Strona 1 Strona 2 Strona 3       Projekt okładki: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN Redakcja: Monika Frączak Redaktor prowadzący: Grażyna Muszyńska Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski Korekta: Damian Ryży Zdjęcie na okładce © Goran Bogicevic/photocase.com © by Paulina Świst © for this edition by MUZA SA, Warszawa 2022 ISBN 978-83-287-1897-5 Wydawnictwo Akurat Wydanie I Warszawa 2022 Strona 4       „No ja nie wiem, mordo, co ty żeś tam widział, co ty żeś ćpał, Że ty mówisz, że kiedyś było lepiej (…) Mordo… Ja tam pamiętam nieco inne sytuacje I niekoniecznie tak bardzo… komfortowe Na pluszowej łące, no ale…” Sokół, Jednorożec Strona 5       K. za to, że JEST, i to dokładnie taki, JAKI jest. Nie zasłużyłam na takiego kumpla jak Ty… :* Strona 6 PROLOG 14 maja 2022 roku Piekary Śląskie Paulina Maxellon – Dzień dobry, szanowne audytorium! Mam niesamowitą przyjemność i  wielki zaszczyt serdecznie państwa powitać na dorocznym raucie śląskiego biznesu! – Głos konferansjera, modulowany i  przesadnie podniecony, rozległ się ze sceny. – Będę go dziś prowadzić – dodał, jakby to nie było oczywiste. Najwyraźniej upewniał się, że wszyscy wiedzą i  odnotowują, jaki jest ważny i  jak ogromny dotknął go zaszczyt. Facet miał zalizaną na lewo grzywkę, pięć kilo nadwagi, koszulę w paski, kamizelkę w kratkę, apaszkę w esy- oresy i srebrne rurki rodem z Mediolanu. – Co to za pajac? – zainteresowałam się. – To Patrycjusz Owczarz. Nie mów, że go nie znasz. – Marcin pochylił się do mojego ucha. – Wygląda jak Rumpelstiltskin – powiedziałam to, co jako pierwsze przyszło do głowy. Szewerski ryknął śmiechem. – To fakt. Ten, kto projektował mu ten zestaw, musiał mieć koszmarny bad trip po kwasie. Rok temu miałem z niego podobną polewkę. Wiecznie próbuje się wkręcić w interesy Luki. Łazi za nim jak pies, usługuje, kłania się, siada, daje głos i  waruje. A  jak trzeba, to jeździ na jednokołowym rowerku i żongluje piłeczkami – powiedział z wyraźnie słyszalną pogardą. Udało mi się już dobrze poznać Marcina. Byliśmy razem od roku. W tej chwili ton jego głosu wskazywał, że musiał mieć z  Owczarzem jakieś osobiste zatargi, ale postanowiłam dopytać go o to później. Strona 7 – Rok temu nie mogłam się skupić na prowadzącym, bo podawałam tu żarcie – rzuciłam scenicznym szeptem. – Jakbyś nie pamiętał… – Coś kojarzę, była tu jedna niezła dupa – przyznał, mierząc mnie wzrokiem. – To byłaś ty? – Nie, twoja stara – wtrąciła się Zośka Bojarska. – Możecie być przez chwilę poważni? Czemu Luca nas tu ściągnął? To śmierdzi na kilometr! – To śmierdzi na kilometr od dwa tysiące dwudziestego roku – potwierdził Marcin. – Wiedziałaś, że przyjdzie nam kiedyś spłacić długi… Mam chujowo mocne przeczucie, że to ten moment. Niestety, ale musiałam się z nimi zgodzić. Kiedy odebrałam zaproszenie na raut, podpisane przez Lucjana Złockiego, od razu wiedziałam, że czas się wywiązać ze zobowiązań. Kiedy Marcin i  Zośka odebrali takie same, wiedziałam, że siedzimy po uszy w  gównie. Pewną pociechą było to, że siedzimy w nim razem. – Informuję, iż w  poniedziałek, o cjalnie, odwołamy w  naszym kraju stan epidemii! – rozległo się ze sceny. – Jeszcze