Recenzje

• anna sukiennik

  2018-03-21

  Ciepła, nostalgiczna i cudowna opowieść, która ma magiczną moc: wchłania, przenosi w czasie, żeby wypluć nas z tej podroży do przeszłości dopiero po przeczytaniu ostatniej strony.Barwny mowa i gawędziarski styl Autorki urzekają. Na kartach Pokoleń czeka na nas inny świat, nie taka bardzo zamierzchła – lecz obca dla nas – dzieci internetu, więźniów portali społecznościowych – przeszłość. Wzruszająca, trudna, lecz i piękna.Narratorem opowieści jest Janka, urodzona w styczniu 1923 roku. I to jej oczami widzimy urok małej wsi Stokowo ponad brzegiem Narwi. To jej słowa wizualizują nam obraz tragedii wojny, śmierci, niesprawiedliwości. Oczami Janki widzimy dźwigającą się z upadku stale osłabioną i bezbronną Polskę. Dzięki Janeczce widzimy mozolne odbudowanie naszego kraju.Opis fabuły w najbardziej klarowny sposób mogłabym zobrazować cytatami, pięknymi, wzruszającymi i niejednokrotnie rozdzierającymi serce. Szczególnie, jeśli streszczenie ma dotyczyć okres II wojny światowej. To ta element Pokoleń wzruszyła najmocniej. Raniła dotkliwie i wywołała falę oburzenia – dlaczego?, jak?, po co?Janka, po wielkiej osobistej tragedii usiłuje podźwignąć się i z dużym zapałem stara się odnaleźć coś tak ulotnego i niemalże zapomnianego – szczęście. Na drodze jej życia pojawia się Leszek, przyszły pan doktor, radiolog, inteligentny, uczciwy i prawy człowiek. To u jego boku przyjdzie jej zmierzyć się z kolejną porcją nieszczęść, lecz i pokaźną ilością radosnych chwil.Na tle zdarzeń narodowych a także zmian na świecie poznajemy dzieje Leszka i Jasi, członków ich rodziny, przyjaciół.Rewelacyjna kreacja poszczególnych postaci. Wyraziste charaktery, skrupulatne oddanie cech charakterystycznych bohaterów sprawiało, że wznosiliśmy się na ambitne wyżyny intelektualne razem z Józkiem, dzielnie patrzyliśmy na świat oczami Cechny, cierpieliśmy z poczciwym Tadeuszem. W powieści Pokolenia najbardziej wyrazista jest dbałość o szczegóły. Autorka barwnie i wnikliwie omawia nie tylko kluczowe i powszechnie słynne wydarzenia, lecz zwraca uwagę na prozę życia codziennego. Trendy w modzie, modne fryzury, żółte dodatki (klipsy), ówczesna prasa, najczęściej pijane napoje. Nie ukrywam, że właśnie ten szlif fabuły zdobył me serce. Butelki mleka stojące pod drzwiami, kobieta, o zgrozo!, w spodniach, chusta nie wiązana, lecz zarzucana wokół szyi, gramofony, pierwsze telewizory, syrenki, stary młynek do kawy i pieprzu. Imprezy z ogórkami kiszonymi, sałatką śledziową i mocno schłodzoną wódką. Klatka po klatce oglądałam prześliczny film, czarno biały – rzecz jasna, lecz wręcz tętniący życiem. I ze smutkiem stwierdziłam, że te czasy już minęły, że te czasy już nie wrócą. Czego tu żałować? Biedy i niepewności – kto jest przyjacielem, a kto tylko za niego uchodzi, troski o niepewne jutro, kilkugodzinnej podroży z Warszawy do Białegostoku? Nie tego... lecz braku tej solidarności ludzkiej i poczucia przynależności do świata... ponieważ teraz każdy gna, pędzi, czegoś szuka, dąży do wytyczonego celu, pomijając po drodze tak wiele. Zapomina o znajomych, rodzinie, najbliższych.Pokolenia to nie tylko idealna lektura, to także taki wyraźny znak STOP: zatrzymaj się człowieku, napędzany niewidzialną siłą niewiadomego pochodzenia. Ponieważ umyka tak wiele, a życie takie krótkie.Pokochałam Jasię za całokształt. Za to, że mężnie stawiała czoła wszelkim przeciwnościom, za to, że potrafiła kochać, i miłować raz jeszcze. Za umiejętność wyparcia tych dramatycznych przeżyć i mozolne pięcie się dalej na drodze życia, która niejednokrotnie była stroma i wyboista. Lecz nade wszytko pokochałam Jankę za miłość do psów.Pokolenia to doskonała lektura, żeby przenieść się w świat dzieciństwa. Własne dzieciństwa. Moje pachnie maminym ciastem drożdżowym, jesiennymi wieczorami spędzanymi z Mamą na prasowaniu, granie z Tatą w karty, a z bratem w kapsle na wzorzystym, dużym dywanie. To prawdziwa magia książki i największa pochwała dla Autorki – tak dobrać słowa, żeby zmanipulować naszymi doznaniami i w trakcie czytania czuć aromat domowego ciasta drożdżowego... =)Rewelacyjna lektura na jesienną słotę. Ponieważ i Janeczce właśnie w deszczu przyszło witać świat i największe sukcesy swego życia. I jak nie miłować tej książki, skoro moja Mama to Janeczka, również urodzona pod koniec stycznia, ze znacznym bagażem życiowym, lecz mimo "zgryzotek", mimo wszytko, z nadzieją i radością patrząca w przyszłość.Jak ja się ciesze, że jest element druga, ponieważ nie jestem emocjonalnie gotowa na pożegnanie z głównymi bohaterami: Janeczką, Leszkiem, Zosią, Kasią...http://prawieblogoksiazkach.blogspot.com/2016/09/pokolenia-wiek-deszczu-wiek-sonca.html

