To twoja książka?

Recenzje

• Anonim

  2018-03-20

  O książce pdf „Siedem lat w Tybecie” słyszałam dużo, ale nigdy wcześniej nie miałam okazji jej przeczytać. Dlatego również gdy w moje ręce wpadło jej najwieższe wydanie nie traciłam chwili i zabrałam się za lekturę. Autorem, narratorem, a zarazem głównym bohaterem jest Heinrich Harrer (1912-2006), austriacki alpinista. W 1939 roku wyruszył on w Himalaje by zdobyć szczyt Nanga Parbat. Niestety, plany pokrzyżował mu wybuch II wojny światowej, który zastał go w Indiach. Jako Austriak, członek sojuszniczego Niemcom narodu, dynamicznie został schwytany i zamknięty w obozie dla jeńców (Indie były wszak wtedy częścią Wspólnoty Brytyjskiej, a więc należały do krajów alianckich). W obozie tym spędził 3 lata, wielokrotnie próbując ucieczki. Wreszcie – w 1944 roku – jedna z nich powiodła się i udało mu się przedostać na terytorium Tybetu. W tym momencie zaczęła się jego 7-letnia przygoda z tym pięknym regionem. Po powrocie z Tybetu Heinrich Harrer postanowił spisać własne wspomnienia przede wszystkim po to, by przedstawić czytelnikom z całego świata kulturę miłującego pokój narodu, która od czasu aneksji Tybetu przez Chiny pozostaje konsekwentnie niszczona... Harrer – jako jeden z niewielu Europejczyków – poznał ją od podszewki. W Tybecie spędził siedem lat, z czego nad 5 w stolicy, gdzie zdobył przyjaźń arystokratów, duchownych, a przede wszystkim Dalajlamy XIV. „Siedem lat w Tybecie” to nie tyle powieść, co zestaw reportaży, faktów i anegdot z pobytu Heinricha Harrera w tym regionie. Czytając je, poznajemy również osobowość samego autora, który nawet w skrajnych warunkach i w obliczu zagrożenia życia potrafił zachować optymizm i nadzieję, że jego wysiłki nie są jednak nadaremne. Ukazuje się też czytelnikowi jako duży fan przyrody, nie szczędząc ich barwnych opisów ani nie wstydząc się swoich zachwytów prawdziwymi cudami natury, które można ujrzeć jedynie w Tybecie. Nie mniej czasami – zwłaszcza na początku książki, gdy nie poznał jeszcze przyjaznej natury Tybetańczyków – irytował mnie patrzeniem na nich nieco z góry, z pozycji cywilizowanego Europejczyka odwiedzającego kraj „dzikich”. Lecz i Europa, i Tybet były wtedy inne. Na Starym Kontynencie nie spotykało się jeszcze na każdym kroku ludzi o innym kolorze skóry, zaś Tybet przypominał stale państwo epoki Średniowiecza. Owo opóźnienie cywilizacyjne – choć przez stulecia pozwoliło przetrwać kulturze i tradycji praktycznie w niezmienionej formie – przyczyniło się potem do zagłady kraju. Harrer zwraca uwagę na to, że buddyjscy kapłani, sprawujący faktyczną władzę ponad regionem, nie zgadzali się na żaden podstęp. W imię źle pojętej ochrony obyczajów wstrzymywali rozwój tak niezbędnych dziedzin nauk, jak medycyna, inżynieria czy technika. Gdyby istniał tam przemysł, ludność była nieźle uzbrojona i – przede wszystkim – bardziej świadoma, Chiny nie odważyłyby się na natarcie. Prócz opisów przyrody i politycznych przemyśleń w książce pdf znajdziemy również opisy wielu tradycji i obyczajów dnia codziennego organizujących życie Tybetańczyków. Niektóre z nich są bardzo osobliwe, np. zwyczaj sezonowej zmiany garderoby, który jest nakazywany odgórnie i konkretnego dnia, bez względu na to jaka w rzeczywistości jest pogoda, czy również brak jakiegokolwiek skrępowania – bardzo męczący dla Europejczyka – podczas wykonywania najintymniejszych czynności. Choć Heinrich Harrer omawia wszystkie zwyczaje z pozycji Europejczyka i ateisty, po początkowej lekkiej lekcewadze da się zauważyć olbrzymi podziw i szacunek dla mieszkańców Tybetu, którzy potrafią zachować niezachwianą wiarę i pogodę ducha, czując w każdej sytuacji opiekę Dalajlamy i Buddy. W 1982 roku Harrer znowu odwiedził Tybet, a swą podróż upamiętnił w powieści „Powrót do Tybetu”. „Siedem lat w Tybecie” w 1997 roku doczekało się ekranizacji (główną rolę zagrał Brad Pitt). Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści": http://swiat-powiesc.blogspot.com/

• Marek Dejewski

  2018-03-20

  Idealna książka ebook na podstawie której powstał film. Film ogląda się bardzo nieźle lecz do książki się nie umywa