pół roku temu wszyscy cieszylibyśmy się jak szaleni. Natomiast dziś mamy na głowie równie poważny problem, a więc toczącą się u naszych granic wojnę. W związku z tym chciałem zaprosić na scenę lantropa i dobroczyńcę… – Kierownicę w zorganizowanej przestępczości i bandziora – uzupełniłam cicho. – …nadzieję naszej społeczności… – kontynuował namiętnie konferansjer – …człowieka o wielkim sercu… – Dalej, Owczarz, przestań się krępować i zrób mu laskę – rzucił szeptem Marcin, a ja parsknęłam śmiechem. – …naszego dobrego anioła… – Nie strzimia tego pierdolenia. – Tym razem Zośka wzniosła oczy do nieba. – …prezesa rmy LZ Company, pana Lucjana Złockiego – doszedł z emfazą Patrycjusz. Luca pewnym krokiem wkroczył na scenę. Wyglądał jak milion dolarów. Idealna fryzura, idealny garnitur, idealny uśmiech. – Ten dla odmiany wygląda tak, że wszyscy modele Armaniego mogliby ewentualnie wypucować mu buty. Gdyby i tak nie były wyglansowane na błysk – przyznałam z niechętnym uznaniem. – Pewnie Owczarz wylizał – wyzłośliwił się Marcin. Strona 8 – Dobry wieczór państwu – rozległ się głęboki i seksowny głos Lucjana. – Bardzo dziękuję za przemiłe słowa, ale nie zasłużyłem nawet na połowę z  nich. Pan Patrycjusz jest najwyraźniej moim fanem, ale pamiętajcie państwo, że wszystko, co robię, robię po to, by wszystkim nam żyło się dobrze i dostatnio. – Putler mógłby się od chuja uczyć propagandy – nie powstrzymała się Zośka. Lucjan nie mógł jej usłyszeć, mówiła szeptem. Mimo to spojrzał prosto na nią i  chyba nie rozczarował się jej zdegustowaną miną, bo uśmiechnął się uroczo. – I rzecz jasna dla moich i waszych zysków – dodał. Na sali rozległy się śmiechy aprobaty. – Słyszeliście? Raz w  życiu powiedział prawdę. Musiał się pomylić – wyzłośliwiłam się. – Max, nie daj się wkręcić. On ich bajeruje i jest w tym naprawdę dobry. Ma podejście do tłumu – zauważył rozsądnie Marcin. – Pewnie chce ich do czegoś namówić, ale… Przy naszym stole pojawił się nagle facet z ochrony. – Państwo pozwolą ze mną – zaczął miło, acz stanowczo. – Pan Lucjan życzy sobie, aby państwo zaczekali na niego w prywatnej sali. – A wiadomo, że pan Lucjan dostaje wszystko, czego sobie życzy. – Zośka nigdy nie nauczy się trzymać języka za zębami. ––– Marcin Szewerski – Jak będę dorosła, to chciałabym mieć taki barek jak Luca – wypaliła Paulina. Rzuciłem okiem na alkohole wyeksponowane na stoliku w sali, do której nas przyprowadzono. Rzeczywiście – top of the top. Standardowo przed wejściem sprawdzono nas urządzeniami do wykrywania podsłuchów. Przy drzwiach widziałem dodatkowe dwa zagłuszacze. Skurwiel był paranoikiem, ale był w  tym naprawdę konsekwentny. Pewnie dlatego do tej pory nie dał się nikomu na niczym złapać. Ochroniarz wskazał nam klubowe fotele, po czym ulotnił się z pokoju. Strona 9 Do pomieszczenia wszedł kelner, który wyglądał tak szykownie, jakby kwadrans temu wyrwano go z Bristolu. – Czego się państwo napiją? – zapytał grzecznie. – Whisky – rzuciłem, patrząc na The Glenliveta. Napis na butelce wskazywał, że trunek jest starszy ode mnie. – Co pan ma najdroższego? – Zosia uśmiechnęła się uroczo. – Proszę to wszystko, co najdroższe, pomieszać i zrobić