W końcu udało mi się skończyć "Wieśniaka paryskiego" Louisa Aragona. To prawdopodobnie najbardziej złośliwe z dzieł literackich jakie udało mi się ostatnio przeczytać. Ponieważ znajduję w tym dysonanse, które w literaturze nie powinny się wydarzyć:1. Gość, który jest narodzonym poetą i czuje słowo jak mało kto, pisze prozą, celowo pisząc z punktu widzenia niewyrobionego czytelnika "o niczym" po to by za pomocą "myślenia mechanicznego" stworzyć nową mitologię świata (czyli jak mawiają Anglosasi "whatever to hell it is")2. Dodatkowo posługuje się obrazami z pogranicza reklamy, zanudzając i usypiając odbiorcę, który powoli zasypia.3. Po dawce usypiającej rodem z gabinetów operacyjnych, zapuszcza się w mało zrozumiałe gęstwiny filozofii żeby znów zacząć dumać w czym cała rzecz.4. A na koniec serwuje mowa poetycki tak jakby całe to przynudzanie miało stać się światem magicznym i tak się staje niestety, choć wtręty filozoficzne wydaja się co nieco nie najwyższego lotu.5. A jednak finalnie uważny czytelnik, który po dawce wstrząsowej dozowanej umiejętnie dochodzi do końca, zauważa, że coś w tym wszystkim tkwiło i jeśli jeszcze przyjmie, że twórca miał możliwość spędzania czasu swego bytowania w sposób jaki wynika z jego dzieła, to był po prostu farciarzem lub rentierem po bogatych przodkach.Co by nie mówić: całość mówi niezgorzej o tym czym był surrealizm/dadaizm, choć cholera wie, czy komuś ta wiedza na coś się jeszcze przyda w tym świecie gdzie surrealizmem nieustanny się rzeczy, które zupełnie na surrealizm nie zasługują i w których zwyczajny człowiek generalnie mało co się powinien zmieścić.