Recenzje

• Anonim

  2021-07-17

  Narracja książki Christine Dwyer Hickey przypomina obrazy Hoppera-jest statyczna, nic się tu za bardzo nie dzieje. Wszystko w tej książce pdf jest uważnie zbalansowane- myśl i akcja, emocja i ruch, dramaturgia i groza. Pisarka zostawia wiele wolnego miejsca dla naszej swojej interpretacji a z drugiej strony angażuje nas całkowicie w ocenę zachowania postaci. Dla wielbicieli malarza-nie jest to książka ebook biograficzna, lecz obyczajówka z udziałem artysty i jego żony, Jo. Wspomnienie zdarzeń jednego lata z Cape Cod, gdzie Hopperowie mieli własny letni dom. Zapis wyimaginowanych zdarzeń z kilku dni życia prawdziwych postaci. Autorka stworzyła tę historię niezmiernie atrakcyjnie, z adekwatną deskrypcją wyobcowania ludzi, tak charakterystyczną dla postaci z obrazów Hoppera. Lata pięćdziesiąte w USA. Osierocony, dziesięcioletni Michael zostaje adoptowany i spędza własne pierwsze wakacje ponad morzem, w sąsiedztwie Hopperów. Z czasem wywiązuje się między trójką specyficzna więź, która łączy ich indywidualne, samotne byty jakimś wspólnym, przezroczystym kabelkiem. Mały, osierocony Michael mieli w sobie wojenną traumę i stratę rodziców. Jego mentalny pejzaż charakteryzuje ciemność. Jo, przeżywa z zazdrością i wybuchami agresji talent męża a także zainteresowanie innych, w szczególności kobiet, jego postacią. Sam Edward, przechodzi blokadę artystyczną i szuka natchnienia do malowania, zmęczony jest też napadami ze strony żony. Między dorosłymi i dzieckiem wywiązuje się specyficzny, emocjonalny trójkąt. Każdy z nich pragnie jakiejś części od drugiej osoby. Każdy z nas w końcu nosi w sobie całkowitą postać ludzkiego stanu. Autorka prezentuje głębokie i niemal nabożne zrozumienie dla ludzkich słabości, tęsknoty i żalu. Ta książka ebook jest tak mądrze napisana, że została we mnie jak żywe wspomnienie obejrzanych płócien Hoppera- z uczuciem smutku i boleśnie odczuwalną ochotą objęcia małego, osieroconego chłopca. Malarstwo Hoppera we wszystkich wywołuje emocje współodczuwania z samotnymi bohaterami. Być może dlatego tak szeroko zostało przyjęte przez światową popkulturę. Jego obrazy wielokrotnie pojawiały się jako inspiracja albo fragment scenografii w kinie. Andrzej Wajda stworzył jedną ze scen w Tataraku bazując na tej straszliwej samotności postaci, wpatrzonej w okno. Krystyna Janda wspomina wówczas moment umierania męża. Autorka mądrze oddała wewnętrzne wyciszenie, lakoniczność motywów i sugestywność wizji malarstwa Hoppera w swej powieści.

• Monika Siwiec

  2021-07-17

  Rok 1950. Powojenna Ameryka. Lato na Cape Cod i morze o kobaltowej barwie, które jest milczącym obserwatorem wypełniającym każdą wolną przestrzeń powieści. Wnikliwe studium małżeństwa artystów Edwarda Hoopera i Josephine Nivison - z malarstwem w tle. A może jednak proces twórczy, poszukiwanie natchnienia i wypalanie się stanowi tu epicentrum? Relacja niczym mieszanka wybuchowa, której odłamki wciąż odbijają się od ścian. Jak połączenie kontrastujących farb, które nieoczekiwanie współgrają ze sobą. On - wyważony, nieco introwertyczny, zanurzony w myślach. Ona - dziewczyna wprost. Ekscentryczna, niepłochliwa, pewna własnych racji. Do tego malarka w cieniu sławnego męża, dla którego (jej zdaniem) sukces jest jak ciepły koc, wystarczający jednak tylko dla jednej osoby. Czy rzeczywiście takie są intencje Edwarda? Historia dwuwarstwowa. Jest przestrzeń niemiecko-amerykańskiego dzieciństwa adoptowanego Michaela i Richiego, który utracił ojca. Dziesięciolatków, którzy na własny sposób próbują łatać podziurawioną przeszłość. Nie obędzie się tu bez traumatycznych wojennych przeżyć, które są stale jak świeże rany. Jest próba odnalezienia nici porozumienia, która jest jednak tak cienka, że jedno dotknięcie może ją przerwać na zawsze. Jest też sfera dorosłych. Pełna niedomówień, wzajemnych pretensji, braku czułości, z nutką intrygi, lecz też przebłyskami ciepła i zauroczeń. Te dwa kręgi zadziwiająco się przenikają i stają się katalizatorem późniejszych wydarzeń. Młodość. Rozkwit. Marszcząca się skóra. To wszystko tu znajdziemy. Jedne wakacje i charytatywne przyjęcie zorganizowane przez babcię Richiego - panią Kaplan, które demaskuje skazy, pogłębia urazy i roznieca płomienie. Czas niepozorny, senna atmosfera, a jednak emocje, pod płaszczyzną powszedniości, stale tak żywe. To opowiadanie malownicza. Pełna światłocieni, niedopowiedzeń i nostalgii. Jak obrazy Edwarda Hoopera, uznawanego za jednego z największych malarzy XX wieku, w które mogę wpatrywać się bez końca. O samotności w pokoju, który nie jest pusty. O sztuce, która usiłuje tę wyrwę wypełnić, jednak nie zastąpi relacji z drugim człowiekiem. Wreszcie o więzi, która jest jak pociągnięcia pędzla na płótnie - zostawia ślady we wszelkich możliwych odcieniach. Ten wąski pas lądu odkryć warto.

• okulary_do_czytania

  2021-07-17

  "Wąski pas lądu" to opowiadanie o samotności i smutku. To portret literacki Edwarda Hoopera jednego z największych malarzy dwudziestego wieku a także studium jego małżeństwa. To historia "amerykańskiego snu" po drugiej wojnie światowej. "Wąski pas lądu" to książka, w której zanurzycie się dogłębnie, poczujecie zmysłami każdy jej element. Poczujecie jej klimat, atmosferę i zostanie ona z Wami na długo po odłożeniu książki. Ma się wrażenie, że wszystko jest w niej "odczuwalne", wyważone i stonowane, niekiedy "namacalne" co powoduje, że czytanie jej jest samą przyjemnością. Żeby w pełni zasmakować i wgłębić się w tą historię zalecam na początek zobaczyć dzieła Hoopera, poczuć ich klimat i aurę wtedy zrozumiecie o czym mówi autorka opisując samotność, wyobcowanie i nostalgię głównego bohatera. Książka ebook będzie też niesamowitym impulsem dla osób, które dopiero przy okazji czytania jej odkryją niezwykłe dzieła malarskie Hoopera. Warto dodać, że nie jest to biografia malarza a jedynie krótki zapis letnich wydarzeń, które miały miejsce na Cape Cod gdzie Hooper wraz z żoną mieli własny letni dom. Właśnie tam lato spędza też 10-letni Michael wraz ze swoim rówieśnikiem Richiem. Poznają oni małżeństwo artystów a pomiędzy nimi tworzy się wyjątkowa przyjaźń. Koniecznie przeczytajcie. Warto.