Recenzje

• Michał Chojnacki

  2018-03-22

  Książkę kupiłem mamie w prezencie - po opisie wywnioskowałem, że to doskonała lektura dla dojrzałej kobiety. I rzeczywiście nie myliłem się choć nie jest to słodka, relaksująca opowiadanie o udanym życiu spełnionej kobiety, a raczej gorzka historia o samotnym żegnaniu się ze światem. Trochę na swoje życzenie. Jak widać - i mnie ta książka ebook wciągnęła - nie tylko Mamę.

• metzerre

  2018-03-22

  Bohaterka książki Jacka Melchiora jest dziewczyną niezwykłą, ponieważ Regina zawsze wiedziała czego chce i zawsze była pewna swego. Melchior w osobie Reginy nakreślił postać pod wieloma względami fascynującą, barwną i wyrazistą. I nawet u schyłku życia, Regina żyje tak jak chce, to ona ustala zasady. Ogólnie, jest to opowiadanie o upływie czasu, przemijaniu, czasem smutna, czasem poruszająca i niestety bardzo prawdziwa.

• Agnieszka Biczynska

  2018-03-22

  Życie Reginy jest bez wątpienia smutne i nie napawa optymizmem. Mur jaki postawiła wokół siebie dawno temu, czy również może nawiązując do tytułu, zamknięte przed bliskim (a może i przed samą sobą) drzwi, sprawiają, że ostateczny rozrachunek z życiem boli jeszcze bardziej. Ponieważ choć awansowała z ubogiej kobiety ze wsi Hajborek do rangi Austriaczki gnijącej w swym wiedeńskim apartamencie, odchodzi z kieliszkiem wina w reku, z pianą szwechatera na ustach, leżąc we swoich rzygowinach, w towarzystwie obcego jej praktycznie syna, którego porzuciła dawno temu w pościgu za swoim wymarzonym, właśnie kończącym się, życiem...Jacek Melchior podaje czytelnikowi słodko gorzki koktajl, pełen niedopowiedzeń, prawdziwych emocji, potężnych napięć i ironii, uwieńczony licznymi retrospekcjami, wprowadzonymi za sprawą jednego słowa, jakiegoś rekwizytu, zwykłego przedmiotu, który uruchamia intrygująca opowiadanie Reginy o czasach minionych, o paru epokach na przestrzeni dwóch krajów: Polski i Austrii. Warto dać Melchiorowi szansę, ponieważ postać tej skomplikowanej dziewczyny obnaża zwodnicze pragnienia niektórych z nas i nie pozostawia nam złudzeń, czy warto ostentacyjnie zamykać każdemu drzwi przed nosem, by u kresu pogrążyć się w samotności, niespełnieniu, rozgoryczeniu.