samego Portalu. * * * Niebo nad Warszawą było bezchmurne, choć pełne gryzącego smogu. Statki kosmiczne podchodziły do lądowania jeden za drugim, inne zaś startowały, aby opuścić bezpieczną atmosferę Terry. Lecąc nisko nad stolicą Eurosji Adam podziwiał strzeliste, szklane budynki, godzące w niebo niczym wieże potężnych katedr. Miliony świateł, rozświetlające noc szkarłatną łuną, miliony dusz, stłoczone w małych pudełkach swoich mieszkań, rozlane szeroką falą po ulicach, pełne nadziei, strachu i pożądania. Podwozie dotknęło płyty Portu Kosmicznego, wylądowali. Zaraz po odprawie dostali wiadomość, że ojciec Piotr chce się z nimi natychmiast widzieć – nie dał im nawet chwili na odświeżenie się w kwaterach. Przysłał za to obstawę, czterech diakonów z ciężką bronią. Wsiedli w samochód, poruszany dzięki antygrawom i pomknęli do Kwatery Głównej. Przejeżdżali zatłoczonymi ulicami, nie przejmując się korkami – zielone światła pojazdu kościelnego dawały im wolną drogę. Angel doznawała uczucia zagubienia i strachu, jak zwykle na widok wysokich, gotyckich budynków ze szkła i stali, które górowały nad miastem niczym surowi strażnicy moralności. Ażurowe zdobienia, misterne witraże, tytanowo-szklane rozety i łuki czyniły z nich prawdziwe dzieła sztuki, jednak wykrzywione, straszne twarze gargulców wzbudzały w przechodniach niemal zabobonny lęk. Wielu twierdziło, że gargulce widzą i słyszą wszystko, a ich surowy wzrok przenika w głąb duszy i ocenia, odsiewając pobożnych od grzeszników. Choć Angel była pewna swojej pobożności, widok olbrzymich, ciemnych sylwetek, podtrzymujących balkony, sklepienia i ściany, przeszywał ją dreszczem. Czuła się tak mała, tak krucha wobec potęgi Bogini, gdyż to Jej strażnikami były gargulce. Z rozmyślań wyrwało ją zatrzymanie się pojazdu. Byli na miejscu. * * * – Ksiądz Adam Ulmer i siostra Angel Ulmer meldują się posłusznie. Ojciec Piotr podniósł głowę znad potężnego, dębowego biurka, zawalonego księgami i przeróżnymi papierami. Był starszym, łysawym mężczyzną o nalanej, sympatycznej twarzy, niewielkich oczach, które skrywał za okularami. Przez chwilę przyglądał im się surowym wzrokiem, jakby starając się przeniknąć najskrytsze myśli. Angel bała się, że zacznie się pod tym spojrzeniem rumienić – nie miała przecież czystego sumienia – ale twarz ojca Piotra rozjaśnił nagle uśmiech. – Spocznij. Siadajcie, siadajcie dzieciaki i opowiedzcie, jak misja? – Wskazał im dwa głębokie, skórzane fotele naprzeciw siebie. W pokoju było ciemno, światło wlewało się jedynie przez wysokie, lecz wąskie gotyckie okno, ozdobione witrażem. Wzdłuż ścian stały regały, uginające się pod ciężarem ksiąg, a sklepienie sali ginęło w mroku. Nad drzwiami wisiało bogato zdobione koło z Sercem Matki wewnątrz. Od kamiennych ścian bił chłód i Angel drżała lekko w swoim cienkim habicie. – Misja zakończyła się powodzeniem – zaczął Adam, po czym pokrótce streścił przebieg zadania. Angel wyjęła metalowy pojemnik z plecaka i podała go przełożonemu wraz z kodem. Ojciec Piotr pokiwał w zamyśleniu głową. Wcisnął guzik, włączający interkom. – Siostro Patrycjo, proszę posłać po Inkwizytora Markusa. – Znów zlustrował rodzeństwo surowym wzrokiem. Chce nas zabić, przemknęło przez głowę Angel. Wiemy za dużo. Czuła się tak, jakby myśli ojca Piotra docierały do niej niczym wibrujące fale – nigdy wcześniej tak nie było... Nie umiała ich dokładnie odczytać, choć rozumiała ogólne