Nieszczęśliwy wypadek czy morderstwo z premedytacją? Czy kobieta, która utonęła w turystycznej miejscowości, miała coś na sumieniu? Czy jej śmierć była rozliczeniem z błędami i nieźle skrywanymi tajemnicami? Cykl kryminalny z podkomisarzem Robertem Lwem był na mojej liście czytelniczych zainteresowań od długiego czasu. Jak to nierzadko przewrotnie bywa, wspólną przygodę zaczęłam dopiero od czwartego tomu. Nie stanowiło to jednak wielkiego problemu. Podczas lektury nie czułam dyskomfortu, a w mojej głowie nie kłębiły się zapytania spowodowane niewiedzą i nieznajomością poprzednich książek. Wszelkie nawiązania i wspomnienia pozwoliły mi odtworzyć obraz sytuacji prywatnej i zawodowej komisarza. W tym miejscu warto wspomnieć, że Lew to ciekawa postać. Facet po przejściach. Doświadczony przez życie. Z wielkim i trudnym bagażem przeżyć. Intrygujący jako śledczy. Zdeterminowany i bystry. Lecz tym, co naprawdę mnie przekonało, jest wielki realizm i możliwość znalezienia w podkomisarzu prawdziwie ludzkiego oblicza. Uwielbiam taką autentyczność wynikającą z przekonaniu, że na miejscu książkowego bohatera mógłby znaleźć się każdy z nas. I ja wypróbowałam wcielić się w jego rolę, podczas lektury odgrywając swego rodzaju detektywa amatora. Każdy sympatyk lektur z dreszczykiem nieźle wie, jaka to przyjemność próbować na swoją rękę znaleźć winnego i poskładać wszystkie fragmenty układanki. To wspaniałe uczucie stać się częścią śledztwa. Szukać motywów, śladów, powiązań. Akcja „Wicierza” nie jest przesadnie zawiła czy skomplikowana. Nie znaczy to jednak, że w książce pdf niewiele się dzieje. Już pierwsze strony powieści sugerują, że twórca przygotował dla nas coś interesującego. W kolejnych rozdziałach rzeczywiście pojawia się kilka niespodzianek. Podążając za podkomisarzem Lwem sprawdzamy informacje, rozmawiamy ze świadkami, obserwujemy i kombinujemy. Wypadek czy morderstwo? Siła przyrody czy ludzkie instynkty? Prócz wątku kryminalnego znaczącą rolę w książce pdf odgrywa życie prywatne głównego bohatera. Jest to jednak jak najbardziej zrozumiałe, skoro „Wicierz” stanowi element serii. Czy stanowi to problem? Zależy od czytelniczego podejścia, od oczekiwań i zaangażowania. Ja osobiście wolę bardziej krwawe książki, w których to mrok i niepokój grają pierwsze skrzypce, a tutaj trochę mi tego zabrakło. Ostatecznie nie mam jednak wielkiego żalu do autora. Szczególnie, że opowieść naprawdę nieźle się czyta. Niewymuszony sposób opowiadania, przyjazny czytelnikowi styl, lekkość w przelewaniu myśli na papier, umiejętne oddanie uczuć bohaterów. Mam wrażenie, że taka narracja może zrekompensować każde potknięcie czy niedociągnięcie. „Wicierz” to historia nieźle przemyślana i nieźle napisana. W wolnym okresie chyba sięgnę po wcześniejsze części cyklu kryminalnego z podkomisarzem Lwem.