Swego czasu,pisząc recenzję na temat przeczytanej przeze mnie książki "Szczęśliwy kto poznał Hrdlaka", której autorem jest niemiecki pisarz Janosch, stwierdziłem, że :... Czuję i niemalże wiem na pewno, że gdyby omówił to wszystko Czech, można by się przy okazji pośmiać autoironicznie z biedy, głupoty, ludzi. Może byłby to taki śmiech przez łzy lecz śmiech! ...Nie wiedziałem, że tak dynamicznie znajdę potwierdzenie moich myśli. Książką pod tytułem "Zasady śmiesznego zachowania" jej twórca Emil Hakl własnie to zrobił - dał mi potwierdzenie, że można o życiu, takim zwykłym prozaicznym życiu, jego codziennych chwilach, napisać ciekawie i z ową nutą autoironii, która pozwala się uśmiechnąć nawet wówczas, gdy do oczu cisną się łzy. To prawdopodobnie czeska specjalność. Jakże Czechom zazdroszczę tej umiejętności. To dość wyraźna linia jaka nas rozgranicza ukazując, jakimi my Polacy jesteśmy ponurakami. Trzy części. Jedna lepsza od drugiej. Trzecia wręcz doskonała, a w niej dwie perełki: kilka zdań o motorze z drewna i ucieczce przez granicę spowodowały, że niemalże popłakałem się ze śmiechu.Jeśli ktoś chce doznać tego samego, niech kupuje, przeczyta i na półkę .