przesłanie. Spojrzała kątem oka na Adama. Był spokojny i zadowolony po udanej misji, niczego nie podejrzewał. Chociaż wyczuwała w nim jakiś niepokój. To pewnie ten incydent na statku... Wolała o tym nie myśleć. Wzrok księdza spoczął teraz na niej. Przez chwilę bała się, że w jakiś sposób dowiedział się o jej przewinieniu, ale po chwili z trudem opanowała rumieniec. Jego myśli... On jej pożądał! Ale przecież ojciec Piotr miał żonę, swój łącznik z Boginią i poprzysiągł jej wierność! Teraz wiedziała już, że nie zginie. Zaczęła martwic się o brata. Drzwi otworzyły się z cichym sykiem. Oto pojawił się Inkwizytor. Ubrany w purpurową szatę, wysoki, ciemnowłosy, wzbudzał szacunek samym tylko spojrzeniem. Otaczała go również aura strachu – o lochach Inkwizycji krążyły przerażające opowieści. Angel podejrzewała, że niewiele jest w nich prawdy, czasy stosów minęły już bowiem dawno. Bogini jest łaskawa, nie pragnie krwi. Łagodnością więcej da się zdziałać niż przemocą. Tak ją przynajmniej uczyli. Choć czasem przemoc bywa całkiem przydatna... Inkwizytor podszedł do biurka, za którym siedział ojciec Piotr i bez słowa wziął od niego metalowy pojemnik. – Dzięki Bogini, udało się odzyskać tę cenną przesyłkę – rzekł Markus, obracając w palcach tajemniczy przedmiot. Miał ze sobą sporą skrzynkę, do której schował zdobycz. Na rodzeństwo nawet nie spojrzał, choć Angel wyraźnie czuła, że intensywnie o nich myśli. – Bogini jest łaskawa – zgodził się ojciec Piotr. – Twoi ludzie dobrze się spisali. – Dopiero teraz ciemne, nieprzeniknione oczy Inkwizytora spoczęły na Angel. Zadrżała, tyle w nich było chłodu i pasji zarazem. – Należy im się wypoczynek. Odeślij ich do kwater. – Odmaszerować. – Ksiądz odprowadził wzrokiem dziewczynę, podziwiając jej krągłe kształty, opięte ciasnym habitem. – Co mam z nimi zrobić? – zwrócił się do Markusa, kiedy drzwi się zamknęły. – Chłopak jest lojalny, widać to po nim. Oddelegować gdzieś daleko, żeby nikt się do niego nie dostał zbyt szybko. A co do tej małej... Coś mi się nie podoba w jej spojrzeniu. Przyślij ją jutro do mnie. – Z twarzy mężczyzny nie można było nic wyczytać. Ojciec Piotr nie był tak opanowany i nie potrafił ukryć zawodu. Jak zwykle Inkwizycja bierze dla siebie najlepsze kąski... – Dobrze, przyślę ją. To dobry żołnierz. Chciałbym, żeby służyła pode mną nadal – podjął desperacką próbę zdobycia Angel dla siebie. Markus popatrzył na niego przeciągle. – Porozmawiam z nią i sprawdzę, czy nie uległa podszeptom Złego. Jeśli jest czysta, wróci do służby. – Tak, oczywiście... Niech Bogini wyostrzy twój wzrok, abyś dobrze ocenił jej duszę. – Ksiądz spisał już w myślach dziewczynę na straty. – Łaska Bogini jest wielka. Do zobaczenia, Piotrze. – Inkwizytor zabrał ze sobą skrzynkę i opuścił zawiedzionego kolegę. * * * Lochy Inkwizycji były jednak straszne. Prosta prycza, stolik i krzesło, kamienne ściany, w które wmontowano liczne kółka na różnych wysokościach, tytanowe drzwi i lampa zamiast okna. No i jeszcze urządzenia sanitarne, składające się z maleńkiej toalety i misy z wodą. Angel domyślała się, że osadzono ją tutaj za grzech nieposłuszeństwa. Czuła się winna, spodziewała się kary i uważała, że na nią zasłużyła. Chciała oczyścić duszę, odbyć pokutę i na powrót służyć Bogini i Kościołowi. Ale potem zaczęła się nagle bardzo bać. Nie wiedziała, jak długo będzie musiała spędzić w swojej celi. Raz dziennie podawano jedzenie i wodę przez mały otwór