Ryhalta Galharrowa niełatwo jest zabić. Atak Królów Głębi, piesza wędrówka przez Nieszczęście - żadna krwawa walka nie jest w stanie go powalić. Jego muskuły, ogromna sylwetka a także parszywa reputacja są niezniszczalna tarczą przeciwko całemu złu świata. To tak w skrócie jeśli chodzi o fabułę. ;) Minęły cztery lata od ostatniego ataku nieśmiertelnych bóstw na Łańcuch, wszyscy liżą rany po jakże krwawej potyczce, miasta odbudowują się, a wśród mieszkańców wyrasta świeży kult Jasnej Pani- dziwacznego świetlnego zjawiska. Ryhalt prócz chlania na umór a także obijania się opłakuję Ezabeth Tanze, ukochaną, zmarłą podczas szturmu na Maszynerię Nalla. Wydaję się, ze wszystko wraca do normy, kiedy z nieba zaczynają spadać świetlne pociski napływające z Nieszczęścia. Bohater po raz następny staje przed wyzwaniem, musi wkroczyć do nieprzyjaznej krainy, by ocalić Valengrad i jego mieszkańców. Na dodatek ze skarbca Wroniej Stopy - Bezimiennego pana Galharrowa- ginie ponad wyraz cenny przedmiot i jeśli bohater dynamicznie go nie znajdzie czeka go niezwykle parszywy los. Koszmar który go już raz nawiedził powraca ze zdwojoną siłą, a potyczka wkracza na świeży groźny poziom. "Zew kruka" to druga element przygód niesamowitego kapitana Czarnoskrzydłych. Po raz następny mamy możliwość spotkać 'uroczych' bohaterów - Nenn, Ryhalta, Tontę czy Maldona - w nietypowych sytuacjach czy wydarzeniach wymykających się logice pojmowania świata. Kapitan Czarnoskrzydłych ma niełatwe życie, o czym przekonujemy się niemalże na każdej stronie książki. Jak wspomniałam wcześniej żadna broń czy toksyczna kraina nie uśmierca go, a ja miałam wrażenie jakbym oglądała fantastyczne przygody Rambo-Ryhalta w krainie Roboli. Druga cześć serii utrzymała poziom niedorzeczności i wspaniałości wykreowanego świata, bohater bawi tak samo jak w części pierwszej, wręcz zyskuje w naszych oczach, a Nieszczęście- kraina powstała w wyniku destrukcyjnych działań Wroniej Stopy- jest równie chora i nieprzewidywalna, przez co zaskakująco wspaniała. Zabawę miałam przednią, krew bryzgała wszędzie, głowy i członki wesoło latały w powietrzu. Jeśli polubiłeś "Czarnoskrzydłego" nie znudzisz się podczas lektury kontynuacji przygód Ryhalta. " Zew kruka" momentami rozbawił mnie do łez, chwilami zmroził nieprzewidywalnymi zwrotami akcji. Jednak to prawdopodobnie dialogi bohatera przekonały mnie do tej książki najbardziej. ;) "Trudno, kurwa. Nie ma co się pierdolić, trzeba zaryzykować. Kiedy została ci tylko jedna płytka, wykładasz ją na ślepo i modlisz się, aby los dał ci szóstki." O dziwo Ryhalt zawsze wyciągał szóstki. I pamiętajcie : "(...)nawet mając wsparcie diabłów, nieśmiertelnych, Królów Głębi lub samych Duchów Nienawiści, nie warto wkurwiać Czarnoskrzydłych..." https://atramentowypodroznik.blogspot.com/2018/12/zew-kruka-ed-mcdonald.html