Recenzje

• Jasid2

  2018-03-22

  Twórca jak zwykle w formie. Wartka akcja i dobra intryga. Polecam.

• Arturion

  2018-03-22

  Prześliczny i smakowity fresk sensacyjny! Właściwie nie powinno to zaskakiwać, bowiem książki z Wiktorem Wolskim w roli głównej to zawsze kawał dobrej literatury kryminalnej. Wolski to niezwykle twardy glina, obecnie poza policją i pracujący nieformalnie. Twardy, lecz i niezwykle bystry, zwykle przewidujący posunięcia przeciwników. Zarazem z zasadami, więc nie da się nikomu kupić. Niejeden kryminał przekonał nas, że tacy gliniarze mają w policji niełatwo, bowiem ta ogranicza ich - nierzadko niemądrymi - procedurami, a intrygi w komendzie również robią swoje. A więc tacy, jak Wolski mają nierzadko kłopoty. I właśnie dlatego właśnie on dostaje nieformalne śledztwo w sprawie zabójstwa izraelskiej siatkarki. Wolski z początku nie jest sprawą zainteresowany, lecz zmusza go do tego nadzorujący śledztwo, jego dany przełożony Jan Morawiec. Z tym, że śledztwo ma pomóc prezydentowi Kirszowi w reelekcji a zarazem omijać brudy zalegające na stuku polityki z mediami i sportem. Z początku strasznie mnie denerwowało, że prezydent nazywa się Egon Kirsz (a rzecz się losy w III RP) a jego główna rywalka to pani prezes Joanna Brodzickka. Przestało denerwować, gdy okazało się w jakim szambie Wolski musi zanurkować. Twórca nie uwolniłby się od procesów, gdyby użył nazwisk rzeczywistych. A szambo to pogłębiają takie osoby jak Adam Fiszer, który "odzyskuje" warszawskie kamienice fałszerstwami i Bóg wie czym jeszcze. Lub prawa ręka prezydenta, Serb Novak Koźmiński, o którym, aby nie spoilerować, tylko tyle. Jest również multimiliarder Grabek, który zdecydowanie stawia na Brodzicką i - tradycyjnie - wspomaga Wolskiego (lub raczej to Wolski z nim współpracuje). Są inni policjanci, złodzieje, sportowcy, stadionowi chuligani, dziennikarze, neonaziści, Interpol, izraelska policjantka i dużo innych postaci. Wszystko to splata się w jeden kłąb, który w zasadzie udaje się Wolskiemu rozplątać, tyle, że zarówno jego życie, jak i jego ukochanej Leny Nowickiej, dziennikarki, zawisa na bardzo cienkim włosku. A czy włosek wytrzyma dowiemy się dopiero z następnej książki Nikodema Pałasza. Twórca zaraził się tą manierą prawdopodobnie od Katarzyny Bondy (patrz "Okularnik") i nie ukrywam, że jako czytelnika rozwściecza mnie to trochę. No, lecz mam dodatkowy powód, by czekać na nasz ulubiony ciąg dalszy.