Funkcjonowanie z chorobą natury psychicznej i zaburzeniami lękowymi nierzadko powoduje permanentne poczucie strachu, niedopasowania do reszty społeczeństwa. Natalka, infantylna, rozedrgana, główna bohaterka sprawnego językowo debiutu Moniki Lubińskiej jest tego dowodem. Postać chronicznie samotna, która nie potrafi poradzić sobie ze spersonifikowanym lękiem utkanym w toni umysłu. Należy nadmienić, że to fikcjonalizacja rzeczywistości osób zmuszonych mierzyć się także z nerwicą. Wyjątkowo uniwersalna w wyrazie. Autorka poruszającą ekspozycję okrasza adekwatnymi metaforami,co też należy docenić. Przyglądając się działaniom postaci, mogłam rozejrzeć się po codzienności ludzi usiłujących na dużo sposobów oswoić towarzyszące im lęki, fantomowe bóle. To było wyjątkowo cenne doznanie, lekcja uważności, pokory i empatii. Owija to wszystko w absurdalnej momentami i sardonicznej otulinie, dzięki czemu nie mogłam oderwać się od kart książki. Wielkie znaczenie dla odbioru fabuły będą mieć doznania czytającego. Efemeryczne chwile, gdy serce klękało.  „Powiedz wszystkim, że zamordowałam Marię” filtrowałam przez swoje przeżycia. Miesiące, gdy chowałam się w kokonie cierpienia, zapadałam w objęciach smutku. Doświadczyłam całej gamy emocji tlących się w arteriach żywo rozpisanych bohaterek. Jestem za to ogromnie wdzięczna.