Chirurg poezji? Poeta ze skalpelem? Mistrz!Kolejny zestaw utworów Pana Dariusza Zejca. Idealnie się czyta, tylko na bardzo krótko starcza… Na szczęście z Jego wierszami jest jak z niezłymi przyjaciółmi: stale się do nich wraca, można odkryć, poznać na nowo i zrozumieć inaczej niż przedtem. W tych utworach najbardziej uderza mnie przemijalność. Ludzi, sytuacji… Życia. Pojawiają się. Są. Zbyt krótko. Odchodzą. Wracają albo nie. Lecz zawsze zostają… w pamięci i w sercu.Czytam. I mnie, Ewie, robi się… niebiesko!Doktor Zejc jak zwykle nie zawodzi, a wręcz kusi połączeniem celności i metafory.Zresztą, dość już opowieści w stylu „o czym jest ten wiersz”, ponieważ to niegodziwe względem poezji. Przeczytaj i zrozum sam. Po swojemu.Polecam każdemu, kto jeszcze nie zna twórczości Pana Dariusza, jak też tym, którzy już spotkali Go w swym życiu. Naprawdę warto!