w drzwiach, zazwyczaj zasłonięty metalową zasuwą. Angel nie planowała ucieczki, jednak jej umysł automatycznie analizował wszystkie możliwości – razem z Adamem dwukrotnie wydostawali się już z więzienia. Wiele czasu spędzała też na modlitwie. W ten sposób zabijała jakoś nudę i zagłuszała strach. Oczekiwanie skończyło się pewnego dnia, kiedy do celi wkroczyło dwóch strażników i zabrało ją do sali przesłuchań. Było to duże, ciemne pomieszczenie, którego ściany wyłożono gruba gąbką. Znajdowało się tam mnóstwo dziwnych, nieprzyjemnie wyglądających urządzeń, których przeznaczenia Angel mogła się tylko domyślać. Ciężkie, metalowe drzwi zatrzasnęły się z głuchym stęknięciem i została sama. Dopiero po chwili jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności i zauważyła siedzącą w kącie postać. Było bardzo cicho. Wzdrygnęła się na trzask zapalanej zapałki, która oświetliła chybotliwym, czerwonym płomieniem twarz Inkwizytora. Zapalił świecę i skinął na dziewczynę ręką. Podeszła nieśmiało, gdyż surowa, niemal piękna twarz mężczyzny pociągała ją i odpychała jednocześnie. Długie, czarne włosy spięte miał na karku srebrną klamrą w kształcie koła. Ciemne, wyraźne brwi i krótko przystrzyżony zarost nadawały ostrości rysom. Zmierzył Angel długim, poważnym spojrzeniem. Nie poprosił, żeby usiadła, chciał dokładnie jej się przyjrzeć, ocenić, zważyć każdy ruch, drgnienie ust, mrugnięcie. Drżała pod tym spojrzeniem, chciała się skurczyć, uciec gdzieś przed jego mocą, czuła, że przenika ją na wylot, widzi każdą myśl, każdy uczynek i aż płonęła ze wstydu, tak straszną grzesznicę widziała w sobie w tej chwili. Z trudem powstrzymywała odruch padnięcia przed Inkwizytorem na kolana i błagania o przebaczenie. Po boleśnie długiej chwili mężczyzna wstał i zaczął przechadzać się po komnacie, założywszy ręce za plecy. Angel stała nadal w tym samym miejscu, niepewna, co powinna zrobić. – Czy siostra wie, dlaczego się tu znalazła? – Z odległego końca sali padło spokojne pytanie. – Nie wiem, Ekscelencjo – odparła lekko łamiącym się głosem. – A może domyśla się siostra? – Angel zawahała się przez chwilę. Chciała wyznać swój grzech, ale bardzo bała się kary. Dlatego nie powiedziała nic. – Milczy siostra. Czy mam rozumieć to jako odpowiedź twierdzącą? – Głos rozbrzmiewał dużo bliżej, czuła niemal gorący oddech mężczyzny na plecach. Milczała nadal, spuściła tylko głowę. – Rozumiem. Siostra wstydzi się swego postępku. To bardzo pięknie. Jeśli jednak miała siostra tyle odwagi, żeby popełnić ten czyn, dlaczego nie potrafi siostra zdobyć się na jego wyznanie? – Głos nadal był bardzo spokojny, choć można w nim było wyczuć rosnące napięcie. Angel spróbowała przemówić, ale jej się nie udało. – W takim razie pomogę siostrze. Wyznanie winy zawsze jest trudne. – Poczuła w tych słowach prawie ciepło, życzliwość. Podniosła głowę w nadziei, że jej strach był przedwczesny. Inkwizytor usiadł na powrót na swoim krześle i powiedział kilka słów do interkomu. Po chwili drzwi się otworzyły i weszła niemłoda już kobieta, ubrana w czarny habit. Ukłoniła się przed zakonnikiem, czekając na dalsze rozkazy. – Siostro Małgorzato, proszę przygotować przesłuchiwaną do chłosty. – Na te słowa Angel zadrżała. Była chłostana tylko raz, w więzieniu na barbarzyńskiej planecie Mekka, należącej do Allah-ab. I nie wspominała tego mile. Postanowiła, że jednak opowie Inkwizytorowi o wszystkim – nie zmniejszy tym swojej