Recenzje

• Viconia

  2018-03-21

  „Schodząc ze ścieżki” jest naprawdę idealnym kryminałem, i mogę to powiedzieć z czystym sumieniem. Pod wobec rozwiązywania zagadki zagadkowych morderstw nie mam autorowi nic do zarzucenia. Może nie ma tu wartkiej akcji, a bardziej toczące się leniwie śledztwo z wieloma niewiadomymi, lecz w przypadku kryminałów to akurat zazwyczaj jest zaleta.Jeśli szukacie dobrego, polskiego kryminału, to „Schodząc ze ścieżki” jest książką, po którą bez dwóch zdań powinniście sięgnąć!

• Ekspert Empiku

  2018-03-21

  "Schodząc ze ścieżki" jest debiutem powieściowym Tomasza Jamrozińskiego. Twórca na pewno nie szczędzi w słowach i bez ogródek przedstawia polską policję, którą ukazuje w niezbyt dobrym świetle. Ponadto klimat tego kryminału jest surowy, pełen czarnego humoru i ironii. Niewątpliwie fani gatunku nie powinni się zawieść - podczas lektury czeka ich znaczna dawka sensacji. W „Schodząc ze ścieżki” nie brakuje interesującej tajemnicy i całej mozaiki emocji, które przeżywa czytelnik z każdą kolejną stroną. Polecam.Monika Bugajska, Empik Warszawa

• saskia

  2018-03-21

  Częstochowa nie kojarzy się ze zbrodnią, jej symbol jest zgoła inny, ale jak okazuje się ukazanie tego miejsca w całkowicie przeciwnym świetle niż zwyczajowo się przyjęło okazało się idealnym zabiegiem. Oczywiście nie samo miejsce tworzy fabułę, ważniejsza jest przecież sama intryga a także bohaterowie, ponieważ to oni są na pierwszym planie. Jednak odpowiednie tło dodaje wątkom smaku, podobnie jak wykorzystanie motywu - doświadczony wyga i nowicjusz a także zakulisowych rozgrywek. "Schodząc ze ścieżki" to kryminał, w którym czytelnik dostaje szansę wejścia w zbrodnię od pierwszych stron książki i pozostaje z nią w bliskim kontakcie do samego końca. Wraz z głównymi postaciami czytający odkrywają kolejne fakty, jednak pełny obraz tego co faktycznie wydarzyło się pozostaje w cieniu do końca. Rozwiązanie wcale nie jest oczywiste, a twórca na drodze do finału wskazuje dużo dróg, czasem kończących się ślepym zaułkiem, chociaż tak się nie zapowiadały, a czasem wprost odwrotnie.

• barnaba

  2018-03-21

  Poza skandynawskimi czytam polskie kryminały i ten na tym tle wypada bardzo pozytywnie. Jest tajemnica, są męskie dialogi, nie dla pensjonarek. W intrydze się nie pogubiłem, a tego nie lubię, gdy ktoś kręci w naciągany sposób. Gatunkowo się trzyma i jest coś więcej, naddatek jak z obyuczajowej.

• jw

  2018-03-21

  o ile postać Zdaniewicza jest obiecujaca i czytelnik z uwagą śledzi dotyczace jej wątki, o tyle komisarz Wołoszyn zepsuł mi cała przyjemnośc czytania - to nie jest soczysty jezyk, to mowa prostaka. Części wypowiedzi w ogóle nie rozumiem, jeżeli w założeniu miały być śmieszne albo głebokie nie byłam w stanie tego ocenić. W trakcie lektury cały czas mialam z tyłu głowy zapytanie czy tak rozmawiają ze sobą policjanci - nawet biorąc pod uwagę skróty myslowe czy slang , każdej z grup zawodowych czy np. grona przyjaciół.Książke odlożyłam na zupełną posuchę, nie muszę koniecznie juz znać zakończenia - jest to literatura przeze mnie "wymęczona" i czytana bez przyjemności, chociaż obiecywałam sobie wiele..

• Loka

  2018-03-21

  No, jestem pod wrażeniem. Niby to, co zwykle w kryminale, lecz jednak jakoś soczyście podane. Dużo zabawy w finale:)