Cieszę się, że miałam możliwość przeczytania tej książki. Choć na początku trudno było mi się za nią zabrać i przy drugim rozdziale, z początku drażniła mnie, w jaki sposób jest on napisany. Chodzi mi o te małe litery na początku zdania i tym podobne, lecz z czasem jakoś przestało mnie to razić.Nie miałam wcześniej styczności z podobną książką. Nie wiem co do końca o niej myśleć, próbowałam napisać recenzję po książce, lecz nie mogłam zebrać myśli i lecz to nic nie dało. To nie jest zwykła książka, porusza ona dość ciężki i kluczowe tematy. Takie jak akceptacja samego siebie, tolerancja, przyjaźń i miłość, która nie jest prosta a także o przebaczaniu. Choć tematy nie są łatwe, to książkę czytało się niesamowicie przyjemnie, nie mogłam się od niej oderwać. Odłożyłam ją tylko raz, żeby zaplanować najbliższą wycieczkę w góry. Zarwałam dla niej nockę, czego nie żałowałam. Pierwszy raz miałam też styczność z twórczością D. Levithana i nie mam większej potrzeby, jak na razie zapoznać się z jego innym książkami, tak samo, jak nie ciągnie mnie raczej do Greena.Pewnego wieczoru przez okrutny żart poznaje się dwóch Willów Graysonów. Nazywają się tak samo, lecz różni ich wiele. Przez to spotkanie ich życie wywraca się do góry nogami. Każdy z nich musi podjąć ciężką decyzję, czy wyjść ze własnego świata i zawalczyć o to, co najważniejsze.W jakimś stopniu poczułam więź z jednym Willem (Greena), lecz największą sympatia obdarzyłam Kruchego, jest takim bohaterem, którym tryska optymizmem i zaraża nim wszystkim, lecz w środku już taki nie jest. Spodobał mi się pomysł z piosenkami, w tych momentach nie wiem czemu, lecz przypominał mi musical Grease.Polecam wam tę książkę, która chwyta i puszcza dopiero po ostatnim słowie. Chciałabym was także przeprosić za tą chaotyczną recenzję, lecz naprawdę nie mogę się skupić na niej, pisząc ją, wydaje mi się, że wszystko jest ważne, a muszę się ograniczyć z to, co pisze, aby wam czegoś nie zdradzić.http://czytaniewekrwii.blogspot.com/2016/05/w-kilku-sowach-o-will-grayson-will.html