To twoja książka?

Recenzje

• Elżbieta Kliś

  2018-03-22

  Jeśli lubisz Marqueza musisz dodać tę książkę do własnych zasobów

• Okiem Wielkiej Siostry

  2018-03-22

  Gabriel García Márquez – duży gawędziarz, pisarz wielbiony przez czytelników na całym świecie za niesamowicie bujną wyobraźnię i umiejętność zaglądania w ludzkie dusze. Człowiek, który żył po to, by opowiadać."Życie jest opowieścią" to autobiografia jednego z najwybitniejszych współczesnych pisarzy i jak najbardziej zasłużonego Noblisty. Chociaż przewidziana została jako jedna z trzech części, okazała się jedyną, którą autorowi udało się ukończyć. Dlatego historia urywa się nagle, w najmniej odpowiednim momencie – kiedy García Márquez wydaje własną pierwszą powieść, zaczyna pracować jako reporter (na etacie) i rozpoczyna romans z reportażem, o którym marzył przez całe życie. Można więc pomyśleć, że omija nas to, co najciekawsze: smakowite ciekawostki z życia pisarza, historie, które natchnęły go do napisania największych dzieł, kulturalne i polityczne wydarzenia tamtych lat. Nic bardziej mylnego – twórca prezentuje swojemu czytelnikowi, że to dzieciństwo było kluczowym okresem w jego życiu, zaważającym na dalszej karierze, zaś lata młodości, pierwsze próby literackie i praca dziennikarska otworzyły mu drzwi do przyszłej oszałamiającej kariery. Owszem, niezmiernie żałuję, że nie mam możliwości poznania autobiografii Garcíi Márqueza w całości, od początku życia aż po jego jesień. Jednak ta niepełna opowieść, którą twórca po sobie pozostawił, jest świadectwem nie tylko niesamowitego wyczucia słowa, lecz przede wszystkim próbą – myślę, że udaną – uchwycenia pełni życia, z jego meandrami, dziwactwami i nieprzewidywalnymi zdarzeniami, które niejednokrotnie upodabniają je do zwariowanej powieści."Ci, którzy mnie znali w wieku czterech lat, mówią, że byłem blady i zamknięty w sobie, a odzywałem się tylko po to, aby pleść androny. Moje opowieści były jednak w znacznej części zwykłymi elementami codziennego życia; dodawałem im tylko atrakcyjności pewnymi fantastycznymi szczegółami, aby dorośli zwrócili na mnie uwagę."Wspomnienia Garcíi Márqueza są nielinearne, przeskakują z jednego punktu do drugiego, jakby twórca dał się porwać opowieści, którą prowadzi. Dlatego również punktem wyjścia do historii jego życia nie jest moment narodzin, ale chwila, w której staje przed nim czterdziestopięcioletnia matka, pragnąca poprosić go o przysługę. Przysługa okazuje się niebagatelna – Gabriel ma wyruszyć z matką w podróż do miasteczka Aracataca, w którym znajduje się podupadły dom należący niegdyś do jego dziadków. To w nim urodziło się pierwsze z jedenaściorga dzieci Gabriela Eligia Garcíi i Luisy Santiagi Márquez – Gabriel José de la Concordia García Márquez. Podróż ta, jak zauważa sam autor, staje się punktem zwrotnym w jego zastałej karierze pisarskiej (choć do tej pory nie mógł się szczycić niczym poza paroma opowiadaniami). Zaprzestaje pracę ponad rozgrzebaną powieścią i rozpoczyna nową, która w przyszłości ma się okazać jego debiutem."Życie jest opowieścią" prezentuje przede wszystkim, jak duże znaczenie miało w życiu pisarza jego dzieciństwo, które dla osób żyjących w kulturze europejskiej będzie tak samo dziwne i magiczne jak powieści Noblisty. Życie w domu pełnym ciotek, wujów i służby, w którym dzidziuś o niesamowicie bujnej fantazji traktowane było jak duży artysta albo jasnowidz, musiało wpłynąć na twórczość Garcíi Márqueza. Dużo anegdot dynamicznie nabiera wręcz bajkowego wydźwięku, który kojarzy się z idealnie znaną nam twórczością autora. Mały Gabito od młodszych lat opowiada niestworzone historie, w które nikt nie wierzy, jednak gdy czuje obecność zmarłych, słyszy śpiew nieżyjącej osoby, albo również widzi ducha bądź postać zmarłego, zamiast własnego odbicia w lustrze, jest to zdarzenie straszne ale jak najbardziej możliwe. Macondo okazuje się czymś więcej niż tylko wymysłem. To mądrze przekształcone i dopracowane wspomnienie, w którym fantazja jest równie ważna co pamięć."Widziała, że bujane fotele bujają się same, ze duch gorączki połogowej wnika do sypialni położnic, że aromat jaśminu w ogrodzie jest niby niewidoczna zjawa, że sznurek przypadkiem rzucony na ziemię ma kształt liczby głównej wygranej na loterii, że beztroski ptak wpadł do pokoju stołowego i można go było wypędzić, jedynie śpiewając La Magnífica."Równie istotnym etapem życia okazuje się czas studiów (nieukończonych) i życie na swój rachunek jako reporter uganiający się bardziej za dziewczynami i niedrogim napitkiem niż za tematem. García Márquez prezentuje się czytelnikowi jako wieczny hulaka, człowiek przeznaczony do tego, by być kawalerem, facet pochłonięty czarem literatury, pięknem muzyki i powabem płci pięknej. I chociaż znajdziemy w tej autobiografii całe mnóstwo odniesień do ówczesnych zdarzeń historycznych i politycznych, które odcisnęły własne piętno na prozie autora, sam García Márquez niejednokrotnie podkreśla, że nie był zorientowany w sprawach polityki. Nie pozostawał obojętny na wszechobecną przemoc, starał się jednak żyć w pełni, napawając się szczęściem wszystkich, nawet tych najbardziej przerażających dni.

• Kornelia Pińkowska

  2018-03-22

  Niezwykła autobiografia, nie tylko dlatego że jej autorem jest znany pisarz. Mamy okazję poznać Marqueza nie tylko jako pisarza, lecz także jako człowieka. Przeczytałam kilka jego książek, ale tak naprawdę niewiele wiedziałam o nim samym, na przykład, jak w jego przypadku wygląda proces twórczy. Była to pod tym wobec fascynująca lektura.

• amaldi

  2018-03-22

  Idealna autobiografia jednego z najwybitniejszych pisarzy naszych czasów. Najciekawsze jest to, że o swoim życiu Marquez pisze właśnie tak jak o życiu bohaterów własnych książek, w pewnych momentach można nawet zapomnieć, że czyta się biografię. Naprawdę warto poznać historię tego pisarza, tym bardziej że niestety nie stworzy już żadnego dużego dzieła lecz to co już spisał będzie żyć wiecznie.