Recenzje

• markietanka

  2018-03-22

  Opowieść niesamowita, powala na kolana - dosłownie!Akcja "Zamków na piasku" rozpoczyna się w 1915 roku w Aleppo, dokąd w ramach misji humanitarnej przyjeżdża młoda Amerykanka, Elisabeth. Dziewczyna pochodzi z bogatej rodziny, postanawia ofiarować własny czas i własne zaangażowanie na rzecz potrzebujących. Na miejscu otacza ją bieda, głód i ranni - brak żywności i leków dokucza straszliwie. Wycieńczeni Ormianie walczą o przetrwanie w niełatwych dla siebie czasach. Elisabeth poznaje Armena i to spotkanie odmienia tę dwójkę, zupełnie innych i obcych sobie, ludzi. Armen jest Ormianinem, inżynierem, właśnie utracił małżonkę i córeczkę. Coś ich do siebie zaczyna zbliżać, jednak los ich rozdziela. Armen wyjeżdża z Aleppo, lecz wciąż pamięta o Elisabeth, w jego sercu tli się gorące uczucie. Trafia do Brytyjskiej Armii, w której walczy, jednak jego serce i myśli są przy niedawno poznanej kobiecie.Wiele lat później, młoda Amerykanka, Laura, ich wnuczka otrzymuje wyjątkowy telefon, który przewraca jej zycie do góry nogami. Postanawia wyruszyć śladami swej babki i dziadka a także poznać ormiańskie korzenie. Zgłębiając przeszłość własnych przodków odmienia swoje życie....."Zamki na piasku" to prześlicznie napisana saga rodzinna, pełna tajemnic. Znajdziecie w niej miłość, rozstanie, ból, tęsknotę, walkę o przetrwanie i poszukiwanie siebie. Opowieść jest porywająca, przepełniona emocjami i niesamowicie klimatyczna. Twórca operuje piórem w bardzo plastyczny i obrazowy sposób, sprawiając, że fantazja czytelnika szaleje. Mamy wrażenie, że sami uczestniczymy w akcji powieści.Chris Bohjalian w mądry sposób połączył fakty z fantazją, tworząc niesamowitą opowieść, która porywa czytelnika i zabiera kawałek jego serca. Opowieść jest poruszająca i wzruszająca, idealnie napisana i bardzo realna. Jestem pod wielkim wrażeniem - polecam!http://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2016/05/zamki-na-piasku-chris-bohjalian.html

• Katarzyna

  2018-03-22

  Twórca w sposób mistrzowski w dramatyczne wydarzenia własnych przodków (Bohjalian ma ormiańskie korzenie) wplutł olbrzymią miłość, a dzieje dwojga bohaterów pogmatwał w sposób mistrzowsku. Od razu uprzedzam wszelkie obawy. Mimo, iż historia, a w zasadzie dzieje Elizabeth i Armena są pogmatwane, to jednak pisarz z całości zawirowań wychodzi obronną ręką, rozplątuje je genialnie, wszystkie wątki doprowadza do końca, nic niespodziewanie nie ginie, jak to ma miejsce u wielu innych autorów.Ogromny plus należy się pisarzowi za zręczne lawirowanie między historią fikcyjną, a dramatycznymi zdarzeniami historycznymi. Jednak historia z 1915 roku, to nie jedyna, jaką przyjdzie poznać w trakcie lektury tej niezwykłej, mądrze skonstruowanej książki Poznajemy bowiem także dzieje dziewczyny z czasów nam współczesnych. Jak maja się one do losów Armena i Elizabeth? Tego nie zdradzę. Gorąco za to zachęcam do lektury, tej niepozornej, niezbyt grubej, lecz głębokiej w własnej wymowie i pięknie, prześlicznie napisanej opowieści.