mi takiego drinka, który będzie kosztował pana Lucjana jak najwięcej. Może być nawet niedobry, wytrzymam. – To samo dla mnie. – Paulina wybuchnęła śmiechem. Kelner z  prawdziwym profesjonalizmem zachował powagę i  skinął im głową. A  potem przygotował nasze drinki i  ulotnił się, zostawiając nas samych w pokoju. – Jak myślicie, czego on od nas chce? – Zośka popatrzyła na nas poważnie. – Chce od was drobnej przysługi – odezwał się Luca, który właśnie stanął w drzwiach. – Jakiej, Don Vito Corleone? – nie powstrzymałem się. Rozumiem – robić show, ale gadki w stylu Ojca Chrzestnego, kiedy jest się na Śląsku, a nie na Sycylii, to lekka przeginka. – Wiedziałem, że poznacie cytat. – Luca się uśmiechnął. Podszedł do barku, nalał sobie whisky i zajął fotel obok Zośki. – Wolicie bezpośrednio? Będzie bezpośrednio. Pani mecenas Bojarska, pani mecenas Maxellon, proszę, powiedzcie mi, co Ksenon i  Ramzes paniom o mnie powiedzieli? I pomińmy tę szopkę, że niby nie pytałyście. Oczywiście, że pytały, ale ich klienci, mimo że ufali im najbardziej na świecie, w  temacie Luki po prostu nabrali wody w  usta. No może niekoniecznie. Ramzes powiedział Zośce, że ma się nie interesować, bo dostanie kociej mordy, a Ksenon oznajmił Paulinie, że nie po to powróciła do zawodu, żeby za chwilę skończyć w rzece w betonowych szpilkach… – Kompletnie nic – przyznała Paulina szczerze. – Bardzo się cieszę. Wierzę w  chłopaków, ale wiecie, jak jest. Lata w więzieniu mogą zmienić człowieka. – Luca uśmiechnął się pod nosem. – Ta drobna przysługa wygląda tak… Pani, pani Zosiu, złoży w  procesie Ramzesa wniosek o przesłuchanie Ksenona w charakterze świadka. – Na jaką okoliczność? – Zośka zmarszczyła brwi. Strona 10 – Nie mam pojęcia, to pani tu jest adwokatem od gangusów. – Luca popatrzył na nią z uśmiechem. – A pani – popatrzył na Paulinę – przyjedzie z nim na rozprawę. – Jako pełnomocnik świadka? – dopytała Max. – Nie wiem, może być jako pełnomocnik. Chodzi mi o  to, żeby nie był sam. – A ja czym mogę panu służyć? – Popatrzyłem na niego szyderczo. – A  pan również jest obrońcą w  tym procesie i  ma za zadanie dopilnować, żeby panie mecenaski swoich zadań nie spierdoliły. I  odpowiada pan za nie – stwierdził Luca. – Obie pana kochają, jedna platonicznie, druga wręcz przeciwnie, więc myślę, że w  trosce o pana nie będą kombinować i niebawem wszyscy rozstaniemy się w przyjaźni. ––– Zośka Bojarska – Co za kutas! – powiedziałam, gdy tylko wyszliśmy przed hotel. – Czy on ci groził, czy mi się wydawało? – Jebią mnie jego groźby. – Marcin nie wyglądał na specjalnie przestraszonego. – Po prostu chce mieć pewność, że z  niczym nie wyskoczymy, i chce mieć nas wszystkich na tej sali rozpraw. – Plus Ksenona – dodała Paulina. – Bo Ramzes już tam będzie… – Zastanowiłam się chwilkę. – Myślisz, że chce im coś zrobić? – zapytałam o najbardziej prawdopodobny scenariusz. Nie mogłam rozgryźć, czemu Ramzes i Ksenon nie chcą o nim gadać. Nie wiedziałam, czy się go boją, czy się z nim przyjaźnią. