W pogodny styczniowy ranek samotny wilk przekracza zamarzniętą rzekę graniczną pomiędzy Polską a Niemcami. Nikt nie widzi go na swoje oczy, a jedynie pozostawione przez niego w śniegu ślady, jednak to wystarczy, by wzbudzić sensacje i strach. Zmierzając w kierunku wschodniego Berlina wilka, zmienia życie kilkorga ludzi, którzy trafiają na jego ślady. Pierwszą osobą, która na własnej drodze spotyka wilka jest Tomek, młody, pochodzący z Polski, robotnik budowlany, który nie potrafi poradzić sobie ze własną samotnością. W Berlinie mieszka już od trzech lat, z Agnieszką, która sprząta biura i mieszkania berlińskich bogaczy. Dwójka nastolatków Elisabeth i Micha uciekają ze własnych domów. W poszukiwaniu syna wyrusza ojciec, alkoholik, którego nie tylko martwi los własnego syna, lecz i strach, że znów może zacząć pić. Charly i Jacky walczą o przetrwanie własnej knajpki, którą wspólnie prowadzą a także związku. Roland Schimmelpfennig w "Śladach wilka" z luźnych, pozornie niepowiązanych ze sobą miniatur tworzy narrację opisującą życie w przemysłowych dzielnicach wschodniego Berlina. Badając małe i duże, codzienne dramaty, prezentuje przesiąknięte zimnem i lodowatym powietrzem beznadziejne i nieprzyjemne życie zwykłych mieszkańców stolicy Niemiec. Opowieść niemieckiego dramatopisarza opowiada o społeczeństwie, które porzuciło swoje pragnienia, zatracając się w otaczającej ich beznadziejności. Wszechobecna zima, lodowaty wiatr, przenikający każdą stronę powieści, jeszcze bardziej podkreślą rozczarowanie społeczeństwa, ziejące pustką mieszkania stają się jeszcze bardziej opuszczone, zdradzona miłość bardziej boli, utracone marzenia pogłębiają uczucie tragizmu. Tym samym "Ślady wilka" idealnie oddają aktualnie panujące społeczne nastroje, dezorientacje, chłód i obojętność. W tym przypominającym apokalipsę chłodzie wokół miasta pojawia się wilk. Usposobienie samotności bohaterów, do tego jej najgorszego rodzaju, samotności wśród ludzi. Wilk pojawiający się w okolicach Berlina, budzi strach, wywołuje lęk, funkcjonuje na wyobraźnię, rozpalając w bohaterach delikatnie tlący się jeszcze ogień tęsknoty za lepszym życiem, pasji, która stale w nich tkwi i wolności, której tak bardzo pragną. Minimalistyczna, oszczędna w słowach, pełna niedopowiedzeń i emocji ukrytych głęboko pod śniegiem, bajkowa opowiadanie o ludziach, którzy jak zagadkowy i nieuchwytny wilk szukają siebie nawzajem, szukają lepszego życia, wolności. Fascynujący oddziałujący na wyobraźnię, prozatorski debiut Rolanda Schimmelpfenniga. Przenikająca jak mroźne styczniowe powietrze opowiadanie o samotności w dużym mieście, tęsknocie za drugiem człowiekiem.