Recenzje

• Magdalena Kielnar

  2018-03-23

  Filozofia Tischnera fascynuje, zachwyca i inspiruje wielu. Podczas Dni Tischnerowskich w Krakowie zaproszeni goście wygłaszali referaty dotyczące „Krajobrazów duchowych Polski i świata”, a także dyskutowali o wierze i jej roli w życiu odwołując się do myśli filozofa z Podhala. Owocem tego spotkania jest niniejsza książka. Choć wszelkie konferencje, wygłaszane referaty, dyskusje to tylko teoria… jednak zaskakujący wydaje się fakt, jak nierzadko prelegenci odwołując się do głoszonych prawd podkreślają, że bez czynów są one nic nie warte. Jak mówił chociażby ks. Grzegorz Ryś „Ewangelia nie „robi się” głoszeniem kazań ani katechezą, ani „odprawianiem” mszy świętej. Pierwszym narzędziem ewangelizacji jest – jak podkreśla Paweł VI – świadectwo życia prawdziwie i w pełni chrześcijańskiego […]”.” Czy taki sposób myślenia można nazwać przełomem? Jak to w filozofii zazwyczaj bywa – ciężko stwierdzić. Niemniej jednak coraz częściej pojawiają się tezy, że współczesny człowiek potrzebuje czegoś więcej. Nie zawsze przykład innych go przekonuje, lub właśnie takich przykładów mu brak, lecz poszukuje. Owo poszukiwanie referenci Dni Tischnerowskich 2010 nazwali „rozdźwiękiem pomiędzy religią, a duchowością”. Przywołany przez nich Czesław Miłosz pisał kiedyś o „bezdomnych umysłach religijnych”, a ks. Halík mówił o wierze w „cosizm”. Brak konkretu powoduje nierzadko poszukiwanie po omacku, na oślep. A konsekwencją tych poszukiwań nierzadko jest bylejakość. Coraz większa bezdomność duchowa w coraz większej masie ludzi rodzi zagubienie. W którą stronę „szala” się przechyli - przeciągając ludzi w kierunku większej beznadziei, czy nadziei na lepszą przyszłość?Lektura tego zbioru nie rozwieje wszelkich wątpliwości, może nawet nie rozwieje żadnych, a zrodzi ich jeszcze więcej. Lecz warto poświęcić na nią czas, by bardziej zrozumieć człowieczeństwo własne i innych, ze wszystkimi ułomnościami jakie je spotyka i które stwarzamy sami, jako ludzie. Magdalena Kielnar