Recenzje

• kamila9314

  2019-05-25

  Odnalezienie najlepszych rozwiązań w systemie infrastruktury socjalnej było ciężkim zadaniem, bo dotyczyło pracy z drugim człowiekiem, zmiany jego zachowań. Niektóre nieustanny się podwaliną pod dzisiejszy system pomocy, inne stanowią ciemne karty historii. To właśnie na jednym z takich eksperymentów społecznych skupia się ksiązka Stacy Horn "Wyspa potępionych" . Autorka porusza temat wyspy Blackwell mimo innowacyjności ośrodka, stał się on jednym z najbardziej ponurych eksperymentów społecznych. W założeniu placówka miała służyć ludziom najbardziej potrzebującym. Niestety rzeczywistość zdecydowanie odbiegała od tych idyllicznych planów. Ośrodki które miały stać się chluba Nowego Jorku jako przyjaznego i prospołecznego stało się miejscem urągającym człowieczeństwu, miejscem upodlenia a ludzie tam trafiający postrzegani byli jako wysypisko ludzkich śmieci, niechciani i niepotrzebni- wyklęci. W placówkach panowały fatalne warunki higieniczne, osoby zatrudnione do pomocy zamiast współczucia okazywały agresję względem podopiecznych, a ponad wszystkim czuwali komisarze dla których byli tylko liczbami w statystykach, gębą do wykarmienia jak najmniejszym kosztem. Nie było pracy, mieszkańcy wyspy pogrążali się w bezczynności, idea poprawy znikła zupełnie. Autorka prócz szczegółowego opisu warunków panujących na wyspie, pozostawia miejsce na charakterystykę społeczeństwa nowojorskiego z przełomu XIX/XX wieku, które podlegało rozkładowi moralnemu. Stacy Horn nie żałuje nam szczegółów dotyczących tego co działo się na wyspie, prezentuje wszystko takie jak jest. Ksiazka należy do literatury faktu, znajdziemy w niej mnóstwo dat, wydarzeń, postaci. Trudno oceniać tego typu pozycje, nie można powiedzieć że czytało się łatwo. Ponadto prócz opowieści snutej przez autorkę o tym mrocznym okresie, znajdziemy tutaj relacje i raporty które dodają rzetelności. Ksiązka jest mocna, mnie wyjątkowo poruszyła, a wiec jeśli szukacie czegoś co wciśnie was w fotel to z pewnością możecie po nią sięgnąc.

• Zuza Maniek

  2019-05-25

  Nadzieja.. To coś, czego więźniowie tej wyspy nie mieli. Kiedyś myślałam, że Spartanie byli niehumanitarni, zrzucając niemowlęta, które nie spełniają norm ze skały. Wydawało się to okrutne i nieludzkie, lecz w porównaniu z tym, co czekało więźniów wyspy, zachowanie to było wręcz łagodne: krótka chwila, moment.. To nic w porównaniu z długoletnim i strasznym uwięzieniem, osamotnieniem, w ekstremalnie trudnych, nieludzkich warunkach na wyspie Blackwell. Znajdowały się tam placówki: Nowojorski Zakład dla Obłąkanych, Dom Pracy Przymusowej, Przytułek dla Ubogich, Zakład Karny i Szpitale dla ubogich, czyli miejsca dla ludzi wykluczonych, odrzuconych. Teoretycznie zapewniono im opiekę, praktycznie rozpacz w piekle. Prawda została ujawniona przez reporterkę Nellie Bly i wstrząsnęła opinią publiczną, jednak kompleks działał dalej bez większych zmian. A wszystko nieopodal Nowego Jorku...