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby Ramzerski w jakiejś sprawie był aż tak uparty, a zgodnie z tym, co mówiła Paulina, to samo dotyczyło Ksenona. – Przy tylu policyjnych konwojach? Nie sądzę – zapewniła Max. – Ale muszą wiedzieć, na co się piszą. Opowiem Ksenonowi, że chcesz go powołać, i powiem dlaczego. Musi mieć świadomość, co się dzieje… – Zrobię to samo… – podchwyciłam od razu. – Dużo bym oddała, żeby wiedzieć, co ich łączy. To nakreśliłoby nam perspektywę i  może dowiedzielibyśmy się, w co Luca chce nas władować i jak się to może dla nas skończyć. Strona 11 – Klienci nic nam nie powiedzą – stwierdziła Paulina. – Siedzą tak długo, że nie sądzę, aby chociaż przypuszczali, jaki Luca ma plan. – Jeśli nie chcemy być zdani na totalnie chore pomysły tego złamasa, to musimy spróbować coś ustalić – stwierdził rozsądnie Marcin. – Zacznijmy od tego, czy występowali razem w jakichkolwiek sprawach? – Nie występowali, bo Luca jest niekarańcem – powiedziała Paulina. – Wiem – wtrącił Marcin. – Może był świadkiem? Jakieś wspólne rmy? KRS-y? – Posprawdzam – obiecałam. – My też. A  teraz jedziemy na Tauzen się napić – rzucił Marcin z uśmiechem. – I przestańcie się na mnie patrzeć z minami kotów srających na pustyni. Powiedział, że odpowiadam za wasze działania łbem, żeby mieć nad wami kontrolę. I żebyście się bały. I to działa, co jest o tyle dziwne, że przecież ja tu stoję, pierdolę go serdecznie i przede wszystkim: żyję. – Póki co… – skwitowałam. Strona 12 21 czerwca 2022 rok Gliwice, Centrum Julka – Bardzo żałuję, że masz metr dziewięćdziesiąt wzrostu. – Popatrzyłam z wściekłością na swojego siedemnastoletniego syna. – Dlaczego? – Łukasz uniósł na mnie zdziwione zielone oczy. – Bo się nie zmieścisz do okna życia! Wybuchnął śmiechem. – Po kim ty jesteś taki głupi, bo przecież nie po mnie – wkurzałam się dalej. – Może po tatusiu? – Uśmiechnął się pod nosem. Nie wiem, kiedy ten słodki, uroczy dzieciak zmienił się w  prawie dorosłego faceta. Zdecydowanie za szybko. – Wiele mu można zarzucić, na przykład to, że jest dupkiem, ale akurat inteligencji mu nie brakuje – stanęłam w obronie jego ojca. Niecodzienna sytuacja, ale rodzice powinni tworzyć wspólny front. Nawet jeśli jednego z nich nie ma na imprezie. – Muszę uwierzyć ci na słowo, bo nie chcesz mi powiedzieć, kto to jest. – Zaczął stały temat naszych awantur. Miał sporo racji. Był już prawie dorosły, powinnam mu powiedzieć. Po prostu nie wiedziałam, jak to zrobić… – Łukasz, posłuchaj mnie. – Usiadłam obok niego przy stole. – Teraz nie rozmawiamy o twoim ojcu, tylko o tym, że będziesz miał SPRAWĘ KARNĄ! Masz siedemnaście lat, odpowiadasz jak dorosły, tak jest skonstruowany kodeks karny w tym kraju! – Mami, to nie ja zacząłem… – Wzruszył ramionami, jakby to załatwiało sprawę. Strona 13 – Kurwa mać, ale ty skończyłeś! – Straciłam nad sobą panowanie. – I to tak, że tamten ma złamany nos, a  to są obrażenia powyżej siedmiu dni, więc wlepią ci zarzuty z  artykułu sto pięćdziesiątego siódmego kodeksu karnego! Zagrożenie od trzech miesięcy do pięciu lat! – Musi złożyć zawiadomienie przecież. Zobaczymy, czy taka z  niego „sześćdziesiona”. Dostrzegłam w  jego oczach ten charakterystyczny błysk. Błysk, który miał jego ojciec, gdy mówił o  swoich „interesach”. Dziś, jeszcze bardziej niż zwykle, młody mi go przypominał… Przeczytałam milion