Recenzje

• konwallia

  2018-03-20

  Starczy wsłuchać się nieźle w wiadomości w radio albo telewizji, wczytać w dziennik. Nieustające i cykliczne zamachy w Turcji, Egipcie, Czeczeni czy Syrii. Bojownicy islamscy i ich święta wojna. Napady, uprowadzenia, egzekucje. Dżihad, o którym nieprzerwanie jest głośno. Głośno nie tylko dzięki samym samozwańczym „braciom” – islamskim bojownikom, których łączą wspólne ideały, lecz też dzięki dziennikarzom, którzy niejednokrotnie z narażeniem życia wchodzą w samo epicentrum świętej wojny, po to, by wygrzebać z niej ideologiczne sedno, obnażyć brutalną prawdę i nagłośnić ją światu. Marcin Mamoń to reporter i dokumentalista z nad dwudziestoletnim stażem, zajmuje się głównie konfliktami zbrojnymi na terenie Syrii, Afganistanu, Iraku czy Ukrainie. Jest jednym z pierwszych reporterów na świecie, którym udało się nie tylko dotrzeć do czołowych terrorystów, lecz zdobyć ich zaufanie. Ogromna wiedza i doświadczenie w obcowaniu na terenie najbardziej zapalnych miejsc na świecie nie uchroniła go przed katastrofą. W 2015 roku, razem ze swoim fotografem Tomaszem Głowackim został porwany przez Al-Kaidę i więziony kilka tygodni w karygodnych warunkach w syryjskim więzieniu. Minął następny tydzień. Dni były coraz dłuższe i trudniejsze do wytrzymania. Leżysz, siedzisz, znów leżysz. Jeden bok, drugi i znowu… Trudna do zniesienia jednostajność i życie w ciemności. Tylko sny dawały szansę na wyprawę do lepszego świata. Wojna braci to apokaliptyczna podróż przez ogarnięty terroryzmem i wojnę domową Najbliższy Wschód. Pod osłoną na pozór chaotycznych, oderwanych od siebie scenek, Marcin Mamoń przedstawia brutalną prawdę o kampanii samozwańczych „braci”, których nie łączą więzy krwi, a wspólne ideologiczne i religijne ideały. To dla nich są skłonni porywać, szantażować, torturować i zabijać niewinnych ludzi, a wyniki swych praktyk filmować i publikować w sieci. Dziewczynę rażono prądem. Podłączano jej przewody elektryczne do wielkich palców u nóg. Ręce miała skute kajdankami za plecami. Oprawcy zakrywali jej usta dłońmi, by nie było słychać krzyku. Twórca w sposób niezmiernie drobiazgowy, a przy tym niepozbawiony rzetelności przybliża zasady działania islamskich bojowników, ujawnia skomplikowaną strukturę i mnogość organizacji, których pozornie nie łączy nic, w rzeczywistości jednak wszystko. Mamoń przedstawia kulisy działań bezimiennych bojowników na ogarniętym terroryzmem Bliskim Wschodzie, czyni to jednocześnie otwarcie i bez cenzury. Jego relację charakteryzuje chłodne, zdystansowane spojrzenie i niekwestionowana rzetelność. W chwili, gdy twórca wraca wspomnieniami do chwil, kiedy złapany przez działaczy Al-Kaidy tkwił kilka tygodni w zawieszeniu pomiędzy życiem a śmiercią, książka ebook nabiera bardziej emocjonalnego wymiaru. Bojownicy jawić się zaczynają jako nie tylko bezimienni, omotani kominiarkami ludzie trzymający w ręce kałasznikowy. Kiedy twórca opowiadać zaczyna swą historię z samego środka dżihadu, z zatęchłej, zimnej, obskurnej piwnicy, oprawcy jawić zaczynają się jako fanatycy, dla których słowo „okrucieństwo” to nic innego jak bezkresne pole do popisu ich wyobraźni. Była jeszcze żelazna rura z drutem kolczastym w środku. Wprowadza się ją do odbytu, a następnie wyciąga. Drut zostaje w środku (…). Przyznali się do wszystkiego. Podpisali wszystkie papiery, jakie im podsunięto, choć nie mieli okazji, by je przeczytać. I to ta element zdecydowanie sprawiła, że jeszcze teraz trudno jest mi zebrać myśli i podejść do niniejszej recenzji bez większych emocji. Opisana przez Mamonia rzeczywistość, to dysharmonijny świat, w którym urok roziskrzonego milionem gwiazd nieba jest efektem wojny i wynikającego z niej braku prądu, a bezcelowy spacer w siną dal tylko i wyłącznie efektem ucieczki przed ostrzałem. To życie pod „deszczem bomb”, niejednokrotnie z duszą na ramieniu, życie pełne niepewności, strachu, niezrozumienia. To świat, w którym zaufanie do człowieka, jak i jego życie nie mają większej wartości. Wstrząsający dokument Marcina Mamonia to lektura niełatwa, przesycona faktami, nazwiskami i nazwami własnymi, które laikowi trudno ogarnąć, posegregować i umiejscowić na mapie świata. To pourywany zestaw scen, niejednokrotnie chaotyczne zeznania. W zestawieniu z czarno-białymi fotografiami autorstwa Tomasza Głowackiego, całość nabiera jeszcze głębszego, bardziej autentycznego wymiaru. To wyjątkowa, prawdziwa i obrazowa publikacja, względem której trudno jest przejść obojętnie. Niektórych ebooków nie da się przepracować. Ich lektura, przy jednoczesnej irracjonalnej fascynacji wywołuje wewnętrzny bunt i opór, plątaninę myśli i kłębowisko skrajnych emocji. Wojna braci jest jedną z nich. Barwna choć nieubarwiona, prawdziwa, szokująca, obnażająca prawdę o świecie fanatycznym świecie dżihadystów. Jednym słowem – obowiązkowa. www.bookiecik.pl

