To twoja książka?

Recenzje

• Szara kawiarenka

  2021-09-23

  Szamański blues był średnio udanym początkiem zapoznawania się z twórczością Anety Jadowskiej. Gubiłam się w świecie [nie]przedstawionym, denerwował mnie język, który aż się prosił o ponowną korektę, a i postaci pozostawiały dużo do życzenia. Jak wyszło z Szamańskim tangiem? Witkac zaczynał sensownie układać własne życie – miał pracę, którą lubił, budował relację z córką, odbudowywał z Konstancją, a i z Sępem zaczął dochodzić do ładu. Oczywiście tak cudowna sytuacja nie mogła trwać wiecznie i coś musiało pójść nie tak. Padło na Wiktę, która postanowiła postąpić nieodpowiedzialnie i wpakowała ojca w problemy najwyższego rzędu – inicjację. Opowieść raczej nie jest kryminałem, w przeciwieństwie do poprzedniego tomu. Na początku wprawdzie spotykamy się z zagadką kryminalną, lecz zostaje dynamicznie rozwiązana. Większość linii fabularnych Szamańskiego tanga skupia się na zdarzeniach w zaświatach – inicjacji Witkaca, jego poznawaniu historii Sępa a także przodków. Cała reszta znajduje się na obrzeżach powieści, dochodzi do głosu jedynie na początku a także końcu i znajduje szybkie zakończenie. Szamańskie tango ma świat przedstawiony i to już całkiem solidnie. To nie tylko krótka wycieczka w zaświaty, lecz całe spektrum miejsc po tej, drugiej i nawet trzeciej stronie. Jadowska budując szamański świat sięga do mitologii indiańskich, z których czerpie garściami, ubarwia i dostosowuje w mniejszym albo większym stopniu do współczesnych czasów. Wypada to naprawdę ciekawie i nie ma wrażenia przesytu informacji – dowiadujemy się poszczególnych rzeczy wtedy, gdy trzeba i w odpowiedniej, uzasadnionej ilości. Poza tym dużo zyskują postaci Serii Szamańskiej – bliżej poznajemy nie tylko Witkacego, lecz i jego szefową a także Sępa. Szczególnie ten ostatni mi się podoba. Nie ukrywam, że jest to dość schematyczne przedstawienie chłopca, który za maską kobieciarza ukrywa wrażliwe serduszko i masę kompleksów, lecz bądźmy szczerzy – takie postacie mają własny piękno i stąd ich popularność, a Sęp wypada naprawdę nieźle w tej roli. Szamańskie tango jest dobrą kontynuacją serii. Jest nawet lepszy niż tom pierwszy. Dość niecierpliwie czekam na kontynuację – zakończenie budzi bardzo dużą ciekawość, zwłaszcza, że planowana jest mała rewolucja w szamańskim świecie. ///Także na szarakawiarenka.pl Ksiażka otrzymana za punkty ISBN na CzytamPierwszy.pl

• Monika Świątek

  2021-09-23

  Jeszcze nie czytałam tej książki, jednak widzę wiele pozytywnych opinii na jej temat. Bardzo mnie kusi, żeby ją zamówić😊 Kto z Was czytał? Jak oceniacie?

• Anonim

  2021-09-23

  Tańczymy z pasją szamana