Recenzje

• Róża

  2018-03-21

  Angielskie kryminalne klimaty nie są mi obce, rzadko mam okazję o nich ostatnio czytać. A ta okazała się idealna rozrywka z dosłownie językowymi łamańcami :-) Całość podana w formie opowiadań kryminalnych z akcją na angielskiej prowincji (w Grantchester) w latach 50-tych ubiegłego. Nasz młody pełen zapału Wikary i jego alter ego (w końcu musi być dwóch dla równowagi) wiecznie „z lekka ” sceptyczny Inspektora Keatinga – rozwiązują wszelkiej maści lokalne zagadki kryminalne. Choć nie przepadam za opowiadaniami, to w przypadku kryminalnych tematów, jest to dobre ujęcie (krótko i treściwie). Tutaj zaś dodatkowy plus brak elektronicznych gadżetów i o zgrozo internetu – pięknie :-) Lektura, dynamiczna i przyjemna, świetną rozrywka na lato.

• Marta Kraszewska

  2018-03-21

  „[…] Sidney wyznał, że wszystko wskazuje na to, iż w Granchester popełniono kolejne morderstwo. - Niezły Boże, synu, wy tam giniecie jak w walce ponad Sommą.” W Granchester ksiądz nigdy nie ma spokoju. A tu trzeba kogoś pochować, a to udzielić parze ślubu, a to znów tłumaczyć, że samotny żywot mu nie przeszkadza, a to trafi się jakieś morderstwo. To ostatnie jakoś stosunkowo nierzadko zdarza się w parafii Sidneya Chambersa. Młody ksiądz chciałby bardziej skupić na sprawach duchowych własnych parafian, lecz co ma począć, gdy ci zabijają się nawzajem? A że już zasmakował w zagadkach, stara się pomóc swoim owieczkom, nawet jeśli oznacza to ganianie po miasteczku za mordercą czy pakowanie się w kłopoty, które nie przystoją księdzu. Jego najlepszy przyjaciel inspektor Keating już się pogodził z obecnością księdza Chambersa podczas śledztw, czego nie da się powiedzieć o dziekanie w Cambridge, głowę którego Sidney stale zawraca, prosząc o dziwne rzeczy. Lecz gdy idzie o dobro uczelni czy o dobro rodzin, trzeba przede wszystkim próbować odkryć prawdę. „Sidney Chambers. Złowieszcza noc” to drugi tom opowiadań o bystrym i kochającym zagadki tytułowym księdzu Sidney’u Chambersie. W niczym nie uchybia ona pierwszej części przygód głównego bohatera, zgrabnie ciągnąc opowiadanie o nim. Runcie zdaje sobie sprawę z ograniczeń związanych z wykreowanym przez siebie światem [ograniczona przestrzeń, epoka, zawód powieściowego detektywa], jednak potrafi to wykorzystać i obrócić na własną korzyść. Czasem niemal wprost wyśmiewa niejaką powtarzalność historii – idealna rozmowa Sidneya z ojcem, gdzie ten drugi wypytuje o bezpieczeństwo w tym małej parafii przy takiej ilości morderstw. Czasem po prostu modyfikuje słynne schematy – choćby wprowadzając niespodziewanie trójkąt miłosny w życiu księdza. Ożywił także opowiadania poprzez niejakie odejście od typowych historii detektywistycznych. Tak więc choć struktura, świat czy bohaterowie stale należą do rzeczywistości słynnej Herkulesowi Poirot, to James Runcie nie wahał się wprowadzić wątki szpiegowskie. Ten zabieg jest oczywiście związany ze zmieniającymi się czasami [drugi tom rozgrywa się na przestrzeni dwudziestu lat – kończy się w 1961 roku], a zatem i ze zmieniającą się tematyką kryminałów wtedy pisanych. Złota era powieści detektywistycznej się skończyła, pojawiają się pierwsze powieści szpiegowskie, stąd również chyba ich obecność w drugim tomie przygód Sidney’a Chambersa. „Sidney Chambers. Złowieszcza noc” to zestaw opowiadań kryminalnych, których lektura niesie ze sobą poczucie bezpieczeństwa. Ponieważ może i grasują wokół mordercy, może i przez parafię przemykają szpiedzy obcych wywiadów, a samo Granchester mimo własnego dużego uroku, do jakiegoś najbardziej bezpiecznego należy, to czego ma się człowiek obawiać, skoro wie, że prędzej czy potem Chambers znajdzie winnego. Chłopczykowi także na: http://recenzjeksiazek.natemat.pl/211815,sidney-chambers-zlowroga-noc