Reporterka TVP podzieliła się własnymi doświadczeniami z okresu pracy w Federacji Rosyjskiej. Jako korespondentka, Arleta Bojke spędziła w tym państwie kilka lat i nigdy nie dostąpiła zaszczytu spotkania z prezydentem, premierem i znowu prezydentem Rosji Władimirem Władimirowiczem Putinem. Stąd właśnie zrodził się pomysł napisania książki zawierającej pytania, które chciałby zadać prezydentowi. Arleta Bojke stara się znaleźć na nie odpowiedzi, cytując wypowiedzi Władimira Władimirowicza w których odpowiadał na podobne zapytania zadane przez reporterów z krajów traktowanych poważniej niż Polska, bowiem stale dla części establishmentu rosyjskiego „Polska to taki mały piesek. Denerwujący, lecz krzywdy nie zrobi”. To srogi policzek względem nacji, w której pamięć o przeszłych przewagach ponad Moskalem jest wiecznie żywa. Jednak od czasów sprzed 7 listopada 1612 czyli wypędzenia polskiej załogi z Kremla (fakt, że dzień ów jest czczony w Rosji ze względu na święto kościelne 4 listopada jako Dzień Jedności Narodowej jest pewnie powodem do wielkiej dumy niektórych naszych rodaków) minęło dużo czasu i układ sił między Polska i Rosją uległ diametralnej zmianie. Sam, czego nigdy nie ukrywam, jestem dużym fanem Rosji – jej kultury, ludzi i „rosyjskiego stanu umysłu”. Lecz jak to bywa w państwach o rozmiarach imperium mnóstwo rzeczy jest na taką właśnie skalę . Są tam ludzie o sercach imperialnych rozmiarów, jak i iście imperialnych gabarytów sukinsyny. Ja na własne szczęście zdecydowanie częściej spotykałem tych pierwszych. Podobne doświadczenie przedstawia Autorka. To ustawiczna potyczka z rosyjską biurokracją i pewną bezdusznością systemu, lecz również spotkania z ludźmi, których bardzo lubi i szanuje. "Władimir Putin. Wywiad, którego nie było" to bardzo rzetelna opowiadanie o pracy dziennikarza telewizyjnego, który odnalazł się w samym centrum zdarzeń wywołujących ogromne zainteresowanie na świecie. W książce pdf nie zabrakło również informacji, których ciężko byłoby się doszukać na paskach „breaking news”. To zarówno relacja z Krymu, który nawiedzili „uprzejmi ludzie” zwani również „zielonymi ludzikami” jak i z Donbasu, w którym pojawili się oni nieco później. Dzięki relacji Autorki możemy zrozumieć, lub przynajmniej spróbować zrozumieć, dlaczego Krym został inkorporowany do Federacji Rosyjskiej bez jednego wystrzału i dlaczego w przypadku Donbasu stało się inaczej. Możemy Jej oczyma zobaczyć ciemne strony przygotowań do Olimpiady w Soczi i zwiedzić wioskę w której poparcie w wyborach prezydenckich dla Władimira Władimirowicza wynosiło równe 100%. Poznajemy także praktycznie niedostępne dla zwykłego turysty obszary Syberii i pierwszego czarnoskórego radnego w Rosji (zwanego w żartach „Afrorosjaninem”). Wspólnie z Arletą Bojke przeżywamy oblężenie lotniska w Doniecku, gdzie przed „zielonymi ludzikami” a także separatystami broniła się nieliczna grupka ukraińskich żołnierzy i ochotników, przez przeciwników z szacunkiem nazywanych „cyborgami”. Przeczytamy również relację z zatrzymania drużyny filmowej przez żołnierzy rosyjskich na terenie katastrofy smoleńskiej. To bardzo dobra, napisana żywym mową książka, która pomoże w jakimś stopniu zrozumieć Rosję i rosyjską duszę, poznać jej mieszkańców m.in. wnuczkę marszałka Konstantego Rokossowskiego, która jest olbrzymią polonofilką i popularyzatorką Polski wśród Rosjan a także zajrzeć za kulisy kontaktów z rosyjską biurokracją. http://niestatystycznypolak.blogspot.com