To twoja książka?

Recenzje

• k.tomzynska

  2025-06-17

  Czy masz w sobie odwagę, by być sobą – nawet jeśli oznacza to życie w samotności i na marginesie społeczeństwa? Po lekturze Źródła samotności Marguerite Radclyffe Hall nie sposób nie zadać sobie tego pytania. Książka, choć napisana niemalże sto lat temu, stale rezonuje – nie tylko jako portret jednostki wykluczonej przez społeczne normy, lecz również jako ciche wołanie o prawo do bycia sobą. Cicho, lecz bardzo wyraźnie. Stephen Gordon to bohaterka, której nie da się zapomnieć. Zanim jeszcze zrozumie, kim naprawdę jest, świat zdąży ją już odrzucić. Jej arystokratyczne pochodzenie nie chroni jej przed ostracyzmem. Wręcz przeciwnie – im wyżej społecznie, tym boleśniejszy upadek. Stephen miłuje konie, szermierkę, mundury, lecz również kobiety. I nie usiłuje tego ukrywać. Od wczesnej młodości jest inna – i ta inność przeraża jej rodzinę, sąsiadów, całe brytyjskie społeczeństwo. Ta opowieść to nie tylko romans, choć i takie nuty się tu pojawiają – bardzo melodramatyczne, momentami wręcz ckliwe. Lecz ja tę konwencję kupuję, ponieważ to właśnie w emocjonalnym przerysowaniu Hall znajduje narzędzia, by oddać grozę życia na marginesie, w czasach, gdy kobieca tożsamość była ściśle zdefiniowana. Stephen nie pasuje do żadnej z szufladek – nie chce się nimi posługiwać. I dlatego płaci najwyższą cenę. Jej życie to pasmo prób adaptacji: najpierw w Londynie, później w Paryżu, gdzie przez moment wydaje się, że odnalazła własną przystań. Pracuje jako pisarka, opiekuje się rannymi żołnierzami, przeżywa prawdziwe uczucie. Lecz świat nie pozwala jej na szczęście. Źródło samotności to nie tylko tytuł – to stan ducha, który przenika każdą stronę książki. Literacko? Bywa nierówno. Styl bywa rozwlekły, momentami toporny, pełen patosu i dydaktycznych przerysowań. Nie brakuje opisów, które dzisiaj uznalibyśmy za nadmiernie tragiczne lub po prostu naiwne. Lecz jestem w stanie to wybaczyć, ponieważ w 1928 roku nikt wcześniej nie spisał tak odważnej, szczerej, a zarazem pełnej smutku opowieści o dziewczynie kochającej kobiety. Opowieści, która mówi: „Tak, istnieję. I zasługuję na życie”. To książka, która może nie porwie stylem, lecz zostaje pod skórą – głównie za sprawą własnej emocjonalnej siły i uniwersalnego tematu tożsamości. Dla mnie to była niełatwa lektura – chwilami przygnębiająca, chwilami irytująca – lecz również niesamowicie potrzebna. Przeczytałam ją z ciekawości, a skończyłam z poczuciem, że Stephen Gordon to postać, która zostanie ze mną na długo. Ocena: 7/10 – za znaczenie, odwagę i siłę przekazu. Punkt mniej za literackie niedociągnięcia, które czasem utrudniają lekturę, lecz nie odbierają jej ważności.

• Anonim

  2025-06-14

  To klasyka queerowej literatury, lecz też opowieść uniwersalna. O miłości, stracie, tożsamości i samotności. To lektura wymagająca, lecz wyjątkowo wartościowa. W świeżym przekładzie i z refleksyjną przedmową Renaty Lis zyskuje nowe życie i może przemówić do kolejnych pokoleń czytelników.

• Mery Kaleta

  2025-06-18

  Pełna dramatyzmu historia przedstawiona przez Radclyffe Hall poruszyła mnie do głębi… To książka, którą powinien przeczytać każdy. Bez niej historia literatury jest niekompletna.