Recenzje

• luminainen

  2018-03-23

  Małżonkowie ukrywający się pod pseudonimem Larsa Keplera zawładnęli wyobraźnią poszukiwaczy mocnych wrażeń w literaturze z dreszczykiem.  Państwo Ahndorilowie ledwo co zdążyli nas przyzwyczaić do cyklu powieściowego z detektywem Jooną Linną, a już śmiało poczynają sobie na świeżym polu gatunkowym ze światotwórczymi predylekcjami. Nie będzie to przesadnie odkrywcza myśl, jeśli napiszę, że śmierć, jak okiem sięgnąć, od zawsze organizowała fabuły powieści kryminalnych. Tym razem jednak rdzeniem świata przedstawionego u Keplera okazała się podróż w zaświaty – osadzona w okresie pomiędzy umieraniem a zgonem, wygasaniem czynności życiowych organizmu a nieoczekiwanym powrotem do żywych dzięki zaangażowaniu zespołu ratownictwa medycznego. Bez obaw, że autorzy uraczą nas relacjami świadków o zjawiskach towarzyszących śmierci klinicznej. Mogę lojalnie uprzedzić, że obędzie się bez efekciarskich chwytów upostaciowanych w formie światełka w tunelu albo tragicznej sceny na sali szpitalnej, gdzie dusza powoli odrywa się od udręczonego agonią ciała. https://echozpolnocy.wordpress.com/