• werka777

  2018-03-22

  Ona, Elizabeth – bogata i wykształcona, szuka realizacji swojej siebie w miejscu tak dalekim i tak różniącym się od jej rodzinnego miasta. Beztroski świat, porzucony na rzecz malowanego przed oczyma cierpienia, staje się dla niej wyzwaniem, lecz i daje jej poczucie spełnienia. Zaś nagroda, którą otrzymuje od losu, okazuje się być początkiem nowej drogi, z której już nigdy nie będzie chciała zejść.On, Armen – inteligentny, naznaczony cierpieniem, stracił cząstkę duszy wraz ze śmiercią małżonki i dziecka. A jednak nie chcąc przyjąć roli idącego na śmierć baranka, postanawia walczyć w imię wolności, ponieważ już zbyt dużo krwi musieli przelać jego niewinni, mordowani bracia. Jednakże szalejąca wojna nie odbiera mu wrażliwości, która stale pozostała na dnie jego serca. To właśnie Elizabeth wydobywa z jego głębin jej pokłady, rodząc w nim uczucie, o którym nie będzie mógł zapomnieć. Czy w świecie kontrastów, rozpaczy i ryzyka, w otoczeniu, w którym każdy następny dzień może okazać się tym ostatnim, będzie im dane odnaleźć wspólną ścieżkę? Czy spotkają się ponownie? „Jeżeli postrzegasz pustynię jako własnego przeciwnika, przegrasz. Nikt nie pokona pustyni. Nikt nie powinien nawet próbować.”„Zamki na piasku” to nie jest miłosna historia, która przysłaniając pozostałe wątki czyni z książki banalny, przewidywalny romans. To opowiadanie okraszona bólem, nadzieją, pragnieniem przetrwania i poszukiwaniem sensu istnienia, a całość tworzy wstrząsającą fabułę, której obrazy intensywnie i z olbrzymim impetem zostają wyryte się w pamięci czytelnika. Rozpoczynając od pierwszego rozdziału, trafiamy w krajobraz malowany głodem i czyhającą za rogiem śmiercią. Wychudzone ciała upokorzonych ludzi, pozbawione rodziców dzieci – te będące szczęściarzami trafiając w mury sierocińców, lecz i te – które nieświadomie przebywają własną ostatnią drogę, by wkrótce udusić się w dymie celowo rozpalonego ognia. Rzeczywistość wyrywającego serce bólu, samotności, poczucia bezsilności i pustki, ponieważ dokonana na Ormianach Rzeź każdemu zabrała kogoś bliskiego, element swojego życia. A ze zgliszczy już ciężko odbudować nadzieję, której i tak w kłębowisku biedy niemal nikt nie usiłował wzniecić. Owa masakra, ludobójstwo Ormian, to wydarzenia autentyczne, mające własne dobitne miejsce na kartach krwawej historii świata. Tragedia, jaką zostali dotknięci niewinni, pochłonęła tak dużo ofiar, że przyrównuje się ją do słynnego nam wszystkim Holokaustu. Chris Bohjalian, wykorzystując fakty, tworzy poruszającą fikcję, którą sprawnie splata z rzeczywistością, oferując coś tak poruszającego, że nie w sposób czytać tej książki bez mokrych od łez policzków. Pisane listy, iskrząca w sercu nadzieja, nieśmiało i ostrożnie stawiane kroki przeradzające się w żar potężnego uczucia. Świat miłości zderza się tutaj z okrucieństwem kreowanym przez najgorsze z możliwych wizji. Gwałty na kobietach, śmierć dzieci i wybici niczym zwierzątka mężczyźni. Kontrast emocji zawarty na kartach powieści nosi czytelnika to w jedną, to w drugą stronę, zaś twórca za pomocą niezwykłego talentu wpływającego na odbiorcę słowa, przyjmuje rolę huraganu, który porywa z ziemi i zwraca z powrotem w tym momencie, w którym uzna to za stosowne. Ja czułam się bezwolna i nigdy nie przypuszczałabym, że „Zamki na piasku” tak mnie pochłoną. To jedna z tych historii, która niewidzialną dłonią ściska za gardło, lecz również rozpala we wnętrzu spory płomień, któremu na długi czas będzie dane się żarzyć. Poruszające wydarzenia, skumulowane na każdej stronie kłębowisko emocji, wyjątkowi i niewątpliwie wyraziści bohaterowie a także wciągający od pierwszej strony styl, którym twórca posługuje się tworząc niesamowite dzieło – to argumenty „za”, które powinny Was przekonać do poznania tej historii. „Przeciw” nie znalazłam, więc prawdopodobnie nie macie wyjścia. Zalecam tym, którzy lubią klimaty potyczki połączone z rodzącą się miłością. Nie znajdziecie tutaj wielu scen namiętności, a jednak klimat stęsknionych za sobą dwóch połówek tworzy o dużo ciekawszą aurę, aniżeli niejedna, typowo romantyczna historia. Myślę, że „Zamki na piasku” to nie tylko kawał dobrej powieści, lecz także wartościowa i warta do przemyślenia fabuła, która dała mi odwieczną i godną zapamiętania lekcję. Sądzę, że i Wy nie powinniście się rozczarować.