Recenzje

• dobrerecenzje.pl

  2018-03-21

  Trzeci tom Pozłacanego rogu wstrząsa człowiekiem i porusza naszą wrażliwość na krzywdę ludzką. Tutaj poznajemy dalsze pokolenia rodzin o których czytaliśmy wcześniej. Na pierwszy plan wysuwa nam się wnuczka Franza von Diehsa – Róża Osielska. Kobieta wraz ze własną nianią ucieka z dworu wskutek najazdu bolszewików. Tym metodą są zdane tylko na siebie, tylko to co ukradną będą mogły zjeść, gdyż nie mają przy sobie zbyt dużo pieniędzy. Czeka ich długa podróż w poszukiwaniu rodziny…Róża wraz ze własną opiekunką trafiają do domu Elizy. Tutaj widzimy Elizę już jako starą kobietę, która doczekała się dzieci i wnuków, a męża Krzysztofa Kamieńskiego pochowała już jakiś czas temu. Strasznie ubolewałam ponad tym, że tak niewiele jest tutaj powiedziane o tym jak przebiegało małżeństwo i wspólne życie Elzy z Krzysztofem, można się lub domyślać, że dobrze, ponieważ przecież doczekali się dzieci, lub dedukować po tej małej ilości wspomnień które są przytoczone w książce. Dla mnie jako dla czytelnika, który niesamowicie mocno kibicował Elzie i Krisowi, to trochę był zawód. Co prawda Krzysztof Kamieński, mąż Elzy już nie żyje, lecz w zamian za to poznajemy dzieje Krzysia Kamieńskiego – wnuka Elzy. Niemal przez cały czas mu towarzyszymy, i zdradzę Wam tylko tyle, że Róży także Krzyś wpadł w oko, co będzie dla niej później niekomfortowe.W tej części możemy z najbliższa przyjrzeć się życiu wojskowemu, bitwom, a także cierpieniom żołnierzy. Czasy się zmieniają i nie ma już aż tak dużego nacisku na branie ślubu z osobami z tej samej warstwy społecznej, tak wielkiej ingerencji rodziców w zawieraniu małżeństw. Młodzi stają się samodzielni i coraz więcej z nich stawia na karierę zawodową i naukę.Jest jeszcze jeden szczegół o którym chciałabym tutaj wspomnieć. Jest to śmierć jednej z bohaterek (bardzo nagła śmierć już pod koniec książki), odkąd przeczytałam ten epizod w którym to wszystko się dzieje, ta dramat rodzinna, nie mogę oprzeć się myśli, że autorka nie miała co zrobić z tą bohaterką i dlatego ją uśmierciła. Szkoda, ponieważ odebrało to szczęście rodzinne jednego z bohaterów. Z takim dużym smutkiem kończy się ten tom.Moja ocena: 9/10Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

• Anna Sikorska

  2018-03-21

  Jestem fanką „Pozłacanego rogu” od jego pierwszego tomu. Trzeci tom jest równie dobry, jak poprzednie. Nie jest to literatura wysokich lotów i za Gombrowiczem mówiącym o „Potopie” Sienkiewicza, że jest to „pierwszorzędna literatura drugorzędna” można w ten sposób ocenić sagę Dody Około – Kułak. Ja „Potop” czytałam na początku liceum z zapartym tchem i stale wspominam ten urywek wakacji jako wspaniałe doświadczenie. Tak samo jest z czytaniem „Pozłacanego rogu”: jestem świadoma, że jest to świetne czytadło spisane w stylu Orzeszkowej, Żeromskiego i Sienkiewicza (Prusa nie, ponieważ on za bardzo miłował opisy i powolną akcję, a tego Kułak nam nie serwuje), a i tak zawsze czekam na kolejne tomy.W trzeciej części autorka zabiera nas do świata, w którym modry i gwałty są na porządku dziennym. Z napadniętego dworku, przebraną za chłopaka panienkę Różę, zabiera zaradna służąca Nastka, która poświęca się dla dzidziusia i walczy o jego przetrwanie. Podróż jest nie tylko niebezpieczna i obfitująca w niespodziewane zwroty akcji. Autorka umiejętnie buduje napięcie, by nie pozwolić czytelnikowi odejść od kolejnego rozdziału. Tak gnałam przez przygody ograbionej szlachcianki, którą los doświadczył i nauczył dobrego traktowania ludzi, że po skończeniu tomu ponownie poczułam niedosyt. A co będzie dalej? Pozostanie mi czekać na następny tom… Oby nie za długo.Doda Około –Kułak prezentuje nam świat naszych dziadków i pradziadków. Zmagania z rewolucją w Rosji, którą dużo starszych osób mieszkających na zachodzie Polski pamięta z opowieści rodziców, którzy po wojnach uciekli w bezpieczniejsze rejony kraju. Świat dworków i ludzi z wyższych sfer jest przepleciony życiowym podejściem Róży, którą rewolucja nauczyła kraść ziemniaki, by przetrwać. Bohaterka, która na początku jest małą, nieporadną szlachcianką dbającą o własną urodę bardzo dynamicznie dojrzewa i udaje jej się tego dokonać przy pragmatycznej Nastce. Dzięki temu po latach własne przygody a także życie w Paryżu będzie traktowała z przymrużeniem oka i uśmiechem, a stwierdzenia „wypada”, „nie wypada” i „wstyd” potraktuje z ironią.Książkę zalecam wszystkim, którzy są fanami sag z historią w tle. Myślę, że nie trzeba znać poprzednich tomów, by móc wejść w świat tego, lecz warto i sięgnąć po nie ze względu na czasy, w jakie zostali wrzuceni bohaterowie.

• Casban

  2018-03-21

  Jeśli podobały Ci się poprzednie powieści tej autorki to wiesz czego możesz się spodziewać i po tej książce. Autorka według mnie pisze rewelacyjnie. Z każdą kolejną stroną coraz bardziej zagłębiamy się w ten idealnie wykreowany świat stworzony przez nią. Dodatkowym plusem są ciekawi bohaterowie, których nie sposób nie polubić.