mądrych książek, przerobiłam stosy literatury psychologicznej. Dzięki temu przekonałam samą siebie, że o  tym, jacy jesteśmy, decyduje nasze wychowanie, a  nie geny. Ale pewnych kwestii nie dało się oszukać… A  genów nie dało się wydłubać. Był jego synem i  zarówno wygląd, jak i  charakterek miał właśnie po nim. Przy czym należy uczciwie dodać, że mnie też trudno było nazwać oazą spokoju. – Ty myślisz, że to jest zabawa? W  „sześćdziesiony” i  bandziorów? Że takie to fajne i wygląda jak na teledyskach Sobla? – Zagotowałam się. – To jedziemy. – Gdzie? – Popatrzył na mnie niepewnie. – Do Zośki. Jesteś dupny pan bandyta, więc potrzebujesz dobrego adwokata. Podpiszesz pełnomocnictwo, zapytasz, jak się grypsuje… Takie tam kwestie, które niebawem bardzo ci się przydadzą… – Mami, wtajemniczanie w  to Zośki naprawdę nie jest konieczne. – Próbował się wymigać. – Przecież też jesteś prawnikiem. – Obsługuję spółki, a  nie młodocianych przestępców – wyrzuciłam z  siebie jeszcze trochę złości. – Rozumiem, że ci łyso przyznać się przed Zośką, że osiągnąłeś dno głupoty, a potem jeszcze dokonałeś tam odwiertu, ale musi wiedzieć! Bo twoje szczeniackie zachowanie może mieć konsekwencje! Nie pozwolę ci rozjebać sobie życia na starcie. – Tak jak ty sobie rozjebałaś? – Popatrzył na mnie z obawą. – Nic sobie nie rozjebałam i nic bym w nim nie zmieniła – powiedziałam szczerą prawdę. – Nigdy nie żałowałam tego, że cię mam. Jesteś moim synem, kocham cię najbardziej na świecie i nawet jeśli odjęło ci rozum, to zrobię wszystko, żeby ci pomóc. Rusz dupę. – Zawinęłam ze stołu kluczyki i poszłam w stronę drzwi. Strona 14 Katowice, Śródmieście Luca – Covid is dead. Ośrodek jest prawie ukończony, ale z  pewnością nie wykorzystamy go do pierwotnych celów. Cała sytuacja na świecie się wyjebała, mamy wojnę przy naszej granicy, na dodatek dwóch sąsiadujących z  nami państw. Jebane lata dwudzieste, co wiek takie same… Zarazy, wojny i oszołomy. Swoją drogą, pamiętasz, jak ci mówiłem, że boję się tylko Putina, bo jest większym skurwysynem ode mnie? – Popatrzyłem na Krystiana. – Pamiętam. I miałeś rację… – stwierdził z charakterystycznym dla niego spokojem. Był moją prawą ręką, doradcą, wsparciem i  księgowym. Gdyby ktoś zrobił z  niego „sześćdziesiątkę”, to miałbym przejebane. Tylko że z  niego nie dało się zrobić kapusia. Sprawdziłem go wielokrotnie i wiedziałem, że nie ma bardziej lojalnej i oddanej mi osoby. – Kurwa, wolałbym jej nie mieć. Ten jeden, jedyny raz. – Czemu tak się tym przejmujesz? – Krystian popatrzył na mnie badawczo. – Wkurwia mnie ta wojna – powiedziałem szczerą prawdę. – Wszystkich wkurwia, a  nie wszyscy fundują dwa TIR-y broni i prywatnie wysyłają ją na Ukrainę. A tak swoją drogą, co tam było? – Kamizelki kuloodporne, noktowizory, buty, lornetki… kałachy. Bardzo żałuję, że nie javeliny, ale te kosztują osiemdziesiąt tysięcy dolarów za sztukę. Niech USA wysyła, bo mnie, kurwa, nie stać – przyznałem szczerze. – Czy powinienem się interesować, jak udało ci się przerzucić przez granicę nieo cjalnie dwa TIR-y, w  których były kałasznikowy? – Uniósł brew. Strona 15 – Położyłem na nich czapkę niewidkę. – Nie miałem zamiaru się z tego