• anna sukiennik

  2018-03-21

  Ciepła, nostalgiczna i cudowna opowieść, która ma magiczną moc: wchłania, przenosi w czasie, żeby wypluć nas z tej podroży do przeszłości dopiero po przeczytaniu ostatniej strony.Barwny mowa i gawędziarski styl Autorki urzekają. Na kartach Pokoleń czeka na nas inny świat, nie taka bardzo zamierzchła – lecz obca dla nas – dzieci internetu, więźniów portali społecznościowych – przeszłość. Wzruszająca, trudna, lecz i piękna.Narratorem opowieści jest Janka, urodzona w styczniu 1923 roku. I to jej oczami widzimy urok małej wsi Stokowo ponad brzegiem Narwi. To jej słowa wizualizują nam obraz tragedii wojny, śmierci, niesprawiedliwości. Oczami Janki widzimy dźwigającą się z upadku stale osłabioną i bezbronną Polskę. Dzięki Janeczce widzimy mozolne odbudowanie naszego kraju.Opis fabuły w najbardziej klarowny sposób mogłabym zobrazować cytatami, pięknymi, wzruszającymi i niejednokrotnie rozdzierającymi serce. Szczególnie, jeśli streszczenie ma dotyczyć okres II wojny światowej. To ta element Pokoleń wzruszyła najmocniej. Raniła dotkliwie i wywołała falę oburzenia – dlaczego?, jak?, po co?Janka, po wielkiej osobistej tragedii usiłuje podźwignąć się i z dużym zapałem stara się odnaleźć coś tak ulotnego i niemalże zapomnianego – szczęście. Na drodze jej życia pojawia się Leszek, przyszły pan doktor, radiolog, inteligentny, uczciwy i prawy człowiek. To u jego boku przyjdzie jej zmierzyć się z kolejną porcją nieszczęść, lecz i pokaźną ilością radosnych chwil.Na tle zdarzeń narodowych a także zmian na świecie poznajemy dzieje Leszka i Jasi, członków ich rodziny, przyjaciół.Rewelacyjna kreacja poszczególnych postaci. Wyraziste charaktery, skrupulatne oddanie cech charakterystycznych bohaterów sprawiało, że wznosiliśmy się na ambitne wyżyny intelektualne razem z Józkiem, dzielnie patrzyliśmy na świat oczami Cechny, cierpieliśmy z poczciwym Tadeuszem. W powieści Pokolenia najbardziej wyrazista jest dbałość o szczegóły. Autorka barwnie i wnikliwie omawia nie tylko kluczowe i powszechnie słynne wydarzenia, lecz zwraca uwagę na prozę życia codziennego. Trendy w modzie, modne fryzury, żółte dodatki (klipsy), ówczesna prasa, najczęściej pijane napoje. Nie ukrywam, że właśnie ten szlif fabuły zdobył me serce. Butelki mleka stojące pod drzwiami, kobieta, o zgrozo!, w spodniach, chusta nie wiązana, lecz zarzucana wokół szyi, gramofony, pierwsze telewizory, syrenki, stary młynek do kawy i pieprzu. Imprezy z ogórkami kiszonymi, sałatką śledziową i mocno schłodzoną wódką. Klatka po klatce oglądałam prześliczny film, czarno biały – rzecz jasna, lecz wręcz tętniący życiem. I ze smutkiem stwierdziłam, że te czasy już minęły, że te czasy już nie wrócą. Czego tu żałować? Biedy i niepewności – kto jest przyjacielem, a kto tylko za niego uchodzi, troski o niepewne jutro, kilkugodzinnej podroży z Warszawy do Białegostoku? Nie tego... lecz braku tej solidarności ludzkiej i poczucia przynależności do świata... ponieważ teraz każdy gna, pędzi, czegoś szuka, dąży do wytyczonego celu, pomijając po drodze tak wiele. Zapomina o znajomych, rodzinie, najbliższych.Pokolenia to nie tylko idealna lektura, to także taki wyraźny znak STOP: zatrzymaj się człowieku, napędzany niewidzialną siłą niewiadomego pochodzenia. Ponieważ umyka tak wiele, a życie takie krótkie.Pokochałam Jasię za całokształt. Za to, że mężnie stawiała czoła wszelkim przeciwnościom, za to, że potrafiła kochać, i miłować raz jeszcze. Za umiejętność wyparcia tych dramatycznych przeżyć i mozolne pięcie się dalej na drodze życia, która niejednokrotnie była stroma i wyboista. Lecz nade wszytko pokochałam Jankę za miłość do psów.Pokolenia to doskonała lektura, żeby przenieść się w świat dzieciństwa. Własne dzieciństwa. Moje pachnie maminym ciastem drożdżowym, jesiennymi wieczorami spędzanymi z Mamą na prasowaniu, granie z Tatą w karty, a z bratem w kapsle na wzorzystym, dużym dywanie. To prawdziwa magia książki i największa pochwała dla Autorki – tak dobrać słowa, żeby zmanipulować naszymi doznaniami i w trakcie czytania czuć aromat domowego ciasta drożdżowego... =)Rewelacyjna lektura na jesienną słotę. Ponieważ i Janeczce właśnie w deszczu przyszło witać świat i największe sukcesy swego życia. I jak nie miłować tej książki, skoro moja Mama to Janeczka, również urodzona pod koniec stycznia, ze znacznym bagażem życiowym, lecz mimo "zgryzotek", mimo wszytko, z nadzieją i radością patrząca w przyszłość.Jak ja się ciesze, że jest element druga, ponieważ nie jestem emocjonalnie gotowa na pożegnanie z głównymi bohaterami: Janeczką, Leszkiem, Zosią, Kasią...http://prawieblogoksiazkach.blogspot.com/2016/09/pokolenia-wiek-deszczu-wiek-sonca.html