kary, ale przynajmniej zostaną jej oszczędzone dodatkowe nieprzyjemności. Ale nie mogła wydobyć głosu. Wyznanie uwięzło w gardle niczym lepka substancja, tamująca oddech i myśli. Nie rozumiała tego, chciała krzyknąć, zrobić coś, ale na to nie było już czasu. Siostra Małgorzata zdarła z niej jednym ruchem ubranie. Zanim Angel zdążyła zareagować, na jej przegubach zacisnęły się metalowe obręcze, połączone z łańcuchem, zwieszającym się z sufitu. Dziewczyna została podciągnięta do góry i zawisła, naga i bezbronna, całkowicie na łasce swego kata. Nogi przymocowano jej do podłoża, dzięki czemu nie kręciła się wokół własnej osi jak zabawka na sznurku. Siostra Małgorzata podała swemu przełożonemu długi, pleciony bicz, po czym cicho wyszła. Ojciec Markus delektował się tą chwilą. Jego ofiara drżała ze strachu i wstydu, wyprężone, piękne ciało czekało na dłoń artysty, który wyrzeźbi w nim symbole pokuty i wiary. Zbrukana, zbłąkana dusza podda się zabiegom jego wprawnych rąk i wyjdzie stąd czysta i silna, jak nigdy dotąd. Ojciec Markus wiedział, że przesłuchanie odmieni zupełnie życie tej młodej kobiety. Jeśli kiedykolwiek jeszcze poczuje się brudna bądź winna, wróci do niego i poprosi o pokutę. Wszystkie wracały... Pierwsze uderzenie zabolało Angel szczególnie, przechodząc dziwnym dreszczem po całym ciele, jakby budząc je z długiego letargu. Wszystkie nerwy były teraz wyczulone do granic, przygotowując się na kolejne razy. Chwila oczekiwania ciągnęła się niemiłosiernie, uderzenie prócz bólu niosło także ulgę. Na plecy dziewczyny spadały teraz nieregularne, lekkie smagnięcia bicza. Inkwizytor przygotowywał ją, rozgrzewał, by do końca poczuła i zrozumiała lekcję. Starał się nie przecinać skóry – blizny zeszpeciłyby niepotrzebnie smukłe, białe ciało. Po kilku razach Angel zaczęła jęczeć, potem płakać. Cały czas starała się wydobyć z siebie wyznanie, poprosić o przerwanie chłosty, ale słowa nadal nie mogły przedostać się przez gardło. Nagle uderzenia zaczęły spadać na jej plecy, pośladki i uda niczym grad, bez żadnej przerwy, zalewając ją olbrzymią falą bólu. Nie jęczała już i nie płakała, jej krzyki szybko przerodziły się w wycie. Myślała, że tego nie wytrzyma, że człowiek nie jest w stanie znieść tyle bólu, ale omdlenie ciągle nie nadchodziło, a oprawca zdawał się być nieczuły na jej cierpienie. Naraz wszystko się skończyło, a ona stała na rozległej polanie, porośniętej błękitną trawą. Niebo miało ciemnoliliową barwę i świeciło na nim mnóstwo małych, purpurowych gwiazd. Wokół niej unosił się odurzający, słodko-cynamonowy zapach. Przyjrzała się uważniej niebu i gwiazdy nagle zawirowały. Po chwili ułożyły się w napis. Dziewczyna przeczytała go i nagle padła zemdlona. Chłosta dobiegła końca. * * * Adam przejrzał już wszystkie świerszczyki, które wyszły od czasu, kiedy opuścił bazę i zaczynał się nudzić. Nie wolno mu było pójść na dziwki – jako ksiądz mógł obcować tylko z Boginią pod postacią swej małżonki, a takowej nie posiadał. Istniały jeszcze oczywiście Czerwone Kapłanki, ale o rozmowę z nimi trzeba się było długo starać, bo chętnych nie brakowało. Czerwona Kapłanka przyjmowała w swoim namiocie mężczyzn, którzy pragnęli kontaktu z Boginią, jednak nie zawarli jeszcze sakramentu małżeństwa i ponoć stanowiło to niezapomniane przeżycie. Angel wzięto na jakieś badania, wszystkim kumplom zdążył już opowiedzieć o ostatniej wyprawie, oczywiście bez wyjawiania tajnych