Elif Shafak to piękna autorka, którą sobie całym sercem pokochałam. Pisze z wyobraźnią, oryginalnością i liryzmem. Pisze tak, że przeczytałam “Wyspę zaginionych drzew” błyskawicznie. I trafiła do moich ulubieńców. To opowieść o pokonywaniu traumy z przeszłości, traumy przekazywanej z pokolenia na pokolenie i nie pozwalaniu, by ta trauma definiowała nasze życie. To też opowieść o (zakazanej) miłości, która nie zna granic państwowych, religijnej bigoterii ani jakichkolwiek granic. Przekracza wszystko, co czyni powyższe kwestie nieistotnymi i bezmyślnymi. Lecz jest tu też coś więcej… Jest tu pewnego rodzaju wiadomość dla nas, żeby spróbować odłożyć na bok nasze przekonania i różnice. Uszanować pogląd osoby po drugiej stronie płotu. “Wyspa zaginionych drzew” to po prostu wyjątkowo pomysłowa, pasjonująca i przejmująca historia. Shafak pisze o bólu i złamanym sercu przez pryzmat nadziei, odnowy i uzdrowienia, o potrzebie opowiadania historii z przeszłości, a nie jej grzebania. Otwiera nasze oczy na świat przyrody, uznania jego integralnego miejsca w świecie ludzkości i połączenia się z nim. To wyjątkowa książka, ze idealnymi postaciami i piękną narracją. Jednym słowem - cudowna.