• Anna Zborowska

  2018-03-21

  ,,Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca” to pierwsza element sagi rodzinnej Katarzyny Drogi, osadzonej w słodko-gorzkich realiach Polski XX wieku. Połączenie rzetelnej dokumentacji, prywatnych zapisków, wiedzy o tamtejszych czasach z lekkim piórem autorki dało wynik piorunujący: fabularyzowaną biografię, którą czyta się z zapartym tchem.Życie Janki, głównej bohaterki i zarazem autorki pamiętników, od zawsze związane było z deszczem. Padał w kluczowych momentach jej życia: w środku zimy 1923 roku, kiedy przychodziła na świat, podczas wyjazdu do Zabrowa i w trakcie oświadczyn ze strony Mirka Jurkiewicza. Deszczowe były również czasy, w jakich przyszło jej żyć: smutne i nostalgiczne, z majaczącym widmem zbliżającej się wojny.W książce pdf opisano codzienność Janki a także rodziny Zajewiczów. Są to wydarzenia zarówno banalne, jak i wzniosłe, związane z prozą życia codziennego albo zmieniającą się sytuacją. Ukazana się metamorfoza kochającej się rodziny, która nie pragnie niczego więcej oprócz szczęścia i bezpieczeństwa w ramionach bliskich. Każdy z bohaterów ma własne marzenia, plany, niepokoje i słabości.Opowieści ze Stokowa są przepełnione emocjami i zrozumieniem dla drugiego człowieka. Czyta się je z przyjemnością. Bardzo spodobała mi się okładka ze zdjęciem Janki, zdjęcia i cudowna czcionka, które oddają nastrój tej pozycji.Katarzynę Drogę, dziennikarkę i absolwentkę Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, znam przede wszystkim z edukacyjnych gazet dla młodzieży, m.in. ,,Cogito”. Jest również redaktor naczelną magazynu ,,SENS Rozwój Zdrowie Piękno”. Wypracowała płynny, wciągający styl pisarski, który wręcz hipnotyzuje czytelnika, roztacza przed nim malownicze, spokojne krajobrazy i aromat trawy ponad Narwią.Julian Tuwim pisał, że każdy ma własną ojczyznę – wspomnienia i pamiątki z przeszłości, określające każdego człowieka. Ojczyzną matki autorki i samej Katarzyny jest Podlasie. Warto pamiętać o naszych korzeniach, o przodkach, których już nie ma na tym świecie. Zapytania o zamierzchłe czasy pozwalają lepiej spojrzeć na teraźniejszość i odpowiedzieć na pytania: kim jestem? czy dokonane wybory sprawiły, że jestem szczęśliwy?