danych, ojciec Piotr nie miał dla niego żadnych zleceń, słowem – totalne dno. W dodatku kiepsko ostatnio sypiał. Wciąż śniła mu się siostra, wołająca o pomoc. Za każdym razem sen wyglądał podobnie – dziwaczna sceneria w niebieskiej tonacji, Angel osuwająca się pod razami bata i jej błagalne, smutne spojrzenie. Pytał ojca Piotra, co u niej słychać, ale niczego się nie dowiedział – ma cierpliwie czekać, aż siostra skończy przydzielone jej zadanie w laboratoriach Kościoła. Więc czekał, ale sny coraz bardziej nie dawały mu spokoju, z każdym dniem stawały się wyraźniejsze. Próbował odreagować na siłowni, na strzelnicy, w symulatorach, ale rozkojarzenie sprawiało, że miał dużo niższe niż zazwyczaj wyniki, więc zrezygnował. Po tygodniu chodził z podkrążonymi oczami, a kumple pytali, czy ktoś mu umarł. Aż w końcu jednej nocy sen się zmienił, odkrywając przed Adamem znacznie więcej informacji. Otóż jego siostra siedziała w lochach Inkwizycji za to, że otworzyła pojemnik z tajnymi danymi, które przywieźli z Herdonu. Ładny kwiatek z tej Angel! Nic mu oczywiście nie powiedziała. Zawsze była wścibską, głupią gówniarą. Jak on nie cierpiał takich dylematów. Bo z jednej strony rzeczywiście zgrzeszyła i powinna za to odpokutować – przysięgała przecież wierność i posłuszeństwo Kościołowi. No i oczywiście Bogini. Ale z drugiej strony to była, do cholery, jego siostra... Miał jeszcze znajomości z dawnych czasów, postanowił odświeżyć je tak tylko, na wszelki wypadek. Praga była jedynym miejscem w Warszawie, gdzie nie sięgał wzrok wszechwiedzących gargulców. Kościół brzydził się tymi "wylęgarniami zła i występku", jednak oczyszczenie i "ucywilizowanie" slumsów stanowiłoby pokaźny wydatek. Dlatego Praga pozostawała solą w oku Kościoła, a wszelkiego typu męty oraz ludzie nieprzystosowani społecznie znajdowali tam schronienie. Łysy nadal posiadał tam niewielki sklepik, a w nim szeroki asortyment broni i sprzętu. Kiedy Adam otworzył przeszklone, niemiłosiernie brudne drzwi i usłyszał dźwięk starego, rosyjskiego dzwonka, do oczu napłynęły mu łzy wzruszenia. Przywitało go nieprzychylne spojrzenie starszej, bardzo tłustej i brzydkiej kobiety, która trwała niewzruszenie za ladą niczym skalny gigant, strzegący swej fortecy. – Dzień dobry. – Ugryzł się w język, żeby nie dodać "niech będzie pochwalona Przenajświętsza Panienka." Za takie powitanie można było w tej części miasta zarobić w zęby. Podejrzliwy wzrok sprzedawczyni przesunął się z twarzy Adama na jego szyję i spoczął na koloratce, odcinającej się wyraźnie od czarnego stroju. – Zamknięte. Przyjęcie towaru – zaskrzeczała kobieta, nadal wpatrując się w koloratkę. Kurz i brud, pokrywający większość półek, a także całkowity brak ruchu w sklepie jawnie przeczył jej słowom, Adam jednak zawahał się przez chwilę, odczuwając przemożną chęć ucieczki z tego miejsca, które niegdyś było upragnionym azylem. Po chwili jednak zdobył się na odwagę i cicho odparł: – Jest może Łysy? Proszę przekazać, że Adam do niego. – Podejrzliwość sprzedawczyni ustąpiła miejsca nieprzychylnemu zaciekawieniu. – Może jest, a może nie ma. – Pani mnie nie zna, ale Łysy się ucieszy, że przyszedłem. – Adam uczynił krok w kierunku lady . Nigdy nie spodziewałby się takiej szybkości po niemłodej już kobiecie. Iście kocim ruchem wydobyła spod kontuaru wielkiego obrzyna i wycelowała w nieproszonego gościa. – Ani kroku dalej, księżulku. Łysy nie zadaje się z klechami, dlatego