Recenzje

• Mea Culpa

  2018-03-21

  Bartosz Buśkiewicz prowadzi dwa blogi. Ponadto jest autorem ebooków "Myśl i działaj jak najlepsi" a także "Pełnia zrozumienia". "Zapiski inteligenta" to jego debiutancka powieść. Współprowadzi też cykliczne spotkania klubu dyskusyjnego Sokrates Cafe Katowice.Norbert stara się być indywidualistą. Utarte schematy, którymi podążają ludzie uwierają jego duszę. Początkowo miałam nieodparte wrażenie, że widzę pewne podobieństwo do "Ferdydurke" Witolda Gombrowicza. Pojawia się tam tzw. forma, czyli role, które narzuca nam społeczeństwo czy system a także gęba, którą przybieramy. Potem jednak to wrażenie się ulotniło, a lektura zaczęła być osobliwa. Jest to książka, którą ciężko oceniać pod wobec fabuły czy bohaterów, bo jest niedużej objętości, a większość tekstu zajmuje tzw. filozoficzne gadanie. Wszechwiedzący narrator pozwala na zagłębienie się w myślach głównego bohatera, która jawi się jako outsider, inteligent, jak sam siebie nazywa, lecz i nieprzenikniony umysł. Obserwujemy jego drogę do wydania swojej powieści, jego kłopoty zawodowe a także społeczne, głównie w relacjach międzyludzkich. Opowiadanie jest przede wszystkim wezwaniem do odrębnego, specyficznego zachowania, na które nie ma wpływu żaden system. Twórca pragnie, abyśmy odchodzili od schematów i nie nakładali masek na nasze prawdziwe twarze.To co mi najbardziej dokuczało to nazewnictwo poszczególnych rozdziałów. Przykładowo "Inteligent uczestniczy w szkoleniu i robi dobre wrażenie". Wiadomo, że wszystko objaśnia się w treści, więc wydawało mi się, że robiono z nas idiotów. Całość to forma przemyśleń, będąca reakcją na ogarniające nas sztuczne zachowanie społeczeństwa. Znajdziemy tam mnóstwo anegdot czy nawiązań do literatury. Niekiedy mamy wrażenie filozoficznego bełkotu, lecz koniec końców Bartosz Buśkiewicz ma naprawdę dużo do powiedzenia i jak najbardziej trafia własnymi rozważaniami w samo sedno, uderzając we współczesną prawdę.Powieść jest w pewnym sensie atakiem, rzucaniem rękawicy. Być może wydźwięk zbyt gwałtowny, lecz dosadny i pełen zrozumiałego rozżalenia.Recenzja znajduje się też na www.zksiazkadolozka.blogspot.com