Recenzje

• Anonim

  2018-03-21

  bardziejlubieksiazki.pl Paul Theroux zabiera nas na Wyprawę przez wielkie W. Pływać sobie kajakiem między wyspami Oceanii to w końcu nie byle co. Już sama mapka na początku sprawia, że zaczynamy zazdrościć. I to uczucie nie opuszcza nas aż do samego końca, więc jeśli miałabym wymienić jakie emocje najbardziej jej lektura we mnie wzbudziła, byłaby to właśnie zazdrość. Lecz też zdziwienie, zaskoczenie, zirytowanie i dużo innych. To nad 800, gęsto zapisanych stron, na których pływamy kajakiem razem z autorem i poznajemy wyspy i ich mieszkańców. Paul Theroux nie szczędzi nam swoim przemyśleń i swoich punktów widzenia, a dla równowagi nie szczędzi nam też antropologii i nauki. To mieszanka wybuchowa, która potrafi zachwycić, lecz i zmęczyć, tak samo jak osoba autora. Czytałam tę książkę z niesłabnącą fascynacją, ponieważ nie ma w niej nic nudnego. Jest zmienna jak prawdziwe życie i mimo że opowiada o tak bardzo odległych i dzikich dla nas terenach, ma w sobie uniwersalne prawdy, które obowiązują wszędzie. Prezentuje świat totalnie nieznany, dla nas obcy i niezrozumiały, by za chwilę pokazać nieźle znaną nam sytuację. Paul Theroux prezentuje nam świat rzeczywisty a jednak jakiś magiczny i niedostępny. Świat, w który można wpłynąć kajakiem, a w którym truje się dzieci ponieważ są złymi duchami. Świat, w którym są misjonarze adwentyści, a i tak każdy wierzy w własnego boga. Świat, w którym nie ma wstydu i seksualnego tabu, lecz na większości wysp Pacyfiku nawet czytanie ebooków uchodzi za podejrzaną rozrywkę właśnie dlatego, że zakłada samotność. Świat rajskich wysp z próbami nuklearnymi w tle. Ta książka ebook to jedna wielka mieszanina legend, magii, ludowych wierzeń i podań, historii, antropologii i nauki. Naprawdę nie sposób się od niej oderwać. Theroux pisał, że podróż po wyspach jest jak wyprawa międzyplanetarna i miał rację. Nie dość, że Oceania jest jakby osobą planetą dla nas, to każda z wysp jest samodzielnym bytem, wartym poznania, eksploracji i uwagi. Czuć przekorę autora. Nazywa książkę Szczęśliwe wyspy i czytelnik spodziewa się wesołej, lekkiej i przyjemnej podróży po krainach z lazurową wodą, białymi piaszczystymi plażami, radosnymi tubylcami łowiącymi ryby, którzy są samowystarczalni, odcięci od cywilizacji i szczęśliwi. A dostajemy zupełnie inny obraz – zapuszczone miasta, cywilizacje wgryzającą się w najdalsze zakątki świata, wojny plemienne, nie tak radosny i śliczny obraz tubylców, plaże i wodę pełne kup i śmieci. To trochę gra z nami, przekonanymi o swojej wspaniałości i wspaniałości naszego świata. I o tym, że zawsze mamy rację, a nasz punkt widzenia jest najlepszy i najbardziej słuszny. To kpina ze świata zachodniego, który wierzy w to, że wszystko wie.