zabieraj stąd swoją czarną dupę. – Jej głos zyskał nagle na ostrości, w oczach zapaliły się groźne ognie. Adam przystanął wpół kroku, zastanawiając się, czy zareagować na obelgę, czy też posłusznie spełnić prośbę damy. Na szczęście z dylematu wybawił go znajomy głos, wołający z zaplecza: – Co tam słoneczko, czemu drzesz mordę? – Jakiś palant do ciebie, misiaczku, może byś ruszył swój tłusty tyłek? Jak się Adam po chwili przekonał, Łysy nadal był chudy jak szczapa i "tłusty tyłek" stanowił jedynie malowniczą przenośnię jego uroczej przyjaciółki. W drzwiach, prowadzących na zaplecze stanął zasuszony, lecz krzepki mężczyzna, lat koło sześćdziesięciu, ubrany w stare dżinsy na szelkach i wyświechtaną koszulę. Z szyi zwieszały mu się słuchawki przenośnego odtwarzacza dźwięku, a cybernetyczne oko błyskało niepokojąco. Na widok Adama na jego twarzy odmalowało się wiele uczuć jednocześnie, od zdziwienia, niedowierzania, przez podejrzliwość, aż wreszcie podszedł do starego druha, żeby uściskać go z radością. Zawahał się przez chwilę na widok koloratki. – Co ty, Adaś? Klechom służysz? – zapytał, szukając w oczach przyjaciela jakiegoś wytłumaczenia tak nietypowej sytuacji. – To długa historia – bąknął Adam. – Kopę lat, Łysy! Kopę lat. – Uśmiechnął się szeroko, pragnąc zmienić szybko temat. Twarz starego rozjaśniła się w mgnieniu oka. – Chodź na zaplecze, pogadamy. A właśnie, poznaj światło mego życia, Emilię. – Wskazał dwornym ruchem sprzedawczynię, która zdążyła już schować broń. Jej twarz nie zmieniła jednak wrogiego wyrazu. Adam skinął jej głową, po czym udał się za Łysym do przytulnego pokoju na tyłach sklepu. O ile pamiętał był tam całkiem nieźle zaopatrzony barek... Tego samego dnia spotkał się także z Wilkiem, na jego zakazanej gębie przybyło kilka blizn, ale poza tym niewiele się zmienił. On również nie przepadał za ludźmi Kościoła. Dynia, Kicia i Mały także zareagowali nostalgicznie, lecz nieufnie i Adam zrozumiał, że jeśli chce, żeby mu pomogli wyciągnąć Angel, musi przekonać ich, że dla Kościoła działał tylko z przymusu. Ta w gruncie rzeczy przecież wspaniała instytucja nie cieszyła się zbytnią popularnością w kręgach ludzi, którzy cenili sobie wolność, zwłaszcza wolność myślenia. Adam musiał przyznać, że Kościół inwigiluje oraz indoktrynuje społeczeństwo, uważał jednak, że dzieje się tak dla dobra ludzi, którzy błądzą, czują się zagubieni i potrzebują przewodnika, Matki, która się nimi zaopiekuje. Cały czas bił się z myślami, pamiętał bardzo dobrze nauki ojca Piotra i nie potrafił tak po prostu złamać wszystkich przysiąg, które składał jemu, Bogini i sobie. Koloratka, którą przez całą swoją służbę nosił z dumą, zaczęła być nagle ciasna, dusił się w niej niemal; symbol koła, który nauczył się kochać, teraz palił jego pierś. A w snach ciągle stawała przed nim siostra, coraz smutniejsza, coraz bledsza... Na jego decyzji zaważył rozkaz przeniesienia do jednostki na Falkren. Miał się tam udać za kilka dni. Bał się, że już nigdy nie zobaczy Angel. Zebrał więc swoich kompanów, zapożyczył się jak mógł, żeby kupić sprzęt. Żałował, że wszystkie pieniądze, z takim trudem zdobyte przez wiele lat, powierzył Kościołowi – dobrowolnie, na dowód oddania. Kiedy opowiadał towarzyszom zmyśloną historię o przymusowej pracy dla księży i obserwował ich reakcje, zaczęło mu świtać, że w jego posłuszeństwie graniczącym z uwielbieniem dla ojca Piotra jest coś dziwnego. Że