• Paulina Wójcik

  2018-03-21

  Urocza, wciągająca opowiadanie rodzinna. Mam słabość do tego typu sag, opisujących burzliwe losy poszczególnych członków rodziny na tle historycznej zawieruchy. Ta saga zainteresowała mnie od pierwszych stron. Pierwsza element cyklu, Wiek deszczu, wiek słońca ujmuje ciepłem, autentycznymi, różnorodnymi emocjami i ciekawą galerią postaci. Opowieść jest niezwykle klimatyczna, a to lubię szczególnie, tak więc lekturze książki Katarzyny Drogi oddałam się z dużym zainteresowaniem. Opowiadanie barwna, fascynująca, pochłaniająca własną wyjątkową atmosferą. Polecam, jestem pod dużym wrażeniem tego tomu.

• KobieceRecenzje365

  2018-03-21

  „Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca” Katarzyny Drogi, to opowieść opisująca dzieje polskiej rodziny. W tym przypadku mamy tu do czynienia z rodziną samej autorki. Zaczynają czytać tę książkę zastanawiałam się, czy rodzina może być podstawą do napisana powieści, by była ona ekscytująca i by nie można się było od niej oderwać? O tym w mojej recenzji.Janka Zajewicz narodziła się w 1923 roku we wsi Stokowo ponad Narwią. To nie są dobre czasy w historii Polski. Janka jednak jak dużo młodych dziewczyn snuje plany na przyszłość, a wszystkie ważniejsze wydarzenia omawia w swoim pamiętniku.„Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca”, to prześliczna historia rodzinna. To wędrówka po przeszłości naszych przodków i idealna lekcja historii.Powieść ta łączy dzieje wielu bohaterów, jednak centrum całej historii skupia się na Jance i jej rodzinie. Ta książka ebook to forma pamiętnika a także wspomnienia Janki, opisywane w naprawdę prześliczny sposób. Autorka wprowadza nas w zamierzchły świat, a dzięki temu mamy szansę dokładnie poznać Jankę, całą rodzinę Zajewiczów a także ich przyjaciół. Dzieje każdego z bohaterów są inne. Raz smutne, że łza się w oku kręci, a czasami wesołe, że śmiejemy się razem z nimi. Czytając Pokolenia możemy zaobserwować, że życie każdego z nas może być zarówno kryminałem jak i romansem. Takie właśnie są dzieje Janki, jej najbliższych a także przyjaciół. Taka kolej rzeczy. Narodziny, śmierć, po prostu samo życie.Powieść ta posiada wszystko to, co pochłania czytelnika w głąb fabuły. Autorka zastosowała idealny zabieg retrospekcji. Łączy przeszłości z teraźniejszością, a my widzimy Polskę a także ludzi takimi jacy byli kiedyś i jacy są dziś. Styl autorki jest bardzo przystępny dla nas czytelników. Bohaterowie są barwni a także nieźle dopracowani, i każdy z nich ma własną swoją historię. Opowieść zawiera dużo wątków, lecz nie są one chaotyczne. Moim zdaniem są idealnie przemyślane i dopracowane, a co ważne, w pełni zakończone. „Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca”, to bardzo poruszająca historia, która mogłaby dotyczyć wielu z nas. Dzięki powieści Pani Katarzyny fundujemy sobie wspaniałą, nostalgiczną wycieczkę w przeszłość. Ta historia, to dzieje rodziny, które napisało samo życie.

• Kama

  2018-03-21

  Szukasz wciągającej książki o burzliwych losach pewnej rodziny? Nie czekaj! Lektura ‘Pokoleń’ uderza w struny emocji czytelnika. Czytając dzieje bohaterów książki przesuwamy się po swoistej sinusoidzie uczuć, które w nas samych – czytelnikach- się budzą. Od miłości do nienawiści, od radości do smutku. W tle opis zdarzeń z czasów wojen światowych a także niełatwe początki życia po wyzwoleniu. Książka ebook bardzo ciepła, powiedziałabym osobista. W cudowny sposób wypowiadająca się o umiłowaniu do ojczyzny i do miejsca, za którym tęsknimy a przywołuje lata dzieciństwa. Książkę zalecam także fanom medycyny. Dlaczego? – zapraszam do czytania!

