Średnia Ocena:
Type O Negative. Zgniła zieleń
Wielki może więcej. Tak mawiają. Z reguły mawiają tak ci mniejsi. Peter Steele – choć już jako nastolatek górował ponad większością własnych rówieśników – chyba był jednak odmiennego zdania. Na pewno nie był przekonany o własnej omnipotencji, kiedy podczas jednej z pierwszych prób publicznego występu dostał w łeb ogryzkiem. Kilkadziesiąt lat później, podczas jednego ze własnych ostatnich wywiadów, ze śmiertelną powagą stwierdził jednak, że modli się o więcej bólu. Ponieważ jest przekonany, że Bóg każe dźwigać głazy tylko tym, którzy są zdolni je unieść. Między incydentem z ogryzkiem a tą porażającą wypowiedzią Steele rzeczywiście przeniósł setki kamieni. Nie był to daremny trud, Petera nijak nie da się porównać do Syzyfa. Zostało po tym niezwykłym muzyku osiem albumów długogrających – dwa Carnivore i sześć Type O Negative. Większość z nich pozostanie na zawsze na szczycie wzgórza ze świetną muzyką.Pewien Ryszard słynny w szerszych kręgach jako Peja nagrał swego czasu utwór ze znamiennym wersem: „jakie życie taki rap”. Ratajczyk – pod takim nazwiskiem przyszedł na świat Steele – nie był wprawdzie wielbicielem hip-hopu, lecz niewykluczone, że postawiłby Peji piwo za trafność sformułowania (kiedy obaj muzycy jeszcze pili alkohol). Ponieważ twórczość Ratajczyka wcale nie była – na pewno nie tylko – miazmatami pseudogotyckich rojeń dla domorosłych wiedźm w czasie pokwitania. Była dość wiernym zwierciadłem jego życiowych perypetii, i może dlatego bywała tak fascynująca. Peter z reguły krygował się i utrzymywał, że prowadzi nudne życie. Nic z tych rzeczy. Kiedy śpiewał w jednym ze sztandarowych utworów Carnivore, zatytułowanym zresztą nazwą zespołu, że wielbi konsumować cipki, to w zasadzie antycypował własne przyszłe dzieje nienasyconego konsumenta. Kiedy opłakiwał w utworach Type O Negative bliskich, to naprawdę był w żałobie. Kiedy złorzeczył na płytach byłym partnerkom, to równolegle snuł już plany, jak dać popalić ich świeżym absztyfikantom.Oczywiście jednak twórczość nie mówi o jej twórcy wszystkiego. Gdyby tak było, Steele musiałby nagrywać blackmetalowe reggae, ponieważ był człowiekiem paradoksów. Ateistą, który odnalazł ukojenie w objęciach katolicyzmu. Romantykiem oskarżanym o mizoginię. Showmanem, który całe życie walczył z paraliżującym lękiem przed publicznymi występami. Zakochanym w przyrodzie fascynatem postępu technologicznego. Nieśmiałkiem, który odważył się pozować przed obiektywem z swóim fajfusem w dłoni. Wrażliwym olbrzymem.„Zgniła zieleń” nie jest jednak wyłącznie historią Petera. To historia Type O Negative i pozostałych zespołów Steele’a, Carnivore a także Fallout, a nawet amatorskich grup powstałych jeszcze w latach siedemdziesiątych. Historia przedstawiona w relacjach jego współpracowników, wzbogacona analizą poszczególnych albumów, rzucona na szersze tło przemian muzycznych i kulturowych.
| Szczegóły | |
|---|---|
| Tytuł | Type O Negative. Zgniła zieleń |
| Autor: | Krzywiński Maciej |
| Rozszerzenie: | brak |
| Język wydania: | polski |
| Ilość stron: | |
| Wydawnictwo: | In Rock Music Press |
| Rok wydania: | 2017 |
| Tytuł | Data Dodania | Rozmiar |
|---|
Type O Negative. Zgniła zieleń PDF - podgląd:
Jesteś autorem/wydawcą tej książki i zauważyłeś że ktoś wgrał jej wstęp bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres [email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zgłoszony dokument w ciągu 24 godzin.
To twoja książka?
Wgraj kilka pierwszych stron swojego dzieła!Zachęcisz w ten sposób czytelników do zakupu.
WGRAJ PDF
Ostatnio dodane
Losowy ebook
Kopenhaga
Sekrety letniej nocy
Aranżacje wnętrz. 400 fachowych porad jak urządzić piękny dom
Uprawa ziół
123 pytania do kosmetyczki
Praga i Czechy
Moje widzenie świata. Możliwości ludzkiej świadomości i mózgu
CzuCzu. Poznaję literki
Od Jerozolimy Do Santiago De Compostela
Interior Design. Inspirations 1
Recenzje
Gorąco polecam. Gratka dla wielbicieli Petera. Nieautoryzowane lecz i tak treściwa biografie, opowiadanie o idealnym muzyku. Wywiady z członkami zespołu. Bardzo nieźle napisana. Momenty. Humorystyczne, jak i "nic śmiesznego". Biorąc pod uwagę fale informacyjne jakie muzycy rozpuszczali po świecie, twórca stanął na głowie, żeby dostarczyć cennych wiadomości. Jeszcze raz polecam.