tłumaczyć. Operacja wymagała ode mnie nieco zachodu, ale na myśl, że gdzieś tam z  ufundowanej przeze mnie broni ktoś może odstrzeli zbrodniarza wojennego, nieodmiennie poprawiała mi humor. – A po co? – Najwyraźniej sprawa była dla niego ważna. – Krystian, pomijając wszystkie kwestie związane ze skurwysyństwem i  niesprawiedliwością tej wojny, to oni biją się tam i  za nas. Chcesz mieć ruskich przy granicy na długości siedmiuset pięćdziesięciu zamiast dwustu dziesięciu kilometrów? – Nawet te dwieście dziesięć niespecjalnie mi się podoba – stwierdził rozsądnie. – Poza tym te skurwysyny zabijają dzieci – dodałem, otwierając laptopa. – I to jest chyba jeszcze ważniejszy powód. Powiedz mi, ale tak szczerze. Czemu nie masz dzieci? Wydajesz na akcje charytatywne pomocy małolatom prawie tyle, co na utrzymywanie tych swoich księżniczek. – Uśmiechnął się pod nosem. Jak zawsze, gdy ktokolwiek mnie o to pytał, poczułem ukłucie w klacie. Nie mogę teraz o tym myśleć. Nie w chwili, w której jestem tak blisko celu. – Bo jeszcze nie spotkałem odpowiedniej kandydatki – skłamałem. – A szukasz? Ta twoja Amanda jest tak przeraźliwie tępa, że jak oglądam jej Instagrama, to zastanawiam się, czy nie jest brakującym ogniwem ewolucji między leniwcem a  gumową lalą. Ty jej robisz te pozowane fotunie, na których wypina dupę? Parsknąłem śmiechem. – Broń Boże! Jeszcze mnie do końca nie pojebało. – Poza tym ona nie ma ani jednego zdjęcia, na którym się uśmiecha. Tylko ten wyniosły grymas. – Zaprezentował ulubioną „tajemniczą” minę Amandy. – Ma krzywe zęby? – Nie. Po prostu jest przez większość czasu wściekła. – Rozłożyłem się na fotelu i poluzowałem krawat. – A  o co? Dopiero co wysłałeś ją na dwa tygodnie do Tulum! – Mina Krystiana wskazywała, że tego nie ogarnia. – Chce się wprowadzić na Pułaskiego. – Uśmiechnąłem się szeroko. – Do twojej ostoi, bastionu i  wymuskanego dwustumetrowego apartamentu obok Sztauwajerów? – Uniósł brwi do połowy czoła. – No chyba nie na kemping – wyzłośliwiłem się. Strona 16 – Czy ona z chuja spadła? Przecież nawet ja tam jeszcze nigdy nie byłem, choć przeprowadziłeś się tam pół roku temu – powiedział zdumiony. To mieszkanie było moim azylem. Nie wpuszczałem tam absolutnie nikogo, oprócz pani Janiny, która je sprzątała. I  miałem ku temu swoje powody. – Ja mówię, że może kiedyś, ona udaje, że mi wierzy, i tak się to jakoś kręci. – Uruchomiłem laptopa. – Raz na jakiś czas odwala dramę, że odejdzie. Ja mówię, żeby tego nie robiła. I cyk, zaś trzy miechy spokoju. – Nie wiem, po co ci ta larwa, poważnie. No ale twój cyrk, twoje małpy. – Wzruszył ramionami. – Co zrobisz z ośrodkiem na Chechle? – Wszystkie te dotacje, których nie mamy w  kieszeni, należy uznać za stracone. Może spróbować zakwaterować tam uchodźców? – zastanowiłem się. – Nie będzie możliwości zamieszkania tam przed wrześniem. Te wszystkie odbiory zajmą mnóstwo czasu. – Krystian wpatrywał się w swój komputer. – Ta wojna nie skończy się w  tym roku… Zbadaj możliwości uzyskania na to pieniędzy. Dowiedz się, czy ktoś wie cokolwiek o jakichś poważnych środkach. Jeśli tak, zatrudniaj lobbystów, niech to przepchną po naszej myśli, tak żeby można było też coś na