• www.arabiasaudyjska-ksa.blogspot.com

  2018-03-20

  "Wojna braci" to arcyciekawy reportaż jednego z dwóch Polaków porwanych przez Al.-Kaidę w Syrii. To także wnikliwa analiza, dzięki której Twórca usiłuje przybliżyć czytelnikom świat bojowników muzułmańskich walczących w różnych, nie tylko muzułmańskich państwach (istnieją m.in. oddziały, które walczą po stronie ukraińskiej w Donbasie). Znajomość ludzi, zasad jakimi się kierują a także krajów, po których Marcin Mamoń podróżuje nie zapobiegła jego porwaniu, lecz umożliwiła jego uwolnienie bez płacenia okupu (przynajmniej według oficjalnej wersji). Na dużo spraw, a szczególnie na wojnę w Syrii patrzę zupełnie inaczej niż Autor. Podczas pobytu w Arabii Saudyjskiej poznałem różnorakich Syryjczyków, jednego z nich sądzę za własnego przyjaciela, podobnie zresztą jak i on mnie. Dużo faktów, o których pisze pan Marcin znam z relacji ludzi, z których element to zwolennicy prezydenta Baszszara Hafiza al-Asada, inni to sympatycy Wolnej Armii Syryjskiej (brat jednego z moich kolegów jest jej pułkownikiem). Wysłuchałem również opinii normalnych Syryjczyków, którzy żyją i pracują w Saudi jeszcze od czasów przedwojennych i nie są uchodźcami. To wyznawcy różnorakich odłamów islamu - od ismailitów po sunnitów. Moim zdaniem najtrudniej rozmawia się z sunnitami. Uważają, że jeżeli są większością, to powinni sprawować władzę, ponieważ to demokracja. Tylko jak chcą z tej demokracji skorzystać, to już osobna kwestia. Pojawiają się koncepcje od podziału Syrii pod wobec religijnym na niezależne państewka, aż do wypędzenia chrześcijan do Libanu” ponieważ przecież stamtąd przyszli”, a zwolenników obecnego prezydenta i resztę alawitów – do morza. I, aby było ciekawiej, te wersje potrafią się pojawić podczas jednej rozmowy, a wszystkie one padają ze strony zwolennika Wolnej Armii Syryjskiej i bynajmniej nie niedouczonego, zaczadzonego religijnie wieśniaka, tylko władającego trzema językami obcymi inżyniera. Z innych książek, które czytałem ostatnio, jak na przykład „Ze Świętej Góry” Williama Dalrymple wyłania się zupełnie inna Syria przedwojenna, niż ta o której piszą przeciwnicy „reżimu”. Jak się nie zajmowałeś polityką, to nikt nie zajmował się tobą - w relacji Dalrymple tak była chłopczykowi jednej z głów kościoła prawosławnego w Syrii. Do tego – skutki „arabskiej wiosny” widać już w niemal wszystkich krajach, które ją sobie zafundowały. Demokratycznie wybrany prezydent Egiptu, tak się przejął „demokratyzacją” państwa, że po niecałych dwóch latach gen. Abd al-Fattah Sa’id Husajn Chalil as-Sisi musiał go „zdymisjonować”, ponieważ już nawet armia nie miała cierpliwości do „demokracji” w wydaniu Bractwa Muzułmańskiego. Obalenie krwawego dyktatora Libii również doprowadziło do „demokratyzacji” i „umiłowania wolności” w tym kraju. Jedynymi islamistami, którzy demokratycznie zdobyli władzę i ją oddali z swojej nieprzymuszonej woli ze względu na nieumiejętność zarządzania krajem, do czego się sami przyznali byli członkowie Hizb an-Nahda w Tunezji. Aby było zabawniej – władzę przejęli ludzie z otoczenia obalonego prezydenta. A „powszechnie znienawidzonego” Baszszara Hafiza al-Asada obalić się nie dało przez tyle lat, mimo, że Rosjanie zaczęli go wspierać na szerszą skalę dopiero niedawno. Jakoś międzynarodowa koalicja „miłośników demokracji” wspólnie z Wolną Armią Syryjską, „dobrą" Al.-Kaidą, złą Al.-Kaidą a także całkiem niedobrym Państwem Islamskim nie jest w stanie go usunąć. A alawitów jest tylko 12-13% populacji. Tak jak pisałem – jestem pełen podziwu dla odwagi, mądrości operacyjnej a także znakomitego pióra Marcina Mamonia, jednak z jego poglądami fundamentalnie się nie zgadzam. Ciekaw jestem Waszej opinii na temat tej wyjątkowo interesującej relacji. http://niestatystycznypolak.blogspot.com/