OSTATNIE SPRAWY SHERLOCKA Sherlock Holmes był z czytelnikami przez cztery dekady. Twórca kilkukrotnie usiłował ostatecznie zakończyć jego przygody, uśmiercił go nawet w jednym z opowiadań, jednak sława postaci a także naciski fanów przez lata sprawiały, że Arthur Conan Doyle, nawet po długiej przerwie, powracał w końcu do pisania kolejnych tekstów o najsłynniejszym detektywie świata. Teraz wreszcie nastał koniec – ostateczny. Co to będzie oznaczało dla Holmesa, Watsona i pozostałych bohaterów? Przede wszystkim nowe sprawy. Co by się nie działo, przestępcy nie ustają w własnych trudach, a co za tym idzie – nasz detektyw znów mierzyć się musi z zagadkowymi przypadkami. Już na początku klient prosi Sherlocka o zdemaskowanie zabójcy uwodzącego pewną kobietę. Później żołnierz chce rozwiązania zagadki jego ukrywającego się w domu kolegi, Holmes wikła się w objaśnienie kradzieży klejnotu, ataku wampira, bardzo dziwnego zachowania profesora a także lokatorki chowającej swojątwarz za woalką. W ostatnich dwóch sprawach w własnej karierze detektyw trafia (znów) do świata jeździectwa, a wreszcie podejmuje się rozwikłania zagadki młodej kobiety, która wraz z doktorem uciekła od męża. Wprawdzie na finałowy tom przygód Sherlocka bardziej nadawałby się Ostatni ukłon (zresztą bywa, że w zbiorczych wydaniach to on znajduje się na samym końcu), jednakże zabawa, jaką oferują Sprawy Sherlocka Holmesa, jak zwykle jest przednia. Oczywiście mniej jest tutaj świeżości niż w poprzedniej części – pewnym jej powiewem jest prawdopodobnie jedynie opowieść z wampirzycą – niemniej w gatunku krótkich form kryminalnych zestaw sprawdza się naprawdę bardzo dobrze. Zaczynając od interesujących pomysłów, przez znakomite poprowadzenie akcji, na wspaniałym, typowym stylu kończąc – historie te wydają się o dużo pełniejsze niż współczesne dokonania twórców kryminałów. Nieważne czy zaskoczą, czy nie; rozrywka, jakiej dostarczają, stoi na naprawdę wysokim poziomie. Aż szkoda, że Doyle nie posunął się dalej i nie stworzył czegoś z prawdziwą głębią i przesłaniem, wówczas powstałoby niezaprzeczalne arcydzieło. Tak czy inaczej jest bardzo dobrze, momentami wręcz rewelacyjnie, a czas spędzony w towarzystwie Sherlocka i Watsona nie jest czasem straconym. Jak zwykle muszę pochwalić także lektora. Zadura nie zawodzi, nieźle „czuje” te opowieści i ich klimat, a przy okazji idealnie oddaje charakter postaci. W jego głosie jest coś takiego, co przykuwa uwagę słuchacza, a doświadczenie w czytaniuaudiobooków widoczne jest w całości zbioru. I cóż pozostaje mi dodać na koniec, jak nie to, że żałuję, iż w tym miejscu kończy się także moja przygoda z typowymi dziełami o Holmesie. Wprawdzie detektyw wszechczasów powracał jeszcze nie raz, a to w filmach czy komiksach, to znów w powieściach i opowiadaniach pisanych przez najróżniejszych twórców (swoje trzy grosze dodał nawet Stephen King), jednak nigdy nie było to już to samo. Dlatego również zalecam gorąco te pierwsze i jedyne „prawdziwe” utwory napisane przez Arthura Conan Doyle’a i zachęcam do ich poznania.