tym zarobić. – Możesz mi nareszcie powiedzieć, po co tak w ogóle był ci ten ośrodek, na dodatek w tym przeklętym miejscu? – Próbował zgłębić temat. – Jeszcze nie. Ale kiedyś ci powiem – zakończyłem dyskusję. Miałem zamiar zrobić to dopiero wtedy, kiedy plan, który tworzyłem przez ostatnie dwadzieścia cztery lata, nareszcie znajdzie pomyślny nał. Strona 17 Gliwice, Kancelaria Adwokacka Bojarska & Maxellon Julka – Hej. Czemu minęłam się w  drzwiach kancelarii z  chłopakiem, który wygląda jak młody klon Luki? – Jakaś wysoka brunetka wpakowała się do gabinetu Zośki. KURWA MAĆ! Właśnie nastąpił moment, którego bałam się nieodmiennie od kilku lat, kiedy Łukasz z  chłopca zaczął zmieniać się w mężczyznę. Mężczyznę wyglądającego dokładnie tak, jak jego ojciec… – Przepraszam najmocniej, nie wiedziałam, że masz klientkę. – Chciała się wycofać, ale pobladła w sekundę Zośka powstrzymała ją ruchem ręki. – To syn mojej przyjaciółki. Łukasz. Trzeba go troszkę ustawić, bo pozuje na gangusiątko. A to jego matka Julka Czerny. Niemal widziałam trybiki obracające się w  głowie Zośki. Najwyraźniej łączyła kropki, a kiedy je połączy, nie będzie opcji, żeby się wymigać. Będę musiała powiedzieć jej prawdę. – Bardzo mi miło. Paulina Maxellon. – Brunetka uśmiechnęła się, podając mi rękę. – Na rozmowie wychowawczej z młodocianym mam być dobrym czy złym gliną? – Uniosła wysoko brwi. – Dobrym. Ja będę tym złym – odpowiedziała jej Zośka, a  potem znów spojrzała na mnie. – To Paulina, o której ci mówiłam, współpracujemy od roku, od kiedy przeniosła się na Śląsk z  Wrocławia. Chciałabym, żeby została wprowadzona w  temat, na wypadek gdyby młody potrzebował pomocy, a ja byłabym zajęta. Poza tym dzielimy się sprawami, więc i tak musiałabym jej wszystko opowiedzieć. – Oczywiście – rzuciłam od razu. Najważniejszy był Łukasz i  to, żeby miał jak najlepszą obronę. A  jeśli Zośka podejmie temat Luki, to cóż… Chyba nawet cieszyłam się, że Strona 18 wreszcie zrzucę to z głowy. Sama nigdy bym się na to nie zdecydowała, ale zawsze wiedziałam, że kiedyś to wyjdzie… Śląsk był za mały, by tego uniknąć. Zresztą musiały bardzo dobrze znać moją pierwszą miłość. Obecnie wszędzie występował jako znany lantrop i  przedsiębiorca – Lucjan Złocki. Skłamałabym per dnie, gdybym powiedziała, że czasem nadal nie zaglądam na jego Facebooka… Absolutnie nikt nie zwracał się do niego starym pseudonimem. Najwyraźniej zostawił go za sobą lata temu. – Młody zaraz wróci, pobiegł do auta po telefon, więc szybko. – Zośka najwyraźniej przestała bawić się w subtelności. – Nie widziałam Łukasza od dłuższego czasu, poza tym zawsze patrzę na niego jak na małego bąbelka, ale Paulina ma rację. Czasem obca osoba potra dostrzec to, co umyka najbliższym. Młody wygląda identycznie jak… – Lucjan Złocki – przerwałam jej, wpatrując się we własne dłonie. – Znacie go? Gdy byliśmy młodzi i  jeszcze razem, wszyscy mówili na niego Luca… – Uwierz mi, że nadal wiele osób tak do niego mówi. – Zośka się zagotowała. – Chcesz mi powiedzieć, że to jest właśnie rozwiązanie najbardziej skrywanej tajemnicy, oprócz Świętego Graala? Zawsze myślałam, że miałaś romans z  kimś żonatym. A  ty siedzisz tu dziś przede