Opowieść dziwna, opowieść niepokojąca... przytłaczająca. Studium paranoi, zależności od drugiego człowieka, uzależnienia. Delphine de Vaigan stworzyła opowieść nietuzinkową, niepokojącą, której fabuła jest na tyle nieoczywista, że jej opisanie... ujęcie w pewne ramy wydaje się być wręcz niemożliwe. Jedno jest pewne. Opowieść francuskiej pisarki jest intrygująca, a jej ekranizacja jest realizowana w reżyserii Romana Polańskiego. Autorka takich powieści jak "Ukryte godziny", "No i ja" czy również "Nic nie oprze się nocy" powraca po raz następny z książką niełatwą. Główną bohaterką powieści de Vigan jest pisarka bardzo podobna do samej autorki. Ona także napisała książkę w której przedstawiła historię matki samobójczyni o osobowości typu borderline. Jej opowieść także nieustanna się bestsellerem. Mówi się, że rzeczy zbyt dobre mogą zniszczyć... I tak jest prawdopodobnie w wypadku twórczości bohaterki. Jest już zmęczona sławą, ciągłymi spotkaniami z czytelnikami, stałym rozdrapywaniem starych ran. Sytuacja ulega jeszcze większemu pogorszeniu, gdy zaczyna otrzymywać anonimy w których jest oskarżana o szkalowanie rodziny, wykorzystywanie tragedii dla łatwego zarobku... jednak jej wielbiciele czekają na kolejną powieść... Przejmują, prawdziwą historię. Sytuacja bohaterki zmienia się w 100%, gdy na swej drodze spotyka L. Dziewczyny są w zbliżonym wieku, a jednak mimo to różnią się w wielu kwestiach... Jedna jest matką, druga samotną kobietą. Jedna pisarka, druga ghostwriterką. A jednak znajdują nić porozumienia, rodzi się pomiędzy nimi przyjaźń, która z czasem zaczyna przybierać coraz bardziej niepokojący obraz... zamienia się w chorą fascynację? Uzależnienie. Pojawia się coraz więcej sprzecznych emocji, pojawiają się niepotrzebne nerwy, bulwersacje, pytania... L. pozostaje postacią tajemniczą, a jednak zawsze jest... zawsze czeka. Jedynie czasami wychodzi poza własny ogólnie przyjęty obraz - to właśnie te sytuacje wysyłają krótkie sygnały ostrzegawcze w stronę głównej bohaterki... sygnały, które jednak w większości przypadków pozostają bez większego echa. Dwie bohaterki. Dwie kobiety. Dwie bardzo silne kobiety. Czytelnik poznaje tę historię już po głównych wydarzeniach, z perspektywy bohaterki, która już wie... jak ta historia dalej się toczyła. To wszystko wzmaga w czytelniku niepokój, choć akcja jest dosyć nieśpieszna... wręcz spokojna. To niuanse decydują o oddźwięku tej książki, o jej sile i emocjonalności. Niesamowity obraz toksycznej relacji, przejmowania władzy ponad drugą osobą... i po prostu daleko posuniętej manipulacji. Krótkie wydarzenia, chwile, które układają się w ciekawą i intrygującą całość wraz ze wciąż wzrastającym napięciem. Delphine de Vigan stworzyła opowieść utrzymaną w specyficznym klimacie (przez niektórych nazywanych klimatem filmów Hitchcocka)."Prawdziwa historia" to opowiadanie o zawiłościach ludzkich relacji, o paranoi, uzależnieniu i toksycznych związkach. Historia dominacji i manipulacji. Czasami niedoskonała, lecz zawsze nadrabiająca ewentualne niedoróbki kreacją bohaterek, wrażeniem, że cała akcja rozgrywa się w szklanej kuli. Delphine de Vigne tworzy specyficzną literaturę - trudną do opisania i niejednokrotnie sprawiającą trudności także w czytaniu. "Prawdziwa historia" nie jest powieścią, która "spływa" po czytelniku... ona nurtuje, niepokoi, ciekawi i intryguje. To jednak dawka dobrej, choć nie do końca porywającej literatury.