• Nuari

  2018-03-21

  Opowiadanie o rodzinie autorki przedstawiona na tle zdarzeń historycznych Polski XX wieku. Uważam, że każdy znajdzie w tej książce pdf coś dla siebie i odkryje pewne podobieństwa do własnej rodziny w poszczególnych, opisanych przez autorkę pokoleniach. Autorka przedstawia urok Podlasia. dzięki zawartym w książce pdf szczegółowym opisom przyrody czułam się jakbym również tam była. W powieści występuje wiele postaci i dużo wątków, jednak Katarzyna Droga nie pozwala żeby czytelnik się w tym zagubił, wszystko jest spójne i jasno opisane. Jest to fajna lektura dla tych co chcą oderwać się od dzisiejszej rzeczywistości. Polecam.

• Jolka_1979

  2018-03-21

  Jezeli lubisz ksiazki typu saga to ta ksiezka jest swietna. Dwno zksiązka mnie tak nie wciagneła. W kazdej pokoleniowej rodzinie mogło sie zdarzyc to co boheterom..kazdy znajdzie tu odzwierciedlenie własnych dziadków,rodziców..taka..bardzo zyciowa :-) ja jestem pod wrażeniem.

• Tabisza

  2018-03-21

  Są takie książki, które opisują zwykłych ludzi jako wyjątkowych bohaterów dnia codziennego. Czytasz, chłoniesz każde słowo, a po skończeniu czujesz tęsknotę, brak czegoś. "Pokolenia" to jedna z tych ebooków – sag rodzinnych, które ujmują kalejdoskopem emocji i sprawiają, że mimo iż nie znasz bohaterów osobiście to czujesz niesamowitą więź z nimi. Idealna książka ebook pełna refleksji.

• arens

  2018-03-21

  Książka ebook "Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca" ujmuje autentycznością. Pani Katarzyna Droga ocaliła od zapomnienia historię własnej rodziny. Stworzyła sagę, którą nie tylko miło się czyta, lecz która przede wszystkim jest hołdem złożonym przodkom Autorki i pięknym darem dla następnych pokoleń. Tą książkę trzeba przeczytać!

• Petsi

  2018-03-21

  "Pokolenie" to wspaniała, pełna wzruszających wspomnień historia rodziny Katarzyny Drogi. W języku jakiego używa autorka widać, że dla niej była to bardzo intymna, pelna emocji podróż w czasie. I powiem szczerze, że czytając "Pokolenie" nabrałam ogromnej checi żeby zgłębić historię także mojej rodziny. Szkoda tylko, że w naszym domu nie przetrwał kredens kryjący tyle pamiątek i wspomnień...

• Fredi

  2018-03-21

  Kupiłem tą książkę własnej żonie na prezent. Sama pochodzi z Podlasia więc pomyślałem, że może dzięki tej książce pdf powrócą do niej cudowne wspomnienia. Jak się okazało miałem prawdopodobnie racje, gdyż moja małżonka dosłownie pochłonęła ta książkę i poleciła od razu koleżance. Upominek mi sie udał i jestem bardzo z niego zadowolony.

• kasandra_85

  2018-03-21

  Poznajemy burzliwe i barwne losy rodziny Zajewiczów. Wszystko dzięki „Pamiętnikowi Janki”, który skrywa tak dużo wspomnień, zapomnianych już wydarzeń, dramatów ludzkich jak i obraz życia w dynamicznie zmieniającej się Polsce XX wieku. Pośród notatek, listów, pożółkłych fotografii kryje się niesamowita, wzruszająca i prawdziwa do bólu opowiadanie o ludziach z przeszłości, niełatwej historii, trudnych wyborach, skomplikowanych zależnościach. Będzie tu nieco romantycznych uniesień, trochę przygód, nutka sensacji, ułamek politycznej zawieruchy. Każdy coś tu dla siebie znajdzie. Książka ebook przesiąknięta zadumą, refleksją, wspomnieniami. Od początku czuć klimat innych czasów, które zostały tu oddane z nieskrywaną celnością i drobiazgowością. Całość czyta się niespiesznie, z niemałym zainteresowaniem, bowiem nie tempo książki jest tu istotne, lecz przemyślenia i uczucia, jakie w nas wywołuje. Plusem jest też cudownie i malowniczo ukazane Podlasie.To osobista, wielowątkowa i pełna emocji opowieść!