Jacek Paśnik przenosi czytelnika do stanu wojennego. Opowiada o zawoalowanej relacji młodego faceta pochodzącego z małego prowincjonalnego miasteczka, do dojrzałej Żydówki, których niczym węzłem nordyckim połączyło pewne nagłe zdarzenie graniczne. Twórca z pietyzmem przybliża zgnilizny komuny, artefakty, podział społeczeństwa, waśnie międzysąsiedzkie a także atmosferę tamtych lat. Wskazuje, do czego może doprowadzić antysemityzm i chęć wyrwania się do wielkiego miasta. Narracje postaci się przeplatają, dzięki czemu otrzymujemy widok na trudy dorastania, kłopoty ekonomiczne, poszukiwanie swojej tożsamości, degrengoladę człowieka w zderzeniu z plotkami o bliskich, permanentne poczucie wstydu i strachu o jutro, egzystencjalną samotność, czy przyjaźń wystawioną na próbę przez zróżnicowane podejście do zastanej rzeczywistości i ugrupowań politycznych, które wiodą prym, mają bezpośrednie przełożenie na codzienność osób zamieszkujących szczególnie hermetyczne mieściny. Olbrzymim atutem jest umiejętne wplecenie fragmentów popkultury a także żywych partii dialogowych. To było ogromne zaskoczenie, mając w pamięci, jak młodym człowiekiem jest Jacek Paśnik. Żałuję jedynie, że płomień uczucia pomiędzy bohaterami silniej nie zapłonął, lecz zrzucam to na karb konwenansów społecznych. Historia doskonała na jeden wieczór pod kocykiem. Tubalnie przypominająca o tym, że przeszłość plami teraźniejszość. Części czytelników pozwoli wrócić do momentów formacyjnych. Pozostałym pokaże kondycję ludzkiej natury. Wzbudzi mnogość refleksji, chociażby na temat dostępności żywności w sklepach w obecnych czasach, względem tego, co miało miejsce w latach 80.