To twoja książka?

Recenzje

• Barbara

  2018-03-21

  W wiosce Smerfów życie płynie spokojnie. Niebieskie ludki pomagają sobie i dzielą się tym, co mają. Nie znają pieniędzy ... lecz do czasu. Gdy Papa Smerf ulega wypadkowi w laboratorium, jeden ze Smerfów zostaje wysłany do Omnibusa po lekarstwo. Podczas podróży do miasta ludzi, poznaje wartość pieniędzy. Dzieli się swoim odkryciem z pozostałymi braćmi i Smerfetką i wprowadza pieniądze. Od tej pory zostaje Smerfem Finansistą. Czy wszystkim Smerfom wprowadzenie pieniędzy wyjdzie na dobre? Album został wydany bardzo starannie - śliski, dobrej jakości papier, wyraźna czcionka, żywe i kolorowe ilustracje.

• Wkp

  2018-03-21

  SMERFY I PIENIĄDZE Autor Smerfów, belgijski twórca Peyo, zmarł w 1992 roku, jednak małe niebieskie stworki nie odeszły wraz z nim z tego świata. Kontynuowaniem ich przygód zajął się (oczywiście pomiędzy innymi) syn autora, Thierry. Zanim to jednak nastąpiło, powstał ten album. Album stworzony razem przez ojca i syna, pożegnalne dzieło Peyo, które jednocześnie stało się wstępem do nowego rozdziału tej serii. Co jest dobre dla ludzi, nie musi być dobre dla Smerfów. Małe, niebieskie stworki przekonały się o tym nie raz, stale jednak zdają się o tym nie pamiętać. Kiedy Papa Smerf zostaje ranny w wyniku magicznego eksperymentu, jeden z jego podwładnych udaje się po pomoc do czarodzieja Omnibusa, który jako jedyny może odczytać ponad czym pracował Papa, a co za tym idzie odkryć, czym się zatruł. Ten dynamicznie znajduje lekarstwo, lecz po brakujący składnik wysyła do miasta własnego pomocnika. Smerf wyrusza wraz z nim, do wioski powraca jednak nie tylko z lekiem, lecz także i podpatrzoną ideą pieniądza. Pod nieobecność chorego Papy, wprowadza do obiegu monety, ustala ceny i zasady, a wszystkie Smerfy nieźle się bawią. Do czasu jednak. Pieniądze budzą w nich chciwość, a ci, którzy nie potrafią zerwać z dawnymi, bezproduktywnymi nawykami, stają w obliczu dużych kłopotów. Co gorsza Gargamel przypadkiem dowiaduje się, że w ich wiosce jest złoto i postanawia je zdobyć… Zacznę od pewnego minusa. Otóż w jednej ze scen Gargamel wysyła kruka do wioski Smerfów by zaniósł im wiadomość z żądaniem okupu. Skoro ptak wie, gdzie znajduje się to miejsce, czemu nasz zły czarodziej nie pójdzie za nim i nie zrealizuje w końcu własnego planu pojmania niebieskich stworków? No właśnie. Zostawmy jednak tę kwestię (którą tak czy inaczej można wytłumaczyć na dużo różnorakich sposobów) i skupmy się na zabawie, jaką proponuje „Smerf finansista”, a ta po prostu jest znakomita. Fabuła tego tomu jak zwykle jest ciekawa, szybka i mądra. Pokazuje, jak pieniądze wprowadzają zamęt w ułożonej społeczności Smerfów i ostrzega przed tym, do czego doprowadzić może chciwość a także zatracenie zwykłej uczynności i bezinteresowności. Pomysł podsunięty mu w roku 1988 przez Daniela N. Sebbana, Peyo przekuł w znakomitą, dojrzałą historię idealnie nadającą się na pożegnanie autora ze swoim dziełem. Szkoda, że ten belgijski autor nie stworzył już więcej niczego – zmarł zaledwie miesiąc po publikacji „Finansisty”. Porzućmy jednak przygnębiające tematy i wróćmy do omawiania albumu. Smerfy są w końcu śmieszne i urocze, mają poprawiać humor, a nie smucić – i to właśnie robią w tym komiksie. Nawet jeśli na stronach nie brakuje goryczy i krytyki. Całość dodatkowo – tradycyjnie zresztą – została prosto, lecz niesamowicie uroczo zilustrowana. Malunki cieszą oko i idealnie pasują do fabuły, a album robi po prostu wielkie wrażenie. Dlatego również zalecam „Smerfa finansistę” Waszej uwadze.