Portret trumienny i fotografie przy otwartej trumnie - ja również mam w swoim domu tych kilka starych, niegdyś obowiązkowych fotografii. Ostatnie pożegnanie członka rodziny. Dawniej jedna z wielu okazji, podczas których rodzina spotykała się razem. Dzisiaj nierzadko jedyna, jakby to tylko śmierć miała moc scalającą tak bardzo obce sobie jednostki. Rodzina trzyma się razem! Lecz z rodziną nieźle tylko na zdjęciach - w żałobnej ciszy być może najlepiej. A przecież w powieści wspomina się również inne formy tej sztuki: miejską fotografkę robiącą rodzinne fotografie na tle tekturowych obrazków i Artystę z jego wystawą pożydowskich kamieniczek Jedwabne i inni.Narratorem opowieści jest Aleksander, najmłodszy syn, mieszkaniec miasta, wykształcony pracownik galerii sztuki. Egocentryk, neurotyk, uzależniony od papierosów, z jednej strony charakteryzujący się niezdrową fascynacją śmiercią, z drugiej - przerażony myślą o przypadkowym kontakcie fizycznym z nieznajomymi czy płynach ustrojowych wiszących w powietrzu. Osaczony śmiercią, a jednocześnie nią zainteresowany.Aleksander jedzie do rodzinnego miasta, do domu, w którym się wychował, do rodziny, o której istnieniu najchętniej by zapomniał. Okazja jednak jest na tyle ważna, że nie można jej zignorować - narodziny matki, zjazd najbliższych, klasyczna małomiasteczkowa impreza, w której barszcz, flaczki i domowe ciasto grają pierwsze skrzypce. Aleks nie jest tym zachwycony. Jego spojrzenie na rodzinę od samego początku jest bardziej niż skonkretyzowane - nie pasuje do nich, jest kimś więcej, wie więcej, ma więcej do zaoferowania. Pełna chłopczykowi na: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2015/03/portret-trumienny-kuba-wojtaszczyk.html