przecież kiedyś z całej siły nienawidził Kościoła, że kochał wolność i przestrzegał jedynie własnych praw. A po pobycie w warszawskim Centrum Wiary im. św. Ojca Tadeusza nagle zmienił zapatrywania, zrozumiał swoje błędy, oddał się Matce duszą i ciałem. Ta myśl nie dawała mu spokoju, dręczyły go wątpliwości i niepewność. Wiedział, że w takim stanie ducha ma niewielkie szanse pomóc swojej siostrze. Jednak to ona przyszła mu z pomocą, odwiedzając go w kolejnym śnie. Była smutna i zbyt wycieńczona, żeby podnieść się z niebieskiej trawy, lecz wyciągnęła do niego rękę, przyzywając do siebie. Kiedy pochylił się nad nią, zarzuciła mu ramiona na szyję i złożyła na ustach ciepły pocałunek. Przypomnij sobie, braciszku. Przypomnij sobie, ukochany – szepnęła i wtedy naraz zbudził się, ciągle słysząc jej słowa. Miały w sobie jakąś niepokojącą siłę i zamiast cichnąć, stawały się coraz głośniejsze, aż w końcu zaczęły być nie do wytrzymania. Adam złapał się za głowę, szukając ucieczki przed wszechobecnymi dźwiękami, przed żądaniem, którego nie potrafił spełnić. Lecz nie mógł uciec, oto bowiem gdzieś na dnie jego umysłu coś zaczęło się szamotać, jakby przebudzone głosem Angel. Adam walczył jeszcze, lecz coraz słabiej. Płakał, klęcząc przy swoim łóżku, a srebrne koło nie dało mu pocieszenie. Bo zrozumiał. Bo przypomniał sobie wszystko. Laboratoria, dziwne czujniki i elektrody, monotonnie powtarzane słowa, porażenia prądem za niewłaściwą odpowiedź... Zrobili mu pranie mózgu. Lecz nie udało im się zniszczyć tego, co miał w środku, na samym dnie. Nie zniszczyli jego, Adama, który był kosmicznym piratem, postrachem stróżów prawa i bogatych wałkoni. Uśmiechnął się do siebie. Już idę siostrzyczko. Już idę. * * * Gmach Przenajświętszej Inkwizycji miał opinię niezdobytej twierdzy i najtrudniejszym elementem całej operacji było dostanie się do środka. Otwarte wdarcie się tam nie wchodziło w grę – dysponowali zbyt skromnymi siłami. Musieli znaleźć słaby punkt w obronie budynku i go wykorzystać. Tutaj przydał się Mały. Znał mnóstwo ludzi z praskich slumsów i po zużyciu kilku litrów solidnego bimbru, w stanie mocno wskazującym na spożycie, wrócił z istotnymi informacjami. Dowiedział się od jakiegoś księdza-dezertera, który dokonywał żywota w jakiejś nędznej norze i za łyk wódki był w stanie oddać duszę, że istnieje sposób na dostanie się do gmachu Inkwizycji. Otóż, jak z każdego domu, również z tego budynku wywożono śmieci. Tylko jeden strażnik pilnował zsypu, mieszczącego się w podziemiach, gdyż w środku działały różne czujniki, uważające na nieproszonych gości. Jednak gdyby jakoś oszukać czujniki... Wkrótce mieli gotowy plan. Łysy dostarczył im potrzebny sprzęt – Adam czasem zastanawiał się w jaki sposób Łysy zdobywa kościelną broń i elektronikę– i choć dużo za niego policzył, to było wiadomo, że można na nim polegać. Przyprowadził też trzech swoich kumpli, którzy potrafili niezgorzej posługiwać się bronią. Teraz do akcji przystąpiła Kicia. Adam, Wilk i Dynia przyglądali się z podziwem, ale także typowo męską irytacją, kiedy czarnowłosa piękność znikała razem ze strażnikiem w jego budce, skąd dobiegły ich potem niedwuznaczne odgłosy. Mieli zapewnione warunki do działania. Dynia wlazł do zsypu i zaczął piszczeć jakimiś urządzeniami, w których zastosowanie Adam wolał nawet nie wnikać. Czujniki jednak nie ustępowały, co można było poznać po grubych kroplach potu na czole Dyni, a