mną i po szesnastu latach znajomości mówisz mi, że ojcem twojego dziecka jest Luca? – Luca to Łukasz po włosku – powiedziała Paulina. Tra ła idealnie. Niby nienawidziłam go bardziej niż groszku z marchewką, ale w zasadzie nazwałam dziecko jego imieniem. Kobiety są czasem bezdennie, romantycznie głupie. – No nie wierzę! – Zośka pokiwała głową. – Julka, kurwa, mów! – Spojrzała na mnie poważnie. Teoretycznie mogłam jej powiedzieć, żeby spierdalała, bo to nie jej sprawa, ale miny ich obu wskazywały, że nie pytają z ciekawości, tylko stoi za tym jakaś naprawdę gruba historia. Nabrałam powietrza w płuca. – To jest porada adwokacka i to zostanie między nami? – upewniłam się. – Tak – przytaknęły zgodnie. – Owszem, jest jego ojcem. Łukasz nie wie, więc mu nie mówcie. – Powiedziałam to na głos po raz pierwszy w  życiu. Świat się nie zawalił, anioły nie zadęły na trąbach, nie tra ł mnie nawet piorun. Sama nie wiem, czemu bałam się tego wyznania jak ognia. Strona 19 – Kurwa, już wiem, jak Złocki do mnie tra ł… – Zośka złapała się za głowę. – Tylko po co? – Popatrzyła na Paulinę… Najwyraźniej przeczucie mnie nie myliło i coś tu było mocno nie tak. – O  czym ty mówisz? Co Luca…? – Nie skończyłam, bo w  tym samym momencie usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. – Luca? A  co nasz szczur ma wspólnego z  moją bójką? – Mój syn uśmiechnął się szeroko. – O, dzień dobry pani! – Włączył cały swój urok, widząc miniówkę Pauliny. Muszę coś zrobić z  tym jego zamiłowaniem do MILF-ów, zanim przyprowadzi mi do domu laskę w moim wieku. – Dobry, młody. – Paulina uśmiechnęła się szeroko. – Masz szczura, który nazywa się Luca? – Spojrzała na Zosię porozumiewawczo. – Tak, mama go tak nazwała – przyznał z dumą mój syn. Wzruszyłam ramionami w odpowiedzi na ich niedowierzające spojrzenia. Strona 20 Katowice, Osiedle Paderewskiego Luca Wszedłem do mieszkania, zdezaktywowałem alarm, a potem przejrzałem wszystkie kamery monitoringu. Nie działo się nic, co zwróciłoby moją uwagę. Zdawałem sobie sprawę, że jestem paranoikiem, ale to była niesamowicie przydatna cecha w  moim „zawodzie” i  nie miałem zamiaru biczować się z tego powodu. Wziąłem z lodówki zimny browar i ruszyłem prosto do drzwi znajdujących się na końcu korytarza. Były wzmocnione w  taki sposób, że miałem pewność, że wytrzymają nawet wjazd „czarnych”. Poza tym gdyby zostały otwarte siłowo, komputer skasowałby wszystkie dane na dysku. Wklepałem dwunastocyfrowy kod, zapaliłem światło i  wszedłem do pomieszczenia. Całą ścianę zajmowała ogromna tablica. Szkolna tablica. Nic nie mogłem na to poradzić, że urodziłem się w latach osiemdziesiątych, w  beznadziei zwanej Polską Rzeczpospolitą Ludową. Nikt mnie w  czasie edukacji nie uczył niczego kreatywnego. Dlatego najlepiej mi się myślało i analizowało dane, jeśli miałem je przed oczami. I to nie w postaci ekranu monitora, tylko prawdziwych fotek i  sieci łączących ich powiązań. Odsłoniłem okno i  otworzyłem browara, wpatrując się w  katowickie Trzy Stawy, zwane na Śląsku Sztauwajerami. Od dzieciństwa najlepiej myślało mi się wtedy, kiedy patrzyłem na wodę. Nie potrzebowałem psychologa, żeby wiedzieć, skąd się to u mnie wzięło…