„Nie można w życiu być całkowicie w jednym miejscu ani z żadnego miejsca nie da się wyjechać do końca.”*Dziewiętnastowieczny Wandernburg. Miasto, do którego Hans trafił tylko przejazdem. W obskurnej oberży, która przerażała bogatych mieszkańców, spędzić miał zaledwie noc, może dwie. Lecz został na kilka kolejnych. Wydawać by się mogło, że Wandernburg wessał go do własnego tajemniczego wnętrza, które było jak labirynt – kiedy raz przestąpiło się bramy miasta, ciężko było się z niego wydostać, klucząc pomiędzy ciemnymi uliczkami, które wydawały się przemieniać własne położenie, wprowadzając spacerujących w głęboką konsternację. Dlaczego Hans został, skoro spieszył się by wyruszyć w dalszą drogę, do Dessau? Co go trzymało w Wandernburgu? A może odpowiedniejszym zapytaniem byłoby: kto?