W rozpędzie chronologicznego czytania powieści Agathy pominąłem zestaw opowiadań „Poirot prowadzi śledztwo”. Czym prędzej postanowiłem nadrobić zaległości. I jak z dużym entuzjazmem zabrałem się do czytania, tak dynamicznie entuzjazm mi minął. Sądzę bowiem, że Agatha nie sprawdza się w krótkich formach, a w każdym razie w TAK krótkich. Mój ulubiony kryminał to taki, który zaczyna się od jakiejś zbrodni, która wręcz powoduje trzęsienie ziemi, a później napięcie wciąż rośnie, nieśpiesznie, lecz jednak. Lubię jak intryga powoli się zawiązuje, jak sekret powoli jest odkrywana, jak mam czas pozastanawiać się kto i dlaczego, po czym dostać satysfakcjonujące rozwiązanie. Taka forma raczej na parunastu stronicach się nie sprawdza czego „Poirot prowadzi śledztwo” jest doskonałym przykładem.Nie znaczy to, że było to kompletnie do bani. Kilka interesujących opowiadań się znalazło, co nie zmienia faktu, że całość wygląda tak, jakby Agatha odnalazła kilka szkiców i zamysłów do własnych powieści, które mądrze przerobiła na zestaw opowiadań. I aż żal, że nie powstały z nich powieści, ponieważ potencjał na naprawdę świetne kryminały aż bił po oczach. Polecam, lecz prawdopodobnie tylko fanom Christie. Ponieważ na pewno nie zaczynałbym przygody z jej twórczością od lektury tejże pozycji.