Recenzje

• aledest

  2018-03-24

  Tym razem janusz Głowacki wzbił się na wyżyny własnych umiejętnośći. Zaprezentował nam zestaw świetnych opowiadań. A wiadomo, że dobrego pisarza można poznać właśnie po jego opowiadaniach. Bardzo mi się w nich podobało, że Głowacki nie usiłował ani przez chwilę narzucić w nich własnego zdania a także opinii na dany temat. Jednkaże uważam, że właśnie zestawianie ze sobą pewnych zjawisk, tematów czy kłopotów robi po mistrzowsku, wskazując oczywiście tym samym co jest wartościowe, a co nie. Jego książki są jedną z lepszych pozycji książkowych jakie czytałem.

• Magdalena Wojczyńska

  2018-03-24

  W jednym z wywiadów pisarz powiedział: "Klęska interesuje mnie bardziej niż sukces. Ludzie przegrani są znacznie ciekawsi od zwycięzców. Nikt nigdy nie spisał dobrej książki o szczęśliwej miłości". Po przeczytaniu "Sonii, która za wiele chciała" ciężko się z tą opinią nie zgodzić. Więcej na http://kulturalnadzielnica.blogspot.com/2012/04/o-zyciu-troche-nieudanym.html

• Książkozaur

  2018-03-24

  Głowacki nie omawia przestrzeni, społeczeństwa, świata; nie komentuje, a jedynie obserwuje i mistrzowsko zestawia ze sobą sąsiadujące obrazy, zostawiając wnioski czytelnikowi. Ze zbioru wyłania się szczegółowy i – dzięki migawkom różnorakich historii – dość szeroko zakrojony portret pokolenia autora. Portret smutny, złożony z charakterów, podsłuchanych rozmów, głosów słyszanych gdzieś w tle, które twórca idealnie wplata w fabułę: słowa bohaterów i zdarzenia mówią same za siebie. Nie mam wątpliwości, że to interesujący i ważnym polski autor. Ma niesamowitą zdolność odmalowania na paru stronach kompletnej historii i szczegółowego tła. Dla mnie to świat, który znam jedynie z opowieści, i nie wątpię, że starsi czytelnicy odbiorą tę prozę bardziej osobiście i świadomie: jednak zalecam tę każdemu bez względu na wiek. To przede wszystkim portret Polaków, kawałek historii: małej, zwyczajnej, najważniejszej.